บทที่ 18 ผู้มีฝีมือสูง

บทที่ 18 ผู้มีฝีมือสูง

ด้านหลังของผู้หญิงในชุดสีขาวคนนั้น ยังมีผู้หญิงชุดแดงยืนถือ ผ้าเช็ดหน้าอยู่อีกหนึ่งคน

ผู้หญิงทั้งสองมีรูปร่างสง่างาม ท่าทางดูโดดเด่น

แววตาประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของหลินหยุน เขาสัมผัส ได้ถึงพลังผันผวนของจิตพลังวิญญาณอ่อนๆบนร่างของผู้หญิง สองคนนี้!

โจวชิงเหอเดินไปข้างหน้า แล้วกล่าวเรียนอย่างนอบน้อม “คุณ ชายหยุน ผมไปรับหมอเทพมาแล้วครับ!”

ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ในสวนหันหลังกลับมามอง

ผู้หญิงในชุดแดงเอ่ยขึ้นว่า “ที่แท้ก็ผู้อำนวยการโจวนี่เอง หยุน เอ่อร์ รีบไปเปิดประตู

“ค่ะ!” หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวยืนขึ้น ก่อนจะเดินมาเปิด ประตูให้หลินหยุนและคนอื่นๆ

“ขอบคุณมากครับคุณชายหยุน!” โจวชิงเหอพูดด้วยท่าทางเกรงใจ

“ผู้อำนวยการโจวไม่ต้องเกรงใจค่ะ เชิญเข้ามาก่อน” หญิงสาว ในชุดกระโปรงสีขาวเหลือบมองไปที่หลินหยุนและแววตาของ เธอปรากฏความสงสัย

หลินหยุนเดินตามโจวชิงเหอเข้าไปในสวน โจวชิงเหอเดินไป ด้านข้างของผู้หญิงชุดกระโปรงสีแดงคนนั้น ก่อนจะโค้งตัวลง คำนับ “คุณท่านจิน ผมพาหมอเทพมาแล้วครับ!

“รบกวนผู้อำนวยการโจวแล้วนะคะ เชิญนั่งก่อน!” ผู้หญิงคนนั้น

พูด

หลินหยุนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่ ทำไมโจวชิงเหอจึงเรียกเธอว่าคุณท่านจิน

หนำซ้ำเธอยังตอบรับอย่างใจเย็น

หลินหยุนมองพิจารณาคุณท่านจินที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ละ สายตา เขารู้สึกได้ว่าบนตัวของคุณท่านจินมีพลังผันผวนของ พลังวิญญาณที่แรงกล้ามาก มากกว่าผู้หญิงคนข้างๆนั่นมหาศาล

“อย่าไร้มารยาทนะ!” หยุนเยวมองเห็นหลินหยุนที่กำลังมองจ้องคุณท่านจิน ก็เลยอดไม่ได้ที่จะตำหนิเขา

ผู้ชายคนหนึ่งที่เจอหน้ากับผู้หญิงครั้งแรก แต่มองจ้องไม่วางตา แบบนี้ เป็นการกระทำที่ไร้มารยาทมาก

หลินหยุนไม่ได้ใส่ใจหยุนเยว่ เขายังคงมองจ้องคุณท่านจินต่อ

ไป

คุณท่านจินมีแววตาเปิดเผยพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “น้องชาย คนนี้ดูท่าเหมือนจะสนใจฉันมากเลยนะคะ?”

