ตอนที่ 7 ไม่รู้จักเธอ

บริษัททัดธนกรุ๊ปนั้นใหญ่โตอย่างมาก เป็นอาคารสูงใหญ่ สามสิบกว่าชั้น เมื่อลงมาจากรถแท็กซี่ เพ็ญนีตี้จึงได้เข้าใจ ว่าทำไมเพื่อนนักศึกษาถึงได้ต่อสู้แย่งชิงเพื่อที่จะเข้าบริษัท ทัดธนกรุ๊ปแห่งนี้ เพราะถ้าได้เข้าทำงานที่นี่ชีวิตก็คงจะ สบายอย่างแน่นอน

แต่ทว่าตอนนี้เธอไม่ได้มาหางานทำ เธอมาเพื่อคิดบัญชี กับปุริมต่างหาก ไม่รู้ว่าวันนี้ปุริมเข้าทำงานหรือเปล่า แต่ ตอนนี้เธอก็ไม่ได้สนว่าเขาจะอยู่หรือไม่อยู่ เพราะวันนี้เธอจะ หาตัวเขาให้เจอจงได้

“สวัสดีค่ะ ขอทราบว่าติดต่อใครคะ?”

“คุณปุริมค่ะ” เมื่อพูดชื่อเขาออกไปตรงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เธอเกลียดจนอยากจะทรมานปริมให้ตาย

ท่าทางของเธอ ทำให้พนักงานหญิงที่อยู่ตรงเคาเตอร์นั้น ตกใจเล็กน้อย แต่พนักงานหญิงคนนั้นก็สามารถสงบใจลง ได้อย่างรวดเร็ว เธอนั้นเจอผู้หญิงของท่านประธานมาเยอะ จากที่เธอเห็น ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแฟนสาวคนใหม่ของ ท่านประธานสินะ “ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร ได้นัดไว้หรือไม่ คะ?”

“ไม่ได้นัดค่ะ บอกคุณปุริมว่า ฉันชื่อเพ็ญนีตี้ต้องการเข้า พบ..เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเร่งรัดของเธอยังชวนกระตุ้น ทำให้ หญิงสาวตรงเคาเตอร์ยิ่งตัดสินว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอนั้นต้องเป็นแฟนสาวของท่านประธานแน่นอน

“คุณเพ็ญนีตึกรุณารอสักครู่นะคะ” เมื่อพนักงานหญิง กล่าวจบก็ต่อสายโทรศัพท์ทันที

เพ็ญนีตี้เบื่อหน่ายเล็กน้อย ยุ่งยากชะมัด จะเจอคนทั้งทีก็ ต้องโทรศัพท์นัดล่วงหน้า ปุริมนี่อวดร่ำอวดรวยเสียจริง

“ทราบแล้ว ขอบคุณค่ะ”

เพียงในเวลาอันรวดเร็ว พนักงานสาววางสายลง หลังจาก นั้นจึงได้แจ้งกับเพ็ญนีติ์ว่า “คุณผู้หญิงคะ ท่านประธานบอก ว่าไม่รู้จักคุณค่ะ ดังนั้น…” ในตอนที่เธอมองไปยังเพ็ญนี เมื่อพูดถึงชื่อของปุริม ก็ดูไม่เหมือนว่าจะไม่รู้จักกับปุริม แต่ ท่านประธานบอกว่าไม่รู้จักคนที่ชื่อเพ็ญนีติ์ ดังนั้น เธอจึง แค่อยากจะเชิญเพ็ญนีตี้ออกไปอย่างสุภาพ

“คุณพูดว่าอะไรนะ? เขาไม่รู้จักฉัน?”เธอชี้นิ้วมาที่หน้าตัว เอง เพ็ญนีติ์เกิดอยากจะฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ เมื่อคืนเขาจูบเธอ ไม่หยุดแล้วยังจับเธอกินไปทั้งตัวแล้วด้วย แถมยังทิ้งเธอไว้ ที่โรงแรมคนเดียวอีก นายปุริม นึกไม่ถึงจริงๆว่าหลังจากที่ เขาทำลงไปแล้วยังพูดว่าไม่รู้จักเธอ เขาทำเกินไปแล้วจริงๆ

