บทที่ 8 ใกล้ชิดกันมากขึ้น

“โชคดีจังเราได้อยู่ด้วยกัน คืนนี้จะนอนให้เต็มอิ่มเลย เจนนิเฟอร์กระโดดลงบนเตียงนุ่ม ในโรงแรมระดับห้าดาว ของไคโร ไม่ลืมให้ทิปบริกรหนุ่มที่เป็นกระเป๋าขึ้นมาให้ ด้วย โชคดีที่แมทธิวไม่ได้มาด้วย หล่อนเบื่อเขาจะแย่

“พรุ่งนี้ก็จะได้ขี่อูฐที่วิหารลุกซอร์แล้ว ไชโย… ” พิมลภัสว์ กระโดดลงนอนเคียงข้างเพื่อน เนื่องจากวิหารลุกซอร์อยู่ ทางทิศใต้ของไคโร ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร คณะ ทัวร์จึงต้องกลับมานอนพักที่ไคโรเหมือนเดิม แม้ว่าที่ลุก ซอร์จะมีโรงแรมอยู่ก็ตาม

“โอ๊ย ไม่เห็นจะอยากเลย… ขี่คุณหมอน่าจะสนุกกว่า

“ห้าม ๆ ๆ เลยนะจ๊ะ…จะเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดหรือ ไง?” หญิงสาวรีบห้ามเพื่อน แม้จะรู้ว่าเจนนิเฟอร์ไม่ได้พูด จริง แต่ยัยผู้หญิงเทียมคนนี้เผลอเป็นไม่ได้

“แหม…หวงนักนะ ไม่แตะก็ได้…ยังไงฉันก็ยังรักเลออน เจนนิเฟอร์ค้อนเพื่อนสาว แม้ ปาณวัตรจะดูอบอุ่นสุภาพนุ่ม นวล แต่เธอไม่ชอบผู้ชายสไตล์นี้ ต้องแบบชุลภัสว์สิ เซ็กซี่ ขยี้ใจสุด ๆ ตั้งแต่ยอมรับว่าหัวใจมิใช่ชายแท้และได้พบเขาครั้งแรก เธอก็ยอมรับว่ารักเขาจริง ๆ ผู้ชายอื่นที่ผ่านมาก็แค่เอาไว้แก้คัน แมทธิวก็ด้วย

“เพ้อไปเถอะ ชอบจริงนะคนมีเมีย” หญิงสาวแขวะ แล้วไปนั่งอยู่หน้ากระจก เห็นหน้าตัวเองสะท้อนในกระจก บานใหญ่แล้วหัวเราะก๊าก!

“ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ย! นี่หรือ ดร.พิมลภัสว์ ผู้เชี่ยวชาญทาง โบราณคดี จะบ้าตาย! เหมือนยายแก่ที่ไหนก็ไม่รู้

เจนนิเฟอร์มองเพื่อนที่นั่งหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังแล้วก็ พลอยหัวเราะไปด้วย นับถือสปิริตของหญิงสาวจริง ๆ ที่ ยอมอดทนเพื่อคนที่ตัวเองรัก ถ้าเป็นเธอคงไม่มีวันยอมหั่น ผม ใส่ฟันปลอม และแต่งตัวเชย ๆ แบบนี้แน่

“แล้ว เขายังเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นแฟนของเจมส์ด้วย นะ เธอนี่มันสุดยอดจริง ๆ

“ก็ฉันคิดอะไรไม่ออกนี่นา อยู่ดี ๆ เขาก็มาเคาะประตูห้อง หนวดที่ถอดไว้ก็หาย สงสัยกลับไปต้องได้ซื้อใหม่” พิมล ภัสว์ลุกขึ้น ถอดวิกออก แม้จะเป็นเส้นผมของตัวเอง แต่ สภาพอากาศแบบนี้ก็ทำให้คันศีรษะอยู่เหมือนกัน ไม่ต้อง นึกเลยว่าพรุ่งนี้จะต้องใส่วิกไปอยู่ในทะเลทราย อีกไม่นานผมคงจะร่วงหมดหัวแน่

“แล้วทําไมต้องเปิดหนังเอ็กซ์ด้วยยะ บอกว่าเจมส์เข้า ห้องทําก็ได้ ”

“โธ่! ตอนนั้นน่ะ ฉันถอดวิก ถอดหนวด ใส่ชุดนอนอยู่นะ เค้าคิดว่าฉันเป็น…แบบเธอด้วยซ้ำ ฉันก็ต้องแสดงให้เขา เห็นว่าเจมส์น่ะเป็นแมนทั้งแท่ง เขาจะได้ไม่กลัวยังไงล่ะ

หญิงสาวหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป แล้วนอนแช่อยู่ ในอ่างจากุชชี่ หลับตาพริ้ม นึกถึงวันที่ได้พบกับปาณวัตร เป็นครั้งแรกที่สนามบินสุวรรณภูมิ

คิดถึงหยาดน้ำตาของเขาและความปวดร้าวทรมานจาก การที่ต้องจากคนรักไป คิดถึงวันที่เขาเดินขึ้นไปกอด ภาวนาในวันแต่งงาน และภาพที่เขาเดินหนีหล่อนพร้อมกับ คำพูดทำร้ายจิตใจที่ว่า “ผมไม่สะดวกจะคุยกับคุณ

ทํายังไงนะ ถึงจะทําให้เขาหันมามองพิมลภัสว์คนนี้บ้าง อยากให้เขารู้เหลือเกินว่าหล่อนมิใช่คู่ขาของพี่ชาย ไม่ใช่ คนที่จะไปทําลายงานแต่งงานของคนที่เขารัก และผู้หญิงที่เขาชั่งน้ำหน้าในตอนนั้น บัดนี้…อยู่ใกล้ เขาซะจนอยากจะตะโกนกู่ร้องบอกความในใจออกมาดัง ๆ

โอ..ขอให้มนต์ขลังของดินแดนแห่งนี้ ดลบันดาลให้เขา มอบหัวใจที่ชอกช้ำให้กับพิมลภัสว์คนนี้ด้วยเถอะ

อาเมน…….

วิหารลุกซอร์

ปาณวัตรเดินมายืนเคียงข้างพิมลภัสว์ พยายามไม่มอง หน้าหญิงสาวเพราะกลัวจะหลุดออกมา ผู้หญิงคนนี้มอง เฉพาะรูปร่างก็สวยดี หุ่นเพรียวบาง สูงแบบนี้นี้เป็นนาง แบบได้สบาย ๆ ผิวพรรณก็ผุดผ่อง ไม่น่าทำผมทรงโบราณ รุ่นคุณป้าเลย

ในฐานะหมอ เขาอยากแนะนำให้เธอไปตัดไฟเม็ดเป้ง เหนือริมฝีปากและจัดฟันซะ ส่วนอื่นคงไม่ต้อง โดยเฉพาะ รูปหน้านั้นสวยคมอยู่แล้ว ดูแล้วหล่อนน่าจะเป็นผู้หญิง ออกแนวโบราณ ๆ ทำตัวคร่ำครึแบบที่หาได้ยากในสมัยนี้ ถ้าเมื่อคืนไม่ได้ยินเสียงครางลั่นบ้าน จ้างให้เขาก็ไม่เชื่อว่า เป็นคนๆ เดียวกัน หรือว่าหล่อนจะเป็นคนสองบุคลิก กลางวันเป็นสาวเรียบร้อย กลางคืนเป็นสาว ซาดิสม์

เขามองไล่เรียวขาที่โผล่พ้นชายกระโปรงและแขนกลม กลึง ไม่เห็นรอยแผลหรือรอยจําที่ควรมีก็โล่งใจ เจมส์คง ไม่ใช่ผู้ชายที่นิยมความรุนแรง อาจจะพากันแต่งคลอสเพล ย์เล่นจี้จี้กันสนุกอยู่บนเตียงเฉย ๆ ก็ได้

“ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับ ว่านี่จะเป็นฝีมือที่มนุษย์สร้าง ขึ้น ถ้าไม่ได้มาเห็นกับตาตัวเองแบบนี้

“อ๋อ…ค่ะ” พิมลภัสว์ขยับแว่นตา วิญญาณนักโบราณคดี สิงร่างทันที “วิหารนี้สร้างในสมัยฟาโรห์อเมโนฟิสที่ 3 แต่ ก็ได้รับการปฏิสังขรณ์จากฟาโรห์หลายพระองค์ จนมา สมบูรณ์ที่สุดก็ในสมัยฟาโรห์รามเสสที่ 2 นี่แหละค่ะ”