ขณะที่กำลังพูด คุณท่านจินก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่ด้านหลัง ก่อนจะ เริ่มรินชาให้ตัวเธอเอง

เสียงของเธอไพเราะมาก แต่ว่าฟังจากเสียงของเธอแล้ว สามารถแยกแยะได้ว่า อายุของเธอน่าจะประมาณหญิงวัยกลาง คนที่มีเสน่ห์

“คุณนี่ก็…น่าสนใจนะครับ” มุมปากของหลินหยุนยกยิ้ม “เป็นผู้ หญิงแท้ๆกลับให้คนอื่นเรียกคุณว่าคุณท่าน”

“บังอาจ! นายรู้ไหมว่าคนเบื้องหน้าของนายเป็นใคร? กล้าดี ยังไงถึงใช้คำพูดคำจาแบบนี้!” หยุนเยว่กล่าวตำหนิเขาอีกครั้ง อารมณ์เอ่อล้นด้วยความโกรธ
โจวชิงเหอเองก็รีบเกลี้ยกล่อมว่า “คุณชายหลิน ระวังคำพูดและ การกระทําด้วยนะครับ คุณท่านจินที่อยู่ตรงหน้าคุณตอนนี้ ท่าน ไม่ใช่คนธรรมดานะครับ!

แต่หลินหยุนดูเหมือนว่าจะฟังไม่เข้าหู เขายังคงมองไปที่คุณ ท่านจินด้วยความสนใจ แม้กระทั่งแววตาของเขาก็ยังให้ความ รู้สึกเหมือนกําลังถูกรุกราน

คุณท่านจินยกมือขึ้น ส่งสัญญาณให้โจวชิงเหอและหยุนเยว่ หยุดพูด มือของเธอขาวมากน่าจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

เธอมองหลินหยุนด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเธอ “ก็เพราะฉันเป็น ผู้หญิง ดังนั้นก็เลยตั้งชื่อให้ตัวเองว่าคุณท่านจิน แบบนี้เวลาออก ข้างนอกก็ลดปัญหาไปได้เยอะเลยล่ะ!”

หลินหยุนพยักหน้าอย่างจริงจัง “ก็มีเหตุผลครับ

โจวชิงเหอถึงจะได้สัมผัสกับหลินหยุนไม่นาน แต่เขาได้รับรู้ นิสัยแปลกๆของหลินหยุนมานานแล้ว กลัวก็แต่ว่าถ้าหลินหยุ นพูดต่อไป ไม่แน่ยังมีคำถามที่อาจจะไร้มารยาทอีก ถ้าหากล่วง เกินคนใหญ่คนโตคนนี้เข้าล่ะก็ ถึงเวลานั้นต่อให้เขาพูดก็คงจะ ช่วยอะไรไม่ได้

“คุณหลินครับ คุณท่านจินคนนี้ก็คือคนป่วยที่ผมเคยบอกคุณไว้ครับ รบกวนช่วยดูอาการป่วยให้ท่านก่อนเถอะครับ!” โจวชิงเห อรบเร้า

หยุนเยวขมวดคิ้วมองโจวชิงเหอด้วยความตกตะลึง ก่อนจะพูด ว่า “ผู้อำนวยการโจว คุณไม่ได้จำผิดใช่ไหม เขาก็คือคนที่คุณเคย บอกว่าเป็นหมอเทพ

“เด็กหนุ่มอย่างเขาน่ะเหรอ เกรงว่าจะยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ จะ เป็นหมอเทพได้ยังไงกัน?

ใบหน้างดงามของหยุนเยว่เต็มไปดูความดูถูก

“เรื่องนี้…” โจวชิงเหอไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง เขาเพียง แค่เคยเห็นว่าหลินหยุนรักษาอาการป่วยแปลกประหลาดของจิน หยวนเป่าหาย แล้วก็ยังช่วยจินซื่อหรงตามหาแหล่งกำเนิดของชื่ มหาโหดจนเจอ

แต่ว่า หยุนเยว่กลับไม่เคยเห็น อีกอย่างถ้าพูดเรื่องผีสางเทวดา อย่างที่มหาโหดอะไรนั่นออกมา คุณท่านจินจะเชื่อเหรอ?

