ตอนที่ 6 ปากบ…

ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm

หลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกมาได้ครึ่งทางโทรศัพท์ของ เฉิงเดียวก็ดังขึ้น บนหน้าจอโชว์ว่าสายเรียกเข้าเป็นเบอร์จากที่ บ้านของเขา เขาหันไปมองหลินเนี่ยนที่นั่งตัวแข็งทื่อและยังคง ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย ก่อนจะหันมารับโทรศัพท์ในมือ “อัล โหลแม่ ว่าไงครับ?”

“ลูกพาแฟนมารียัง? ”

“ครับ”

“ดีเลย งั้นก็รีบมานะ

กู้เฉิงเซียวหันมองหลินเนี่ยนอีกครั้งก่อนที่จะพูดด้วยความ รู้สึกกังวลใจ “ขอเปลี่ยนวันได้ไหมครับแม่ พอดีวันนี้เธอไม่ค่อย สบายน่ะ”

“มีอะไรรึเปล่า? แพ้ท้อง ใช่ไหม?” เย้เชี่ยนหรูพูดด้วยน้ำ

เสียงตื่นเต้น “ไม่เป็นไรนะลูก ยิ่งแม่แพ้ท้องมากแสดงว่าลูกใน ท้องสุขภาพแข็งแรง พาเธอมาที่บ้านเถอะ อย่าปล่อยให้อีก ฝ่ายคิดว่าพวกเราละเลยไม่สนใจใยดีเลยนะ

เมื่อได้ยินที่มารดาพูด กู้เฉิงเชียวก็จนปัญญาที่จะ หาข้ออ้างอื่นได้อีก เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเส้นทางที่เขาเลือกด้วยตัวของเขาเองต่อให้จะล้มจนต้องคลานเขาก็ต้องคลานไป ให้สุดทาง “ครับ ถ้างั้นก็เตรียมใจไว้หน่อยก็แล้วกัน”

“จ๊ะ พวกเราเตรียมพร้อมแล้วล่ะ

ภายในห้องรับแขกบ้านตระกูล หยวนและเข้เขียนหรู นั่งอยู่บนโซฟายาวด้านหนึ่ง ในขณะที่เพิ่งเซียวและหลินเนี่ยน นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พวกเขาเผชิญหน้ากัน โดยมีโต๊ะรับแขกและ ชุดน้ำชาขั้นกลาง

ในเวลานี้ต่างฝ่ายต่างพากันนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร ออกมาทั้งนั้น บรรยากาศในห้องมีแต่ความอึดอัดและ ตึงเครียด ก่อนหน้านี้พ่อและแม่ของเฉิงเซียวรู้สึกปีติยินดีเป็นอย่าง

มากที่จะได้เห็นหน้าลูกสะใภ้ แต่ในเวลานี้พวกเขากลับนิ่งเงียบ

ด้วยความรู้สึกผิดหวังที่ผสมปนเปไปกับความขัดใจ

นี่คือผู้หญิงจริงๆเหรอ? เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ใบหน้าฟกช้ำดำ เขียวไปหมด ไหนจะต่างหูบนใบหูที่ไม่รู้ตั้งกรู แม้ว่ามันจะดูทัน สมัยในยุคนี้ แต่เสื้อผ้าแสนซอมซ่อที่ใส่อยู่นั่นก็ควรจะโยนทิ้ง ไปได้แล้ว!

หยวนและเย้เขียนหรูต่างก็คิดไม่ถึงว่ารสนิยมของ ลูกชายจะแปลกประหลาดถึงขนาดนี้ ภาพตรงหน้ามันทำให้ พวกเขาอึ้งจนพูดไม่ออก พวกเขาไม่สามารถคิดหาคำพูดใดได้
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเย้เชี่ยนหรูก็สูดลมหายใจเล็กน้อย แล้วถามขึ้นมาว่า “เอ่อ เธอมีจริงๆเหรอ?”

“หนู” หลินเลี่ยนที่กำลังจะอ้าปากพูดก็ถูกเฉิงเชียวพูด แทรกขึ้นก่อน “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา พูดออกไปตอนนี้จะไม่ดี โบราณว่าห้ามทักในช่วงไตรมาสแรก

“โอเค งั้นแม่ไม่ถามเรื่องนี้ก็ได้ ว่าแต่เธออายุเท่าไหร่?

เฉิงเซียวยังคงพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง “อายุไม่ใช่ปัญหา เอาเป็นว่าเธอบรรลุนิติภาวะแล้ว แล้วก็สามารถจดทะเบียน สมรสได้ก็พอแล้วครับ”

สีหน้าของหยวนเปลี่ยนไป สำหรับว่าที่ลูกสะใภ้ของบ้าน นี้ เขาไม่ได้มีมาตรฐานอะไรมากมายนัก แต่อย่างน้อยๆมันก็ ควรจะเป็นคนที่เหมาะสมกับลูกชายของเขาหน่อย ความ ต้องการแค่นี้ของเขามันถือว่ามากเกินไปหรือยังไง? ดูผู้หญิง ตรงหน้านี่สิ…ไม่น่าดูเอาซะเลย

เย้เชี่ยนหรูรู้สึกราวกับมีอะไรถ่วงอยู่กลางใจจนแทบ หายใจไม่ออก หลังจากที่ใช้มือทุบอกตัวเองแรงๆไปครั้งหนึ่ง เพื่อให้หายจากอาการจุกกลางอกนางก็ถามต่อว่า “แม่หนู พ่อ กับแม่เธอรู้เรื่องนี้ไหม? พวกเขาเห็นด้วยกับเรื่องนี้รึเปล่า?

แต่คนตอบก็ยังคงเป็นเฉิงเซียวเช่นเดิม “พ่อแม่เธอไม่ได้ ว่าอะไร เอื้อจริง พ่อกับแม่น่าจะรู้จักหลินเผยพ่อของเธอนะ ครับ คนที่เคยช่วยงานพ่อก่อนหน้านี้ไง”

หยวนติดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะนึกถึงลูกน้องเก่าในกองทัพเมื่อหลายสิบปีก่อน “ลูกสาวของหลินเผยหรือ?”

หลินเนี่ยนอยากจะตอบกลับไปแต่หลังจากที่เห็นสีหน้า ของคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเธอก็รีบกลืนคำพูดและเงียบเสียงใน

ทันที

เฉิงเซียวดึงแขนเธอให้ลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า “ตอนนี้พ่อ กับแม่ก็ได้เห็นหน้าแฟนผมแล้ว งั้นพวกเราขอตัวเลยแล้วกันนะ ครับ” เขาฉุดคนตัวเล็กกว่า ให้เดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ ในทันที

“เดี๋ยวสิอะไรของลูกเนี่ย?”

“เจ้าเด็กบ้า! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

กู้เฉิงเซียวไม่ได้สนใจเสียงเรียกและคำดุด่าของพ่อกับแม่ และยังคงลากหลินเฉียนที่มีสภาพไม่ต่างจากไก่ป่วยๆออกจาก บ้านอย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้คนทั้งสองตามมาได้ทัน

พวกเขาใช้เวลาไปไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้นสำหรับการเปิดตัว หลินเงี่ยนกับพ่อแม่สามีในครั้งนี้ มันเป็นการพูดคุยที่แสนจะ กระชับ มันสั้นจนแทบจะไม่รู้รายละเอียดใดๆเลย ทุกเรื่องพูด กันแค่ผิวเผินเท่านั้น

เป็นเพราะความมืดในยามค่ำคืนจึงทำให้หลินเงี่ยนมอง คฤหาสน์ของตระกูลกู้ได้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก แต่ก็มากพอแล้ว ที่จะทำให้เธอมองเห็นสีหน้าพ่อแม่ของเฉิงเซียวได้ และรับรู้ อย่างชัดเจนได้ว่าพวกเขาไม่ได้ชอบขี้หน้าเธอเลยสักนิดเดียว
เหอะๆ ถ้าพวกเขาชอบก็บ้าแล้ว

” เธอกำลังจะเอ่ยปากเพื่อทำลายความเงียบแต่ กลับไม่รู้ว่าควรจะเรียกคนตัวโตกว่าว่าอะไร “ทุกอย่าง เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ? เสร็จภารกิจรึยัง?”

