ตอนที่ 18 สาวเชียร์เบียร์

เมื่อจิบชาลงไป พี่แดงก็ยิ้มๆ “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงาน เลย เดี๋ยวเราไปห้องแต่งตัวด้วยกัน ฉันจะเอาชุดทำงาน ให้กับเธอ”หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ พี่แดงกลับไม่ได้ ทําให้เธอลำบากใจ และก็ให้เธอเริ่มงานโดยทันที

ชุดประโปรงบัลเล่ต์ที่สั้นสุดๆ! ในตอนที่พี่แดงยื่นส่งให้ เธอ มีชั่วแวบหนึ่งที่เธออยากจะปฏิเสธงานนี้ขึ้นมาจริงๆ

สายตาเธอจ้องมองไปยังชุดกระโปรงบัลเล่ต์สีขาว จําได้ ว่าเธอเห็นกระโปรงแบบนี้ครั้งแรกในโทรทัศน์/ทีวี ในตอน นั้นมันเป็นความรู้สึกที่ว่าสวยงามมาก

มันเป็นเครื่องแต่งกายคลาสสิคในการเต้นบัลเล่ต์

แต่ ณ เวลานี้ที่เธอเห็นชุดกระโปรงบัลเล่ต์สั้นๆ เธอกลับมี แต่ความรังเกียจ

แต่นี่คือชุดทํางานของเธอ เธอจำเป็นจะต้องใส่มัน

“เพ็ญนีติ์ เหล้าพวกนี้ ตราบเท่าที่เธอรับรองว่าขายออก ได้สามขวดต่อวัน เธอก็จะได้รับประกันเงินเดือนขั้นต่ำ แต่ ถ้าขายได้มากกว่าสามขวดก็จะเป็นค่าคอมมิชชั่น ครึ่งหนึ่ง จากผลกําไรก็จะให้เธอ

เธอยิ้ม เพราะเธอนั้นรู้อยู่แล้ว สิ่งที่เรียกว่าค่าคอมมิชชั่น ครึ่งหนึ่งนั้นเป็นเรื่องหลอกลวง กำไรของเหล้าฝรั่งพวกนี้มีเท่าไหร่ มันไม่ใช่ว่าขึ้นกับเจ้าของหรือไง?

ดังนั้น ครึ่งหนึ่งจากผลกำไรที่พวกเขาบอกนั้นที่จริงมัน น้อยมากๆ

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

“ถ้าเธอไม่มีอะไรคัดค้าน งั้นก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงานเลย นะ”

“ค่ะ” เธอรับคำ แล้วรีบไปเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสั้นสีขาว ที่ห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

กระโปรงนั้นสวยมาก แต่น่าเสียดายกับสภาพแวดล้อม ของมัน ในตอนที่ชุดสั้นสุดแสนจะบางนั้นอยู่บนร่างของเธอ กระทั่งเพ็ญนีติ์ยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นดูแคลนความงามของชุด กระโปรงตัวนี้

เธอพยายามดึงมุมกระโปรง แต่จะอย่างไรก็ซ่อนเรียวต้น ขาอันเปล่าเปลือยไว้ไม่อยู่

ไม่ใช่ว่าเคยเห็นคนอื่นเคยใส่แล้วเหรอ?

เห็นมาหลายครั้งก็จริง แต่เธอก็ยังไม่เหมาะกับกระโปรงที่ สั้นขนาดนี้

ขณะที่มองตัวเองในกระจก เพ็ญนีตี้สูดหายใจลึกๆ นี่คือ สิ่งที่เธอเลือกเอง เธอจำเป็นจะต้องปรับตัว
เมื่อดันประตู ฝูงชนหลั่งไหลเข้ามาภายในคลับที่เพิ่งจะ เปิดทำการ เธอรู้มาตั้งนานแล้วว่าธุรกิจที่นี่ค่อนข้างดี และ ก็เพราะสาเหตุนี้ เธอจึงได้เลือกที่นี่ไง คนเยอะ ลูกค้าเยอะ อย่างนี้สิธุรกิจถึงจะไปได้ดี

“คุณผู้ชายคะ ต้องการไวน์หน่อยมั้ย?” เธอยืนอยู่หน้า ประตูห้องแต่งตัวนานมาก ในที่สุดก็ได้ตัดสินใจเริ่มก้าวแรก ในอาชีพการเชียร์เบียร์ของตัวเอง เดินเขยกขาเข้าไปหา

ชายหนุ่มสะบัดมือ “ไม่ต้อง ผมต้องการวิสกี้”

“ได้ค่ะ” เธอชี้นิ้วส่งสัญญาณบอกให้บริการมาเสิร์ฟวิสกี้ ซึ่งด้วยความฉลาดของเจ้าของร้าน เหล้าประเภทที่ลูกค้า มักจะดื่มมักไม่ได้นับวให้อยู่ในรายการโปรโมชั่นการขาย ของเธอ

เพ็ญนีตี๋รวบรวมความกล้า เดินเข้าไปหาลูกค้าสามราย ติดๆ แต่ทว่าพวกเขาทุกคนล้วนปฏิเสธ

ในขณะสวมชุดบัลเล่ต์ด้วยความหดหู่ เธอเดินไปมาอยู่ ภายในคลับราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ทันใดนั้นแขนของ เธอถูกบีบกระชับ ชายคนหนึ่งคว้าท่อนแขนที่เปลือยเปล่า ของเธอ ด้วยไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้เพ็ญนีติ์สะดุ้งทั้งร่าง ไวน์ แดงบนถาดเสิร์ฟในมือของเพ็ญนีตี้เอียงกำลังจะร่วงลงพื้น เธอต้องการจะยื่นมือไปรับ แต่กลับถูกผู้ชายดึงแขนรั้งเธอไว้ ข้างกาย ทําให้ขวดไวน์ยิ่งเอนห่างออกไป

ไอ้เหล้าขวดนั้นถ้ามันตกลงพื้นเธอก็จะสูญเงินนับพันเหรียญเชียวนะ

เธอต้องชดใช้ค่าเสียหายด้วยเนี่ยสิ

ในตอนที่เพิ่งจะเซ็นสัญญาเมื่อสักครู่นี้มันก็เขียนไว้อย่าง ชัดเจน

พระเจ้า เธอยังไม่ได้เงินสักเหรียญเดียว แต่ตอนนี้เธอ กลับมีหนี้สินที่จะต้องชดใช้เสียแล้ว

ดวงตาเบิกกว้างของเธอมองขวดไวน์ที่กำลังร่วงหล่น อย่างน่าหวาดเสียว หัวใจของเธอเหมือนกับจะร่วงหล่นไป พร้อมกับไวน์แดง แม้กระทั่งลมหายใจก็ยังหนักอึ้ง

แต่ในช่วงนาทีที่เพ็ญนีตี้กำลังเข้าตาจน มือเรียวยาวที่งาม สง่านั่นคว้าจับขวดไวน์ไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ระวังหน่อย นะครับ”