บทที่ 9 ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว

เจียหนิงรีบลุกจากเตียงขึ้นนั่ง เธอป้องหน้าท้อง ตัวเองไว้อย่างแน่น ขอร้องพยาบาลที่เข้ามาด้วยเสียง สั่น “อย่าทำไรลูกฉันเลยนะ ฉันขอร้องอย่าทำไรลูกฉัน เลยนะ….

“เสี่ยวหนิง นี่ฉันเอง”

พยาบาลที่เข้ามาถอดผ้าปิดปากออก ทำให้เจีย หนิงถึงกับชะงัก

“ลู่ชิง คือเธอ ลู่ชิง

เมื่อเธอเห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเอง เจียหนิงเหมือน ตัวเม่นที่ได้สลัดขนทั้งหมดบนตัวทิ้งไป เผยความอ่อน โยนที่เธอมีโผล่เข้ากอดลู่ชิงด้วยตัวที่สั่น ๆ

คำพูดที่อยากจะพูดมันเยอะจนเธอไม่รู้จะพูดจาก ตรงไหนก่อนดี

ลู่ชิงที่มองดูผู้หญิงข้างหน้าที่ทรุดโทรมและขอบ ตาที่ดูลึกของเธอนั้น เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัว เองเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอได้รับโทรศัพท์จากเจียยี่ เธอ ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเจียหนิงเหมือนนักโทษที่ถูกเย่วเชิง ขังมา 7 ปี ถึงว่าทำไมตั้งแต่เรียนจบมหาลัยไป ก็ไม่เคย เจอเธออีกเลย ราวกับว่าเธอได้หายไปจากโลกนี้โดยปริยาย

ทันใดนั้นตาของลู่ชิงแดงก่ำ เธอกำหมัดไว้แน่นจน มีเสียงแกร๊ก ๆ ลอดออกมา

“ไอ่ชั่วเย่วเซิง ฉันจะไปฆ่ามัน”

“ลู่ชิง อย่า…อย่าไป…”

“เสี่ยวหนิง ไอ่ชาติชั่วเย่วเซิงมันทำกับเธอขนาดนี้ เธออย่าบอกฉันนะว่าเธอยักรักมันอยู่!

ลู่ชิงรู้สึกไม่หัวเสีย จนขนาดนี้แล้ว ยัยเด็กโง่นี่ยัง ไม่ได้สติอีก

“ไม่รัก ฉันไม่รักเขา ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว….

เจียหนิงใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ พูดคำนี้ออกมา เธอ กุมมือลู่ชิงไว้แน่นแล้วสะอื้นร้องไห้

“เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือลูกใน ท้อง เราต้องหนีไปเดี๋ยวนี้”

“ลู่ชิงกำหมัดแน่นสูดหายใจเข้าให้ลึกจึงใจเย็นขึ้น

“ใช่ เธอพูดถูก เราต้องหนีไปเดี๋ยวนี้ เจียยี่ซื้อตั๋ว เครื่องบินไว้แล้ว ขอแค่เราหนีออกจากโรงบาลไปที่สนามบินได้ ไอ่ชั่วเยว่เซ็งก็ไม่มีทางที่จะหาเราเจออีก”

ลู่ชิงอ้างว่าเจียจะพาเจียหนิงออกไปเข้าห้องน้ำ หลังจากที่มาถึงห้องน้ำจนพ้นสายตาบอดี้การ์ดแล้ว พวกเธอก็ใช้ประตูหลังห้องน้ำที่กำลังก่อสร้างหนีออก จากโรงบาล และโบกแท็กซี่ตรงดิ่งไปที่สนามในทันที

ห้องผู้เชี่ยวชาญ

“คุณเยว่ สภาพจิตใจคุณซูเธอตอนนี้ย่ำแย่ มาก ถ้าไม่รีบทำการปลูกถ่ายมดลูก ผมเกรงว่าเธอ จะ….

“นอกจากวิธีนี้ ยังพอมีวิธีอื่นที่จะสามารถช่วย เยียวยาสภาพจิตใจของเธอในตอนนี้ได้อีกมั้ยครับ?”

มี แต่ต้องใช้เวลาในการรักษานาน คุณซูเธอ เคยประสบภัยแผ่นดินไหวมาก่อน สภาพจิตใจเธอจะ อ่อนแอกว่าคนปกติทั่วไปอยู่แล้ว บวกกับที่เธอต้องเสีย ลูกและมดลูกไปพร้อมกันในเวลาเดียวกัน แถมยังโดน ประณาว่าไปเป็นมือที่สามแย่งสามีของผู้หญิงอื่น เจอ เรื่องร้าย ๆ มากมายขนาดนี้ เธออดทนมาได้ทุกวันนี้ ขนาถือว่าเป็นปาฏิหารมาก ๆ ถ้าหากยังชักช้าอาจสาย เกินไปได้ และผลกระทบที่จะตามมาจะไม่สามารถคาด การณ์เลย
เมื่อพูดถึงเรื่องแผ่นดินไหว คิ้วของเยว่เซิงยิ่งขมวด เข้าหากันลึกขึ้น

