บทที่7 โรคซึมเศร้า
“เธอเป็นอะไร!!”
“เธอเป็นโรคซึมเศร้าครับ”
“โรคซึมเศร้า”เธอเป็นง่ายขนาดนั้นเชียว
“ตอนที่เรารักษาอยู่เธอเอาแต่คร่ำครวญหาอะไรสักอย่างที่ชื่อ
รวมถึงคร่ำครวญหาพ่อแม่
“งั้นแสดงว่า”
“ใช่ครับคนไข้น่าจะเป็นมานานแล้วแต่แค่ไม่มีใครทราบแล้วก็ เธอมีอาการป่วยแทรกซ้อนทำให้อาการเธอแย่ลงอีกครับ”
“ผมขอเข้าไปดูเธอน่ะครับ”
“เชิญครับ”
ตอนนี้เธอนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างทำให้ผมนึกไป ถึงวันที่เธออยู่ที่ระเบียงผมรู้สึกว่าหัวใจผมมันเจ็บแปลบๆขึ้นมา
“ลิเลียน”
เธอหันมามองแล้วถอนหายใจยาวออกมา
“นายมีอะไร”
“เป็นไงบ้าง”
เธอยิ้มขมขืน
สบายดี”ดูก็รู้แล้วว่าเธอโกหก ”
“งั้นหรอ”
“อม”
ผมถอนหายใจยาวแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
เซโร่” ”
เธอหันมามองแล้วทำหน้าเศร้า
“ว่าไง ผมหันไปตอบเธอแล้วดูท่าทีของเธอ
ฉันมีความลับอะไรจะบอกนายฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้แต่ ฉันเชื่อใจนายน่ะ”
ผมขมวดคิ้วแน่น
“ความลับอะไร”
“ความลับของฉันมันอาจจะทำให้นายตัดขาดจากฉันเลย ก็ได้ตอนนี้คิ้วของผมแทบขมวดเป็นปม
“ว่ามา
เธอถอนหายใจออกมา
“ฉัน…ไม่ใช่คนฉันเป็นลูกครึ่งแม่มด
ผมอมยิ้มแล้วหันไปมองเธอ
เธอป่วยจนสมองเบลอไง”เธอทำหน้าจริงจัง
“ฉันพูดจริงๆน่ะ”
ผมแทบหลุดขา
“งั้นไหนคุณแม่มดแผลงฤทธิ์ให้ดูสิ”
เธอเอามือขึ้นมาชี้ไปที่ผ้าม่าน
“ดูน่ะ”
เธอวนนิ้วไปที่ผ้าม่านสีเขียวในห้อง
พริบ!!
ตอนนี้ผ้าม่านกลายเป็นนาฬิกาอยู่กลางห้อง
โอ้แม่เจ้านี่ผมต้องฝันไปแน่ๆผมตบหน้าตัวเองอย่างแรง
“โอ้ย”
โอ้นี่เรื่องจริง
เธอถอนหายใจอีกครั้ง
“นายยังอยากมีฉันเป็นเพื่อนอยู่มั้ย
เพื่อเธอคงจริงจังนะ
“มฝังอยากอย
เธอหันมามองผม
“นาย” จริงหรอ”
“อืม”
เธอทำตาโตมันน่ารักมากผมเอื้อมมือไปคิดหน้าผากเธอ
ป๊อก
“โอ้ยเจ็บนะ”
เธอเอามือขึ้นมาลูบหน้าผาก
เธอมองย้อนมายังผม
“อะไรของนาย
ตอนนี้เธอกอดอกแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผมมันยิ่งน่ารักกว่า
เดิมอีก
“ปาวลักหน่อย”
“ไอ้ขี้โกหก”เธอแลบลิ้นใส่ผม
คนบ้าอะไรวะน่ารักชิบาย
“แล้วนายโดดเรียนมาหรอ”
ทำไมเธอรู้ว่ะพลังแม่มด
“ใครบอกเธอ”
“ก็นายใส่ชุดนักเรียนแถมตอนนี้ก็เวลาเรียน
เดาสินะ
“อืม”
ทำไม” ”
อะไรของเธออีก
“อะไรทําไม”
เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่เศร้าๆ
ทำไมนายถึงยอมเสียการเรียนมาช่วยฉัน”
เออนั่นดิทําไมว่ะเซโร่เอ๊ย
“ก็เธอเป็นเพื่อนฉันฉันเห็นเธอไม่มาโรงเรียนเลยกลัวว่าเธอจะ เป็นอะไรอ่ะ”
เธอพยักหน้า
อย่างงี้นี้เองขอบใจน่ะ” ”
เธอถอนหายใจยาว
“นายกลับไปเถอะฉันอยากพักผ่อน”
ฉันคงมารบกวนเวลาเธอสินะลิเลียน
“งั้นฉันกลับแล้วน่ะ
เธอเอนกายลงนอน
“อืมไปมาสะ
ผมหันหลังให้เธอ
“อืม”
ทำไมผมต้องรู้สึกเสียใจตอนที่เธอไล่ผมกลับด้วยนะแม่งเอ้ยไม่ เข้าใจตัวเองเลยเป็นอะไรเนี่ย
ผมขี่รถออกจากโรงบาลด้วยความเร็วผมมักทำเป็นประจำเวลา
หงุดหงิด
“โธ่เอ้ย”
lilyna
ไปแล้วสินะทำไมทำไมนายต้องช่วยฉันแล้วทำไมฉันต้องรู้สึก ดีกับนายฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้จริงๆโธ่เอ้ยอยู่ๆน้ำตาฉันก็
ไหล
“ไอ้เซโร่ไอ้เฮงซวยอีกๆ”
“ไอ้บ้า…ฮึก…ฮึก…ฮือ”เธอร้องไห้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