ตอน8สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป

ตอนที่ 8 สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป

ใช้โอกาสที่เย่เงินหลินพูดคำนั้นออกมา ไหลี่หมินหันมา

สื่อสารทางสายตากับเธอครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสทันที แล้วหลีกเลี่ยงหัวข้อบทสนทนาที่ทำให้เสียชีหนอึดอัดใจ

“ฉันคิดว่าเป็นผีป่าชามนี้ต้มได้รสชาติไม่เลวเลย ” เขาเอ่ย จบ ก็เอียงคอถามเซีย หวั่นออกไป “ขอรบกวนให้ช่วยเสิร์ฟให้ ฉันอีกนิดได้หรือเปล่า?

ทุกสายตาที่ปะทะกันระหว่างเขาและเซียหวั่น เยเงินหลิน ล้วนมองได้อย่างชัดเจน บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มตาม มารยาทอย่างที่เจ้าของบ้านต้องมีมาตั้งแต่ต้น มองดูนิ่งสงบ มาก

ฟางน่าคิดว่าสายตาที่เซียหวั่นมองไหลี่หมินมันไม่ถูก ต้อง เป็นใครก็คิดอยากจะล่อลวงเขาไปเสียหมด

คุณชายใหญ่ก็จะรู้สึกไม่พอใจที่หล่อนจู่โจมเกินไป ถ้า คุณชายใหญ่พบว่าหล่อนพยายามจะยั่วยวนแขก ถ้าเป็นอย่าง นั้นหล่อนก็ต้องโดนไล่ออกใช่หรือเปล่า?

คิดมาจนถึงตรงนี้ เธอเพิ่งมองเซียหวั่นตอนที่เติมอาหาร ชามเล็กๆ ให้ไหลี่หมินเสร็จแล้วยกออกไปแล้ว เธอก็ยึดเท้าออกไปดักขาของเซียหวั่นเอาไว้

เซียชีหวั่นแต่เดิมก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพียงเธอ

ประคองชามอาหารแล้วเดินเข้าไปก็กลับล้มลงไปบนร่างของไม่

มือไวของเยเงินหลินคว้าเอาไว้ได้ทัน เพียงสองวิต่อมา

เขาก็ดึงกลับไป

ไหลี่หมินก็ทำไม่ต่างจากเขา ได้ยื่นมือออกไปคว้าอย่าง รวดเร็วเช่นเดียวกัน

ก็เป็นแบบนี้ แต่ไม่มีใครยั้งเซี่ยหวั่นไว้ได้สักคน มือว่าง ของเธอก็คว้าโต๊ะตามสัญชาตญาณ อาหารในมือรวมถึงน้ำซุป ก็หกเลอะทั่วทั้งเสื้อสีฟ้าของไหลี่หมิน

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ !” เซียหวั่นรีบเอ่ยขอโทษอย่าง ทันที แล้วรีบหยิบทิชชูที่อยู่บนโต๊ะออกมาแล้วยื่นให้เขาอย่าง รวดเร็ว

ตำแหน่งที่อาหารหกลงไปมันไม่เหมาะให้เธอใช้มือลงไป เช็ดให้เลย จึงทำได้เพียงรบกวนให้เขาเช็ดด้วยตัวเอง

ไหลี่หมินพูดบอกไม่เป็นไรไปพลาง รับทิชชูที่เธอส่งมาให้ ไปพลางจนเช็ดไปได้สองรอบจนเรียบร้อย

เย่เชินหลินยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เพียงเอ่ยคําขอ

โทษออกมาเบาๆ “เธอเป็นสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ อาจจะซุ่มซ่าม ไปบ้าง เซียหวั่น เธอพาคุณไม่ไปเปลี่ยนชุดสะอาดชุดใหม่ที่ห้องเก็บเสื้อผ้าสําหรับแขกด้วย

ความสูงของไหลี่หมินและเย่เงินหลินต่างกันไม่เยอะ เพียงแต่ร่างกายของเขาไม่เท่าเย่เงินหลิน ส่วนในเรื่อง ไซส์เสื้อ เขายังคงพอใส่เสื้อของเยเงินหลินได้

“คุณไห่ ขอโทษจริงๆนะคะ! เชิญตามฉันมาค่ะ” เซียหวั่น เอ่ยออกมาอย่างสุภาพ

“โอเค”

หลังจากที่ไหลี่หมินตอบรับไปหนึ่งคำ แล้วเดินตามเชี่ย หรั่นออกนอกศาลาไป ตรงไปยังตึกหลัก

ท่านพ่อบ้านรีบสาวเท้าเข้ามาด้านหน้าเย่เชินหลินแล้ว ถามเสียงเบาออกมา “คุณเย่ คุณคิดว่าผมควรตามไปดูแลอีก คนด้วยหรือเปล่า?

“ไม่ต้อง”

ในเมื่อทั้งสองคนอยากหาโอกาสที่จะได้คุยกันตามลำพัง เขาจะไม่ปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง ปล่อยให้พวกเขาไปตาม สบายเลย

เขายังสามารถวางใจสาวใช้เส้นี้ได้หรือเปล่า?