จู่ๆหลินหยุนก็มองไปที่หยุนเยว่ ผู้หญิงคนนี้งดงามมากแต่กลับ เย็นชามาก เกรงว่าคนธรรมดาคงยากที่จะอยู่ในสายตาเธอ
“ดูท่าทางของคุณเมื่อกี้แล้ว น่าจะกำลังฝึกวิชาการหายใจ ประเภทหนึ่งอยู่นะครับ แต่ท่าทางแบบนั้นของคุณมันยังผิด อยู่ วิชาการฝึกหายใจที่แท้จริงน่ะ จะต้องหนักแน่นกับความ สอดคล้องของฟ้าดิน กลมกลืนไปกับธรรมชาติ ถึงจะบรรลุผล สําเร็จ”

ท่าทางราวกับสุนัขขี้เกียจปัสสาวะแบบของคุณเมื่อกี้นี้ ทิพย์ ฟ้าดินที่สูดเข้าไปไม่ได้มีนัยสำคัญเลยนะครับ

หยุนเยวถูกประโยคที่ว่าสุนัขขี้เกียจปัสสาวะทำเอาโกรธจนหน้า แดงก่ำ เธอคิดว่าตัวเองมีฐานะสูงมากมาโดยตลอด ทั้งยังเป็นลูก น้องที่เก่งกาจที่สุดของคุณท่านจิน แต่ตอนนี้กลับถูกเด็กหนุ่มที่ โตไม่เต็มที่แบบเขาสร้างความอัปยศให้ แล้วจะทนความโกรธ ได้ยังไงกัน?

“ไอ้คนบัดซบ! แกกล้าทําให้ฉันเสียเกียรติ!” หยุนเยว่พูดเอ่ย อย่างนิ่งเรียบว่า “ในเมื่อนายเข้าใจวิชาการฝึกหายใจ ก็จะต้อง เป็นคนพวกเดียวกันสินะ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันจะขอประลองกับ นาย นายกล้ารับคําท้าหรือไม่?”

คุณท่านจินมองไปที่หลินหยุนด้วยความอับอายในดวงตาของ เธอ “เจ้าเด็กแปลกประหลาดนี้ ไม่ถูกชี้บนตัวฉันทำให้หวาดเกรง เลยนะ แล้วยังพูดทฤษฎีแปลกๆนั่นอีก แค่ก็ดูเหมือนจะมีเหตุผล
“ก็แค่คำอธิบายที่เขาใช้ต่อเยว่เอ่อร์นั่นน่าเกลียดเกินไปหน่อย ให้เยว่เอ่อร์สั่งสอนเขาสักครั้งก็ดีเหมือนกัน!

เมื่อนึกถึงการฝึกหายใจแบบนั้น เมื่อก่อนเธอเองก็ฝึกอยู่ทุกวัน ใบหน้าของคุณท่านจินภายใต้คลุมนั่นก็ถึงกับร้อนผ่าว

หลินหยุนมองไปที่หมุนเวด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วจู่ๆเขาก็ เด็ดกลีบดอกไม้สามกลับจากกระถางดอกไม้ข้างๆ ก่อนจะวัดน้ำ หนักของมันเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้นว่า

“ปรมาจารย์ตัวจริงที่ฝึกฝนลมปราณจนถึงขั้นสูงสุดนั้น แม้แต่ ดอกไม้และใบไม้ที่ร่วงโรยอยู่ ก็ล้วนเป็นอาวุธสังหาร!

พูดจบ หลินหยุนก็โยนกลีบดอกไม้ออกไปอย่างแรง

ฉีบฉับฉีบ!

