บทที่ 4 แปลงโฉม

“โอ๊ะ! นี่เธอจะให้ฉันไปผ่าตัดเพิ่ม เอ่อ…จู๋…งั้นเหรอ? ไม่ เอานะ ฉันยังอยากเป็นผู้หญิง ไม่เอาเด็ดขาด” พิมลภัสว์ โวยวาย เมื่อคิดว่าต้องทำตามวิธีการของเพื่อน ฆ่าเธอให้ ตายเสียยังดีกว่า

“จะบ้าหรือยะ ใครจะให้คนสวยน้อยอย่างเธอไปแปลง เพศเป็นผู้ชายกันเล่า! ก็แค่ปลอมตัวเป็นเจมส์ แค่ชั่วคราว ถ้าอยากจะอยู่ชายคาเดียวกับเขาก็มีแค่วิธีนี้เท่านั้น”

พิมลภัส หูผึ่ง พอได้ยินว่าต้องปลอมตัวอีกแล้วเธอก็แสน จะเหนื่อยใจ เมื่อตอนที่ชุลภัส พี่ชายของเธอจะแต่งงาน นั้น เขาก็ให้เธอปลอมตัวเป็นแหม่มสาวไปทำให้พี่สะใภ้หึง เป็นผลทำให้ปาณวัตรซึ่งเป็นพี่ชายของภาวนาเกลียดเธอ มาถึงทุกวันนี้ ทำไมนะ ทำไมการรักผู้ชายคนหนึ่งและจะ ทําให้เขาหันกลับมามองเธอบ้าง มันช่างยากเย็นอะไรเช่น

นี้

“ว่ายังไง? จะปล่อยให้เขาหลุดมือไปเฉยๆ อย่างนั้น หรือ?” เจนนิเฟอร์รีบ รู้ดีว่าเพื่อนสาวพร่ำเพ้อถึงชาย หนุ่มมากแค่ไหน เธอเองก็อยากจะเห็นตัวจริงเหมือนกันว่า จะหล่อเหมือนชลภัสว์หรือเปล่า
“ฉันต้องทำยังไงบ้าง แล้วมันจะได้ผลจริงหรือเปล่า?” หญิงสาวถามด้วยความไม่แน่ใจ

“ไม่ลองก็ไม่รู้ ถึงจะมีโอกาสแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ ถ้าเธอ อยากให้เขาหันมามอง เธอก็ต้องทํ

พิมลภัสว์นิ่งคิด จะยอมเสี่ยงดีหรือไม่ คำถามมากมาย ด ขึ้นในความคิด เธออายุสามสิบแล้ว เหลือเวลาไม่มาก และ ผู้ชายดี ๆ ก็ไม่ได้มีเข้ามาในชีวิตบ่อย ๆ นี่อาจจะเป็นรถไฟ ขบวนสุดท้ายของเธอแล้วก็ได้ จะเป็นอะไรไปล่ะ ในเมื่อ ไม่มีอะไรต้องเสียอยู่แล้ว มันอยู่ที่ว่าเธอชอบเขามากแค่ ไหน

หญิงสาวลองหยั่งเสียงใจตัวเอง เธอชอบเขา ในโลกนี้ จะมีจะมีใครสักกี่คนที่รักผู้หญิงคนหนึ่งได้ลึกสุดใจเหมือน เขา เขาซึ่งรักมั่นในตัวภาวนาและต้องยอมตัดใจเพราะมาร์ ภายหลังว่าคนที่รักมีสายเลือดเดียวกัน สิ่งที่เธอประทับใจ ในตัวคุณหมอหนุ่มหาใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นเนื้อแท้ ของความอ่อนโยนที่เธอสัมผัสได้ แม้ว่าความรู้สึกนั้นเขา จะมอบให้กับผู้หญิงอีกคนไปจนหมดใจแล้วก็ตาม

หญิงสาวสูดลมหายใจ นี่เป็นหนทางเดียวที่จะได้คลุก วงในปาณวัตร ในเมื่อตั้งปณิธานกับตัวเองแล้วว่าจะรักษาแผลใจให้เขา และโอกาสทองลอยมาถึงแล้ว ไม่ทำ ตอนนี้แล้วจะไปทำตอนไหน ดีไม่ดีมัวแต่แอบมองถูกยัย เจนนิเฟอร์คว้าไปกินจะทํายังไง

เอาล่ะ! เป็นไงก็เป็นกัน ต่อให้ต้องแปลงร่างเป็นแบท แมนฉันก็จะทำงานนี้สู้ตายไม่มีถอย พิมลภัสว์ซะอย่าง เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหา!”

