ตอนที่ 7 หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรือ

จ้าวเทียนอัยพูดเสียงเบากระซิบออกมา “ใครจะกล้าตัด กระโปรงของเธอกัน? ท่านพ่อบ้านก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเธอคิดจะ อ้อยคุณแย่อยู่ทุกวัน ไม่แน่ว่าอาจจะคิดว่าการใส่ชุดเหมือน พวกเราอาจไม่ดีต่อการยั่วน้อยผู้ชาย ก็เลยตัดออกซะ?”

ท่านพ่อบ้านคิดไปสักพัก ก็พูดออกมา “พูดแบบนี้ก็ไม่ค่อย สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ เซียหวั่น ชุดของเธอเองแต่ไม่ดูแล ให้ดี มันเป็นความผิดของเธอ สาเหตุอื่นก็ไม่ต้องพูดอีก พูด มาฉันก็ไม่มีทางเชื่อ”

เซียหวั่นยิ้มเศร้าในใจ ผลออกมาแบบนี้ก็ไม่แปลกใจ เท่าไหร่

“โอ๊ย ท่านพ่อบ้าน ฉันจำได้เหมือนกับว่าท่านพ่อบ้านเคย พูดเอาไว้ ถ้าชุดของใครเกิดปัญหาขึ้นมา จะต้องรีบออกจาก ที่นี่ไปใช่มั้ยคะ?” ฟางน่าเอ่ยออกมา ตามมาด้วยจ้าวเทียน อัยที่พูดเสริมออกมา “ใช่แล้ว นี่อาจจะเป็นกฎที่ท่านตั้งเอาไว้ เพิ่งจะวางกฎเอาไว้ก็มีคนแหกกฎไปแล้ว หรือท่านพ่อบ้านจะ ไม่ลงโทษเธอกัน แต่หลังจากนี้จะมีใครฟังคำพูดของท่านอีก

คะ?

เซีย หวั่นแอบสํารวจสีหน้าของท่านพ่อบ้านอย่างเงียบๆ เธอรู้ดีว่าถ้าตามความคิดของเขาเองแล้ว จะต้องไม่ให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปอีกแน่นอน คงคิดว่าเธอจะสร้างปัญหาให้กับเขา

ท่าทีที่แสดงออกมาของเขาราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบาง อย่าง รอเขาเอ่ยปากพูดออกมา ก็ไม่มีที่จะเก็บคืน

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเธอยอมรับผิดเอง ท่านพ่อบ้าน คงไม่ปล่อยไปง่ายๆเหมือนกัน

เซีย หวั่นก้าวเข้าไปด้านหน้า ถามออกมาเบาๆ “ฉันจำได้ ว่าตอนที่พวกเราเข้ามาเป็นคุณเยีที่เลือกเข้ามาด้วยตัวเอง ถ้าจะต้องไล่ออกจริงๆ ก็ต้องให้เขาเห็นชอบด้วยใช่หรือ เปล่าคะ?”

เธอหลากหลายความรู้สึกเต็มไปหมด แม้ว่าคนแซ่เยผู้นั้น จะใจร้ายกับเธอ แต่เขาคงไม่ไล่เธอออกไป แม้ว่าเธอจะไม่ได้ พูดถึงสาเหตุอย่างชัดเจน

สีหน้าดูไม่ได้เลยของท่านพ่อบ้าน นี่เท่ากับว่าคำพูดที่เขา พูดไว้มันไม่มีประโยชน์เลย เขาจ้องเซียหรั่นด้วยสายตา วาวโรจน์ พูดออกมาอย่างโกรธเคือง “หล่อนคิดว่าฉันจะไม่ กล้าไล่หล่อนออกจริงๆหรอ?”

