บทที่6มีมีหาย

“นายว่าไงนะมันหายได้ไง”

ฉันเปิดประตูหน้าต่างทิ้งไว้

“โอเคไปหามันกัน”

ผมออกมารอเธอที่หน้าบ้านเธอลงมาอย่างรีบร้อน

“เริ่มจากไหน”

“นายหาในหมู่บ้านฉันจะหาในป่าบริเวณหมู่บ้านเอง”

“ในป่ามันอันตรายนะเดี๋ยวฉันไปหาในป่าเอง”

“งั้นฝากด้วยน่ะ”ผมและเธอแยกกันหาตั้งแต่8โมงเช้าตอนนี้1 ทุ่ม ผมจึงให้เธอกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน

“นี่เรากลับบ้านกันเถอะมันมืดแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาหาใหม่

“ฮึก..ฮึกอึมโอเค”
นี่เธอร้องไห้นานแค่ไหนแล้วน้ะอยากเข้าไปกอดเธอจ้งผมค่อยๆ เอามือไปดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วปลอบเธอ

“ลิเลียนไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเราก็เจอมัน”

“ฮ่กๆ..ฉัน…ฉันกลัวว่ามันจะฮือๆๆ

ผมใช้มือลูบผมเธอ

“ไม่เป็นไรนะฉันจะช่วยหามันให้เจอเอง”

“นายสัญญาน่ะ”

อืมฉันสัญญา”

เราสองคนค่อยๆเดินกลับบ้าน

“พรุ่งนี้เจอกันลิเลียน

“อืมบาย”

ผมเดินเข้าบ้านมาด้วยความกังวลเธอจะเป็นอะไรรึป่าวน้ะจะเศร้า มั้ยโถ่เอ้ยทำไมผมต้องมาคิดมากเรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับผมด้วยเนียผมนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะเป็นห่วงเธอเช้าวันถัด มาผมเอาใบประกาศหาไปติดทั่วเมืองก่อนจะไปโรงเรียน โดยติด ก็พบว่าเธอไม่มาโรงเรียนวันนั้นผมไม่มีสมาธิที่จะเรียนเท่าไหร่ จึงได้โดดเรียนเพื่อไปหาเธอผมพยายามกดกริ่งหน้าบ้านแต่ก็ได้ วี่แววว่าจะมีคนอยู่ผมจึงขึ้นไปบนห้องของผมแล้วปืนระเบียงเพื่อ ไปห้องเธอ

ราคาหากใครเอามาให้ผมได้ผมให้1 ล้านบาทเมื่อมาถึงโรงเรียน

บๆๆๆๆโครม!!

ผมถึงกับหายใจหอบเลยทีเดียวเหนื่อยชิบหายผมหันไปมอง ทางเคียงของเธอตัวเธอซีดมากๆเหมือนกระดาษเลยทีเดียวผมวิ่ง เข้าไปที่เตียงเธอ

“ลิเลีย!!”ผมตะโกนพร้อมเขย่าเธอ

“มีมี่”เธอพึมพำทั้งยังหลับตา

“ยัยบ้าเอ้ยใครให้เธอทำตัวแบบนี้”ผมแทบเป็นบ้าเลยทีเดียวผม อุ้มเธอขึ้นมาแล้ววิ่งออกมายังหน้าบ้าน

“เหี้ยเอ้ยตัวร้อนชิบายเลย”

ผมอุทานออกมาอย่างคนเป็นบ้าคลั่งผมเอาเธอวางไว้ข้างเบาะที่นั่งคนขับแล้วรีบเหยียบคันเร่งรถไปโรงบาลทันที

เอี๊ยด!!!

ตอนนี้รถผมมาถึงหน้าโรงบาลีเอกชนชื่อดังในเมืองรผมอุ้มเธอ มาถึงห้องฉุกเฉิน

“รักษาให้เร็วที่สุด”เสียงของผมเย็นชามากทุกคนในโรง

พยาบาลตอนนี้หน้าซีดกันหมด

“ไม่ได้ยินรึไง”

ตอนนี้พยาบาลกำลังตรวจดูอาการเธออยู่อย่างวุ่นวาย

“คุณไปรอข้างนอกน่ะคะ”

ผมเดินออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินตอน นี้ผ่านมาราวๆ3ชั่วโมงได้แล้ว

และแล้วหมอก็เดินออกมา

“ลิเลียนเป็นยังไงบ้างครับหมอ”
“เธอ..เป็น”

หมองอยู่นานจนผมเริ่มโมโห

“เธอเป็นอะไร!!!”ผมเป็นห่วงเธอจริงๆ