ตอนที่ 8 ฉากอันน่าตกตะลึง

“คุณผู้หญิง ต้องการโทรเบอร์ฉุกเฉิน 120 หรือเปล่า? ใน ขณะที่เพ็ญนีติ้ตะโกนเสียงสูงตรงไปยังช่องบันได

“อ๊าาา..” เสียงร้องแหลมสูงของหญิงสาวดังขึ้น หลังจาก นั้นฉากที่ดูน่าปั่นป่วนก็ตกแก่สายตาของเพ็ญนิติ์ จริงๆแล้ว เรียกได้ว่าเป็นสถานการณ์อันน่าสับสนของหญิงสาวคน หนึ่ง

จากที่สายตาเธอเห็น เสื้อผ้าปุริมนั้นดูเรียบร้อย ตั้งแต่หัว จรดเท้าทั้งเสื้อและกางเกงของเขาไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แม้ กระทั่งรอยยับสักนิดก็ไม่มี เพียงแต่มือของเขาข้างหนึ่งนั้น วางอยู่บนหน้าอกของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ตำแหน่งของ มือที่วางไว้อยู่นั้นจริงๆแล้วมัน…มันล่อแหลมไปหน่อย…..

“อ๊ะ อ๊าา” เป็นเสียงร้องแหลมของเพ็ญนีติ์ เธอคิดไม่ ถึงจริงๆว่าจะเห็นฉากอะไรแบบนี้ เพราะหญิงสาวคนนั้นอยู่ ในลักษณะที่น่ากระอักกระอ่วนใจอย่างมาก เสื้อคาร์ดิแกน ของเธอนั้นถูกเผยออก ที่เลวร้ายที่สุดคือกระโปรงของเธอ นั้นลื่นหลุดมากองถึงหัวเข่า…

นี่ล่อกันกลางวันแสกๆภายในอาคารสำนักงานกันเลยนะ

ฉากอันน่าตกตะลงนี้ ทำให้เพ็ญนีตี้วิ่งหันหลังกลับไปด้วย ความหน้าแดง สมองของเธอโยนเรื่องที่เพิ่งต้องการกดโทร หาเบอร์ฉุกเฉินไปในทันที
สองขานั้นวิ่งรวดเร็วเหมือนกับกระต่าย แต่ก็ไม่ได้เร็วไป กว่าขายาวๆของปุริมที่สาวเท้าไม่กี่ก้าวก็ตามเธอทัน มือข้าง หนึ่งของเขาคว้าผมยาวๆของเธอไว้ “เฮ้ สาวน้อย หยุดให้ ฉันเดี๋ยวนี้”

เจ็บ เจ็บจริงๆ เพ็ญนีติ์ถูกทำให้ต้องหยุดสาวเท้าที่กำลังวิ่ง อย่างช่วยไม่ได้ อีกทั้งถูกปุริมคว้าจับไว้ราวกับลูกไก่

ในขณะที่หัวเธอกำลังห้อยอยู่ เธอไม่กล้าที่จะมองดูชาย หนุ่มและหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่า เธอไม่เหมือน กับหญิงสาวที่เพิ่งจะเปลือยกายตรงช่องบันไดเมื่อสักครู่

“ปล่อยปล่อยฉัน” เสียงเล็กๆร้องขอ เมื่อคิดถึงฉากที่อยู่ ตรงหน้าเมื่อสักครู่นี้ เธอก็หน้าแดงใจเต้นระส่ำระสาย

เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบภาพที่คลุมเครือระหว่างชายหญิง

“เป็นคณเองเหรอ?” เหมือนเขาจะคิดไม่ถึงว่าเป็นเธอ ดัง นั้นในตอนที่เขาพบเจอเธอ ปุริมจึงแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อย “อ่อ ผมนึกออกแล้ว คุณคงเป็นคนที่ชื่อเพ็ญนีตี้ใช่ไหม?” เหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออกขึ้นมากระทันหัน สายตา ปุริมส่องประกายในขณะที่มองไปยังเธอ

“ใช่ค่ะ ใช่ ฉันคือเพ็ญนต์ ปล่อยฉันเถอะนะคะ

ปุริมปล่อยมือจากเธอในที่สุด ไม่มีสีหน้าอึดอัดเลยแม่ แต่น้อย แถมยังตอบกลับเธอด้วยท่าทีสบายๆ “คุณมาทำ อะไร?”
“ฉัน ฉันต้องการให้คุณรับผิดชอบ” หลังจากลังเลอยู่สัก พัก เธอจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“รับผิดชอบอะไร?”

“เมื่อคืนไม่ใช่ว่าคุณ ไม่ใช่ว่า..” สมองของเธอเหมือนจะ เริ่มขาดออกซิเจน เธอไม่รู้ว่าควรจะต้องพูดออกไปอย่างไร

“คุณดื่มซะเยอะแล้วยังอาเจียนรดใส่ตัวผม คุณเพ็ญนี ตี๋ คุณต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายรับผิดชอบ คุณต้องชดใช้ค่า เสื้อผ้าให้ผม อย่าคิดว่าผมจ่ายค่าโรงแรมแทนคุณแล้วคุณ จะมาตีสนิทผมอย่างไร้ยางอาย คุณจะไปเช็คดูก็ได้ ชื่อที่ใช้ ในตอนเปิดห้องก็เป็นชื่อของคุณ”

“ฉัน…ฉัน…” เพ็ญนีตี้สับสนไปหมด ยิ่งฟังยิ่งไม่รู้ว่าเขา กำลังพูดเรื่องอะไร

“ผมเคยบอกไปแล้ว ว่าข้างกายของผมไม่เคยขาดผู้หญิง ผมเคยเห็นมาเยอะแล้วกับแผนการมากมายที่อยากจะเข้ามา ผัวเป็นเป็นผู้หญิงของผม แต่คุณดูสิ มีใครบ้างที่ทำสำเร็จ? คุณเพ็ญนีติ์ คุณลืมเรื่องนั้นไปได้เลย”

“ฉัน…ฉันไม่ได้อยากจะมาพัวพันกับคุณ เพียง แต่….ฉัน….ฉัน…”

“คุณไม่ได้อยากเข้ามายุ่งกับผม?” เค้าเลิกคิ้วใส่ ปุริมมอง ไปยังเธอด้วยท่าทางที่กำลังกอดอก “ถ้าหากเป็นอย่างนั้น งั้นคุณก็กลับไปได้เลย ผมไม่อยากจะพบคุณอีก” ปุริมกล่าวจบก็เดินผ่านเธอเลยตรงไปยังห้องทำงานของเขา