“เอ่อ…

“ตอนนี้เราจดทะเบียนกันแล้ว เธอคิดว่ายังมีอะไรไม่ เรียบร้อยอีกหรือไง? สบายใจเถอะ เรื่องของฉัน ฉันจัดการเอง

ได้”

ทำไมต้องเป็นฉันด้วย? “แล้ว….

ภายใต้แสงจันทร์ที่สว่างไสวยามค่ำคืน หลินเฉียนหันมอง หน้าอีกฝ่ายอย่างเต็มตา แต่เธอก็ยังไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ อยู่ดีเพราะดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาที่ทำให้ไม่ว่า ใครได้พบเห็นต่างก็ต้องรู้สึกเสียวสันหลังวาบทั้งนั้น

ต่อให้ผ่านไปอีกสักกี่ปี เฉิงเซียวก็คิดเอาไว้ว่าเขาจะต้อง เตือนตัวเองเสมอเรื่องที่ต้องระวังและหลีกเลี่ยงคำถามข้อนี้ ของหลินเนี่ยน เขาคิดในเวลานั้นว่าสาวน้อยตรงหน้าดูอ่อนแอ มากจริงๆ เธอดูเปราะบางมาก หลินเงี่ยนไม่ต่างจากฟางเส้น เดียวที่ต้องคอยประคองและจับยึดไว้ให้แน่น ไม่อย่างนั้นแล้ว เธออาจจะแหลกสลายเหมือนฟางที่ขาดไปอย่างง่ายดายได้เลย

เฉิงเซียวไม่ได้ตอบคำถามของหลินเฉียนแม้ว่าจะถูก วางยาแต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อย่างเต็มปากว่าเรื่องใน คืนนั้นไม่ได้เกิดขึ้นจากความหลงใหลในตัวเธอ และยิ่งปฏิเสธ ไม่ได้เลยว่าเขาไม่ได้ล่วงเกินเธอ เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องน่าอับอายที่ตอกย้ำความผิดพลาดของคุณธรรมในจิตใจเขา เวลานี้มันยั เป็นความลับเสมือนถูกผ้าคลุมไว้ และเขาก็จะไม่ยอมให้ใคร เปิดเผยหรือพูดถึงเรื่องนี้เป็นอันขาด

สายลมฤดูหนาวและความเย็นชาที่ถูกส่งผ่านมาจาก

สายตาของเฉิงเซียวทำให้หลินเฉียนรู้สึกหนาวเหน็บมากยิ่ง ขึ้นจนเธอต้องยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกไว้ คนร่างเล็กกำลังเร่งฝีเท้าเพื่อตามคนตัวโตกว่าไปให้ทัน

ทว่าทันใดนั้นเฉิงเซียวก็ชะลอฝีเท้าลง หลินเฉียนที่ตามมา

ติดๆไม่ทันได้สังเกตจึงชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาเข้าเต็มๆ

ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้น จู่ๆไหล่บางทั้งสองข้างก็ถูกคลุม

ด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ มันคือเสื้อตัวนอกของเครื่องแบบนายพล หลินเนี่ยนรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและกลิ่นกายของชายที่เรียกได้ ว่าเป็น “สามีแปลกหน้า’ ของเธอ

สาวน้อยผมสั้นอายซ่านและเกิดอาการสั่นสะท้านขึ้นมา ทันที มือบางรีบจับเสื้อไว้เพื่อที่จะดึงออกไป “ไม่ต้องๆ คุณใส่ เถอะ” นี่คือเครื่องแบบทหาร สำหรับเธอแล้วเสื้อตัวนี้ถือเป็น ของศักดิ์สิทธิ์ การที่เธอสวมใส่แบบนี้ อาจจะ เปื้อนเพราะตัวเธอได้ ทำให้มันแปด

ทว่าคนตัวโต ใช้มือของเขากดไว้บนบ่าของเธอ ใส่ไป

เถอะ กลางคืนมันหนาว

เสียงของเขาตอบอุ่นและนุ่มนวลกว่าทุกครั้ง หลินเงี่ยนกัมลงมองมือแข็งแรงที่วางอยู่บนบ่า เธอเห็นนิ้วเรียวและเล็บที่

สะอาดสะอ้าน เพียงแค่ฝ่ามือที่แตะเบาๆของเขาก็ส่งความ อบอุ่นมาถึงตัวเธอได้จนทำให้หัวใจของสาวน้อยเต้นแรงขึ้น แม้ว่าเขาจะดูเย็นชาและเยือกเย็นแต่เขาก็ยังมีมุมที่

ละเอียดอ่อนไม่น้อย หมอนใส่ใจรายละเอียดต่อคนอื่นเหมือน

กันแฮะ

“หิวไหม? อยากกินอะไรรึเปล่า?”