และแล้ววันนั้นก็มาถึง

เจนนิเฟอร์เดินสำรวจรอบ ๆ ตัวเพื่อนสาวเพื่อเก็บตกราย ๆ ละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังการแปลงโฉมครั้งใหญ่ผ่าน พันไป ต้องกลั้นหัวเราะแทบแย่เมื่อตอนนี้พิมลภัสว์กลาย ร่างเป็นหนุ่มฉกรรจ์หน้าดุ โชคดีที่เพื่อนสาวนั้นมีรูปร่างสูง โปร่งจึงไม่ลำบากในการหาเสื้อผ้าของสุภาพบุรุษมาสวม ใส่ ขณะที่หญิงสาวกลับตกตะลึงในฝีมือแปลงร่างขั้นเทพ จนเธอกลายเป็นเจมส์ แพคทิส ในชั่วข้ามคืน

หญิงสาวเสยผมไปข้างหลัง ก่อนนี้มันเคยยาวเป็นลอน สยายอยู่เต็มแผ่นหลัง ตอนนี้สั้นเต่อแถมย้อมเป็นสีบลอนด์ เหนือริมฝีปากมีหนวดขึ้นครื้ม ๆ ดีเท่าไหร่ที่ไม่เติมเคราลง ไปด้วย ริมฝีปากอิ่มนั้นเผยอขึ้นจากเดิมเล็กน้อยเพราะฟัน ปลอมที่เจนนิเฟอร์ยัดลงไปทั้งแผง
รูปร่างที่เคยภูมิใจนักหนาว่าเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ บัดนี้หน้า อกคัพ D ถูกรัดด้วยผ้าขาว สวมทับด้วยเสื้อซับในและเสื้อ เชิ้ต โชคดีที่เป็นฤดูใบไม้ผลิ อากาศเลยไม่หนาวมากนัก ขืนสวมเสื้อโค้ททับอีกตัวเธอคงหายใจไม่ออกแน่ ๆ

“ว้าว! หล่อจริง ๆ พับผ่า มองเผิน ๆ นึกว่าเลออนซะอีก” เจนนิเฟอร์พูดอย่างภูมิใจที่จัดการแปลงร่างเพื่อนสาวสุด สวยให้กลายเป็นหนุ่มหน้ามนได้ พิมลภัสว์นั้นมีโครงหน้า และดวงตาที่เรียวคมอยู่แล้ว จึงไม่ต้องตกแต่งอะไรมาก แค่เติมหนวดกับฟันปลอมแค่นี้ก็ดูเป็นผู้ชายขึ้นมาแล้ว เหลือก็แต่ท่าเดินนี่แหละที่ต้องปรับปรุงกันใหม่

“เขาจะเชื่อแน่หรือ ก็ฉันไม่มีลูกกระเดือกนี่” พิมลภัสว์ยัง เป็นห่วง แม้ตัวเองจะเตี้ยกว่าปาณวัตรแต่ก็กลัวจะเผลอทำ อะไรมีพิรุธให้เขาจับได้

“สมัยนี้เขาผ่าออกกันโครม ๆ ผู้ชายน่ะเขาไม่หยุมหยิม หรอกย่ะ นี่ถ้าแมทมาเห็นฉันกำลังนั่งอยู่กับเธออย่างนี้มี หวังดึงตายชัก” เจนนิเฟอร์หยิบกล่องเครื่องสําอางออก จากกระเป๋า แล้วจัดแจงวางไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง พร้อม กับกวาดเครื่องสําอางของเพื่อนสาวลงลิ้นชัก
“อย่าบอกนะว่าต้องใช้ไอ้ของพวกนี้ด้วย” พิมลภัสว์ใจเสีย นอกจากจะต้องปลอมตัวให้วุ่นวายแล้ว ยังจะต้องเปลี่ยน มาใช้เครื่องสําอางของผู้ชายด้วย สิวได้เห่อขึ้นหน้าก็คราว นี้

“เปล่าย่ะ เอาวางไว้พอเป็นพิธี” เจนนิเฟอร์เหลียวมอง รอบ ๆ ห้อง ไม่เห็นที่นอนลายดอกไม้และผ้าม่านสีชมพูถูก เปลี่ยนเป็นสีฟ้า ข้าวของอื่น ๆ ดูแล้วไม่เหมือนอยู่ในห้อง ของผู้หญิงก็พอใจ “ไหนลุกเดินให้ดูหน่อย”

พิมลภัสว์ลกขึ้นยืน ยืดอกหายใจเข้าแรง ๆ เป็นการเรียก ขวัญกำลังใจ แล้วเดินอย่างมุ่งมั่น พยายามทำให้เหมือน ผู้ร้ายในหนังมากที่สุด