“ขอโทษด้วยนะคะ ท่านประธานไม่อยู่ค่ะ” พนักงานสาว เปลี่ยนความคิดทันที ใช้วิธีปฏิเสธเพ็ญนีตี้ตรงๆนี่ล่ะ ก็ถ้าคน ไม่อยู่ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอแล้วล่ะ

จะไม่อยู่ได้อย่างไรกันเล่า เพ็ญนีติดูออกว่าพนักงานสาวหน้าเคาเตอร์เปลี่ยนท่าทีไปไม่เหมือนตอนแรก เอาล่ะ ยาม คับขันก็ต้องมีไหวพริบกันหน่อย แค่ชั่วพริบตาร่างของเธอก็ พุ่งเข้าไปที่ลิฟท์ทันที

“คุณเพ็ญนิติ์ คุณเพ็ญนิติ์คะ…” พนักงานสาวเรียกเธอให้ หยุด แต่เธอนั้นไม่สนใจ เธอก้าวถึงประตูลิฟท์อย่างรวดเร็ว และก็เป็นโชคดีของเธอที่ลิฟท์นั้นมาถึงพอดี อีกทั้งลิฟท์นั้น ยังว่าง เพ็ญนีติ้ก้าวเข้าไปในลิฟท์อย่างรวดเร็ว เพียงยื่นมือ ไปกดปุ่ม พนักงานสาวคนนั้นก็จะตามเธอไม่ทัน/ก็จะติดอยู่ นอกลิฟท์

ปริม วันนี้เธอต้องเจอเขาให้จงได้

เมื่อมองดูเลขชั้นที่อยู่ภายในลิฟท์ เพ็ญนีติ์ก็ถึงกับมึนงง เธอไม่รู้ว่าห้องทำงานของปุริมอยู่ชั้นไหนนี่นา อ๊ะ.. แต่จำได้ ว่าในนิยายส่วนใหญ่ห้องทำงานของเจ้านายจะอยู่ชั้นบนสุด เพราะแสงมันสวยดี เห็นวิวอาคารต่างๆได้ทั่วทั้งเมือง ดังนั้น หลังจากที่ลังเลอยู่เพียงเล็กน้อย เธอก็กดไปที่หมายเลขชั้น บนสุด

ลิฟท์นั้นเหมือนกับเป็นลิฟท์ส่วนตัวสำหรับเธอ ไม่มีใคร ขึ้นมาเลยสักขน

เมื่อขึ้นถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟท์จึงเปิดออก เพ็ญนีตี้ก้าว ออกไปอย่างไม่เกรง ภายในทางเดินค่อนข้างมืด เธอ พยายามเพ่งสายตา เพ็ญนี้จึงเดินตรงไปยังหน้าห้อง ทํางานอย่างเร่งรีบ ทว่าในขณะที่เดินผ่านช่องบันได ทางออกฉุกเฉิน..
เพ็ญนี้ติ์ไม่ได้คิดอะไร เธอเพียงต้องการจะพบปริมหลัง จากนั้นก็จะขอคำอธิบายให้กับตัวเอง แต่ในเวลานี้ เสียง ครางแหบต่ำดังเข้าในหูของเธอ “อูววว…อ่าาา..อืมมม” ช่าง เป็นเสียงที่ไม่เกรงใจใคร อีกทั้งยังเป็นตรงที่บันไดทางออก ฉุกเฉินอีกต่างหาก เธอเหลือบมองไปยังประตูทางออก บันไดฉุกเฉินที่แง้มไว้โดยไม่ทันคิด เป็นครั้งแรกที่หัวสมอง เธอไม่ตอบสนองและถึงกับช้ไปครึ่งจังหวะ เหมือนกับว่า เธอนั้นเดินไปที่ช่องบันไดด้วยความสับสน เธอเข้าใจว่ามี คนหกล้ม ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปเพื่อพร้อมช่วยเหลือ