“ไม่เป็นไรๆ” หลินเนี่ยนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ การที่เธอต้อง มาเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ดูสุขุมและนิ่งสงบแบบนี้ทำให้เธอ กลายเป็นคนง่ายๆไปในทันที ในเวลานี้ที่เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือ มิตรหรือศัตรูสิ่งที่ดีที่สุดคือต้องระมัดระวังตัวให้มากและให้อีก ฝ่ายรู้จักตัวตนของเธอให้น้อยที่สุด

จ๊อกกกกกก~

ทันใดนั้นเสียงท้องของเธอดังขึ้น ให้ตายเถอะ! ไม่ให้

ความร่วมมือกันเลย

เฉิงเขียวกระตุกยิ้มขึ้นมา “ปากบอกไม่ แต่ร่างกายเธอ

มันโกหกไม่ได้นะ

ระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งรถเพื่อไปหาของกินมื้อดึก โทรศัพท์ของเฉิงเขียวก็ดังขึ้น มันเป็นสายเรียกเข้าจากที่บ้าน ของเขา ไม่ต้องเอาเฉิงเขียวก็พอจะรู้ว่าแม่ของเขาต้องการจะพูดอะไร

นิ้วใหญ่กดตัดสาย ทว่าแม่ของเขาก็โทรเข้ามาอีกครั้ง หลังจากกดตัดสายอยู่หลายครั้งเฉิงเซียวก็ยอมแพ้ให้กับ ความพยายามของมารดา ในที่สุดเขาก็ต้องกดรับสายด้วย ความเอือมระอา

“พ่อโทรไปถามหลินเผยแล้ว เขาบอกว่าหลินเงี่ยนไม่ใช่ ลูกสาวของเขา นี่ลูกอยากจะทำให้แม่อกแตกตายเลยรึไง! ทำไมลูกถึงหาผู้หญิงที่ดูถึงเพศแบบนั้นมาทำเมีย ทั้งๆที่มันก็ มีตัวเลือกให้ลูกตั้งเยอะแยะ เรื่องอายุน้อยแม่ไม่ว่าหรอกนะ แต่ เพราะหลินเผยบอกว่าตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ของเธอแยกทางกันก็ ไม่มีใครอบรมเลี้ยงดู แถมตอนอยู่ที่มหาลัยเธอยังเป็นเด็กมี ปัญหาด้วย พ่อกับแม่ไม่ยอมให้ลูกคบกับผู้หญิงคนนี้นะ!

“ข้าวสารมันสุกจนกลายเป็นข้าวสวยแล้ว ไม่ทันแล้วครับ

แม่”

“ลูกในท้องจะคลอดหรือไม่คลอดก็ตามใจ ถ้าเธอตัดสิน ใจจะคลอดเราจะเลี้ยงให้เอง แต่ถ้าเธอจะเอาออกก็รีบไปเอา ออกซะ”

“แม่ครับ ทําแบบนี้เกินไปแล้วนะ!

“ที่เกินไปคือลูกต่างหากล่ะ!” เย้เขียนหรูโกรธจนหน้ามืด ก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ไปหาหยวน ทันทีที่หยวนรับโทรศัพท์ มาไว้ในมือเขาก็เอ่ยปากว่าขึ้นมาในทันที “ไอ้ลูกเวร! นี่แกคิด อยากจะเป็นศัตรูกับฉันใช่ไหมถึงทำแบบนี้?
เป็นเพราะเสียงที่ตะโกนเข้ามาในสายจึงทำให้เพิ่งเชี่ยน รีบดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูก่อนที่จะหันไปมองหญิงสาวที่นั่ง อยู่ด้านข้างซึ่งกำลังมองมาด้วยสายตาราวกับจะบอกเขาว่า ได้ โปรดล่ะอย่าทอดทิ้งฉันเลย

ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm