ตอนที่ 10 โชคดีสุดๆ

เซีย หวั่นทหาวออกมาได้เพียงครึ่ง ก็ต้องเก็บกลืนที่เหลือลง ไป ในขณะเดียวกันก็เพราะมันก็เหมือนกับโจรที่โดนจับได้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อออกมา

เธอกัดริมฝีปากด้วยความเคยชิน แล้วพูดเสียงเบาออกมา “ขอโทษค่ะคุณเย่ต่อไปดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว

ใบหน้าเล็กที่แดงออกมา สายตาเลิ่กลั่ก เนื่องจากชุดสาว ใช้ของเธอมีขนาดใหญ่ ทำให้ตรงคอเสื้อสามารถเห็นเนินอก ที่ขาวราวกับหิมะของเธอออกมา

เธอในลุคนี้ทำไมมองแล้วทำให้ผู้ชายทั้งรู้สึกอยาก ปกป้อง ทั้งยังคิดอยากจะรังแกขนาดนี้กันนะ

สายตาของเย่เชินหลินจ้องตาของเธออย่างไม่ละสายตา เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นเสียงดังออกมาอย่างหวาดหวั่นของ

เธอก้มหน้าลง เพื่อเลี่ยงสายตาแปลกๆของเขา มือของ เขายื่นออกมาหาเธอ แล้วกำมือเอาไว้ จากนั้นก็เก็บกลับออก ไป เขาเม้มริมฝีปากแน่นแล้วหันหลังเดินจากไป

ไปแล้วหรอ?

เธอคิดว่าเขาจะต้องมาแกล้งอะไรเธอหรือไม่ก็บอกให้เธอเข้าไปที่ห้องเขาเพื่อเข้าไปทำงานอะไรพวกนี้ซะอีก

แต่เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย มันช่างดีสุดๆไปเลย หลังจากที่เขาเดินออกไป เขียชีหนก็สูบหายใจอย่างแรง แอบภาวนาอยู่ในใจ เสี่ยวจุน ได้โปรดช่วยฉันให้ท่าน ประธานเย่มาที่นี่เร็วๆด้วยเถิดนะ

เมื่อใจสงบลงแล้วก็เดินหน้าเช็ดพื้นต่อไป เช็ดจนแม้ กระทั่งฝุ่นเล็กๆก็ไม่มีปรากฏบนเศษผ้าขี้ริ้วสีขาวเลยสักนิด

การ์ดที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ก็เข้าไปล็อคประตู หาวออกมาที่ นึงจากนั้นก็เดินกลับไปนอน

เซีย หรั่นคาดเดาว่าเย่เงินหลินจะต้องนอนแล้วแน่ๆ จาก นั้นจึงเดินไปหลบในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ แล้วดึงเศษผ้าที่ โดนตัดและเข็มด้ายทั้งหมดที่ซ่อนเอาไว้ออกมาวางกระจาย ลงบนพื้น

ยังดีที่ตอนนั้นพวกนั้นกำลังรีบ ในส่วนที่โดนตัดออกไปก็ ไม่ได้เละมาก ยังคงเป็นชิ้นใหญ่ที่ยังพอรับได้อยู่

เธอแยกเศษผ้าเหล่านั้นออกตามกระโปรงทั้งสองตัว จาก นั้นก็นำชิ้นส่วนมาต่อกันก่อน จากนั้นก็ลงมือเย็บมัน

พูดได้เลยว่างานนี้เป็นงานใหญ่ เธอเข้าใจดี ถ้ารอยเย็บ มันดูชัดเจน ท่านพ่อบ้านก็จะตำหนิออกมาอย่างแน่นอน ดัง นั้นรอยเย็บจะต้องเล็กเป็นพิเศษ
โชคดีมากที่เธอทําเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว หรือจะ เรียกได้ว่าเชี่ยวชาญในด้านนี้เลยก็ได้ เพียงแต่ตอนนี้ไฟใน ห้องโถงใหญ่ได้ปิดหมดแล้ว แสงไฟในตอนนี้ค่อนข้างมืด จนเธอมองไม่ค่อยชัด มันเลยลำบากขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว อาการง่วงนอนของ เธอยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องพยายามแข็งตาเอาไว้ เข็มก็ ต๋ามืออยู่หลายครั้ง

ความเจ็บจากเข็มที่มือ ก็ทำให้เธอรู้สึกตื่นขึ้นมานิดนึง

เยเงินหลินที่ทั้งอาบน้ำและอ่านหนังสือจนเสร็จแล้ว ก็เปิด คอมในห้องขึ้นมา แล้วกดเปิดกล้องวงจรปิดบริเวณห้องโถง ใหญ่ สายตามองร่างเซียหวั่นที่ยังนั่งอยู่บนพื้นอย่างลึกซึ้ง ค่อนข้างที่จะมืด เลยทําให้มองไม่ค่อยชัดว่าเธอกำลังทำ

อะไรอยู่ สองตาของเขาจ้องเข้าไปใกล้หน้าจอเพื่อดูชัดๆ เมื่อ เห็นว่าเธอกำลังเย็บชุดอยู่นั้น คิ้วของเขาก็ขมวดออกมา อย่างไม่รู้ตัว

ในตอนนี้เซียหวั่นเองก็กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่พอดี ปลายเข็มถูกแทรกเข้าไปในช่องว่างของนิ้วโป้งอย่างไม่ เลือกที่ ความเจ็บทำให้เธอคืนสติกลับมาได้อย่างสมบูรณ์

เธอใช้แรงบีบลงบนปลายนิ้วของเธอ เลือดจากข้างใน ไหลออกมา น้ำตาก็ไหลตามออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
คําตึกแบบนี้ บางทีอาจจะมีแค่เวลานี้ที่เธอจะได้ปล่อยตัว เองให้ร้องออกมาได้อย่างเต็มที่

อดกลั้นมานานเกินไปแล้ว น้ำตาที่พอปล่อยออกมาแล้ว มันก็เก็บกลั้นต่อไปไม่ได้อีก เธอไม่กล้าส่งเสียงออกมา จึง กัดริมฝีปากแน่น น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ระบายทุก ความรู้สึกออกมา

เย่เชินหลินจ้องมองหน้าจออย่างเหม่อลอย แววตาแปร เปลี่ยนเป็นความสับสนฉายออกมา

เขากำมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ กำแน่นแล้วก็ปล่อยออกมา

หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา ใส่รหัสลงไปอย่างชำนาญ ไม่ นานก็มีเสียงน่าเคารพของท่านพ่อบ้านดังออกมา

“คุณเปครับ!”

“พวกเราตระกูลเย่ยาก จนถึงขนาดที่ให้สาวใช้เย็บชุดให้ ตัวเองแล้วหรอ?” เขาถามเสียงเย็น

ท่านพ่อบ้านที่เดิมได้หลับไปแล้วจึงยังคงงัวเงียเล็กน้อย สมองยังไม่มีการประมวลผลชั่วขณะ

“คุณเย่ครับ เอ่อ ผมไม่เข้าใจครับ

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ฟังให้ชัดเจนซะ! พรุ่งนี้ทำชุดให้กับ เซียหวั่นใหม่สองชุด ส่วนในระหว่างที่ชุดยังไม่เสร็จนั้น ก็ ปล่อยให้เธอ ใส่อะไรไปก็ได้