ตอนที่ 8 สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป

ใช้โอกาสที่เย่เซินหลินพูดคำนั้นออกมา ไหลี่หมินหันมา สื่อสารทางสายตากับเธอครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส ทันที แล้วหลีกเลี่ยงหัวข้อบทสนทนาที่ทำให้เซีย หนอึดอัด ใจ

“ฉันคิดว่าเป็นผีป่าชามนี้ต้มได้รสชาติไม่เลวเลย “ เขาเอ่ย จบ ก็เอียงคอถามเซีย หวั่นออกไป “ขอรบกวนให้ช่วยเสิร์ฟ ให้ฉันอีกนิดได้หรือเปล่า?”

ทุกสายตาที่ปะทะกันระหว่างเขาและเซียหวั่น เยเงินหลิน ล้วนมองได้อย่างชัดเจน บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม ตามมารยาทอย่างที่เจ้าของบ้านต้องมีมาตั้งแต่ต้น มองดูนิ่ง สงบมาก

ฟางน่าคิดว่าสายตาที่เซียหวั่นมองไหลี่หมินมันไม่ถูก ต้อง เป็นใครก็คิดอยากจะล่อลวงเขาไปเสียหมด คุณชายใหญ่ก็จะรู้สึกไม่พอใจที่หล่อนจู่โจมเกินไป ถ้า

คุณชายใหญ่พบว่าหล่อนพยายามจะยั่วยวนแขก ถ้าเป็น

อย่างนั้นหล่อนก็ต้องโดนไล่ออก ใช่หรือเปล่า?

คิดมาจนถึงตรงนี้ เธอเพิ่งมองเซียหวั่นตอนที่เติมอาหาร ชามเล็กๆ ให้ไหลี่หมินเสร็จแล้วยกออกไปแล้ว เธอก็ยึดเท้าออกไปดักขาของเซีย หวั่นเอาไว้

เขียชีหวั่นแต่เดิมก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพียงเธอ ประคองชามอาหารแล้วเดินเข้าไปก็กลับล้มลงไปบนร่างของ ไหลี่หมิน….

มือไวของเยเงินหลินคว้าเอาไว้ได้ทัน เพียงสอง ต่อมาเขา งกลับไป

ไหลี่หมินก็ทําไม่ต่างจากเขา ได้ยื่นมือออกไปคว้าอย่าง รวดเร็วเช่นเดียวกัน

ก็เป็นแบบนี้ แต่ไม่มีใครยั้งเซี่ยหวั่นไว้ได้สักคน มือว่าง ของเธอก็คว้าโต๊ะตามสัญชาตญาณ อาหารในมือรวมถึงน้ำ ซุปก็หกเลอะทั่วทั้งเสื้อสีฟ้าของไหลี่หมิน

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ !” เซียหวั่นรีบเอ่ยขอโทษอย่าง ทันที แล้วรีบหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะออกมาแล้วยื่นให้เขา อย่างรวดเร็ว

ตำแหน่งที่อาหารหกลงไปมันไม่เหมาะให้เธอใช้มือลงไป เช็ดให้เลย จึงทําได้เพียงรบกวนให้เขาเช็ดด้วยตัวเอง

ไหลี่หมินพูดบอกไม่เป็นไรไปพลาง รับทิชชู่ที่เธอส่งมาให้ ไปพลางจนเช็ดไปได้สองรอบจนเรียบร้อย

เย่เงินหลินยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เพียงเอ่ยคำขอโทษ ออกมาเบาๆ “เธอเป็นสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ อาจจะซุ่มซ่ามไปบ้าง เซียหวั่น เธอพาคุณไห่ไปเปลี่ยนชุดสะอาดชุดใหม่ที่ ห้องเก็บเสื้อผ้าสําหรับแขกด้วย

ความสูงของไหลี่หมินและเย่เงินหลินต่างกันไม่เยอะ เพียง แต่ร่างกายของเขาไม่เท่าเข่เซินหลิน ส่วนในเรื่องไซส์ เสื้อ เขายังคงพอใส่เสื้อของเย่เงินหลินได้

“คุณไห่ ขอโทษจริงๆนะคะ! เชิญตามฉันมาค่ะ” เซียหวั่น เอ่ยออกมาอย่างสุภาพ

“โอเค”

หลังจากที่ไหลี่หมินตอบรับไปหนึ่ง แล้วเดินตามเชี่ย หรั่มออกนอกศาลาไป ตรงไปยังตึกหลัก

ท่านพ่อบ้านรีบสาวเท้าเข้ามาด้านหน้าเเชินหลินแล้ว ถามเสียงเบาออกมา “คุณเย่ คุณคิดว่าผมควรตามไปดูแล อีกคนด้วยหรือเปล่า?

“ไม่ต้อง”

ในเมื่อทั้งสองคนอยากหาโอกาสที่จะได้คุยกันตามลำพัง เขาจะไม่ปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง ปล่อยให้พวกเขาไปตาม สบายเลย

เขายังสามารถวางใจสาวใช้เส้นได้หรือเปล่า?