“ว้ายๆๆ ไม่ได้นะยะ เดินแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด คนปกติเขา ไม่เดินกับแบบนั้นหรอกจ้ะ” เจนนิเฟอร์ตีแขนเพื่อนรักเบา ๆ ก่อนจะเก๊กแมนเดินให้ดูเป็นขวัญตา “นี่ แค่เดินให้เป็น ธรรมชาติ ปลายเท้ากางออกนิด ๆ ไหล่ไม่ต้องยก ลองดูซิ ยะ”

หญิงสาวสูดลมหายใจอีกครั้ง แล้วลองเดินตามปกติ คิด ในใจว่าตอนนี้หล่อนเป็นเจมส์ เป็นผู้ชายเต็มตัว และผู้ชาย ในโลกนี้ที่เดินเหมือนผู้หญิงก็มีถมเถไป ขึ้นมัวแต่ให้ความ สำคัญกับแขนขา หน้าตาก็อาจจะฟ้องเพศเดิมออกมาได้

“แบบนั้นแหละ โอเค ๆ พอได้” เจนนิเฟอร์โบกมือเป็น สัญญาณให้หยุด แล้วต่างก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงกดกริ่ง ดังอยู่ข้างล่าง

พิมลภัสว์เบิกตาโพลง ความมั่นใจเมื่อครู่นี้เหลืออยู่เพียง ครึ่งเดียว ทีชักซ้อมกันไว้ก็ลืมไปหมดแล้ว พ่อแก้วแม่แก้ว จําช่วยลูกด้วย

“ลงไปเปิดประตูเถอะ พ่อยอดยาหยีมาแล้ว นี่กุญแจ” กระ เทยสาวสวยยัดกุญแจบ้านใส่มือเพื่อนซึ่งตอนนี้ชี้นไปด้วย เหงื่อ หน้าหดเหลือสองนิ้ว

เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เข้าปอด แล้วเดินแกมวิ่งลงไปยังห้องรับแขกกลางบ้าน ก้าวช้า ๆ ไปที่ประตูบ้านที่ล็อคสนิทจากด้านใน

ปาณวัตรวางกระเป๋าใบโตลงกับพื้น ก่อนมาที่นี่เขาโทร เช็คกับแมทธิวจนแน่ใจแล้วว่าเจมส์ แพ็คทิส อยู่บ้าน ไม่ได้ ออกไปไหน หรือว่าเขาอาจจะมาช้าจนเจ้าของบ้านหนุ่มรอ ไม่ไหว ออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะแล้วก็ไม่รู้ แต่นี่ก็เกือบจะค่ำแล้ว วันอาทิตย์แบบนี้เขาน่าจะ กลับมากินอาหารเย็นที่บ้าน

ข้อมูลของเจมส์ แพคทิส ที่เขาได้รับมานั้น แม้ว่าชาย หนุ่มจะไม่ใช่คนไทยแท้อย่างที่เขาต้องการพักอยู่ด้วย แต่ ก็มีตายายเป็นคนไทย และพูดภาษาไทยได้ เรื่องภาษาเขา ไม่เป็นห่วง เพราะตัวเองพูดได้หลายภาษา หากแต่บางครั้ง การได้คุยกับคนไทยโดยใช้ภาษาของบ้านเกิดเมืองนอน อาจช่วยบรรเทาความคิดถึงและช่วยให้หายเหงาได้บ้าง ถึงจะมาเรียนอยู่ที่อังกฤษ แต่เขาก็เชื่อว่าไม่มีชาติไหนที่ อบอุ่นเท่ากับเมืองไทยเป็นแน่

เขายกมือดูนาฬิกา ร่ำ ๆ จะโทรไปหาแมทธิวอีกครั้งก็กลัว จะเป็นการรบกวน บางทีเจมส์อาจจะกำลังเข้าห้องน้ำ เขา น่าจะลองกดกริ่งอีกครั้ง

พิมลภัสว์ดึงกลอนออก ค่อย ๆ ผลักบานประตูออกไป เห็นร่างสูงนั้นถอยออกไปก้าวหนึ่ง หล่อนก้าวออกไปยืน อยู่หน้าประตู มองเขาเต็มตา

หัวใจของหล่อนเต้นรัว เมื่อตาสบตากับปาณวัตรจัง ๆ เป็น ครั้งแรก หลังจากก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมองหล่อนเลยสัก ครั้ง
“คุณ!” ปาณวัตรร้องขึ้น

พิมลภัสว์หลับตา