ตอนที่ 11 เหยียบเรือสองแคม

จำรูญเป็นสุภาพบุรุษ เขาก็ไม่ควรนำเรื่องที่เธอพูดใน โทรศัพท์เมื่อเช้าไปกระจายข่าวสิ

เธอหวาดกลัว แต่ก็ยังกลับไปมหาวิทยาลัยอย่างไม่ลังเล

เมื่อลงจากรถประจำทาง เพ็ญนีตี้เดินเข้ามหาวิทยาลัย บริเวณหน้าประตูทางเข้า เริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบ

“หน้าไม่อาย”

“ใช่ ที่จำรูญทิ้งเธอไปน่ะถูกแล้ว ที่แท้เธอมันก็พวกเหยียบ เรือสองแคม ทั้งอยากเป็นเมียน้อยของคนรวย ทั้งคบเป็น แฟนกับจำรูญ”

“ได้ยินว่า ยังไปหลับนอนด้วยกันแล้วนี่”

“ใช่ ฉันได้ยินผู้ชายในแผนกวิศวะฯบอกมาอย่างนี้เหมือน กัน ว่าเธอยังเป็นฝ่ายที่โทรศัพท์บอกกับจำรูญด้วยตนเอง เธอว่าน่าอายมากไหมล่ะ”

ความโกรธของเพ็ญนีติ์พลุ่งพล่านขึ้นมา เธอ เลื่อนสายตาไปมองผู้หญิงที่เพิ่งจะพูดเมื่อสักครู่ “เธอ หุบปากซะ ฉันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” เธอไม่เคยต้องการ เป็นผู้หญิงของปุริม เมื่อคืนเธอเพิ่งจะได้รู้จักปุริม ยังไม่ทัน ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงดีด้วยซ้ำ
“เพ็ญนีติ์ ก็เป็นเธอที่โทรมาบอกเองนี่ นั่นเป็นโทรศัพท์ ของจํารูญแต่กดแฮนด์ฟรีไง พวกเพื่อนที่หอพักต่างก็ได้ยิน กันหมดแล้ว แถมเธอบอกว่ายังต้องการให้คนมารับผิดชอบ บางทีคงอยากจะเป็นคุณนายของตระกูลทัดธน

คำพูดเยาะเย้ยของเพื่อนนักศึกษาหญิงดังก้องในหูของ เธอ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจำรูญจะเปลี่ยนโหมดโทรศัพท์เป็น แฮนด์ฟรี เขาจงใจทำร้ายเธอ แต่ทว่าตอนนี้มันแก้ไขอะไร ไม่ได้แล้ว ทุกคนต่างเข้าใจเหมือนกันหมดว่าเธอนั้นเสียตัว ไปแล้ว เพราะประโยคเหล่านั้นเป็นเธอที่พูดออกมาจากปาก เอง

โทรศัพท์เป็นของส่วนตัว ทำไมจํารูญถึงต้องเปิดลำโพง แฮนด์ฟรีในขณะที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น?

เพ็ญนีตี๋หันหลังกลับ เธอตรงไปยังหอของจำรูญ มีบาง อย่างที่ต้องพูดกันต่อหน้าให้ชัดเจน เธอไม่อยากจะมีส่วน เกี่ยวข้องใดๆในชีวิตของเขาอีก

เธอเร่งเดินมาถึงทางเข้าหอพักของจำรูญด้วยความคุ้น เคย สายตามองไปยังประตูที่ไม่ได้ล็อค เธอผลักประตู เข้าไปอย่างรุนแรง หลังจากนั้นจึงตะโกนเรียก “จำรูญ นาย โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้”

“อัยย่ะ นี่ไม่ใช่เพ็ญนีตี้ที่กลายเป็นสาวเต็มตัวแล้วหรือ? เธอมาทําอะไรที่นี่ล่ะ ยังคิดอยากจะเหยียบเรือสองแคมอยู่ งั้นหรือ?” คนที่ออกมารับหน้าเพ็ญนี้ไม่ใช่จำรูญ แต่กลับ เป็นสาวสวยญาณิณท์ สายตาที่มองมายังเธอนั้นเต็มไปด้วยความดูหมิ่น

“จํารูญล่ะ นายออกมาซะ

“เพ็ญนีติ์ นี่ไม่ใช่ว่าเธอต้องการมาเอาเงินค่าเลิกรากันอีก นะ? แม่เธอเพิ่งจะเอาเงินของจำรูญไปห้าหมื่นเหรียญ เธอนี่ ไม่เบาเลยนะ เมื่อคืนวานเพิ่งจะประเคนตัวเองขายให้คุณปุ ริม วันนี้ก็จะมาบีบเอาเงินกับจำรูญอีกเหรอ?

“เธอ นี่เธอพูดว่าแม่ฉันอะไรนะ?” เพ็ญนีติ์นิ่งตะลึง อะไร คือห้าหมื่นเหรียญ เธอฟังแล้วไม่เข้าใจ

“เมื่อวานแม่เธอได้มาหาเธอ พอไม่เจอเธอก็มาหาจำรูญ ฉันบอกกับเขาว่าพวกเธอเลิกกันไปแล้ว แม่เธอต้องการค่า เลิกรากับจำรูญ อีกทั้งป่าวประกาศไปทั่วว่าต้องการเงินห้า หมื่น เธอก็รู้ว่าจำรูญเป็นคนใจอ่อนมาก แต่เขานั้นไม่มีเงินที่ จะให้ ฉันจึงนำเงินเก็บของฉันไปช่วยให้กับแม่เธอ ไม่อย่าง นั้นแม่เธอก็คงจะนอนเฝ้าจนตายอยู่ในมหาวิทยาลัยนี่ล่ะ เพ็ญนีติ์ เธออาจไม่รังเกียจกับการทำตัวขายหน้าแต่ว่าฉัน รังเกียจการขายหน้านะ จำรูญนี่ก็โง่จริงๆที่ได้ผู้หญิงอย่าง เธอเป็นแฟนเก่า ขายหน้าสิ้นดี…”

ใบหน้าของเพ็ญนีติ์นั้นแดงก่ำจนถึงลำคอ ปัทมาเป็นคน อย่างไร เธอได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งอีกครั้ง ในอดีตเป็น เธอที่คัดค้านมาตลอด แต่นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้แม่ของเธอจะ ต้องการเงินห้าหมื่นเหรียญกับจำรูญ นี่มันเกินมากไปแล้ว จริงๆ เลือดสูบฉีดพลุ่งพล่าน สีหน้าเธอยิ่งแย่ลงเรื่อยๆและ ร่างเธอเริ่มสั่นคลอน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมความวุ่นวายมากมายทั้งหมดถึงทับถมมาที่เธอ “ฉัน ฉันจะไปถามแม่ดู ถ้าหากมีเงินห้าหมื่นจริง ฉันจะคืนให้กับ พวกเธอ”