เมื่อรอบๆไม่มีคนแล้ว เซี่ยซีหวั่นก็เอ่ยขอโทษไหลี่หมินอ อกมาอีกครั้ง
“วันนี้จะต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉัน…” ไหลี่หมิน โบกมือ อย่างไม่ถือสา

ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนแล้ว รอยยิ้มที่ดูสง่า งามบนใบหน้าของไหลี่หมินก็หายไปแล้ว ใบหน้าที่ดู เคร่งขรึมขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่ค่อยดีหรอ?” เขาถามเธอ

เซียหวั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วตอบกลับเขา “ดีมาก เลย ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณต่อหน้าเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ช่วยฉันเอาไว้ แล้วยังชี้นำทางนี้ให้กับฉัน ฉันคงยังต้องหนี หัวซุกหัวซุน อย่าพูดให้เขากลับคำเลย ชีวิตนี้ก็อาจจะรักษา เอาไว้ไม่รอด”

ไหลี่หมินหยุดก้าวลง หันกลับมาสำรวจใบหน้าของเธอ อย่างจริงจัง

“ไม่ต้องขอบคุณฉันแล้ว ถ้าเธอยอมเล่าถึงความเป็นอยู่ ของเธอที่นี่ให้ฉันฟัง ฉันก็เต็มใจที่จะฟังแน่

“ฉันเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดาๆคนนึง นอกจากจะเหนื่อย บ้าง ก็คงไม่ต้องพูดถึงสภาพงานจริงใดๆแล้ว” เซี่ยห

นพูดออกมาอย่างไม่เฉยชา

“รอยฝ่ามือที่อยู่บนใบหน้าด้านขวาของเธอ แล้วยังมี เสื้อผ้าของคนอื่นที่ดูพอดีร่าง แต่ทำไมมีแค่ของเธอที่ไม่เหมือนกับใครเขาล่ะ?” เขาจ้องมองดวงตาทั้งคู่ของเธอ แล้ว

ถามออกมา

ตั้งแต่เขาเดินเข้ามา เขาก็สังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ เหล่านี้ สภาพการใช้ชีวิตของเธอที่อยู่ที่นี่คงไม่ดี เธอบอกว่า ทุกอย่างเรียบร้อย คงจะเป็นเพียงการกำลังอดทนกับมันอยู่

เซีย หรั่นแตะลงบนใบหน้าของตน หัวเราะกับตัวเอง พูด เสียงแผ่วออกมา “ซัดขนาดนั้นเลยหรอ? ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไร มาก พวกเธอแค่คิดว่าฉันอยากจะเป็นไท่จื่อเฟย จนบางทีก็ กลั่นแกล้งฉัน เมื่อผ่านช่วงเวลาหนึ่งไป พวกเธอก็จะคิดว่าฉัน ไม่มีใจทําเรื่องแบบนั้น มันก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้แล้วก็ได้

เธอไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้ เขาเองก็ไม่ถามอะไรขึ้น มาอีก

ยังคงเป็นเซียหวั่นที่เดินอยู่ด้านหน้า ไหลี่หมินเดิน ตามหลังเธออย่างเงียบๆ

ก่อนที่ใกล้จะมาถึงเรือนหลักนั้น เซียหวั่นก็ทำลายความ เงียบออกมา มันเป็นปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเย่เป็น หลินกับพ่อของเขาที่ทำให้เธอต้องมาพัวพันกับเรื่องยุ่งๆ แบบนี้

คุณไห่ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทำหน้าที่สาวใช้ให้ดี รอวันหนึ่ง คุณพ่อของคุณเมาหาเขาที่นี่ ฉันก็จะบอกกับเขา ให้แฟน ของฉันเขาล้มเลิกความตั้งใจ แต่ว่า…พวกเขาสองคนพ่อลูกไม่ยอมคืนดีกันไม่ใช่หรอ เดิมทีก็ไม่มองหน้ากันอยู่แล้ว ถ้า เป็นอย่างนั้นอีก การที่ฉันอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ไหลี่หมินครุ่นคิดอยู่ครู่นึง “เธออยู่ที่นี่ ก็อาจจะถูกใจ เยเงินหลินเข้า ผู้หญิงที่เขาถูกใจทั่วๆไปเธอเคยคิดถึงมัน บ้างหรือเปล่า เขาอาจจะบังคับเธอ เธอจะยอมสละทําทุก อย่างเพื่อแฟนของเธอจริงๆหรอ?”

เขาจดจ้องใบหน้าเล็กของเธออีกครั้งอย่างจริงจัง ในใจ ราวกับกำลังรอค่ายอมแพ้ของเธอออกมา

เซียหวั่นเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน การก ระทําของเยเงินหลิน ในคืนนั้นทำให้เธอคิดหลายอย่าง แต่ก็ ยังไม่มีคําตัดสินใจที่เด็ดขาด ดังเช่นตอนนี้ ราวกับว่าอยาก จะเลี่ยงแต่คงเลี่ยงไม่ได้ต่อเรื่องนี้ เธอกัดลงบนริมฝีปาก อย่างสิ้นหวัง ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดแต่ก็ยังแฝงไปด้วย ความเข้มแข็ง

“ถ้าจะต้องฝากชีวิตไว้กับเขา แล้วเขาทำให้คนที่ทำร้าย เสี่ยวจุนมันพังพินาศไปได้จริงๆ ฉันก็จะยอม!

สายตาเด็ดเดี่ยวของเธอทำให้ก้นบึ้งในหัวใจของไหลี่หมิ นเหลือบมองเธอผ่านความรู้สึกที่มันพิเศษอีกครั้ง

เขาเอ่ยโดยที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา “ในเมื่อมันเป็น แบบนี้……ไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาพ่อลูกจะเป็น อย่างไร เธอจะต้องจำเอาไว้ให้ดีว่าเขาเป็นลูกชายของเยเฮ่าหวั่น ถ้าลูกไม่เชื่อฟังบิดา บิดาจะต้องคิดวิธีทำดีกับเขา อยู่ตลอด เธอเป็นผู้หญิงฉลาด ไปเข้าใจมันด้วยตัวเธอเอง เถอะ”

ประโยคที่ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากความฝัน เซียหวั่นรา วกับว่ามองเห็นความหวังครั้งใหม่ขึ้นมา