ตอนที่ 12 ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย

ใบหน้าของเจิ้งเห่าสับสนและถามเธออย่างสงสัย “ช่วยพูด เรื่องอะไร?”

“ไม่ใช่เธอเหรอ ที่ช่วยฉันพูดกับพ่อบ้านเหรอว่า ให้ฉัน ยูนิฟอร์ม ใหม่สองชุด?”

เซีย หวั่นถามเขาอีกครั้งและเขาก็เกาหัวตัวเอง เขาเป็น คนซื่อสัตย์มากคนหนึ่ง เขาส่ายหน้าและพูด “ฉันไม่เข้าใจสิ่ง ที่เธอพูด และฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับน้าเลยด้วย เธอเข้าใจผิด

แล้วแน่ๆ”

เซียหวั่นรู้ว่าเขาไม่ใช่คนโกหก และอดไม่ได้ที่จะสงสัย แล้วไม่งั้นจะเป็นใครไปได้?

นอกจากเขา ใครจะสามารถเปลี่ยนความคิดของพ่อบ้าน ได้ นอกจากคนนามสกุลเ

เป็นไปไม่ได้ นามสกุลเยว่ไม่มีทางจะเห็นอกเห็นใจอะไร แบบนี้ ถ้าเขามีความเมตตาสักนิด เขาจะไม่ยืนดูฟางน่า เธอโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ

เธอยิ้มและพูดกับเจิ้งเห่าอย่างอ่อนโยน “เช่นนั้นฉันก็ ขอบคุณเธอ เธอช่วยให้ฉันได้งานเย็บปักแล้ว” เธอยิ้มและทำให้ใบหน้าของเจิ้งเห่าแดงทันทีและทำให้เขาไม่กล้ามองหน้าเธอ

เขาหัวเราะและพูดว่าไม่เป็นไร คิดจะกล่าวลา และมองไป ยังด้านหลังของเธอราวกับว่าตัดสินใจที่จะไปหาพ่อบ้านแล้ว

เจิ้งเห่าดึงพ่อบ้านออกมาจากกลุ่มสาวใช้และกระซิบ

จ้าวเทียนอั้ยผู้ที่ไวต่อการได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะใช้สายตา มองไปที่เขา

“น้า ฉันมีเรื่องปรึกษาเรื่องหนึ่ง

“พูดมา”

“หลังจากนี้เป็นไปได้ไหมที่จะให้พนักงานรักษาความ ปลอดภัยและพนักงานและสาวใช้มากินข้าวด้วยกัน?” น้ำ เสียงของเขาเบาลงอีกครั้ง

“ทําไม?”

“ฉัน…” เจิ้งเห่าพูดไม่จบ หน้าของเขาก็เริ่มแดง และทำให้ พ่อบ้านเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไปชอบใครมา? ” แม่บ้านถามด้วยท่าทางนิ่งๆ น้องสาว ของเขาขอร้องให้เขาช่วยหาภรรยาให้เจิ้งเห่า ดูเหมือนว่า เขาจะไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่วันนี้กลับแสดงท่าทีเช่นนี้ เขาเป็น เช่นนี้ก็ทำให้น้ามีความสุข น้ำเสียงเขาก็จริงจังขึ้น
“น้าเบาหน่อย ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย ฉันยังไม่อยากพูด คุณตกลงในข้อเสนอของฉันให้โอกาสฉัน รอดูท่าทีก่อนแล้ว เดี๋ยวฉันจะบอกคุณแน่นอน”

จ้าวเทียนอัยเช็ดโต๊ะอาหารยุโรปไปด้วยและฟังการ สนทนาของพวกเขาไปด้วย

เธอมองใบหน้าของตัวเองด้วยพื้นผิวของโต๊ะ และคิดว่า คนที่เจิ้งเห่าชอบคงจะไม่ใช่เธอหรอกนะ?

แม้ว่าจะมีใครดูถูกเธอ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรที่จะมี คนมาชื่นชมเธอ

“เธอกลับไปก่อน!” พ่อบ้านพูดเสียงต่ำ

หลังจากที่เขียชีหวั่นเปลี่ยนชุดมาแล้ว ความดีใจของพ่อ บ้านก็ยังไม่หายไปและไม่ได้เลวร้ายอะไรกับเธอ

ในเวลาอาหารกลางวัน เขาได้เลือกเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยสองคนและพนักงานอื่นๆ ทั้งหมดมากินข้าวกับสาว

ใช้

จ้าวเทียนอัยคิดในใจ ดูๆแล้วเจิ้งเห่ามีอิทธิพลต่อพ่อบ้า นมากๆ และพ่อบ้านยังมีอิทธิพลต่อคนผู้ที่จะขึ้นหรือจะลงอีก ด้วย และถ้าฉันจะมีความไม่ชัดเจนกับเขา

เธอเหลือบมองเจิ้งเห่าอย่างเงียบๆ และก็รู้สึกว่าเขาได้ มองมาทางเธอเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงถือจานข้าวและเดินบิดเอวและสะโพกไปทางเขา

แต่กลับคาดไม่ถึงว่า มองเห็นที่นั่งตรงนี้ของเธอว่าง เจิ้ง เห่าก็เดินมาจากอีกด้านหนึ่งและนั่งที่ตำแหน่งเดิมของเธอ

ทันทีที่เจิ้งเห่านั่งลง ก็พูดกับเซียหวั่นว่า “อาหารบ้านเช่ ของเราเธอคุ้นซินหรือยัง?”

เซียหวั่นยิ้มหยักหน้าเบาๆและพูด “ซินมากๆ

เจิ้งเห่าหยิบตะเกียบมาคู่หนึ่งและคบหมูผัดมะระให้กับ เซียหวั่นและยังอธิบายอย่างตั้งใจ “มะระขมช่วยลดความ ร้อนในร่างกาย ฉันชอบกินตั้งแต่เด็กๆ ช่วงนี้อากาศร้อน เธอ กินเยอะๆนะ”

จ้าวเทียนอัยเดินไปด้านหน้าอย่างอับอาย รู้สึกราวกับมี คนมาตบหน้าเธอ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเซียหวั่นเธอก็รู้สึก เกลียดชัง และดุด่าเธอภายในใจเป็นหมื่นๆ ครั้ง