ตอนที่ 8

ตอนที่8

รถมาจอดอยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์

ก่อนปานจะลงจากรถเธอจัดการผมเผ้าที่ของเธอเสีย

ก่อนแล้วจึงค่อยตามลงไป

ในคฤหาสน์มีธามนิธิอยู่คนเดียว

ปาณีมองไปยังธามนิธิที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างเห็นแผ่นหลังที่ โดดเดี่ยวนั้นเธอรู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบรัดแน่นคิดถึงตัวเอง ที่เพิ่งหนีออกมาจากบ้านจากนี้เป็นต้นไปเธอก็คงต้องโดดเดี่ยว แบบนี้เหมือนกันทำให้เธอรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที

ยังดีที่เธอยังมีคุณอาคนนี้อยู่ด้วย

เธอฝันยิ้มอย่างแห้งเดินเข้าไปแล้วพูดว่า “คุณอาฉันกลับ

มาแล้วค่ะ”

ธามนิธิหันหน้ากลับมายิ้มให้เธอ

เขาหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นรอยแผลบนใบหน้าของเธอ

“หน้าของเธอไปโดนอะไรมา?

ปาณีรีบก้มหน้าก้มตาเอามือปิดหน้าไว้ ไม่เป็นอะไรหรอก
“โดนตบมาหรอ?”

“อืมม….”เธอพูดอย่างอึดอัดว่า” โดนแม่ตบมา

ธามนิธิเอามือกรถเข็นไว้แน่น

ปาณีเลยบอกว่า แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะโดนแม่ตีเป็นเรื่อง ปกติมากตอนเด็กหนูชนมากเลยโดนตีบ่อยๆเหมือนกัน…….

เธอพยายามทําตัวเหมือนไม่ได้สนใจอะไรแต่สายตาของ

เธอกลับทรยศเธอ

ธามนิธิพูดเสียงแข็งมา

ปาณีเดินเข้าไปหาธามนิธิอย่างว่านอนสอนง่ายนั่งลงอยู่ ข้างๆรถเข็นของเขาเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาดวงตาที่เต็มไปด้วย น้ำตากำลังมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า

ธามนิธิก้มตัวไปเช็ดน้ำตาให้เธอครั้งนี้ก็แล้วไปถ้าครั้ง หน้ามีคนกล้าแตะต้องเธออีกไม่ว่าจะเป็นพ่อเธอหรือแม่เธอฉัน ไม่มีทางปล่อยไว้แน่ๆ

“คุณอา…… ใจที่หนาวเย็นของปาณีรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ไวยาตย์ที่ยืนดูอยู่ตั้งนานเดินออกจากห้องรับแขกไป เขากลัวถ้ายังยืนยันอีกต่อไปคุณธามนิธิจะด่าเขาไม่รู้ กาลเทศะมาอยู่เป็นก้างขวางคอทำไม

เขาถึงขั้นขนลุกนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคุณสามนิธิดีกับผู้

หญิงขนาดนี้
ธามนิธิที่ปกติเป็นคนเงียบๆไม่พูดไม่จาแต่ในใจกลับเป็น

คนที่อบอุ่นขนาดนี้

“พรุ่งนี้กลับเมืองชยุตกับฉัน

เมืองชยุต นั่นเป็นบ้านเกิดของธามนิธิหน

ปาณีรู้สึกตกใจเล็กน้อยธามนิธิเห็นสีหน้าของเธอพูดด้วย น้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจว่าทําไมไม่อยากไปกับฉันหรอ?”

ทำไมจะไม่อยากไปล่ะคะฉันแค่……..กลัวว่าคนอื่นจะไม่

ชอบฉัน…..”

บ้านวิสิทธิ์เวชเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงร่ำรวยระดับประเทศ ถ้าฉันกลับไปบ้านนั้นจะโดนแกล้งหรือเปล่า?

หญิงสาวที่อายุยังน้อยคนนี้ก็คงจะเคยดูละครเกี่ยวกับ ตระกูลที่ร่ำรวยไม่มากก็น้อยแม่สามีในละครนั้นไม่บอกก็รู้ว่า ร้ายแค่ไหนปากลัวว่าหากเธอไปบ้านวิสิทธิ์เวชแล้วเธอจะ โดนแม่สามีรังแกทุกวัน

ชีวิตตอนนั้นคงต้องอยู่อย่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น

ธามนิธิเดาออกว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่หัวเราะบอก เธอว่าไม่ต้องกดดันหรอกทุกคนในครอบครัวฉันเป็นมิตร

ปาณีหน้าแดงพูดด้วยเสียงเบาว่า “ยิ้มงั้นฉันกลับกับคุณ

ก็ได้
เพราะยังไงเธอก็ได้แต่งงานกับเขาแล้วแต่งกับใคร ก็ต้อง ตามเขาคนนั้นไปสุภาษิตจีนกล่าวไว้ว่าแต่งกับหมากเหมือน หมาแต่งกับไก่ก็เหมือนไก่กลับเมืองซยุดก็กลับจะกลัวอะไร

เพราะว่าปาณียังไม่หายจากไข้ระหว่างทางกลับเมืองชยุต

เธอจึงหลับตลอดทาง

ธามนิธิที่อยู่ข้างๆ นอกจากต้องดูแลเธอแล้วยังต้องรับสาย ที่โทรมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชไม่หยุด

พอได้ยินว่าสามนิธิจะกลับเมืองชยุตคนในบ้านวิสิทธิ์เวช

ใจกันมาก

โดยเฉพาะหลังเกิดเรื่องกับธามนิธิคนที่บ้านก็เป็นห่วงเขา

“ธามนิธิถึงไหนแล้ว?”

“นี่เป็นสายที่ห้าแล้วนะ”ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เล็กน้อยพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ก็พี่เป็นห่วงเธอไง”จันวิภาคู่สายพูดด้วยความห่วงใย ได้ ข่าวว่าจะพาภรรยากลับมาด้วยหรอ? รีบๆพากลับมาล่ะทุกคน

อยากเจอ

“อย่าทำให้เธอตกใจกลัวก็แล้วกัน”ธามนิธิพูดพร้อมเอา ปัดผมที่อยู่ตรงแก้มของปาณีดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความ

“ห่วงใยขนาดนี้ต้องเจอเธอสักหน่อยแล้ว
จนวิภาพูดสายอีกสักครู่เธอกลัวจะทำให้สามพิธีรำคาญ เลขวางสายไปก่อน

หูของธามนิธิได้พักสักทีหลังจากที่รับสายมาทั้งวันเขาขึ้น

มีออกไปตบหลังของปาณีด้วยความเบามือ

ปา นอนหนุนตักของเขาหลับลงอย่างง่ายดาย