ตอนที่ 14 ขาเลือดไหลแล้ว

“ไม่ต้อง’เธอเดินก้าวนำร่างภยนต์ เธอไม่ได้อยากที่จะ พบปะกับคนในบ้านมุณีกร ถ้าหากไม่ใช่เพราะปัทมา เธอจะ ไม่มาเด็ดขาด

“เพ็ญนีติ์…” เสียงที่เรียกเธอเบาๆ ความหมายของชาย หนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอต้องการสื่อนั้นคงเป็นความเสียใจ

“ลาก่อน” ขาที่ก้าววิ่งอย่างรวดเร็ว เธอหวาดกลัวผู้ชาย หน้าตาดีที่หล่อเหลาเอามากๆมาเรียกเธอและมองมายังที่ เธอ ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นลุ่มลึกราวกับน้ำ แต่เธอมักจะรู้สึกอยู่ เสมอว่า มันปลอม ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงแม้แต่นิดเดียว ในครั้งแรกที่เธอเห็นสายตาของภยนต์มองมายังที่ตัวเธอ ราวกับว่าเธอนั้นเข้าไปตกอยู่ในความฝัน

แต่เธอไม่ชอบผู้ชายที่สง่างามและหล่อเหลาขนาดนั้น คุณครูที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเคยบอกว่าในอดีตพ่อของ เธอก็เป็นเช่นนั้น ที่กิริยา มารยาทสุภาพเรียบร้อย เป็นแบบที่ ทำให้ผู้หญิงนั้นตกหลุมรัก

เธอไม่ชอบ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าสายตาที่น่าดึงดูดคู่ นั้นของพ่อเธอนั้นหมกมุ่นกับผู้หญิง แม่ของเธอก็คงจะไม่ กระโดดตึกฆ่าตัวตาย เธอก็คงจะไม่ต้องถูกส่งตัวไปสถาน เลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะการตายของพ่อที่มาเสียใจในภาย หลังในตอนที่สายเกินไป

ชั่วชีวิตนี้ เธอจะไม่มีวันรักผู้ชายที่เป็นเหมือนกับพ่อ
เพ็ญนีติ์วิ่งอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง นั้นเป็นงูพิษร้าย

“ครืดดดดด…..

เสียงแตรและเสียงเบรกดังขึ้นกระทันหันที่ข้างหูเธอ แรงสั่นกระแทกที่รุนแรงทำให้เพ็ญนีตี้ทรงตัวไม่อยู่ หกล้ม คะเมนลงไป เกิดอาการเจ็บปวดที่ขาที่ทำให้เธอถึงกับเบ้ หน้า

เงาร่างสายหนึ่งมายืนอยู่เบื้องหน้าเธออย่างรวดเร็ว เสียง ของชายหนุ่มที่คุ้นเคยทว่ากลับเย็นชาในวันนั้น “เพ็ญนีติ์ นี่คุณยังไม่ยอมแพ้?”

พระเจ้า ศัตรูนั้นยากจะหลีกเลี่ยง ปุริมนั่นเอง

ไม่แปลกใจที่เขาจะพูดจาเสียดแทงหูเช่นนี้ เขาคงคิดว่า เธอล่อลวงเขาอย่างนั้นมั้ง?

มือยันพื้นโดยไม่สนที่ขานั้นยังปวดอยู่ และเพ็ญนีก็ฝืน กายลุกขึ้น

“เพ็ญนิติ์ ทำไมคุณไม่ระวังเลย?”ภยนต์ที่ตามเธอมา ยื่น มือเข้าไปประคองเธอ “เดี๋ยวผมส่งคุณไปที่โรงพยาบาล” นี่ เป็นโอกาสดีงามที่ได้เข้าใกล้ชิดเพ็ญนีติ์ เขาไม่สนใจชาย หนุ่มที่ชนเพ็ญนีตี้เลย

“ขอบคุณค่ะ พวกเราไปกันเถอะ” เธอตอบโดยไม่ชายตามองปุริม อีกทั้งยังยินยอมให้ถยนต์เข้ามาประคองเธอพา เดินจากไป ขณะที่เดินก้กวาดตามองว่ามีแท็กซี่ได้ผ่านมา บ้างหรือยัง

ที่ขานั้นบาดเจ็บจริงๆ แต่ทว่าเธอกับภัยนต์ไม่มีใครสังเกต เห็นหยดเลือดที่ค่อยๆร่วงหล่นบนพื้น ปุริมเห็นสีเลือดสด ใหม่หยดไหลเป็นทาง กลับรู้สึกระคายตา ส่วนเพ็ญนีติ์นั้นก็ ไม่ได้สนใจมองเขาสักนิด

หรือว่าคำพูดที่เขาเพิ่งจะพูดไปนั้นมันแรงเกินไป?

ทันใดนั้นก็คิดถึงท่าทีของเธอที่หันหลังเดินออกไปจาก ห้องทํางานของเขา ตอนนี้เธอเหมือนกับกวางน้อยที่ได้รับ บาดเจ็บ และดูแตกต่างจากผู้หญิงที่คอยคิดหาวิธีเข้าหาเขา ในอดีต

บางทีอาจจะเป็นเขาที่เข้าใจเธอผิดไปจริงๆ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปุริมมองดูเพ็ญนิติ์ในขณะ ที่ขึ้นแท็กซี่ไปกับชายหนุ่มที่ประคองเธอ “มีอะไร วินัย?” เลขาฯของเขา ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นถึงได้โทรด่วน เข้ามา

“เรียนท่านประธาน หนังสือวินิจฉัยจากสหรัฐฯที่คุณ ต้องการได้มาถึงแล้วครับ”

“ผลเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่ดีเลยครับ ไม่มีเวลามากเท่าไหร่นัก

ใจของเขาหดลง “ฉันรู้แล้ว” กล่าวจบก็วางสายทันที

ยังมีการประชุมอีก ต้องรีบจัดการให้เสร็จเข้าถึงจะว่าง สําหรับเรื่องของคุณปู่ เขาคิดไว้นานแล้ว

ปุริมสะบัดศีรษะ พร้อมกลับขึ้นรถไปอีกครั้ง ในเมื่อผู้หญิง คนนั้นมีชายหนุ่มดูแลแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปห่วง คืนนั้น เขาคงบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้ไปจูบเธอ

เหมือนจริงๆ ทั้งริมฝีปากนั้น ทั้งดวงตาคู่นั้นดูคล้ายกันมาก แต่น่าเสียดาย เธอไม่ใช่พนินี

รถขับมุ่งไปที่ศูนย์จัดแสดงสินค้าราวกับติดปีก วันนี้เขา เป็นตัวละครหลักของงานที่นั่น จึงไม่สามารถที่จะล่าช้าได้