กลีบดอกไม้สามกลีบกลายเป็นดั่งมีดสั้นคมกริบสามเล่ม พุ่งตรง เข้าปักไปยังต้นไม้ที่มีกิ่งขึ้นหนาบริเวณมุมสวน

“นี่มัน!” หยุนเยวผงะไปชั่วขณะ เธอจ้องมองไปที่หลินหยุนที่ทำ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปตรวจดู กลีบดอกไม้สามกลีบนั่น
เพียงแค่ใช้นิ้วเขี่ยเบาๆ กลีบดอกไม้สามกลีบก็ร่วงหล่นลงจาก ต้น แต่มีรอยแผลที่ลำต้นของต้นไม้สามรอยถูกทั้งหลงเหลืออยู่

กลีบดอกไม้ที่อ่อนแอสามกลีบนั้น ปักทะลุเข้ากลางไม้แข็งแบบ นั้นได้ นี่เป็นฝีมือระดับไหนกัน!

หยุนเยวมองหลินหยุนอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วอุทานขึ้นว่า “นายทำได้ยังไงกัน!

ในตอนนั้นเอง คุณท่านจินก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อ ไป เธอลุกขึ้นยืน แล้วสายตาของเธอที่ใช้มองหลินหยุนก็ปรากฏ ความหนักแน่นออกมา

“ที่แท้แล้วคุณชายหลินคือผู้มีฝีมือสูงที่ซ่อนตัวอยู่ เป็นฉันที่มอง ข้ามไปเสียมารยาท เสียมารยาทจริงๆค่ะ” คุณท่านจินโค้งคํานับ หลินหยุน

โจวชิงเหอที่ยืนอยู่ด้านข้างมองไปที่ฉากข้างหน้านี้ แล้วรู้สึกว่า หลินหยุนราวกับกำลังแสดงกล แต่ดีที่เขาเคยเห็นฝีมือของคุณ ท่านจินมาก่อนและเขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร

“มิน่าล่ะคุณชายหลินถึงได้ดูมหาโหดในบ้านของจินซื่อทรง ออก ที่แท้เขาก็เป็นผู้มีฝีมือสูงเหมือนกันกับคุณท่านจินนี่เอง!” โจ วชิงเหอแอบกล่าวในใจ
หลินหยุนไม่สนใจคำของคุณท่านจิน แล้วนั่งลงอย่างไร้ มารยาท มองไปที่คุณท่านจินพร้อมพูดขึ้นว่า “คุณป่วย ป่วยหนัก ซะด้วยนะครับ!”

ถ้าหากหลินหยุนไม่ได้แสดงฝีมือไปเมื่อกี้ หยุนเยว่ก็คงแทบรอ ไม่ไหวที่จะด่าหลินหยุนออกไปว่า “นายสิป่วย ป่วยกันทั้งบ้าน เลย!”

แต่ว่าฝีมือนั่นของหลินหยุน ทําเอาหยุนเยว่ตกตะลึงไป

อีกอย่างหยุนเยว่เองก็ชัดแจ้งอยู่แล้วว่า คุณท่านของเธอน่ะป่วย

จริงๆ

คุณท่านจินเองก็ลุกขึ้นนั่ง เกี่ยวกับการกระทำไร้มารยาทเมื่อ กี้ของหลินหยุนเธอก็ไม่สนใจ แต่กลับถามขึ้นอย่างจริงใจว่า “รักษาได้หรือเปล่าคะ?”

“แต่ถ้าให้ผมเป็นคนทำล่ะก็ รักษาได้แน่นอนครับ”

“พูดจริงเหรอคะ!” คุณท่านจินลุกขึ้นยืนอย่างแรง ตื่นเต้นจนสั่น ไปทั้งร่าง ดวงตาที่เปิดเผยเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“อย่าพึ่งตื่นเต้นครับ ฟังผมให้จบก่อน” หลินหยุนพูดด้วยเสียง

เรียบเฉย
คุณท่านจินนั่งลงอีกครั้งและกลับมาทำตัวสงบในทันที ก่อนจะ พูดขึ้นว่า “ฉันเสียอาการไปหน่อย ขอแค่หมอเทพสามารถรักษา อาการป่วยของฉันได้ คุณจะเอาเท่าไรฉันก็จะรับปากทั้งหมด!