ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

ปารู้ว่าเรื่องการยืมเงินแบบนี้ไม่สามารถบังคับใครได้

ถ้าคนอื่นไม่ยอมยืมให้เราก็ทําอะไรไม่ได้

“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณคุณน้ามากนะคะ”

เมื่อไม่สามารถขอยืมเงินได้ปาณีจึงรู้สึกเกรงใจที่ต้องอยู่

ต่อจึงเตรียมตัวจะออกไป

ตรยาจับมือของเพื่อนอย่างสนิทสนมแล้วพูดว่า “ปาณีอย่า กังวลไปเลยนะเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับแม่อีกที่ไม่แน่แม่อาจจะ เปลี่ยนใจก็ได้”

ปาณีรู้สึกหนักใจจึงเล่าเรื่องที่เธอได้ยินวันนี้ให้ตรยาฟัง

“อะไรนะ!!แม่เธอจะได้เธอแต่งงาน เธอเพิ่งจะอายุ18เอง

ติรยาตกใจ

ปาณียิ้มอย่างขมขื่น เพราะแบบนี้ฉันเลยมายืมเงินกับเธอ

ยังไงล่ะ”

“ปาณีอย่ากังวลนะทุกอย่างต้องมีทางออก……

“ยังไงก็ขอบใจเธอมากๆนะตรยา” แม้จะยืมเงินไม่ได้แต่ความเป็นห่วงของเพื่อนสาวก็ทำให้ปาณีรู้สึกอุ่นใจ

ทั้งสองเดินพูดคุยจนถึงประตูหน้าบ้านเห็นมีผู้ชายรูปร่าง สูงโปร่งใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเดินตรงมาหาพวกเธอ

ปาณีเงยหน้าขึ้นมองนี่คือเวทีสแฟนของเธอไม่ใช่หรอ?

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

แม้ยังคงมีความสงสัยแต่ปาณีก็ดีใจมากที่ได้เจอเขา เพราะช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาทั้งสองคนต่างคนต่างทำงานเลย ไม่ค่อยมีเวลาติดต่อกันเลย

“เวทีส

เธอกวักมือให้กับเวทัสจึงไม่ได้สังเกตความรังเกียจใน

สายตาของเขา

เวทสเดินเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ ปาณี โผล่หน้ามาได้สักทีนะ

“อะไรนะ?” ปาณีไม่เข้าใจในสิ่งที่เวนิสพูดช่วงปิดเทอมที่ ผ่านมาทั้งสองคนไม่ได้เจอกันเลยปาณีคิดว่าเวกัสจะดีใจมาก เมื่อเจอเธอสักอีกแต่เขากลับแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย

“อย่าเสแสร้งอีกทีจะเลิกกันก็ควรพูดมาตรงๆไม่ใช่มา หลบหน้ากันแบบนี้

“ฉันไม่ได้หลบหน้านายเลยนะ…….สองเดือนที่ผ่านมาเธอ ทำงานยุ่งมากหลายครั้งจึงปฏิเสธที่จะไปเดทกับเวสเพราะ กลัวจะเสียหน้าเธอจึงไม่ได้บอกเหตุผลว่ากำลังทำอะไรอยู่
เพราะแบบนี้เวนัสจึงเข้าใจผิดว่าตัวเองไม่อยากเจอเขา

ปาณีนิ่งไปแล้วรีบอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หลบหน้านายจริงๆ นะฉันมีธุระที่ต้องทำไม่เชื่อถามตรยา ก็ได้

เธอมองไปทางตรยาหวังว่าเพื่อนสาวจะช่วยอธิบาย

ตรยามองเธอแวบเดียวค่อยๆพูดว่า “ปาณีอย่าหลอกเงิน สอีกเลยก่อนหน้านี้เธอบอกกับฉันเองว่าอยากเลิกไม่อยากเจอ เวสปิดเทอมที่ผ่านมาเธอเลยหลบหน้าเขามาโดยตลอด

ปาณีรู้สึกอึ้ง

เธอได้พูดประโยคพวกนี้ตอนไหน?

“ติรยาเธอพูดอะไรของเธอเนี่ยฉันเคยพูดประโยคพวกนี้

ตอนไหน?”

ตรยารู้ดีว่าเธอทำงานอยู่ทำไมเธอต้องหลอกเวนิสแบบนี้

ด้วย

ปาณีมองสีหน้าอันไร้เดียงสาของตรยารู้สึกใจหายวินาที นั้นเหมือนตัวเองไม่เคยรู้จักรยามาก่อน

นึกถึงความทุกข์ยากที่มายืมเงินกับคุณทัตดาเมื่อครู่และ สีหน้าของตรยาที่หลอกลวงในตอนนี้

ปาเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

และแน่นอนว่าเวกัสเชื่อที่ติรยาพูดเขาพูดอย่างเย็นชา ว่า “ปาณีมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม
“ฉัน…….ปาณีมีค่าที่อยากจะพูดมากมายแต่เหมือนทุกค พูดนั้นติดอยู่ในคอเธอไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว

“ถ้าอย่างนั้นก็สมความปรารถนาของเธอเราเลิกกันเถอะ

หลังพูดจบประโยคเวทสไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าปา แต่กลับเดินเข้าบ้านคุณทัตดาไป

คุณทัตดายืนต้อนรับที่หน้าประตูอย่างอบอุ่นเห็นได้ชัดว่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาบ้านนี้

ปาณีช็อกเมื่อเห็นแผ่นหลังนั้นเดินจากไป

ตรยาเปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหันไม่หลงเหลือความห่วง ใยใดๆ พูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ปาณีในเมื่อเธอเลิกกับเวกัสแล้วก็ อย่าตามรังควานเขาอีกเธอควรรู้ไว้ว่าเธอไม่คู่ควรกับเวนิสคน ที่มีฐานะอย่างเธอก็ควรฟังแม่เธอซะแต่งงานไปมีลูกให้ไวๆ อย่างหวังสูงว่าจะได้อยู่กับเวทัสอีกเธอกับเขาและฉันเราไม่ได้ อยู่บนโลกเดียวกัน”

เมื่อพูดจบตรยาก็เดินเข้าบ้านไปอย่างหยิ่งยโส

ยังเหลือแต่ปาณีที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

แม้อากาศเมื่อเข้าสู่เดือนกันยายนจะอบอ้าวเพียงแต่ในใจ ของเธอตอนนี้กลับหนาวเหน็บยิ่งนัก