บทที่ 2 เธอต้องชดใช้

ดาบฟ้าถูกเธอล็อคจากด้านใน เธอเดินเข้าไปใน ลิฟท์อย่างอ่อนแรงและกดไปยังชั้นลานจอดรถ หัวใจ ของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

ติ้ง

ประตูลิฟท์เปิดออก แต่กลับไม่ใช่ชั้นลานจอดรถ

เจียหนิงกำลังจะกดปิดแต่ไม่ทันเสียแล้ว พยาบาล สามคนกลุกันเข้าหาเธอและจับแขนเธอไว้คนละข้าง ส่วนอีกคนทุ่มเข็มฉีดยาลงบนแขนเธออย่างแรง

ของเหลวที่เย็นเฉียบไหลเข้าสู่กระแสเลือดเธอ เหมือนไหลเข้าไปถึงในใจเธอ

ในความมึนงง เธอได้ยินเสียงหัวเราะที่ชั่วร้าย เป็น เสียงหัวเราะของเยว่เซิง

เขาลงมาจากดาบฟ้าเมื่อไหร่กัน ?

เจียหนิงจ้องมองเขาอย่างอึ้งๆ ในขนาดเดีย วกันเยว่เซิงเองก็มองเธออยู่เหมือนกัน

ท่ากลางพยาบาลสามคน เขาจ้องมองเธอด้วย

ความเย็นชา

สายตาที่เย็นชาของเขานั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกแช่แข็งไปทั้งตัว

ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติได้ พยาบาลทั้งสามคนก็ ลากเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดยกขาเธอพาดขึ้นกับเตียง เจียหนิงดิ้นอย่างสุดแรงในตาของเธอที่แดงก่ำคลอไป ด้วยน้ำตาเธอร้องด้วยเสียงสั่นกลัว

“พวกคุณทำจะอะไร คิดจะฆ่าตกรรม ฆ่าคนเห รอ”

คุณผู้หญิงเจีย เราเข้าใจความรู้สึกคุณดี แต่เด็กใน ท้องคุณไม่สมประกอบ ทางคุณเยว่ได้ตัดสินใจแล้วว่า จะเอาเด็กออก คุณอาจจะรู้สึกเจ็บปวดแต่มันจะดีกว่า ที่คุณคลอดออกมาแล้วเด็กไม่สมประกอบ ถ้าเป็นแบบ นั้นคุณจะยิ่งเจ็บปวดนะคะ พยาบาลคนหนึ่งพูดขึ้น

“ไม่สมประกอบอะไร? ใครบอกว่าลูกฉันไม่สม ประกอบ ฉันพึ่งไปตรวจครรภ์มาเมื่อวันก่อน ลูกฉันแข็ง แรงดีทุกอย่าง ปล่อยฉัน พวกคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

เธอเอื้อมมือไปหยิบมีดผ่าตัดบนโต๊ะ จ่อไปที่คอ ของตัวเองและพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า

“อย่าคิดที่จะเตะต้องลูกฉัน”

ทุกคนต่างตกใจกับการกระทำของเจียหนิง ได้แต่ มองหน้ากันไปมา แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้
“หลีกไป! หลีกไปให้หมด!”

มือข้างหนึ่งของเธอใช้มีดจ่อที่คอตัวเองและมืออีก ข้างหนึ่งสะบัดไปมาเพื่อไม่ให้ใครเข้าใกล้ เลือดไหลลง ตามใบมีดแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ เธอเดินออกจากห้องผ่าตัดด้วยร่างที่รู้สึกหนักอึ้งทีละ ก้าว ๆ

เหงื่อ ไหลลงจากหน้าผากเธอทีละหยด

เจียหนิงรู้สึกได้ถึงความเจ็บเป็นที่ท้องน้อยเป็น ระยะ ๆ มือที่ถือมีดสั่นไม่หยุด ภาพตรงหน้าเหมือนหิมะ ที่โปรยปราย ระยิบระยับด้วยแสงสีขาว

อดทน อดทนอีกนิด…….

เจียหนิงกัดฟันอดทน แต่กลับได้ยินเสียงอุทานขึ้น

“เสี่ยวหนิง นี่เธอทําอะไร”

ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกนั้น ตาเธอแดงและภาพตรง หน้ามัวจนเธอมองไม่ชัด เธอจับมือคนที่มาไว้อย่างแน่น ขอร้องด้วยเสียงแผ่ว

“หยุนชิง เธอมาก็ดีแล้ว พาฉันไปจากที่นี่ที อาเซิงเขาจะฆ่าฉันและลูก…”
“เสี่ยวหนิงใจเย็น ๆ ก่อนนะ อย่าพึ่งตกใจกลัวไป” ซูหยุนยิ้มและพูดกับเธออย่างอ่อนโยนและเอื้อมมือไป จับมือที่เธอถือมีดไว้ พร้อมกับกระซิบข้างหูเธอด้วย เสียงที่มีเพียงเธอสองคนเท่านั้นที่จะได้ยิน

ฆ่าก็ฆ่าสิ เลือดชั่วสองตัวก่อนหน้านั้นที่เธอแท้งไป ฉันเอาไปตุ๋นซุปยังไม่พอดื่มเลย นี่กำลังครบเดือนพอดี คงกำลังพอดีให้ฉันได้บำรุง ๆ หน่อย

อะไรนะ? เมื่อกี้นี้เธอพูดว่าอะไรนะ ?

เจียหนิงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ ยังไม่ทันที่ จะดึงสติกลับมา ซูหยุนชิงก็ได้ดึงมือเธอที่ถือมีดอยู่แทง เข้าที่ตัวเองพร้อมกับตะโกนอย่างตกใจ

“เสี่ยวหนิง เธอทำอะไรหนะ เธอใจเย็นก่อนนะ”

ในความวุ่นวาย ซูหยุนชิงปล่อยมือเธอ และล้มลง กับพื้นอย่างแรง

โป้ง!

เจียหนิงที่ยืนมองดูเลือดแดงสดไหลออกจากหว่าง ขาของเธออย่างตกใจ

“เจีย! หนิง!”
ในที่สุดเธอก็เห็นสีหน้าอารมณ์อื่นของเยว่เซ็งที่ นอกจากความเย็นชาที่เธอเห็นในทุก ๆ ครั้ง

ใบหน้าที่แสดงอาการตกใจ กลัว และความเกียด ชังเจียหนิงกันกระดูก

ท้องน้อย ๆ ของเธอทวีความเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ ในหัว ของเธอมีเสียงอืด ๆ ๆ ๆ ดังขึ้น เหมือนบางอย่างกำลังจะ

ล้มลงอย่างแรง

ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความมืด เธอได้ยินของ กัดฟันดังกรอกของชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“เจียหนิงถ้าหยุนชิงเป็นอะไรขึ้นมา เธอและลูกใน ท้องต้องชดใช้”

เขาอุ้มซูหยุนชิงขึ้นและหันหลังจากไป ภาพตรง หน้าของเจียหนิงมืดและดับไป