บทที่ 4 มาเป็นผู้หญิงของพี่ (4)

ความรุนแรงป่าเถื่อนที่โถมกระหน่ำเข้ามาไม่ยั้งครั้งเล่าครั้ง เล่าเหมือนกับต้องการระบายอารมณ์ดับความกระหายของเขา ทำให้เธอบอบช้ำทั้งกายใจ ต่อให้ภายหลังเธอจะถูกเขา โอ้โลม จนจิต ใจไหวขวบ ร่างกายร้อนผ่าวตื่นเพริดเสียวซ่านอย่างไม่ เคยเป็นมาก่อน สุดท้ายก็ยินยอมให้เขาตักตวงได้สมใจ ทว่านั่น ก็ไม่ได้ลบล้างความจริงที่ว่าเขาปลุกปล้ำขืนใจเธอ

“ถ้าพูดไม่รู้ฟังอีก พี่จะสั่งสอนเธอให้เลิกดื้อและยอมเชื่อฟังกัน ดีๆ ไม่อย่างนั้นก็บอกไอ้นานมันให้จบๆ ถึงตอนนั้นมันคงอยาก ฆ่าให้ตายที่รังแกน้องมัน” ศรัณย์ที่นั่งอยู่บนเตียงข้างร่างบาง บอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเช่นเดียวกับสีหน้า

เขาคบกับไอ้น่านมาหลายปีก็พอจะรู้จักนิสัยใจคอมัน เรื่องที่ เกิดขึ้นร้ายแรงมาก ความเมาไม่ใช่เหตุผลให้ทำเรื่องเลวๆ ไม่ใช่ ข้ออ้างให้คนทำชั่วแล้วบอกปัดไปว่าไม่รู้สึกตัวไม่มีสติ ความเป็น เพื่อนอาจต้องแตกหักเพราะเรื่องนี้เลยก็ได้ เพราะคงไม่มีพี่ชาย คนไหนชอบใจที่เห็นน้องสาวถูกทำร้ายหรอก

“พี่รัน คิดว่าไม่กล้าฟ้องพี่ท่านใช่ไหมคะ”

“ทำไมพี่ต้องคิดว่าน้ำจะไม่กล้า เราไม่ได้เป็นเด็กตัวกะเปี๊ยก สักหน่อย โตเป็นผู้ใหญ่พอจะดูแลตัวเองได้แล้ว ถ้าน้ำจะฟ้องพี่ ชายก็เป็นเรื่องที่สมควร แต่พี่กับมันคงได้ชัดหมัด ใส่กัน จากนั้น ก็เลิกคบกันแค่นั้นเอง อย่างมากพี่ก็ถูกมันกระทบปางตาย ซึ่งพี่ไม่สิทธิ์ไปโกรธเคืองมันเพราะพี่ทำผิดจริงๆ”

“ใช่ค่ะ พี่รันสมควรโดน แต่ไม่ต้องการให้พี่มารับผิดชอบ… ก็แค่ไปให้ไกลจากหน้าเท่านั้นเอง พร้นทำให้น้ำไม่ได้เหรอ

“อยากโดนเอาอีกรอบตอนนี้เลยไหม ขยันปฏิเสธนักทั้งที่ตัว

เองเป็นฝ่ายเสียหาย!”

“ก็น้ำกับพี่รันไม่ได้รักกัน แล้วหลังจากนี้มันจะเป็นยังไงต่อไป คะ รับผิดชอบทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไร ฝ่ายที่ต้องเจ็บปงดเสียใจก็มี แต่น้ำ ถ้ามันจะต้องกลายเป็นแบบนั้น ในอนาคต สู้ไม่ต้องยุ่ง เกี่ยวกันซะตั้งแต่ตอนนี้เลยจะดีกว่า” น้ำค้างที่แอบสะดุ้งเพราะ เสียงตะคอกของอีกฝ่าย พอตั้งสติได้ก็สวนกลับด้วยน้ำเสียง จริงจังไม่ยอมลงให้เช่นกัน

“ตอนเอากันก็ไม่ได้รักยังถึงจุดสุดยอดทั้งคู่เลย พี่ต้องการน้ำ และน้ำก็ต้องการที่เหมือนกัน เราต่างก็รู้ดีว่าร่างกายโหยหาอะไร เมื่อคืนยังร้องครวญครางขอร้องให้พี่เข้าไปลึกๆ ทำแรงๆ เร็วๆ อยู่เลย น้ำเจอไม่ได้แล้วเหรอ”

“มะ ไม่จริง น้ำไม่ได้พูด…ไม่มีทาง

“ให้พี่พิสูจน์ตอนนี้เลยดีไหมว่ามันมีทางเป็นไปได้หรือไม่ได้

ดวงตาคมกริบเผยแววเจิดจ้าแลดูอันตรายร้ายกาจอย่างนัก ล่า จ้องเขม็งแผ่นหลังบางที่อวดเส้นสายโค้งเว้าอ่อนช้อยน่า หลงใหล ศรัณย์ยื่นมือไปแตะศอกคนตัวเล็ก อีกฝ่ายสะดุ้งตกใจ รีบสะบัดออก แต่เขารู้ทันเปลี่ยนเป็นจับยึดข้อศอกไว้ก่อนจะโน้ม ตัวใช้สองมือพลิกร่างบางให้หันหน้ามาหากัน ถึงน้ำค้างจะดื้อไม่ยอมทำตาม ทว่าเรี่ยวแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ ของผู้ชายตัวโตอย่างเขาได้

“รันจะทำอะไร อย่าเอาของนคืนมา” น้ำค้างร้องขอ ปากคอน้ำตาจวนเจียนจะไหลลงมาครั้งเพราะความ อับอายและฉันคน

“เอามือออก พี่ดูให้ว่าข้างล่างเป็นไงบ้าง เมื่อคืนยังตัวเอง ไม่อยู่นเจ็บมาก ให้พี่หน่อยว่ามากไหม ต้องไป ตรวจโรงพยาบาลเพิ่มเติมรึเปล่า”

“เดี๋ยวคุณหมอก็หรอกว่าน้ำถูกข่มขืน รันอยากโดนแจ้ง ความเหรอคะ” น้ำค้างไม่ได้ประชดแต่พูดความจริง สภาพ เธออย่างกับคนเพิ่งถูกรุม

“กล้าแจ้งจับพี่ก็เอาสิ จะได้รับผิดชอบน้ำด้วยการแต่งงาน”

“น้ำไม่แต่งคนใจร้ายหรอก น้ำสบายดีไม่เป็นอะไรมาก พี่ ร้นรีบออกไปเถอะ ก่อนท่านมาเห็นเข้า

กว่าจะงัดตัวลงจากเตียงได้ อ้าขาให้น้ำค้าง ถ้าหมดความอดทนจับเราแหกแข้งแหกขาเอง ว่ายังลงโทษดื้อด้วยการเต้า แรงๆ ให้ร้องครางหงิงๆ เหมือนหมาเมียถูกเอาคืน เลย

ศรัณย์น้ำค้างถึงหวีดเสียงแหลมทำหน้ารับไม่ได้กับ คําพูดกักขฬะหยาบคาย