ในตอนนั้นก็มีเสียงเรียบๆของเยเงินหลินดังเข้ามาในหูฟัง ของเขา

“สาวใช้เหล่านั้น ถ้าเกิดใครทำผิดขึ้นมา ให้ลงโทษให้ พวกเธอไปทํากะดึกที่ห้องโถง ต่อกันจนครบหนึ่งสัปดาห์
ท่านพ่อบ้านคิดทบทวนคำพูดของเขาอย่างละเอียด ถึงจะ เข้าใจได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เกรงว่าคงจะเป็นการพุ่ง เป้าไปที่เซีย หรั่ม โดยตรง

เขาถูกเซีย หวั่นทําให้เขาเป็นคนไม่รักษากฎ ทำไมถึง ไม่ฟังคําพูดของเขากัน จากนั้นก็รับปรับอารมณ์ของตัวเอง พูดออกมาด้วยท่าทางน่าเคารพ “ครับ! คุณเย่ ลงโทษให้ หล่อนไปดูแลห้องโถงคืนนี้

ท่านพ่อบ้านเดินกลับเข้าไปด้านหน้าของกลุ่มสาวใช้ พูด ออกมาอย่างไม่เต็มใจ “เซียหวั่น เธอทําชุดพัง เพราะฉะนั้น คืนนี้หล่อนต้องเริ่มไปทำงานกะดึกที่ห้องโถงจนครบหนึ่ง สัปดาห์”

เซีย หวั่นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พูดเสียงต่ำ ออกมา “ขอบคุณค่ะ

“แล้วยังต้องเช็ดพื้นต่อไปด้วย!

“รับทราบค่ะ!”

แล้วยังมีอีกเรื่องนึงก็คือเรื่องชุดของเธอก็ต้องคิดแก้ ปัญหาเอาเอง แต่ต้องให้เหมือนกับของคนอื่นๆด้วย เขา อยากจะรู้จริงๆว่าเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง แต่ถ้าแก้ไม่ได้ เขา ค่อยคิดหาวิธีจัดการกับเธออีกที

เขาไม่เชื่อว่าเธอจะทนกับมันได้ ถึงเวลานั้นเธอเองจะต้องมาขอออกไปด้วยตัวเอง

“ฉันทําได้ค่ะ”

ทำงานกะดึกที่ห้องโถง นั่นเป็นที่ที่ห่างจากคุณชายใหญ่ ไม่ไกล ถ้าเกิดอยู่ดีๆ ตอนกลางคืนเขาเกิดสนใจขึ้นมา ก็ เหมือนกับน้ำตาลใกล้มด…

ฟางลีน่า จ้าวเทียนอัยและซุนเหมิงเหมิงทั้งสามคนเกิด รู้สึกอิจฉาสุดๆขึ้นมาทันที ถ้ารู้ว่าตัดชุดพวกนั้นแล้วจะได้ไป ทำงานที่ห้องโถง พวกเธอจะตัดชุดของพวกเธอเองให้เละ ไหนเลยจะให้มันได้รับผลประโยชน์ครั้งนี้ไป

เซียหวั่นน่าตาย ทำไมมันถึงได้โชคดีอยู่ตลอดกัน?

เรื่องราวจบลงแล้ว ท่านพ่อบ้านก็จัดให้พวกเธอไปทํางาน กันต่อ แล้วเลือกจัดงานที่ทั้งหนักและสกปรกให้กับเซียหวั่น ไม่ว่าจะให้เธอทําอะไร เธอก็รับอย่างไม่ปริปากบ่น

ตอนใกล้ถึงเวลามื้ออาหารเที่ยง ท่านพ่อบ้านที่ได้รับคำ แจ้งมาว่าคุณไม่ได้มาถึงแล้ว

สาวใช้ทั้งหมดรีบจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออก ไปยืนเรียงแถวหน้าประตูห้องโถงด้วยกันกับเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัย ผู้ชายในชุดลำลองสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามาใน ห้องโถงภายใต้การคุ้มครองจากบอดี้การ์ดของตระกูลเย่

“สวัสดีตอนกลางวันค่ะ คุณไม่!” เหล่าสาวใช้ทักทายกันอย่างเป็นระเบียบ

สายตาของไหลี่หมินกวาดตามองสาวใช้ที่กำลังก้มหน้า ก้มตากันอยู่ แล้วหยุดลงเมื่อเห็นใบหน้าของเซียหวั่น นมา เร่งก้าวเท้าเข้าไป

เดินเข้าไปจนถึงตัวเข่เซินหลิน แล้วตบลงที่บ่าของเขา พูด ด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่จําเป็นต้องมากพิธีไปหรอกมั้ง?

เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่ไม่เท่าไหร่เอง ต้อนรับเลขลับ กิตติมศักดิ์ของท่านประธานหอการค้าแห่งมณฑลทั้งที ผมยัง คงไม่ชอบความไม่เป็นระเบียบ

ไหลี่หมินเข้ามาใกล้เขา พูดออกมาเสียงเบา “เป็นท่านผู้ อาวุโสของตระกูลพวกนาย เดินไปไหนก็จะไม่อลังการขนาด นี้ นายจงใจสร้างความลำบากใจกับเขา หรือว่าทำให้ฉัน ล่าบากใจกัน?”

เย่เงินหลินไม่ได้ตอบกลับออกไป ยิ้มเพื่อสื่อความหมาย ลึกซึ้งออกมาเล็กน้อย

ด้านบนหลังคาและบริเวณโดยรอบของศาลาพาวิลเลียนที่ อยู่ในสวนหลังบ้าน ปกคลุมไปด้วยพืชพรรณสีเขียวมากมาย ทั้งศาลาตั้งอยู่ในที่ที่อากาศถ่ายเทเย็นสบายที่สุดใน คฤหาสน์ใหญ่โตแห่งนี้ แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ก็ยังคงเป็น สดชื่น
เย่เซินหลินกับไหลี่หมินนั่งลงที่หน้าโต๊ะไม้สีแดงในศาลา ที่จริงแล้วในศาลานั้นมีพื้นที่อย่างจำกัด จะให้สาวใช้ทั้งหมด มายืนประกบด้านข้างนั้นไม่อาจทำได้

เย่เงินหลินออกค่าสั่งให้เหลือฟางน่าและเซียหวั่นไว้ ข้างๆ โต๊ะเพื่อคอยบริการอาหาร ส่วนสาวใช้คนอื่นๆ ให้ยืน รอด้านนอกศาลาที่ห่างออกมาอีกหน่อยนึง

ไหลี่หมินกวาดตามองทั้งในและนอกศาลารอบนึง เอ่ย ออกมาอย่างมีอารมณ์ขัน “ที่นี่เขาเลือกสาวใช้ๆสวยๆกันทั้ง นั้นเลย นี่ช่างเป็นอาหารตาที่ดีจริงๆ

เย่เงินหลินหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไร แล้วตอบ กลับเขาไป “สวยงั้นหรอ? มีคนที่คุณรู้สึกชอบใจคนไหนบ้าง มั้ย ผมจะมอบให้คุณ คนนี้ คุณคิดว่าเป็นยังไง? “ พูดไปมือ ชี้ไปยังเซียหวั่นไปด้วย

ความอัปยศเหล่านี้เป็นสิ่งที่เซียหวั่นพบเจอมาโดยตลอด แม้ว่าเธอจะมีชีวิตสุดอาภัพตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยมีตอนไหน ที่เศร้าและเหนื่อยอ่อนเหมือนอย่างตอนนี้เลย

เธอกัดริมฝีปากของเธอออกมา โดยไม่รู้ตัวแล้วเงยหน้าขึ้น มาอย่างไม่พอใจ หน้าแดง แล้วมองไปยังเย่เซ็นหลิน กวาดตามองไหลี่หมินด้วยหางตา

ตั้งแต่ไหลี่หมินเข้าบ้านตระกูลเย่มา เธอก็ยุ่งวุ่นวายตลอด ตอนนี้ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เจอเขา ใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้เธอลืมความทุกข์ที่เพิ่งได้รับมา เธอจับตาดู ใบหน้าที่หล่อ เหลาอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่ผิด เป็นเขาจริงๆด้วย