บทที่9ป้อนข้าว
ตอนเธอหัวเราะมันน่ารักมากรวมถึงตอนเธอเป็นด้วย
“ไหนข่าวฉัน”
“นี่ไงมาฉันป้อน”
“ไม่ต้องย่ะ”
“งั้นไม่ต้องกิน”
“ได้ไง”
“อ้าปาก”
เธอทำหน้าหงุดหงิดแล้วอ้าปากเธอกินจนหมดถ้วยเลยทีเดียว
“เอาอีกมั้ย”
“พอล่ะอิ่ม”
“ป่วยจริงป่ะเนี่ย”
“ทําไม”
“เธอดูปกติจะตาย”
“ตรงไหนมิทราบย่ะ”
“ตรงปากแล้วหนึ่ง”
“เห้อ…”
“เป็นอะไรของเธอ”
“ป่าวฉันแค่คิดว่าพรุ่งนี้จะออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะ”
“หื้ม”
“จริงๆนะฉันคิดว่าอาการของฉันดีขึ้นแล้ว”
“อืม”
“แล้ววันนี้นายจะนอนตรงไหนล่ะ”
“โซฟาในห้องนี้นี่แหละ
“ถ้านําบากนายจะกลับไปนอนบ้านก็ได้นะฉันเกรงใจ”
พูดถึงตรงนี้สีหน้าเธอดูเกรงใจจริงๆ
“ไม่อ่ะฉันอยากฟังเรื่องเกี่ยวกับเธอ”
“เกี่ยวกับฉันหรอ”
“ก็ประมาณว่าเกี่ยวกับแม่มดพลังเวทย์อ่ะ”
“อ๋อ”
เธอพยักหน้าเบาๆ
“ก็แม่ฉันเป็นแม่มดส่วนพ่อฉันเป็นคนธรรมดาพอท่านทั้งสองมี ลูกก็คือฉันพลังแม่ก็จะถ่ายทอดมาให้แล้วก็ฉันมีพลังเวทย์ที่ใช้ เป็นประจำในด้านการอ่านใจคน ความคิด เสกของต่างส่วนมาก ฉันจะเสกพวกข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวแล้วฉันเคยเสกเพื่อนเล่น ด้วยนะแต่……
ตอนเธอบรรยายมันแม่งโครตน่ารักเลย
“ว่าต่อส”
“แม่ของฉันทำลายมันทิ้ง”
“หื้มทำไมล่ะ”
“ไม่รู้สึ”
เธอปาดน้ำตาบนหน้าที่ค่อยไหลลงมาผมอดไม่ได้จึงเข้าไปกอด แล้วลูบผมเธอ
“ต่อไปนี้เธอไม่ได้อยู่นเดียวแล้วนะเธอมีฉันมีอะไรอยากระบายก็ ระบายมาเถอะร้องออกมาเถอะฉันจะปลอบเธอเอง”
เธอกอดผมอ เน่น
“อีกๆ..ฮือๆๆๆๆ”
“ไม่เป็นไรนะเธอมีฉัน
“ฮึกๆ…ฮือ..ขอบใจน่ะ”
เธอร้องไห้กอดผนานถึงครึ่งชั่วโมงรู้ตัวอีกทีเธอก็นอนหลับไป แล้วเห้อยัยทึ่มเอ้ยรู้มั้ยว่าฉันรักเธอผมได้แต่พูดในใจเพราะกลัว ว่าพูดไปแล้วจะทำให้เสียเธอไป
เช้าวันต่อมา
ผมไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้เธอแล้วเตรียมพร้อมที่จะ กลับบ้านทันทีผมเดินไปตามเธอที่สวนของโรงพยาบาลก็เห็นเธอ นั่งเล่นอยู่กับเด็กพิการ3-4คน
“พี่สาวครับอันนี้ทำยังไงหรอครับ”
เธอยิ้มแป้นแทบทำให้ใจผมละลายเลยทีเดียว
“ดูน้ะทำแบบนี้ๆแล้วก็แบบนี้ทาด้าได้ดาวแล้ว”เธอพูดพร้อมกับ พับกระดาษเป็นรูปดาวไปด้วย
“ว้าวพี่สาวเก่งจัง”
“น้องๆรองเขียนคำอฐิฐานลงไปในดาวดูสิเผื่อจะเป็นความจริง”
เด็กทําหน้าสงสัย
“ทําไมพี่คิดแบบนั้นละคะ”
“เพราะว่าก็เหมือนเราเวลาที่ขอพรก็มักจะอฐิฐานกับดาวพี่เลย
คิดว่าถ้าเราใช้ดาวของเราแทนดาวก็คงจะให้พรเราเหมือนกัน”
“เข้าใจแล้วครับ”
“เข้าใจแล้วคะ”
“อะแห่ม”
ผมเดินไปขัดจังหวะเธอ
“อะไรของนาย”
“ป่าว”
“ว้าวนี้แฟนพี่สาวหรอหล่อจังเหมาะกับพี่สาวมากครับ”
“ไม่ใช่น่ะ”
เธอแก้มแดงไปหมดทำให้ผมอยากแกล้งมากขึ้น
“ที่รักโกหกเป็นสิ่งไม่ดีที่รักเขินหรอไปโกหกเด็กๆทำไม”
“ไอ้บ้านี่นี่แหนะ นี่แหนะ”
เธอฟาดผมอย่างแรง
“โอ้เยเจ็บน่ะ”
“สมควร”
เธอหันกลับไปบอกเด็กว่า
“พี่ไปก่อนน่ะบาย”
ทุนตอบพร้อมกัน
“ครับ/ค่ะ”
เธอยิ้มอ่อนๆน่ารักชะมัด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