ตอนที่ 11 ผู้ร้าย

ตอนที่ 11 ผู้ร้าย

เดิมทีลู่สิ้นจือจงใจอยากจะ “แกล้ง” หลินหยุนซินอยากให้หลิน หยุนซินรู้สึกเขินอาย อยากจะแกล้งเธอเล่น แต่กลับทําให้ตัวเอง เดือดดาลขึ้นมาเสียอย่างนั้น

สิ้นจือทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงพลิกมือจับมือของหลินหยุน นเอาไว้แล้วกดเธอไว้กับกำแพง

ล่สิ้นเอจู่โจมรวดเร็วกว่าเธอที่ “อืดอาดยืดยาด” มาก เขาถอด เสื้อผ้าของหลินหยุนซินออกโดยไม่ลังเลอย่างรวดเร็ว แถมยังจูบ เธอลงไปโดยไม่สนใจการขัดขืนของเธออีกด้วย

เมื่อชายหนุ่มใช้กำลังหลอมรวมร่างกายของเขาและเธอเข้าด้วย

กัน

นําตาของหลินหยุนซินก็ไหลรินลงมาไม่หยุด เธอรู้สึกว่าผู้ชาย คนนี้แทบอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

มันช่างเจ็บเหลือเกิน !

แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ยอมปล่อยปละออกจากร่างกาย ของเธอเท่านั้น หนำซ้ำยังใช้คำพูดเสียดสีตัวเธอไม่หยุดอีกด้วย

“เป็นไง ชอบไหมล่ะ ฟินไหมล่ะ”

หลินหยุนซินหลับตา ไม่ยอมมองเขา กัดฟันแน่น ไม่ยอมตอบ

“ห้ามหลับตา ห้ามไม่ตอบคำถามฉัน ไม่อย่างนั้น…อย่าหวังเลย ว่าฉันจะให้เธอสิบล้าน” สิ้นจือพูด

หลินหยุนซินแทบอยากจะฆ่าผู้ชายไร้ยางอายคนนี้ทิ้ง

ไสหัวไปซะ !

เขาโรคจิตถึงขั้นไหนเนี่ย

“มะ…ไม่…” หลินหยุนซินแอบคิดอยู่ในใจเขาอยากให้เธอตอบ

เองนะ

แววตาของลู่สิ้นจือเย็นชาขึ้นมาทันที

ลู่สิ้นจือพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นยะเยือกทีละคำ ทีละคำ “จริงเห รอ นี่แค่เริ่มต้นเองนะ…ต่อไป ดูซิว่าฉันจะขเธอยังไง…
ต่อมาทุกอย่างก็เหมือนกับพายุฝนอันบ้าคลั่งทำเอาหลินหยุนซิ นรู้สึกเหมือนกับสูญสิ้นตัวตนท่ามกลางพายุฝนอันบ้าคลั่งไปเลย รู้สึกเหมือนกับร่างจะแตกสลาย

หลินหยุนซินไม่กล้าร้องไห้เสียงดัง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้จริง ๆ จึงต้องขอให้ลู่สิ้นลือยกโทษให้

แต่ทว่า แม้ว่าเธอจะตอบคำถามแรกของลู่สิ้นจือใหม่ แต่สิ้นจึ อกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป

หลินหยุนซินมือไม้สั่นไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะติดกระดุม

เสื้อผ้าตัวเอง

น้ำตาของเธอไหลรินลงมาเป็นสาย ไม่กล้ามองลู่ยี่ซิงที่นอนอยู่

บนเตียง

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำแบบนี้ลงไป มันช่างน่าละอายจริง ๆ …

แม้แต่เธอเองก็ยังดูถูกตัวเองเลย

หลินหยุนซินคิดแต่เพียงอยากใส่เสื้อผ้าเร็ว ๆ แต่ยิ่งคิดอยากให้เร็ว ท่าทางของเธอก็ยิ่งลุกลี้ลุกลน

ทว่าขณะที่หลินหยุนซินไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใด ๆ มือของชาย หนุ่มกลับแตะต้องเสื้อผ้าของเธออีกครั้ง

หลินหยุนซินกลัวจนตัวสั่น แววตาฉายความหวาดกลัวออกมา อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้อยากจะ…อีก

ไอ้โรคจิต ! ไอ้โรคจิต !

ดูเหมือนว่า สิ้นจือจะอ่านความคิดของหลินหยุนซินออก เขาจึง หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “…ตอนนี้จะปล่อยเธอไปชั่วคราวก่อน ต่อไปฉันยังมีเวลาค่อย ๆ เล่นสนุกกับเธออีกนาน…”

ล่สิ้นจือพูดไปด้วย ติดกระดุมเสื้อผ้าให้หลินหยุนซินไปด้วย

หลินหยุนซินอึ้ง คิดไม่ถึงว่าล่สิ้นจือจะใจดีแบบนี้

แต่เขาก็คือ “คนร้าย” เธอไม่ต้องการความปรารถนาดีของเขา เลยสักนิด เธอแค่อยากอยู่ให้ห่าง ๆ จากเขาเท่านั้น
“ฉัน…ฉัน…ทำเองได้

ลู่สิ้นจือพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเผด็จการ “ฉันต้องการให้ เธอทำอะไร เธอทำได้แค่ยอมรับเท่านั้น ห้ามปฏิเสธ อีกอย่างนะ เธออยากให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้เธออีกตอนนี้หรือไง”

เขาพูดมาแบบนี้หลินหยุนซินจึงไม่กล้าปฏิเสธอีก

ขณะที่ลู่สิ้นจือใส่รองเท้าให้เธอลู่สิ้นจือก็เชยคางของเธอขึ้นมา ให้ตาของเธอมองเขา

“สิบล้านฉันให้บริษัทพ่อของเธอได้…แต่ ฉันอยากให้เธอจำ เอาไว้ด้วยว่า ต่อไปเวลาที่เธออยู่กับเขาในห้องนี้ เธอต้องคิดถึง ฉัน อีกอย่าง ได้ข่าวว่าแม้ว่าจะนอนเป็นมนุษย์ผักแต่ก็รับรู้โลก ภายนอกได้นิดหน่อย เธอว่า…เมื่อกี้ คนที่เธอเรียกว่าสามีเขาจะ ได้ยินเสียงครางของเธอหรือเปล่านะ