ตอนที่ 2 รสชาติของผู้ชาย

ชายหนุ่มคนนั้นยืนยันความแน่ใจกับเธออีกครั้ง ราวกับว่า ขอเพียงแค่ยืนยัน เขาก็จะช่วยเหลือเธอ มันเป็นความรู้สึก ในฉับพลันของเพ็ญนีติ์ เธอรู้สึกได้ว่าเขาจะต้องพาเธอ จากไปจากตรงนี้ได้อย่างแน่นอน

“เขาเป็นอดีตแฟนเก่าของฉัน” เพ็ญนีตี้เน้นย้ำน้ำเสียงคำ ว่า “อดีต” น่าแปลกประหลาด เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้เธอหอบ จนหายใจถี่ แต่ตอนนี้ที่เธอเผชิญหน้ากับชายหนุ่มคนนั้น เธอกลับรู้สึกว่าจิตใจสงบขึ้นมาทันที ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำบวก กับโทนเสียงอันราบเรียบ

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เขาก็ไม่ใช่แฟนของคุณแล้ว ใช่ไหม?

“ถูกต้องค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล เธอไม่สามารถเป็น แฟนของจำรูญได้อีกแล้ว ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทาง…

“ดี งั้นผมจะพาคุณไป แต่ว่า ขอเตือนไว้ก่อนว่าคุณจะกลับ จําไม่ได้แล้วนะ

“OK”

เธอกําลังตอบตกลงเขายังไม่ทันจบประโยค แขนของชาย คนนั้นราวกับมือวิเศษ เขายื่นแขนออกมาจากหน้าต่างรถ หลังจากนั้น ใช้กำลังดึงตัวเธอจากหน้าต่างรถแคบๆเข้าไป ในตัวรถ
ในช่วงเวลาต่อมา เพ็ญนีตี้ก็นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม หน้าตักกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามขาอันแข็งแกร่ง ทำให้ผู้คน อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคำว่า “น่าเย้ายวน

มือของชายหนุ่มโอบที่เอวของเธอ ส่วนอีกมือหนึ่งก็บังคับ พวงมาลัย เกือบจะในเวลาเดียวกัน รถคันนั้นขับห่างออก ไปจากหน้ามหาวิทยาลัยดรัลราวกับลูกธนูที่หลุดออกจาก แล่ง และได้ขับทิ้งระยะห่างมากพอจากการไล่ตามของ จํารูญ เธอไม่ได้มองย้อนกลับไป แต่สายตาของเพ็ญนีติ์ กลับบังเอิญเห็นภาพที่จำรูญวิ่งไล่ตามเธออย่างบ้าคลั่งจาก กระจกเลี้ยวข้างรถ

แต่ทว่าระหว่างเธอกับเขานั้นจบลงแล้ว

ในตอนที่เธอเจอเขากับญาณินท์กอดจูบกัน ทุกอย่างมันก็ จบลงอย่างสิ้นเชิง

โชคชะตาของคนเรา บางทีอาจจะต้องผ่านการสั่งสมที่ใช้ เวลานานเพื่อที่จะได้บทสรุป แต่บางครั้งโชคชะตาของคน เรากลับสามารถสิ้นสุดลงอย่างสิ้นเชิงภายในชั่วเสี้ยวนาที จากนี้ไปเป็นได้เพียงแค่คนแปลกหน้า

“สาวน้อย คุณอยากจะไปที่ไหนล่ะ?” เสียงลมที่แว่วผ่านหู คือคำถามของชายหนุ่มที่ต้องการคำตอบของเธอ

“ได้หมดเลย ที่ไหนก็ได้ค่ะ”

“งั้นผมจะพาคุณไปเปิดห้อง”
“OK” เธอเองก็ตอบรับอย่างไม่คิด ความคิดของเธอเริ่ม ฟุ้งซ่าน จิตใจที่เคยสงบลงของเธอนั้นเริ่มสับสนอีกครั้ง

พ่อมดกีต้าร์ เธอเคยชื่นชอบจํารูญมาก ชอบทุกบทเพลงที่ เขาบรรเลงด้วยกีต้าร์ ชอบจนกระทั่งเธอให้สมญานามเขาว่า “พ่อมดกีตาร์”

หรือว่าเขาเป็นเหมือนพ่อมดที่ทําให้เธอลุ่มหลง ทำให้เธอ หลงรักเขา แต่กลับทำร้ายเธอลงอย่างสิ้นเชิง

อ่า ไม่สิ เธอไม่ควรคิดถึงเขา และจะต้องไม่คิดถึงเขาอีก เพราะเขานั้นไม่คู่ควร

เธอแค่ตอบกลับเขาไปส่งๆ แต่ทว่าไม่นานหลังจากนั้น รถ ได้ลดความเร็วลง สติเพ็ญนีติค่อยๆคืนกลับมา จึงค่อยเห็น ว่ารถของชายหนุ่มกำลังเข้าลานจอดรถแห่งหนึ่ง ทว่าด้าน ข้างของลานจอดรถนั้นเป็นแสงป้ายนีออนโรงแรมแคส์ที่ กำลังกระพริบอยู่

โลกแห่งความลุ่มหลง

ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัว จึงพบว่ามือของชายหนุ่มที่อยู่บน เอวเธอนั้น ไม่เคยห่างจากตัวเธอเลย และเขาก็โอบเธอไว้ ตั้งแต่เริ่มขับรถออกมาจนถึงตอนนี้

เธอเอี้ยวตัวกลับ จึงค่อยนึกออกว่าระหว่างเขากับเธอนั้น คือคนแปลกหน้า “บอกฉัน ว่าคุณเป็นใคร?
“ปุริม” แนะนำตัวจบ ชายหนุ่มก็โน้มตัวเข้ามาทันที สองมือ แกร่งนั้นโอบเอวของเธอไว้ ในขณะเดียวกัน ใบหน้านั้นก็ ลอยอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ ริมฝีปากเรียวบางนั้นชวนดึงดูด กระทั่งเกือบทำให้เพ็ญนีติ์ลืมไปว่าควรจะโต้แย้งกับการตก เป็นฝ่ายเสียเปรียบ

แช่มช้า.. แฉะชื้น.. นำมาซึ่งรสชาติที่อยู่ภายใต้ความเป็น ชาย ทำให้หัวใจของเธอนั้นสั่นไหว จะอย่างไรก็ไม่มีทาง ทำให้สงบลงได้