บทที่ 3 ทําไมยังไม่ลงมือ

“อย่าเตะต้องลูกฉัน!”

เจียหนิงตกใจตื่น ทันทีที่ลืมตาก็มองไปยังท้อง น้อย ๆ ของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา

ยังดี ลูกของเธอยังปลอดภัยดี!

แต่เธอใจชื่นได้ไม่กี่วิ สายตาก็เหลือบไปเห็นเยว่ เซิงที่อยู่ข้างเตียงคนไข้กับและใบหน้าที่ดูโกรธนั้น

ทำให้เธอนึกถึงภาพก่อนที่เธอจะสลบไป

ตอนนี้ในหัวของเจียหนิงเต็มไปด้วยคำพูดที่น่า กลัวของซูหยุนชิง เหงื่อท่วมไปทั้งตัว เธอจับผ้าห่มที่พัน รอบตัวไว้อย่างแน่น และพูดขึ้นว่า

“อาเซิง เค้าล้มลงไปเอง แถมเค้ายังเอาลูกของเรา”

ปัง!

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีปากกาบันทึกเสียง กระแทกเข้ากับร่างเธออย่างแรง เสียงเธอที่กำลังเล่น ผ่านเครื่องบันทึกเสียงฟังดูโกรธแค้นเป็นอย่างมาก

“ซูหยุนชิงผู้หญิงไม่มียางอาย กล้ามาแย่งสามีฉัน ฉันจะฆ่าลูกของเธอ ลูกคุณหนูงั้นเหรอ? เชอะ!
มันเป็นเสียงของเธอ

เจียหนิงตกตะลึง และพูดแบบไม่ต้องคิดเลย

“เป็นไปได้ไง? ฉันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้!

ได้ยินเธอปฏิเสธ ความโกรธของเยว่เซิงก็ระเบิด ขึ้น เขากดไปที่ไหล่เธออย่างแรงจนเหมือนนิ้วของเขา จะทะลุผ่านร่างเธอ

“เจียหนิง หลักฐานชัดเจนขนาดนี้เธอยังไม่ ยอมรับอีก หยุนชิงมีพระคุณกับเธอ แต่เธอตอบแทนผู้มี พระคุณด้วยวิธีแบบนี้งั้นเหรอ”

เธอพึ่งจะดึงสติกลับมาได้ หยิบปากกาบันทึกเสียง ขึ้นมารีบอธิบาย

“ไม่ใช่ฉัน อาเซิง เสียงนี่ต้องเป็นเสียงปลอม ฉันไม่ เคยพูดอะไรแบบนี้นะ คุณต้องเชื่อฉัน!”

“ยังจะโกหกอีก?”

เยว่เซิงบีบไปที่ไหล่เธออย่างแรง

ถ้าฉันไม่ให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบฉันก็จะคงถูก ความน่าสงสารของเธอหลอกเอาได้ เธอจงใจโทรศัพท์ หาหยนชิงเพื่อหลอกล่อให้มาที่โรงพยาบาลและจัดเตรียมนักข่าวมา เพื่อต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเธอคือคุณ นายเยว่ ให้คนอื่นประณามหยุนชิงว่าเป็นเมียน้อย คิด จะยิงปืนนัดเดียว แล้วได้นกสองตัวงั้นเหรอ?

ใบหน้าเจียหนิงที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“อะไรจงใจหลอกล่อหยุนชิงมา แล้วเรื่องนักข่าว อะไรนั้น ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาเพียงสั้น ๆ ไม่กี่ชั่วโมง เรื่องมันกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้

แต่ถึงจะอย่างงั้นก็ตาม สิ่งที่เธอ ไม่ได้ทำมันก็คือ ความจริงอยู่วันยันค่ำ

เจียหนิงกลั้นความเจ็บที่ไหล่ ดวงตาที่เศร้าและ จริงใจมองไปที่เยว่เชิงและพูดขึ้นว่า อาเซิงฉันแต่งงาน กับคุณเจ็ดปี ถ้าฉันคิดจะทำอะไรแบบนี้ ฉันทำไปนาน แล้ว ทำไมฉันต้องรอถึงตอนนี้

เยว่เซิงขมวดคิ้ว มือที่กดบนไหล่เจียงหนิงค่อย ๆ คลายออก เจียหนิงคิดว่าตัวเองคงรอดแล้วแต่นึกไม่ ถึงว่าเขาหันหลังกลับไปพร้อมกับเรียกให้พยาบาลเข้า มา

เมื่ออุปกรณ์เครื่องมือผ่าตัดที่เย็นเฉียบถูกเข็นเข้า มาในห้องผู้ป่วย เหมือนเลือดในร่างกายเธอถูกแช่แข็งแม้แต่หายใจยังรู้สึกหนาวเย็น

ปัง! (เสียงคุกเข่าลงกับพื้น)

เจ็ดปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอคุกเข่าต่อหน้าเยว่ เซิง หลังที่ตรงและดูไร้เรี่ยวแรง แค่หายใจยังเจ็บ

“อาเซิงตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณต้องการที่จะ หย่า? ฉันจะยอมหย่ากับคุณและออกจากบ้านไป และไม่เรียกร้องอะไรจากกตระกูลเยว่แม้แต่บาท เดียว………

“อาเชิง คุณเกียดชังฉันมาโดยตลอด ฉันรับปาก ขอแค่คุณปล่อยลูกเรา ฉันจะไปไปให้ไกล และหายไป ตลอดกาล………..

คําขอร้องของเจียหนิงที่ไม่มีศักดิ์ศรี ยิ่งทำให้เยว่ เซิงหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เขาพูดตัดเธออย่างเย็นชา

“ความหยิ่งของเธอไปไหนแล้ว? เธอรู้ตัวมั้ยว่า ตอนนี้เธอเหมือนตัวอะไร!”

เจียหนิงยิ่งก้มหน้าต่ำลง ปกป้องลูกในท้องของเธ และพูดด้วยเสียงแหบ

“คุณว่าเหมือนอะไร ก็คืออย่างนั้น”
“ดี ดีมาก! ”

ได้เห็นเจียหนิงแบบนี้กลับทำให้เยว่เซิงตาแดงก่ำ และยิ่งรู้สึกโกรธ เขาจับมือเธอดึงขึ้นจากพื้นมาบนเตียง และหันไปสั่งพยาบาลสองคนที่ยืนเซ่ออยู่

“ยังไม่ลงมืออีก”

เจียหนิงกัดไปที่หลังมือเยว่เซิงที่จับเธอไว้กลิ่น เลือดที่พุ่งขึ้นจมูก เยว่เซิงเพียงแต่ขมวดคิ้วและสั่งให้ นางพยาบาลทำต่อไป

“อ่า!”

เข็มที่ทิ่มเข้าร่างกายเธอทำให้เจียหนิงเจ็บจนร้อง ออกมา เธอดิ้นแรงมากจนเข็มที่ทิ่มไปมาบนเส้นเลือด เธอไม่สามารถที่จะฉีดเข้าไปได้เลย

“อย่าทำอะไรลูกฉัน ขอร้องอย่าทำอะไรลูกฉัน เลยนะ!”