ตอนที่ 9 ให้คุณหนึ่งแสนบาท

กลิ่นน้ำหอมจางๆลอยอยู่ในจมูกเธอ ทำให้หัวใจเธอถึงกับ สั่นไหว เหตุการณ์เมื่อคืนวานที่พร่ามัวปรากฏขึ้นในหัวเธอ อีกครั้ง เมื่อคิดถึงรอยเลือดบนเตียงนั่น เพ็ญนีติ์ก็อดรนทน ไม่ไหว ทำให้เธอดูหมิ่นเขาอย่างมาก เป็นผู้ชายทำแล้วไม่ กล้ายอมรับความผิด ไอ้ผู้ชายขี้ขลาด เธอจึงตะโกนเสียงดัง ตอบกลับไปอย่างไม่คิด “คุณปุริม ฉันเกลียดคุณ ทำแล้วยัง ไม่กล้ายอมรับผิด ที่แท้ก็เป็นแค่คนขี้ขลาด” กล่าวจบ เธอก็ เดินออกไปเหมือนคนโดนหมากัด

แค่เธอเพิ่งจะเริ่มก้าวเท้า ร่างของเธอก็ถูกตามติด หลัง จากนั้นร่างของเธอก็ถูกดึงหันกลับมาด้วยกำลัง เสียงต่ำ ของชายหนุ่มกล่าว “เพ็ญนิติ์ คุณพูดอะไร ไหนลองพูดอีก ครั้งสิ?”

เธอเงยศีรษะขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวเขา ถึงแม้ว่าเธอจะเป็น ผู้หญิงจนๆที่ไม่มีเงิน แต่เธอก็ยังมีศักดิ์ศรีในตัวเธอเอง “คุณปุริม ฉัน รัง เกลียด คุณ”

“ไม่ใช่ประโยคนี้ เป็นระโยคถัดจากนั้น” สายตาของเขานั้น เย็นเยียบราวกับจะฆ่าคน

“ทำแล้วไม่กล้ายอมรับ ที่แท้ก็แค่คนขี้ขลาด” เธอเหยียด หยามซ้ำ ในสายตาหยิ่งเย็นชานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ผมทำอะไรไปถึงไม่กล้ายอมรับผิด?”
“คุณได้ครั้งแรกของฉันไป” เธอมองท่าทางที่หยิ่งยะโส ของเขาที่ไม่ยอมรับผิด เพ็ญนีติ์โกรธจนระเบิดออกมา

“งั้นหรือ? คุณมีหลักฐานอะไรล่ะ?” รอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่าง ช้าๆในดวงตาของชายหนุ่ม “คุณเพ็ญนิติ์ นึกไม่ถึงว่าวิธี การของคุณนั้นมากมายจริงๆ มันเกินความคาดหมายของผม เลยทีเดียว”

มือของเพ็ญนีติ์เลื้อขึ้น และโบกเข้าที่ปุริมอย่างไม่คิดโดย ไม่ทันตั้งตัว ถึงเธอจะลงมืออย่างรวดเร็ว แต่ปริมนั้นเร็วยิ่ง กว่า “สาวน้อย วิธีการของคุณนั้นล้าสมัยจริงๆ” ปุริมควักวิทยุ สื่อสารออกจากกระเป๋ากางเกง “เรียกพนักงานรักษาความ ปลอดภัยมาชั้นบนสุด

แขนของเธอถูกเขาจับไว้ พละกำลังของเขานั้นเยอะมาก แรงจับของเขานั้นทำให้เธอเจ็บจนน้ำตารื้นเอ่อ เธอนั้นหา เรื่องผิดคนจริงๆ เมื่อวานเป็นวันที่โคตรซวยของเธอเลย ไม่ เพียงแต่แฟนหนุ่มจะนอกลู่นอกทาง ยังทำให้เธอต้องมาพบ กับเจ้าปีศาจนี่อีก

“อย่าคิดจะใช้น้ำตามาบีบให้ผมปล่อยคุณ คุณเพ็ญนิติ์ ผมจะฟ้องร้องที่คุณใส่ร้ายผม

เธอกัดฟันกรอด ทนฝืนกลืนน้าตาลงไป เธอจะไม่ร้องไห้ “ได้ ฉันจะกลับไปที่โรงแรมเดี๋ยวนี้ คุณอย่าไปทำลายหลัก ฐานก็แล้วกัน รอยเลือดบนเตียงนั่นล่ะคือหลักฐานแน่น หนา”
“เลือด?” มือของเธอที่ถูกยึดไว้นั้นคลายลงเล็กน้อย สายตาของเขานั้นสำรวจและมองดูเธออย่างครุ่นคิด จาก นั้น เขาก็ยิ้มออกมา “ที่แท้ก็แบบนี้เอง คุณตามผมมาที่ห้อง ทำงาน” มือที่เพิ่งจะปล่อยคลายนั้นจับยึดเธอไว้อีกครั้ง เขา ลากเธอเข้าไปที่ห้องทำงานของเขาด้วย ในตอนที่ผ่านห้อง เลขาที่อยู่ด้านนอก เธอเห็นสายตาของเลขาฯสาวมองมายัง เธอด้วยความประหลาดใจ บางที เธออาจจะเป็นผู้หญิงคน แรกที่โดนปุริมฉุดลากเข้าห้องทำงานเขาก็เป็นได้

“ปัง” ประตูที่อยู่ด้านหลังเธอนั้นปิดลง

ปุริมนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นก็หยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก ปลาย ปากกาตวัดเขียนเลขลงไปหกตัว เลข 1 หนึ่งตัว กับเลข 0 อีกห้าตัว แล้วยื่นส่งให้เพ็ญนีตี้ที่ยังไม่ดูไม่ค่อยเข้าใจใน สถานการณ์ตรงหน้าสักเท่าไหร่

หนึ่งแสนบาท เธอมองมันโดยที่ไม่รู้ตัว ถ้าไม่มีอะไรผิด พลาด นี่คงเป็นค่าธรรมเนียมหรือค่าปิดปากเธอใช่หรือไม่?

เธองงไปหมดแล้ว

เห็นเธอไม่มีปฏิกิริยา เขาจึงจับมือของเธอขึ้นมา ใช้กำลัง ยัดเช็คใบนั้นไว้ในมือของเธอ หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ สายภายในขึ้นมา “คุณทนายชานนครับ มาที่ห้องทำงานผม

เมื่อได้ยินคำว่าทนาย เพ็ญนีตี้จึงได้เข้าใจ เขาใช้เงินนี้เพื่อจัดการทั้งหมดในสิ่งที่เขาเรียกว่า “รับผิดชอบ”