ตอนที่ 13 ไม่อาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง

“ปัทมา ขอบใจเธอสำหรับเงินห้าหมื่นนั่น ถ้าหากไม่ใช่ เพราะเงินห้าหมื่นก้อนนี้ ผมกลัวจริงๆว่าเดือนนี้ว่าเดือนนี้จะ ประคองไปไม่รอด” ภายในห้องมีเสียงแหบต่ำของผู้ชายที่ ชื่อ ชนรพ ดังขึ้น แต่เป็นการทำให้เพ็ญนีติ์ได้ยินเรื่องเสียด หู ที่แท้แม่เธอต้องการเงินห้าหมื่นนั่นมาให้ชนรพ

เธอโกรธจนลมออกหู “แม่ แม่ออกมาหน่อย” เธอรู้สึกไม่ดี ที่จะเข้าไป แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่กล้าตะโกนออกมา

เกิดเสียงชุลมุน…ดังขึ้นภายในห้องอยู่ชั่วครู่และคนใน ห้องก็รีบตามออกมาทันที ในตอนที่ปัทมาเปิดประตูมายังมี เสื้อผ้าบางชิ้นที่ไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำ “เพ็ญนีติ้ลูก มาได้ยัง ไงกัน?”เหมือนกับว่าเธอคิดไม่ถึง สีหน้าของปัทมาไม่ค่อยดี นัก คาดว่าน่าจะกลัวเพ็ญนี้ที่พูดถึงเรื่องเงินห้าหมื่น

“คืนมาให้หนู” เธอยื่นมือออกไป มองปัทมาด้วยสายตาอัน เย็นเยียบ เธออยากจะถลาเข้าไปตบสักที แต่นี่คือแม่ของ เธอจริงๆเหรอ ทำไมเธอถึงแม่มีอย่างนี้ได้

ปัทมารีบร้อนออกมานอกห้อง หลังจากนั้นก็รีบปิดประตู เกิดความกลัวว่าเพ็ญนีติเห็นชนรพที่อยู่ในห้อง ปัทมาจูงมือ ของเพ็ญนีติ์ไปยังที่โครงเถาองุ่น ซึ่งทางนั้นต้องเดินผ่าน ผลดา ปัทมาก็ไม่ได้สนใจที่จะทักทาย แล้วจึงกดไหล่เพ็ญ นีตี้ให้นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใต้โครงเถาองุ่นและได้กล่าวขึ้น มาอย่างร้อนตัว “เพ็ญนิตี้ แม่ก็ไม่มีปัญญา แม่ไม่สามารถ ทนมองดูบริษัทลุงชนรพมีปัญหาได้หรอกนะลูก รอแม่มีเงินแล้วแม่จะรีบคืนให้นะ”

“ไม่ใช่คืนหนู ต้องคืนจํารูญ แม่ แม่ไปหลอกฉกฉวยเงิน จากคนอื่นอย่างนี้ได้ยังไงกัน” ด้วยความโกรธ เพ็ญนีติ้ลุก ขึ้นตะโกนเสียงดัง ใบหน้าโกรธจนแดงก่ำ

“เพ็ญนิติ์ เบาเสียงหน่อยสิ”

“ทำไมต้องเบาเสียง? นี่แม่มาทำงานหรือมาเกาะติดไอ้ หน้าขาวนั้น/ไอ้ไก่อ่อนนั่น? คืนเงินมา

“อืออ…” ปัทมาน้ำตาไหลร่วงในทันที “เพ็ญนีติ์ แม่แค่ ใจอ่อน แม่ทนดูต่อไปไม่ได้ ก็เหมือนที่แม่ทนดูไม่ได้ที่เห็น ลูกถูกรังแกในสถานเลี้ยงเลี้ยงเด็กกำพร้า

จบกัน เมื่อปัทมาใช้ประโยคเด็ดเช่นนี้ เพ็ญนีตี้ก็รู้แล้วว่า ตัวเองนั้นจบสิ้นแล้ว สิ่งที่เธอแน่ใจก็คือปัทมาจ่ายเงินสอง หมื่นเพื่อรับเด็กจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดู เพียง แค่พูดประโยคนี้ขึ้นมาก็นึกถึงเรื่องที่ตนเองนั้นได้เป็นหนี้ ปัทมาแล้วสองหมื่น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยรู้ว่าได้ให้เงิน ปัทมาไปแล้วมากน้อยเท่าไหร่ ทว่าตอนนี้ระหว่างเธอกับ ปัทมาก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจน

“แม่… ใจเธออ่อนลง ปัทมารู้เสมอว่าอะไรคือจุดอ่อนของ

เธอ

“เพ็ญนิติ์ แค่ครั้งนี้ รอแม่มีเงินจะรีบเอามาคืนลูกทันที”
แล้วเธอจะสามารถพูดอะไรได้ เธอถอนหายใจขณะ ส่ายศรีษะ ตอนที่ออกมาจากบ้านตระกูลมุณีกร ภายในใจ ของเธอนั้นเป็นรสชาติที่ไม่สามารถบรรยายอกมาได้ ทั้งๆ ที่เสียใจกับปัทมา แต่ว่าเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นล่ะ? เธอไม่ สามารถที่จะถูกญาณิณท์ด่าลับหลังว่าหน้าไม่อายได้ตลอด เวลาหรอกนะ

เธอเดินไปเตะก้อนหินไป “เพ็ญนีติ์ใช่ไหม?”จู่ๆตรงหน้า เธอก็มีเงาร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา และยืนบังแดดให้กับเธอ ภ ยนต์ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเงียบๆ

“หลีกไป” เธอไม่ชอบภยนต์ เห็นได้ชัดว่าเขามักจะเป็น ฝ่ายโทรหาเธอ แต่ผลดามักจะพูดให้กลายว่าเธอคิดจะปีน ขึ้นเรือนบ้านมณีกร ตระกูลมุณีกรมีอะไรดี ตอนนี้ยังไม่ตกต่ำ อีกเหรอ ขนาดไม่ตกต่ำยังต้องนำเงินห้าหมื่นของแม่เธอมา ต่อชีวิต ตอนนี้เงินห้าหมื่นสำหรับพวกเขาก็ดีถมถืดแล้ว ถ้า เป็นแต่ก่อนต่อให้เป็นห้าล้านพวกเขายังไม่ชายตามองเลย

แต่โชคนั้นไม่เข้าข้างบ้านมณีกร ความรู้สึกคงจากหน้ามือ กลายเป็นหลังมือ

“เพ็ญนิติ์ เงินห้าหมื่นนั่นฉันจะคืนเธอแทนพ่อเอง ขอ เวลาให้ฉันหน่อยสัก2-3วันก็น่าจะได้ ตกลงไหม?”