เมื่อรอบๆไม่มีคนแล้ว เซียหวั่นก็เอ่ยขอโทษไหลี่หมินอ อกมาอีกครั้ง

“วันนี้จะต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉัน… ไหลี่หมินโบกมืออย่างไม่ถือสา

ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนแล้ว รอยยิ้มที่ดูสง่า งามบนใบหน้าของไหลี่หมินก็หายไปแล้ว ใบหน้าก็ดูเคร่งขรึม ขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่ค่อยดีหรอ?” เขาถามเธอ

เซียหวั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วตอบกลับเขา “ดีมาก เลย ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณต่อหน้าเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ช่วยฉันเอาไว้ แล้วยังชี้นำทางนี้ให้กับฉัน ฉันคงยังต้องหนีหัว ซุกหัวซุน อย่าพูดให้เขากลับคำเลย ชีวิตนี้ก็อาจจะรักษาเอาไว้ ไม่รอด

ไหลี่หมินหยุดก้าวลง หันกลับมาสำรวจใบหน้าของเธอ อย่างจริงจัง

“ไม่ต้องขอบคุณฉันแล้ว ถ้าเธอยอมเล่าถึงความเป็นอยู่ ของเธอที่นี่ให้ฉันฟัง ฉันก็เต็มใจที่จะฟังแน่

“ฉันเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดาๆคนนึง นอกจากจะเหนื่อย

บ้าง ก็คงไม่ต้องพูดถึงสภาพงานจริงใดๆแล้ว” เซียหวั่นพูด ออกมาอย่างไม่เฉยชา

“รอยฝ่ามือที่อยู่บนใบหน้าด้านขวาของเธอ แล้วยังมี เสื้อผ้าของคนอื่นที่ดูพอดีร่าง แต่ทำไมมีแค่ของเธอที่ไม่เหมือน กับใครเขาล่ะ?” เขาจ้องมองดวงตาทั้งคู่ของเธอ แล้วถามออก มา
ตั้งแต่เขาเดินเข้ามา เขาก็สังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ เหล่านี้ สภาพการใช้ชีวิตของเธอที่อยู่ที่นี่คงไม่ดี เธอบอกว่า ทุกอย่างเรียบร้อยดี คงจะเป็นเพียงการกำลังอดทนกับมันอยู่

เซียหวั่นแตะลงบนใบหน้าของตน หัวเราะกับตัวเอง พูด เสียงแผ่วออกมา “ชัดขนาดนั้นเลยหรอ? ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไร มาก พวกเธอแค่คิดว่าฉันอยากจะเป็นไท่จื่อเฟย จนบางทีก็ กลั่นแกล้งฉัน เมื่อผ่านช่วงเวลาหนึ่งไป พวกเธอก็จะคิดว่าฉัน ไม่มีใจทำเรื่องแบบนั้น มันก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้แล้วก็ได้

เธอไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้ เขาเองก็ไม่ถามอะไรขึ้น

มาอีก ยังคงเป็นเซียหวั่นที่เดินอยู่ด้านหน้า ไหลี่หมิ่นเดิน ตามหลังเธออย่างเงียบๆ

ก่อนที่ใกล้จะมาถึงเรือนหลักนั้น เซียหวั่นก็ทำลายความ เงียบออกมา มันเป็นปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเย่เป็น หลินกับพ่อของเขาที่ทำให้เธอต้องมาพัวพันกับเรื่องยุ่งๆแบบนี้

“คุณไห่ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทำหน้าที่สาวใช้ให้ดี รอวันหนึ่ง คุณพ่อของคุณเย่มาหาเขาที่นี่ ฉันก็จะบอกกับเขา ให้แฟนของ ฉันเขาล้มเลิกความตั้งใจ แต่ว่า…พวกเขาสองคนพ่อลูกไม่ ยอมคืนดีกันไม่ใช่หรอ เดิมทีก็ไม่มองหน้ากันอยู่แล้ว ถ้าเป็น อย่างนั้นอีก การที่ฉันอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ไหลี่หมินครุ่นคิดอยู่ครู่นึง “เธออยู่ที่นี่ ก็อาจจะถูกใจ เย่เงินหลินเข้า ผู้หญิงที่เขาถูกใจทั่วๆไปเธอเคยคิดถึงมันบ้างหรือเปล่า เขาอาจจะบังคับเธอ เธอจะยอมสละทำทุกอย่างเพื่อ แฟนของเธอจริงๆหรอ?”

เขาจดจ้องใบหน้าเล็กของเธออีกครั้งอย่างจริงจัง ในใจ ราวกับกำลังรอค่ายอมแพ้ของเธอออกมา

เซียหวั่นเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน การก

ระทำของเยเงินหลินในคืนนั้นทำให้เธอคิดหลายอย่าง แต่ก็ยัง

ไม่มีคำตัดสินใจที่เด็ดขาด ดังเช่นตอนนี้ ราวกับว่าอยากจะ

เลี่ยงแต่คงเลี่ยงไม่ได้ต่อเรื่องนี้ เธอกัดลงบนริมฝีปากอย่างสิ้น

หวัง ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเข้ม

แข็ง

“ถ้าจะต้องฝากชีวิตไว้กับเขา แล้วเขาทำให้คนที่ทำร้าย เสี่ยวจุนมันพังพินาศไปได้จริงๆ ฉันก็จะยอม

สายตาเด็ดเดี่ยวของเธอทำให้ก้นบึ้งในหัวใจของไหลี่หมิ นเหลือบมองเธอผ่านความรู้สึกที่มันพิเศษอีกครั้ง

เขาเอ่ย โดยที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา “ในเมื่อมันเป็น แบบนี้…ไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาพ่อลูกจะเป็นอย่างไร เธอจะต้องจำเอาไว้ให้ดีว่าเขาเป็นลูกชายของเเฮ่าหวั่น ถ้าลูก ไม่เชื่อฟังบิดา บิดาจะต้องคิดวิธีทำดีกับเขาอยู่ตลอด เธอเป็น ผู้หญิงฉลาด ไปเข้าใจมันด้วยตัวเธอเองเถอะ

ประโยคที่ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากความฝัน เซียหวั่นรา วกับว่ามองเห็นความหวังครั้งใหม่ขึ้นมา