บทที่5มีมั้

หลังจากนั้นเธอก็ให้ผมพามาที่ร้านสัตว์เลี้ยงทันทีเธอหยิบของ ต่างๆมากมายที่เกี่ยวกับสัตว์แต่ทั้งหมดเป็นสีชมพู”นี่ทำไมเธอ หยิบแต่สีชมพูล่ะ”เธอหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วหันกลับไป

“ก็มันเป็นผู้หญิงหนิ”อ่อเข้าใจล่ะ

เมื่อซื้อของเสร็จข้างนอกก็มืดหมดแล้วผมจึงพาเธอมาที่บ้าน ผมก่อนผมเอาข้าวของต่างๆไปเรียงไว้เป็นห้องสำหรับแมวเธอ นั่งเล่นกับมันพักนึงแล้วเริ่มตั้งชื่อให้มันเธอถามผมว่ามันควรชื่อ อะไรดีผมคิดว่ามันเป็นแมวเธอก็ควรให้ชื่อเหมือนเธอ

“งั้นเฮงซวยแล้วกัน”

เธอดูโกรธผมแล้วก็ตั้งชื่อใหม่ให้มันชื่อ

“มีมี่”

ก็น่ารักดีน่ะเธอเล่นได้พักนึงเธอก็กลับบ้านแต่ยังไม่ถึงชั่วโมง เลยเธอก็ทักแชทมาหาผมให้เอาเจ้ามีมี่ไปให้เธอที่ระเบียงเธอ เล่นกับมันสามชั่วโมงเต็มๆแต่บอกผมว่าแค่แปปเดียวนี่คือแปป เดียวของเธอผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
พอผมเอามันเข้ามาก็เอามันไปไว้ที่ห้องของมันเลย

เช้าวันต่อมาที่โรงเรียนเธอวิ่งมาหาผมแล้วถามสารทุกข์สุขดิบมี มี้อย่างเป็นห่วงเป็นใยผมก็เลยกวนเธอไปนิดๆหน่อยเธอยอมเป็น เบผมแลกกับการเลี้ยงมี วันนี้ตอนพักเที่ยงผมสั่งให้เธอไปอ สลัดผักให้เธอก็ซื้อมาให้ผมแต่เธอดันไม่ซื้อของเธอมาผมถาม เธอไปว่าของเธอล่ะเธอกลับบอกว่าไม่กินไม่หิวผมจึงสั่งให้เธอไป ซื้อมาเพราะว่าผมสั่งจึงทำให้เธอไปด้วยท่าทีหงุดหงิดซึ่งมันดูน่า รักไม่เบาเลยแต่เอ๊ะผมเป็นอะไรไปเนี่ยเธอต้องไม่น่ารักท่องไว้ เซโร่

ในวันทํางานกลุ่ม

วันนี้ทุกคนมากันตรงเวลาเป๊ะๆยกเว้นยัยตัวแสบแต่จะว่าไปเจนนี่ เธอแต่งตัวสวยกว่าปกติตอนนี้ก็เลยมาหลายนาทีแล้วยัยนั่นก็ยัง ไม่มาสักที

“สวัสดีทุกคน”

นั่นไงมาแล้วข้าชะมัดเลยผมเงยน่าขึ้นไปเพื่อบ่นเธอแต่และแล้ วก็วันนี้เธอใส่ชุดเดรสสีชมพูดูเหมาะกับผิวเธอมากคิ้วที่โก่งดัง คันธนูรับกับตั้งที่โด่งเป็นสันปากบางเล็กน่าสัมผัสดวงตาที่กลม โตทุกสิ่งอย่างวางอยู่บนใบหน้ารูปไข่รวมๆแล้วเธอสวยมากจริงๆ ทำไมผมพึ่งสังเกตุนะผมรู้สึกว่าผมจ้องเธอนานแล้วจึงเอ่ยแก้ขัด ไปว่าก็งั้นๆแต่จริงๆแล้วใจผมกลับเต้นไม่เป็นจังหวะเลยบ้าเอ้ยสมองเจ้ากรรมคิดอะไรอยู่เนี่ยแต่ประโยค แรกที่เธอถามผมกลับเป็นแค่การถามถึงมีมีเธอไปเอามันมานั่ง กอดนั่งหอมอยู่อย่างนั้นจนผมแจกแจงงานกับเพื่อนจนครบทุก คนตอนนี้เหลือแค่เธอเพราะเธอไม่ยอมฟังตั้งแต่ต้นจนจบผม รอเธอเล่นกับแมวเรียบร้อยแล้วค่อยแจงงานแต่ดันเคลิ้มไปกับ ใบหน้าเธอจนเผลอนั่งมองจนได้เธอทักมองอะไรชิบหายมั้ยล่ะเซ โร่รักษาภาพพจน์ไว้

ป่าว

ป่าวอะไรก็เห็นอยู่ว่ามองแท้ๆ

เธอพึมพำเห้อชีวิตต่อไปจะไม่แอบมองใครแล้วผมพาเธอไปส่ง ที่บ้านแล้วกลับเลยทีเดียวผมกลับขึ้นไปอาบน้ำแล้วเจรียมนอน แต่ดันนึกถึงหน้ายัยนั่นขึ้นมาอีกเธอเป็นผีรึไงเนี่ยยังไม่ทันได้ หลับตาลงเธอก็ทักมาหาผม

มาหาที่ระเบียงหน่อยสิ”

“ไปทำไม”

“เอามีมีมาด้วย”

“เค”เห้อที่แท้ก็อยากเจอแมวนี่เองคิดว่าอยากเจอเราโถ่
เอ๊ะทำไมเราต้องเสียใจด้วยเนี่ยโถ่วเอ้ยเราเป็นอะไรไปเนี่ยผม อุ้มเจ้ามีออกไปที่ระเบียงเธอเดินมารับไปอย่างรวดเร็ว

“พรุ่งนี้แม่ไม่ได้มาหานะตากับยายจะมาอย่าดื้อกับลุงนะลูก”ยัยนี่ บ้ารึป่าวเรียกผมสะแก่เลย

“เธอเรียกใครลุง”

“นายไง”

“ฉันอายุเท่าเธอแล้วฉันก็เลี้ยงมีมีเพราะฉะนั้นมันก็เป็นลูกของ ฉันฉันจะเป็นพ่อเอง”

เธออมยิ้มแล้วส่ายหัว

“แล้วแต่นายเลย”

ไอ้เซโร่แกพูดอะไรเนี่ยเธอเล่นกับแมวได้3ชั่วโมงก็เอาคืนผม

“อยู่กับพ่อเป็นเด็กดีน่ะลูก”

เธอพูดพร้อมลูบหัวแมว
“ฝันดียัยที่ม”

“ฝันดี”

ทำไมผมต้องเขินด้วยเนี่ย!!!ผมน่าจะป่วยแน่ๆ

1เดือนผ่านไปผมก็ใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติเหมือนกับวันที่ผ่านๆมา

จนกระทั่งวันนี้ที่มีมี่เกิดหายตัวไปผมรีบแชทหาลิเลียน่าอย่าง

รวดเร็ว

“แย่แล้ว”

“มีอะไร”

“มีมี่หาย”เวรแล้วไงผม