บทที่ 9

“จะยืนตรงนี้อีกนานมั้ย”เมื่อพี่มันวิ่งมาชิด ไอ้พี่โฟมก็รีบ ออกกลายๆคําสั่งทันที ผมชักสีหน้านิดแต่ก็ไม่อะไร อยาก โวยวายแต่นี่มันสาธารณะไปผมไม่ชอบ (?)

“มีอะไรล่ะพี่”ผมถามระหว่างเดิน

เอ้า แม่งเงียบอีก

“พี่โฟม.. “ผมหันไปเรียก แต่พี่แกก็ยังคงเดินหน้านิ่งต่อไป ผมหยุดเท้าแต่พี่แกไม่หยุดเหมือนไม่รู้ว่าผมหยุดเดินแล้ว ผมจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาแล้วตะโกนใส่หูไอ้พี่โฟมเสียง ดังลั่น

“ไอ้พี่โฟมคร้าบบบบบ!!!!” เท่านั้นแหละไอ้พี่โฟมสะดุ้ง อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนแล้วมันมามองผมด้วยแววตาวาว โรจน์ ผมกลืนน้ำลายดังเอ็อกเมื่อตรัสรู้ว่าทำอะไรลงไป

“เฮ้ย!!”ไม่พูดพร่ำทำเพลง จู่ไอ้พี่โฟมก็ช้อนตัวผมอุ้มขึ้น ในท่าเจ้าหญิง ผมนี่ดิ้นอย่างเดียวด้วยความอาย ถึงจะเกือบเย็นแล้วแต่มันก็ยังมีคนอยู่บ้างนะเว้ยเพ่!!

“เดี๋ยวจะสอนให้รู้สำนึกว่าอย่ามากวนตอนคนอื่นกำลังใช้ ความคิด”พี่มันกัดฟันพูด

“ต๊ะ เฮ้ยยย!!”ไม่ทันอุทานจบดีไอ้พี่โฟมก็พาผมเหวี่ยงหมุ มติ้วๆ ผมที่ทั้งกลัวตกและเริ่มมึนเล็กน้อยก็รีบเกาะคว้าคอ คนตัวสูงไว้ทันที

อ๊ากกกก!! มึนเว้ยยย!!

“พอแล้วพี่! พอแล้วๆๆ!! ผมจะ…จะอ้วกแล้ว!!!”ผมร้องโอด ครวญเริ่มรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ที่คอ เท่านั้นแหละ ไอ้พี่โฟมรีบปล่อยผมลงพื้นทรายดังตุ้บเลย จากอ้วกก็เพิ่ม เป็นเจ็บกันมาด้วยซะแล้ว

“มึงนี่มัน สำออยชะมัด”ไอ้พี่โฟมบ่น ผมเงยหน้ามองคน ยืนค้ำหัวตาดุ

“พี่ลองมาโดนเองมั้ยละคร้าบ อึก!”ผมพูดประชดแต่มิวาย รู้สึกเหมือนของเก่าตีตื้นขึ้นมาอีก

บางทีเมื่อกี้ผมอาจถามอะไรโง่ๆนะ ในเมื่อมันเป็นคนหมุนยังไม่เป็นท่าไรเลยค่อให้กลายเป็นคนถูกอุ้มแม่งก็คง ไม่เป็นไรอีกนั่นแหละ

“ต่อปากต่อคำนักนะมึงเดี๋ยวเจอกูคืนนี้แน่!!!”

“เอะอะๆ ก็คืนนี้ พูดเหมือนมึงเคยหยุดเอากับกูสักคืน อย่างนั้นแหละ”ผมบ่นอุบ

“มึงว่าอะไรนะ”

แม่งเชือกหูดีอีก!

“เปล่า ไม่มีไร….ช่วยหน่อยดิ”ผมแหลก่อนจะขอให้มัน ช่วยพยุงหน่อย แต่ดูเหมือนผมจะพูดโง่ๆสอง

“ครบ 32 ก็ลุกเองสิ”ว่าจบพี่มันก็เดินออกไป ผมมองตาม อย่างเคืองแค้น

ทำคนอื่นแล้วแม่งไม่คิดจะช่วยเลยนะ ไอ้บ้า ไอ้เถื่อน ไอ้ เลว ไอ้คนไร้น้ำใจ ฮุย”ผมด่าพี่มันไล่หลังเบาๆกับตัวเอง พลางลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล อาจจะเพราะผมยังมึนค้างอยู่ เลยเซเล็กน้อย
หมับ

