ตอนที่ 19 ตายเสียอย่างดีกว่ามีชีวิตอยู่

ตอนที่ 19 ตายเสียอย่างดีกว่ามีชีวิตอยู่

ลู่สิ้นจือทนไหวเสียที่ไหนกัน

สำหรับเขาแล้วเธอไม่ต่างกับยาปลุกเซ็กส์ที่ทั้งเข้มข้นที่สุดทั้ง แรงที่สุด

เพียงแค่ติดนิดเดียวเท่านั้น ก็ทำให้สติของเขาทั้งหมดขาด สะบั้นไปได้เลย.

ยิ่งไปกว่านั้น เพียงแค่เขาคิดว่าหากเขามาช้าไปหนึ่งก้าว เธอก็ จะโดนผู้ชายคนอื่นแตะต้องด้วยแล้ว เปลวไฟในใจของเขาก็ยิ่ง ลุกโชนหนักขึ้นไปอีก

ดังนั้นเขาจึงยิ่งไม่ปราณีผู้หญิงที่อยู่เบื้องล่างของเขา

เขาจึงนัวเนียกับเธอทั้งคืนแม้ว่าลู่สิ้นจือจะทำให้หลินหยุนซินร้ องไห้แล้วร้องไห้อีก แต่ผู้ชายคนนี้กลับไม่ยอมไปจากเธอ

จนกระทั่งถึงเวลาเช้าตรู่แล้วลู่สิ้นจือถึงปล่อยเธอไปแบบไม่

เต็มใจ

เขายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก
นั่นก็คือ เขาไม่มีทางปล่อยผู้ชายเมื่อวานคนนั้นไปหรอก

ส่วนเชอ เดี๋ยวพอเธอตื่นขึ้นมาแล้วเขาค่อยคิดบัญชีกับเธอ

แต่ก่อนที่เขาจะไป เขาก็ยังพาหลินหยุนซินไปที่ห้องน้ำแล้วอาบ น้ำให้เธอเอง ถึงได้อุ้มเธอกลับมาที่เตียงอีกครั้ง ให้เธอพักผ่อนดี

อย่างไรเสียเมื่อวานเธอก็เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว

ตอนนี้หลงหลิน ถูกคนเอาเชือกมามัดเอาไว้แล้วแขวนเอาไว้

พวกบอดี้การ์ดของคุณชายลู่ พวกเขาจะใช้วิธีทรมานคนบ้างไม่

ได้ล่ะ

แม้ว่าเชือกเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง เพียงแค่อยากจะทรมานคนทำให้คน ตายเสียดีกว่าอยู่ ถ้าอย่างนั้นก็มีอีกตั้งหลายวิธีแนะ

เชือกมัดทั้งมือและเท้าของหลงหลิน อย่างแน่นหนา เขายิ่งดิ้น เชือกก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

เพียงไม่กี่นาทีก็เจ็บปวดจนทนไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้หลงหลินก็โดนมัดมาทั้งคืนแล้ว เช้ามาก็ร้องไห้โฮจน เสียงแหบ มันเจ็บปวดมากเกินไปแล้ว ให้เขาตายไปยังจะดีเสีย กว่า

ไม่ว่าเขาจะขอร้องให้ปล่อยเขาไปอย่างไร พวกเขาก็ไม่ยอม ปล่อยเขาไป

เขาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียดให้ฟังทั้งคืนก็ยังไม่ ยอมปล่อยเขาไป ใครจะกล้าเล่นลิ้นหาข้อแก้ตัวเอาตัวรอดอีกล่ะ

เขาเห็นเธอเมา เล็งเธอเอาไว้ก่อนแล้วเลยอดที่จะขืนใจเธอไม่ ได้

อีกอย่างเขาก็ยังแฉเรื่องอื่นเพิ่มขึ้นมากอีกซึ่งก็คือลู่หย่าอันให้ เธอดื่มเหล้าในงานปาร์ตี้ไม่อย่างนั้นก็ต้องเต้นระบำเปลื้องผ้า

เหล่าบอดี้การ์ที่คุมตัวเขาอยู่บันทึกคำพูดที่เขาอธิบายเอาไว้ ทั้งหมด เดี๋ยวพอเจ้านายมาที่นี่ก็จะส่งมันไปให้เขา

ตอนที่ลู่สิ้นจือมาอยู่ตรงหน้าหลังหลิน หลงหลินก็เหงื่อแตก หนักมากจนตัวเปียกชุ่มไปทั้งตัว
แถมยังมีกลิ่นฉี่ลอยมาในอากาศด้วย

ผู้ช่วยส่วนตัว จึงส่งเอกสารรายงานสถานการณ์ให้ลู่สั้น ลือ”ท่านประธาน ไอ้หมอนี่เล่าเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว” ล่สิ้นจือดูแค่แว๊บเดียว แววตาก็ฉายความเย็นชาออกมา

ลู่จิ้งก็กำลังรอคำสั่งของท่านประธานอยู่

*จัดการมันซะ ! เอามันไปทิ้งบนเกาะอให้ทํางานหนักที่นั่น ชาตินี้ห้ามออกมาเด็ดขาด” ถ้าปล่อยให้มันตายง่าย ๆ มันก็ดูถูก เขาเกินไปแล้ว

สีหน้าของลู่จิ้งแสดงความเห็นใจออกมา ปกติโดนทิ้งบนเกาะ ร้างแบบนั้น ไม่ต่างกันกับทรมานจนตายเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่เอา เสียเลย อย่างไรเสียทีนั้นขาดแคลนน้ำมาหลายปี แห้งแล้งมาก อาหารก็ยิ่งหายาก อีกทั้งยังถูกขนานนามว่าเป็น “เกาะปีศาจ” ด้วย

จะเหนื่อยจนตายหรือทรมานจนตายก็ไม่แปลกหรอก จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ไอ้หมอนี่ก็ถือว่า “หาย สาบสูญ” ไปจากโลกนี้แล้ว
ในห้องของหลินหยุนซิน

หลินหยุนซินหลับอย่างงง ๆ เธอเหนื่อยมาก แรงกายถูกดึงออก ไปใช้จนหมดแล้ว

ถ้าเป็นเวลาปกติ เธอต้องตื่นแต่เข้าแล้วแต่ความทรมานกับ อาการเมาค้างเมื่อคืนทำให้เธอตื่นขึ้นมาไม่ไหว

ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตูเสียงดัง

หลินหยุนซินถึงได้ลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง

เธอมึนหัวไปหมด ไม่เพียงแต่จะปวดหัวนั้น หนำซ้ำยังจำได้ว่า

เหมือนจะมีบางช่วงขาดหายไป

เธอจำได้แค่ว่าเธอเมาอยู่ในศาลามาคลอด จากนั้นก็ดื่ม ๆ แล้ว หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว

เกิดอะไรขึ้นในห้องของเธอเมื่อวานนะ

เธอเดินกลับมาที่ห้องเองเหรอ
เธอมองชุดนอนที่เธอสวมใส่อยู่ เธอเปลี่ยนชุดนี้เองเหรอ

แต่ทําไมร่างกายของเธอถึงเจ็บปวดมากล่ะ ทำไมถึงไม่มี เรี่ยวแรงเลยล่ะ อีกอย่างที่น่าอายที่สุดคือ เธอรู้สึกค่อนข้างเจ็บ ปวดตรงนั้นของเธอด้วย