เขาไม่เคยลืมคำพูดของพ่อตนเอง ซูหยุนชิงใช้มือ ของเธอช่วยเขาออกจากซากตึกแผ่นดินไหว และยัง บริจาคเลือดให้เขา 1,400CC แบบไม่คิดถึงชีวิตตัวเอง จนเธอก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้วเหมือนกัน

ซูหยุนชิง มีพระคุณต่อเขา

แต่เจียหนิง

สมองของเขาไม่หยุดฉายภาพของเจียหนิง แวว ตาที่ดูสิ้นหวังและหดหู่คู่นั้น มันเหมือนมือที่คอยบีบรัด หัวใจของเขาให้เจ็บ มีหลายครั้งที่เขารู้สึกเจ็บจนจะ ขาดใจ

ในใจเขามีเสียงสะท้อนที่ดังขึ้นตลอด เขาอยากที่ จะฟังให้ชัด แต่ทุกครั้งที่เขาหยุดนิ่งเพื่อที่จะฟังมัน กลับ ได้ยินเสียงร้องไห้ของซูหยุนชิง เสียงด่าทอและขอโทษ ของแม่ซู ทำให้เขาไม่สามารถที่จะหยุดฟังเสียงนั้นได้ เลย

เยว่เชิงไม่อยากที่จะฟังหมอพูด จึงเดินออกมา แล้วไปยังห้องผู้ป่วย เขามองไปยังซูหยุนชิงที่นอนอยู่ บนเตียง
เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกลังเล

ซูหยุนชิงที่แกล้งหลับอยู่ รับรู้ได้ถึงสายตาของเยว่ เซิงที่มองมายังเธอไม่ละ จนทำให้ซูหยุนรู้สึกได้ใจ

และแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถต้านทานเสน่ห์ของ

เธอได้

เธอควบคุมอารมณ์ตัวเอง และพยายามทำตัวให้ดู อ่อนแอน่าสงสาร แต่ที่คิดไม่ถึงคือ ทันทีที่เธอลืมตาหัน มาสบตากับเยว่เซิง เธอเห็นความลังเลในสายตาเขา

ความลังเล?

หรือว่าเขากำลังรู้สึกสงสารนางนั่น?? ไม่ได้ ไม่ได้

เด็ดขาด!

พอคิดแบบนี้ น้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลอาบแก้มทั้งสอง

“พี่เซิง ฉันดูออกว่าคนที่พี่รักคือเจียหนิง กับฉับ พี่แค่รู้สึกว่าฉันเป็นคนมีพระคุณของพี่ก็เท่านั้นเอง ถ้า ไม่ใช่เพราะที่พี่ดื่มจนเมาครั้งนั้น เรื่องระหว่างเรามันก็ คงจะไม่มีวันเกิดขึ้น …”

เธอสูบหายใจเข้าอย่างลึก เหมือนใช้แรงทั้งหมดที่

มีอยู่ ค่อย ๆ พูดอย่างเบา ๆ
“ที่จริงแล้วทั้งหมดนี้มันเป็นชะตากรรมของฉันเอง จะมีหรือไม่มีลูก จะเป็นแม่คนหรือเปล่า มันไม่ได้สำคัญ เลย พี่เชิง พี่รักเจียหนิงฉันรู้ ที่ไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใย ฉันหรอกนะ…”

“ใครบอกว่าพี่รักเขา!

เยว่เชิงลุกขึ้นจากเก้าพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดูรีบร้อน เป็นไปได้ไงที่เขาจะไปรัก ผู้หญิงที่จิตใจอำมหิตและ โหดเหี้ยมแบบนั้น

ไอ่เยว่เชิง ตื่น มีสติหน่อย ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง อาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเพื่อช่วยนายมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นายยังจะลังเลอะไรอีก คิดจะเนรคุณต่อผู้มีพระคุณ หรือไง?

“อย่าคิดมากนะ พักผ่อนให้เยอะ ๆ”

พูดจบ เยว่เซิงก็หันหลังเดินจากซูหยุนชิงออกไป

จนเมื่อประตูห้องผู้ป่วยได้ปิดลง เธอจึงเผยรอยยิ้ม ที่ชั่วร้ายออกมา

เจียหนิง เธอเคยช่วยชีวิตเยว่เซิงแล้วยังไง? เธอ บริจาคเลือดให้เขาแล้วยังไง?

ผู้ชายของเธอ มดลูกของเธอ…
ทุกอย่างที่เป็นของเธอ มันควรจะเป็นของฉัน!

ผู้ชายที่รักสุดหัวใจกำลังจะเอามดลูกของเธอ มา ปลูกถ่ายให้ฉัน ยิ่งคิดยิ่งก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น