แต่ทว่ากลับมีคนมาช่วยพยุงผมเอาไว้

“ขอบคุณครับ ผมพูดพลางเงยหน้ามองคนที่มาช่วยเขาดู สูงกว่าแต่ก็ยังเตี้ยกว่าไอ้พี่โฟมอยู่ดีและผมก็เบิกตากว้าง ด้วยความตกใจ

“ไง”เสียงนุ่มหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง ใบหน้าเรียวรับ กับทรงผมซอยสั้นละคอ จมูกโด่ง และสายตาที่ดูอบอุ่นปน เจ้าเล่ห์นั่น อย่าบอกนะว่า…

“พี่ฟุฮะ!”ผมร้องอุทานเรียกชื่อคนตรงหน้า พี่ฟุฮะยิ้มรับ

“ไม่เจอกันนานเลยนะ ประมาณ 3 ปีได้แล้วมั้ง”พี่ฟุฮะพูด ผมยังคงยืนอึ้งอยู่กับที่ พี่ฟุฮะเป็นพี่ต่างแม่ของผม เอ่อ จะ ให้พูดพี่ฟุฮะเป็นลูกเมียน้อยที่พ่อไปไข่ทิ้งไว้ที่ญี่ปุ่นและ รับมาเมื่อแม่ของพี่ฟุฮะเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต ถึงจะต่างแม่ แต่ผมก็รักพี่ฟุฮะมากๆ และติดพี่ฟุฮะแจตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ พ่อส่งพี่ฟุฮะไปเรียนต่อนอกตั้งแต่อายุ 11 พี่ฟุฮะกลับบ้าน มาแค่ปีละครั้ง สองครั้งเท่านั้น แต่ก็สามปีมาแล้วที่พี่เขาไม่ กลับมาเลยจนกระทั่ง…ตอนนี้

“พี่ฟุฮะ”ผมโผเข้ากอดร่างสูงโปร่งตรงหน้าด้วยความ

คิดถึง

“ฮะๆ อะกันเนี่ยพี่หายไปแค่สามปีเอง อย่างอแงสิ”

“ผมไม่ได้งอแงนะ พี่นั่นแหละที่หายไปเองไม่บอกไม่ กล่าวอะไรเลยสักคำ”ผมบ่นอุบทั้งที่ซบอยู่กับไหล่ของพี่ฟุ ฮะ

เหอะน่า พี่กลับมาแล้วไง”พี่ฟุฮะพูดเสียงอ่อนโยนพลาง ” ลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู

พลัก!

ผมกอดพี่ฟุฮะยังไม่หายคิดถึงร่างของผมก็ลอยหวือหลุด ออกมาพร้อมกับที่ร่างของพี่ฟุฮะโดนใครบางคนผลักให้ ออกห่างจากผม

“พี่โฟม!!”
มาไงวะ! เมื่อก็เดินไปแล้วไม่ใช่เรอะ!!

“กูละสายตาไปแป๊บเดียวมึงก็วิ่งร่าเข้าหาผู้ชายเชียวนะ มานี่เลย!! “พูดจบผมก็ถูกมือใหญ่กระชากแขนและพาออก ไปจากตรงนั้นโดยพี่โฟม ผมหันไปมองพี่ฟุฮะที่ยืนมอง ตามผมมาด้วยสายตาที่นิ่งเรียบก่อนที่ปากบางจะกระตุก ยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง และยกมือใกล้หูตัวเองทำสัญลักษณ์ โทรศัพท์ ผมพยักหน้ารับ และยอมเดินตามแรงฉุนเฉียว ของไอ้พี่โฟมไปอย่างโดยดี

หน็อยๆ รุนแรงตลอดๆ เดี๋ยวสักวันเหอะ สักวัน ม

“โอ้ย มันเจ็บนะเว้ยพี่!”ผมร้องพลางลูบที่แขนเมื่อโดนไอ้ พี่โฟมเหวี่ยงลงกับเตียงนอนในห้องพัก

“มึงอยู่ในนี้ไปจนกว่าจะมา ห้ามออกไปไหน!!”ว่าจบพี่ ท่านก็เดินหน้าบูดเบี้ยวออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง และเสียงกุกกักด้านนอกทำเอาผมหูกระดิก

เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามันล็อคอ่ะ!!

ร่างกายไวเท่าความคิดผมรีบวิ่งไปที่ประตูและจับลูกบิด หมุนทันทีแกรกๆ

มันล็อค!! บ้าเอ้ย!!