ตอนที่ 2 แม่ของลูก

ตอนที่ 2 แม่ของลูก

ห้องทำงานผู้บริหาร นบนสุด ในห้องตกแต่งด้วยสีขาว และค่าอย่างชัดเจน เรียบร้อย

และโอ่โถง

เวลานี้ พีนที่กว้างขวางกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกคับแคบ

ทุกคนถูกกดดันจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า….

“คุณชายหาน ผมสอบถามมาหมดแล้วครับ แต่ไม่มีใคร

เห็นว่าเด็กคนนี้ โผล่ออกมาได้ยังไง ตรวจดู

จากกล้องวงจรปิดแล้วก็ไม่เจอ…

เด็กคนนี้ เหมือนกับโผล่ออกมาจากอากาศ

ไม่มีร่องรอยใดๆ “ว่ายังไงนะ หาไม่เจอ” เสียงของอเยว่ หานเยือกเย็นจน

ทำให้คนกลัวจนตัวสั่น

เขายกมือเอาผลตรวจดีเอ็นเอในมือตบลงบนโต๊ะเสียงดัง

ปัง ลูกตาสีดำขลับพลันหลุบลง

เด็กตัวเล็กขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะปรากฏตัวที่นี้ด้วย
ตนเอง

“แล้วก็ พิสูจน์แล้วผลตรวจดีเอ็นเอบนตัวของเด็กคนนั้น

” บอดี การ์ดฝืนใจรายงาน เด็กเล็กยัง ไม่หย่านมคนนี้ เป็นลูกสาวของเขาจริงๆ…

เป็นของจริงครับ…

บรรยากาศในห้องทำงานขนาดใหญ่คร่ำเคร่งจนเหมือน

กับความเงียบงันก่อนพายุฝนจะมาถึง

มีเพียงเจ้าก้อนข้าวเหนียวบนโซฟาที่ไม่รู้สึกถึง

บรรยากาศอันตราย แต่กำลังกะพริบตาโตสีดำมันวาว

ปริบๆ

เจ้าเด็กน้อยคลานเข้าไปหาอวีเยาหาน พร้อมด้วยไป

หน้าอ้อนวอนขอให้อุ้ม

เมื่อสบสายตากับเขา ปากเล็กๆ พลันขยับ ส่งเสียงตะโกน

ของเด็กเล็กออกมา

“ปาปา

อวีเยาหานรู้สึกหวั่นไหว ความรู้สึกใจหวิวอย่างไม่

สามารถบรรยายได้ทะลุไปทั่วทั้งแขนขา

เมื่อเห็นใบหน้าเล็กน้อยที่คล้ายคลึงกับตนเองอย่างยิ่ง
เขาพลันหรีตาสีดำ แล้วทันใดนั้นก็นึกได้ว่าเล็กน้อยคนนี้

มีที่มาไม่ชัดเจน… ความรู้สึกสับสนเอ่อ นมาในหัวใจ

ก่อนจะยื่นมือไปถึง

เน็กไทด้วยความรำคาญ

ศีรษะปุกปุยอยู่บนหน้าอกของเขาในทันที ราวกับกำลัง

หาอะไรบางอย่าง…

“กินนม…

เขาตัวแข็งทือไปเล็กน้อย

เขาก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

ยังไม่ทันได้ตอบสนอง เขาก็เหลือบเห็นเด็กน้อยยังไม่ หย่านม ในอกกำลังอ้าปากเล็กๆ แล้วกัดหน้าอกของเขา

อย่างเบิกบานใจ

สองปีต่อมา

“คุณคะ ขอลงตรงโรงพยาบาลข้างหน้านี้แหละค่ะ เห

นียนเสียวถือเค้กที่ตนเองเตรียมเองลงจากรถ แล้วเดิน

ไปทางจุดลงทะเบียน “สวัสดีค่ะ ฉันมาหาคุณหมอถาน

แผนกจิตเวชค่ะ”

“รบกวนทุกคนหลบหน่อย! หลบหน่อย!” เสียงตะโกนดัง
ขึ้นมาสายหนึ่ง ทางเข้าโรงพยาบาลมีคนกลุ่มหนึ่งทะลัก

เข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

รอยเลือดเป็นทางที่น่าตกใจดึงดูดสายตาของทุกคนเข้า

“เกิดอะไรขึ น”

“ถนนข้างหน้าเกิดอุบัติเหตุรถชน มีผู้บาดเจ็ดสองสาม

คนต้องส่งมาให้โรงพยาบาลของพวกเรารักษาฉุกเฉิน ที

บาดเจ็บหนักที่สุดเป็นเด็กคนหนึ่งค่ะ…” คุณหมอที่ลงมา

จากรถพยาบาลก่อนพูดกับเพื่อร่วมงานด้วยความกังวล เมื่อได้ยินดังนั้น สายตาของเหนียนเสียวมสังเกตเห็นรถ

เข็นผ่าตัดที่อยู่ข้างหน้า โดยจิตใต้สำนึก

เด็กผู้หญิงอายุประมาณสามขวบคนหนึ่งนอนอยู่บนรถ

เข็มอย่างสงบ

กระโปรงเจ้าหญิงสีขาวถูกเลือดย้อมเป็นสีแดง ใบหน้า บอบบางซีดขาวราวกับกระดาษ ร่างกายเล็กน้อยขดตัว เป็นก้อนกลม…

เพียงเห็นภาพน่าตกใจ หัวใจของเพนียนเสียวก็บีบรัด อย่างน่าประหลาดแล้ว!

“เด็กคนนี้ เลือดกรุ๊ปบี แต่เลือดกรุ๊ปบีในคลังเลือดของ

โรง
พยาบาลเรากำลังขาดแคลน รอโรงพยาบาลอื่นส่งเลือด

มาอาจจะไม่ทัน! ที่นี่ไม่ใครพอจะบริจาคเลือดได้ไหม” มี คนเข้ามาจากอีกด้านหนึ่ง สีหน้าเร่งร้อน “กะทันหันแบบนี้ ฉันจะไปหาคนบริจาคเลือดจากไหน

ล่ะ”

“ทำยังไงดี เวลาไม่คอยหา

เหนียนเสียวยังตะลึงอยู่ที่เดิม ในหัวมีแต่ใบหน้าเล็กๆ ที เพิ่งเห็นเมื่อครู่เต็มไปหมด เมื่อได้ยินบทสนทนาของ

คุณหมอ เธอแทบจะถลาเข้าไปโดยสัญชาตญาณ

“ฉันเลือดกรุ๊ปบีค่ะ ฉันบริจาคเลือดให้เธอได้