ตอนที่ 12 ค่ำคืนอันวุ่นวาย

“เพ็ญนีติ์ นี่เธอพูดเองนะ ถึงตอนนั้นก็อย่าบอกกับจำรูญ แล้วกันว่าฉันเป็นคนกดดันเธอ”

“ไม่หรอก” เธอหันหลังกลับและได้แต่เดินจากไปด้วย ความสับสน

เดิมทีเธอต้องการมาหาจำรูญเพื่อสะสางบัญชี แต่ทว่า ตอนนี้มันไร้สาระสิ้นดี เฮงซวย! เพ็ญนีตี้รู้สึกว่าชีวิตเธอใน ตอนนี้นั้นหมดความโชคดีไปแล้ว

เธอกลับมาถึงหอเหมือนร่างไร้วิญญาณ และล้มตัวนอน ลงไปบนเตียงทันที เธอไม่อยากไปเรียน หลังจากดึงผ้าห่ม ขึ้นคลุมขึ้นมาถึงศีรษะ ก็ได้เรียกรูมเมท “ฝ้าย ตอนคาบบ่าย ช่วยลาให้ฉันหน่อยสิ”

“เพ็ญนิติ์ เธอเป็นอะไรไป? เธอไม่ได้เป็นอย่างที่คนพวก นั้นพูดจริงๆใช่ไหม?”

เธอไม่รู้ ไม่รู้เลยสักอย่าง ตอนนี้เธอรู้สึกปวดศีรษะ อ่าาา เธอยังไม่ได้โทรศัพท์หาปัทมาเพื่อยืนยันให้แน่ใจเลย ถึง แม้ว่าเธอจะได้ยืนยันให้แน่ใจก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะเธอ เข้าใจนิสัยปัทมาดี บางทีเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นอาจจะเป็นจริง

“เพ็ญนีตี้ เธอไม่พูดอะไรบ้างล่ะ? หรือว่าเธอเหยียบเรือ สองแคมจริงๆ? ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันไม่เคยได้ยินเธอพูดถึง เรื่องของคุณชายปุริมเลยสักครั้ง”
“หยุดพูดเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาพูด” เธอ ตะโกนลั่น อกแทบจะระเบิด เธอเลิกผ้าห่มออกและ โทรศัพท์หาปัทมาทันที รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์ เพ็ญนีติ์จึงรู้สึกโมโห “ฝ้าย อย่าลืมช่วยฉันลาด้วยนะ” เธอ ทนนอนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอต้องไปหาปัทมา การที่ตัวไม่ รับโทรศัพท์ก็แสดงว่าเธอทำตัวสันหลังหวะอยู่/เธอกลัวคน อื่นจะรู้ว่าทําผิด

“เพ็ญนีติ์ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” ฝ้ายนับว่าเป็นเพื่อนของ เธอ เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลใจ

“ไม่เป็นไร ฉันจะไปหาแม่ ส่วนเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นฉันไม่รู้ อะไรเลย” เธอหมดอารมณ์ บนโลกนี้คาดว่าคงไม่มีใครโชค ร้ายไปมากกว่าเธออีกแล้ว

“เมื่อวานแม่เธอมาหาเธอแต่ว่าเธอไม่อยู่ โทรศัพท์หาเธอ ก็ไม่รับ สักพักแม่เธอก็กลับไป ใครจะรู้ว่าที่แท้ไปหาจำรูญ

เพ็ญนีตี้เริ่มบ่นพึมพัม เมื่อคืนเธอปิดโทรศัพท์ เธอไม่ อยากที่จะได้ยินเสียงของจำรูญ ทว่าเรื่องราวเมื่อคืนนั้น ชุลมุนไปหมด ราวกับเป็นหายนะอย่างหนึ่งในชีวิตของเธอ

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอกลับไปบ้านตระกูลมุณีกร แต่ทุกครั้ง ที่กลับ เธอจะมีความรู้สึกไม่สบายใจบางอย่าง ที่เธอสมัคร เข้ามหาวิทยาลัยดรัล ก็เพราะนี่เป็นความต้องการของแม่ แม่เธอทำงานเป็นแม่บ้านตระกุลมุณีกรมาแล้วสี่ปี ที่จริงแล้ว เธอนั้นรู้ดีกว่าใครว่าแม่ทำอะไร แต่เธอไม่ได้มีกำลังมาก พอที่จะขัดขวางแม่ได้
“ไง เพ็ญนีติ์ กลับมาแล้วเหรอ” ยามนั้นยังเป็นคนเก่าแก่ ของที่นี่ เพียงแค่มองก็รู้ทันทีว่าเป็นเธอ

“แม่ฉันอยู่ไหมคะ?”

“ก็อยู่นะ” ประตูเล็กถูกเปิดออก เพ็ญนีตี้จึงสาวเท้าเข้าไป

เธอเดินตรงไปยังห้องคนรับใช้ ห้องพักคนรับใช้ภายในบ้า นมุณีกรนั้นสะอาดเรียบร้อยมากกว่าห้องเช่าข้างนอก อีกทั้ง ยังสวยงามมากกว่า

ตรงหน้าต่างของห้องคนรับใช้มีโครงเถาองุ่นเล็กๆ กิ่งสี เขียวมรกตนั้นยังมีพวงองุ่นเขียวที่ยังไม่สุกดี ดูเหมือนความ หวานขององุ่นนั้นได้ซึมซาบออกมา “เพ็ญนีติ์ เธอมาทำ อะไร?” เสียงของผู้หญิงอันหยิ่งผยองราวกับเจ้านาย พร้อม กับสาดสายตาส่งมายังเพ็ญนีติ

เป็น ผลดา

เพ็ญนีติ์ไม่สนใจ สาวเท้าก้าวยาวๆถึงหน้าประตูห้องของ แม่เธอ แต่เมื่อมือของเธอที่เพิ่งจะเคาะประตูไป เสียงคราง ต่ำของผู้หญิงก็ดังออกมาจากภายในห้อง เสียงนั่นทำให้ เธอต้องหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู มือของเธอจะไม่ตกลงมาได้ อย่างไร

“ชั้นต่ำ แม่เธอล่อลวงนายท่าน ส่วนเธอก็มาล่อล่วง คุณชายตระกูลมุณีกร ใช่ไหมล่ะ?” ในขณะที่กอดอก ผลดา ก็มองเพ็ญนีตี้ด้วยความดูหมิ่น