“ใช่องค์ที่เป็นรูปสลักลอยประทับนั่งตรงประตูทางเข้า หรือเปล่าครับ?” ปาณวัตรถาม พลางก้มดูหนังสือที่ยืม มาจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเปรียบเทียบกัน เป็น หนังสือสารคดีนำเที่ยวที่ละเอียดและอ่านสนุกทีเดียว มี ภาพประกอบด้วย แม้จะตีพิมพ์มาหลายปีแล้วก็ตาม
“ใช่ค่ะ…เดี๋ยวเราก็จะเดินผ่านพระองค์แล้ว ฟาโรห์ราม เสสที่ 2 เป็นฟาโรห์ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรมาก ถ้าคุณอ่าน หนังสือเล่มนั้นจบ คุณจะเข้าใจประวัติศาสตร์ของอียิปต์ แจ่มแจ้งเลยล่ะค่ะ”

พิมลภัสว์ยิ้ม หนังสือเล่มนั้นหล่อนเขียนและเรียบเรียง เองกับมือ ตอนทําผลงานทางวิชาการส่งพร้อมกับงานวิจัย จำได้ว่าเธอกับเจมส์ แพคทิส มาขลุกอยู่ที่อียิปต์ถึงครึ่งปี ในช่วงนั้นชุลภัสว์เองก็ได้รับทุนให้มาทำโครงการก่อสร้าง ศูนย์วิจัยอวกาศแห่งแรกในอียิปต์ด้วย ไม่คิดเลยว่าการ ปรากฏตัวของพี่ชายในครั้งนั้น เจมส์ เพื่อนชายที่สนิทที่สุด จะกลายพันธุ์เป็นผู้หญิงทันทีที่กลับไปลอนดอน

“เขียนดีทีเดียวครับ อ่านแล้วเพลินเลย จนอยากจะเปลี่ยน จากเรียนบริหารมาศึกษาประวัติศาสตร์จริง ๆ ซะแล้ว เสียดายที่ผมลงเรียนแค่วิชาเดียว”

ปาณวัตรเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า ตอนนี้คงไม่ต้องอาศัย ตำรา เพราะปรมาจารย์ตัวจริงอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าตัดเรื่องส่วน ตัวออกไป ดร.ลิซ่า ก็เป็นนักวิชาการที่น่านับถือคนหนึ่ง น่า แปลกที่เขารู้สึกสบายและผ่อนคลายเมื่อได้คุยกับหล่อน อาจเป็นเพราะน้ำเสียงหวานๆ ไพเราะกังวาน และการ วางตัวของเธอก็เป็นได้ จึงทำให้เขาไม่รังเกียจหรือกลัว เหมือนที่เคยเป็นกับคนอื่น ๆ

พิมลภัส ลบเสาหินของวิหารด้วยความหลงใหล เสียดาย เสาโอเบลิสก์หน้าวิหารที่ถูกยกให้เป็นของขวัญแก่กษัตริย์ นโปเลียนแห่งฝรั่งเศส ไม่นับรวมสมบัติล้ำค่าของอียิปต์ หลายชิ้นที่ถูกนำออกไปนอกประเทศเพราะสงครามและ การเมือง

“เอาล่ะครับ…เราจะพักรับประทานอาหารกันที่นี่ ก่อนที่จะ ข้ามไปวิหารคาร์นิค และชมหุบผากษัตริย์ ใครที่อยากจะ ชมสุสานฟาโรห์ตุตันคาเมนและฟาโรห์อีกหกสิบสองพระ องค์ ก็พักทานอาหารก่อนนะครับจะได้มีแรง

ไกด์นําเที่ยวของทริปประกาศให้ทุกคนหยุดพัก ปกติแล้ว จะต้องเริ่มต้นที่หุบผากษัตริย์ก่อนแล้วจึงข้ามมายังวิหาร คาร์นัค จบลงที่ลุกซอร์ แต่วันนี้เขาพาเดินสวนกระแส เพื่อ ที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องแย่งสถานที่ถ่ายรูปกับทริปอื่น

“โอย…เหนื่อยๆๆๆ ดีนะที่อากาศไม่ร้อนเท่าไหร่ ไม่งั้น เจนดำแย่” เจนนิเฟอร์หย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ ปาณวัตร หยิบ กล่องอาหารและน้ำดื่มแจกเพื่อนสาวและชายหนุ่มหลังจากไปเดินเบียดกับนักศึกษาชายมาครึ่งค่อนวัน

“เรามีเวลาพักหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นก็เป็นการเดิน มาราธอน กินเยอะ ๆ นะจ๊ะ จะได้มีแรง” หล่อนกระแซะ หมอหนุ่ม ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งนิด ๆ หน่อย ๆ

“ต้องดูถึงหกสิบสองหลุมเลยเหรอครับ?” ปาณวัตรถาม เพราะได้ยินไกด์บอกว่ามีสุสานฟาโรห์ถึงหกสิบสองพระ องค์