บทที่ 15 แม่ทัพเป็นผู้หญิง

ตั้งแต่ที่หลงเส้าจิ่นสยบคนในกองทัพเหล่านั้นลงได้ ไม่ว่าจะเดิน ไปที่ไหน พวกเขาล้วนยืนนิ่งอย่างเชื่อฟัง หากหลงเส้าจีนไม่ได้ พูดอะไร พวกเขาก็จะไม่เคลื่อนไหวแม้เพียงนิดเดียว

ดังนั้นเวลานี้ หลงเส้าจิ่นและแม่ทัพผู้ปกป้องเมืองกำลังพูดคุย กันอยู่ พวกเขาแต่ละคนก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เพื่อรอฟังคำสั่งของหลง เส้าจิ้น

แม่ทัพผู้ปกป้องเมืองผู้นั้นมองดูหลงเส้าจีนที่กำลังมองดู ตนเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพิจารณา ก็รู้สึกกระวนกระวายใจ จนมีเหงื่อไหลอาบเต็มหน้าผาก

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? กองทัพถึงแล้วแต่แม่ทัพยังมาไม่ถึง นี่ ไม่ใช่กำลังล้อเล่นกันอยู่ใช่ไหม? สิ่งหูกางร้อนใจจนแทบจะ ร้องไห้ออกมา แล้วเช็ดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าผากของตนเองไม่ หยุด มองไปที่หลงเส้าจิ้นราวกับว่ากำลังจะระเบิดอารมณ์โกรธ ออกมา

หลังจากหยุดชะงักไปพักใหญ่ หลงเส้าจิ้นเห็นว่าแม่ทัพผู้ ปกป้องเมืองผู้นั้นกำลังจะเดินจากไป

นางจึงได้เปิดปากพูดว่า: “แม่ทัพลิ่งหู แม่ทัพของกองทหารนับ

หมื่นนี้ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง”

“นี่ นี่มันเรื่องเล่นตลกอะไรกัน! แม่ทัพของพวกเจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าจะต้องตำหนิเขาสักหน่อย ที่พากองทัพของตนเองมาทิ้งไว้ ไม่ไยดี ไม่รู้ว่าหายไปไหน ทำเหมือนเป็นของเด็กเล่นเช่นนี้ ข้าจะ ต้องกราบทูลให้ฝ่าบาททรงเอาผิด!” สิ่งหูกางยี่โกรธจนแทบ หยุดหายใจ ทัพเสริม ทัพเสริม นี่หรือคือทัพเสริมที่ฮ่องเต้ส่งมา

ฟูหลิงเห็นสิ่งหูกางมีท่าทีที่ไม่ค่อยจะสงบนัก จึงคิดว่าสิ่ง กางยี่คิดจะทําอะไรหลงเส้าจีน จึงก้าวเข้าไปขวางอยู่ระหว่างหลง เส้าจิ้นกับสิ่งหูกาง “สามหาว แม่ทัพของพวกเราจะให้เจ้าแตะ ได้อย่างนั้นหรือ!!

ผู้หญิงมีท่าทีแข็งกร้าว ทำให้สิ่งหูกางตกใจจนถอยหลังไป สองก้าว ทำให้สิ่งหูกางที่ต้องเก็บมือที่เดิมที่คิดจะยื่นออกไป สัมผัสหลงเส้าจิ้นกลับมา

เขามองดูผู้หญิงที่ยืนขวางอยู่ด้านหน้าหลงเส้าจิ้น ก็ยิ่งรู้สึก โกรธมากขึ้น เจ้าเป็นแค่ทหารชั้นผู้น้อย กล้าเข้ามาสอดได้ อย่างไร! อีกทั้ง สิ่งหูกางที่เห็นตนเองต้องถอยหลังกลับมาสอง สามก้าวเพราะตกใจทหารชั้นผู้น้อย ทำให้ความโกรธแค้นใน ช่วงที่คอยดูแลปกป้องเมืองนี้เหมือนถูกดับสิ้นลง ทำไมตัวเขาสิ่ง หูกาง จึงน่าเวทนาถึงขั้นที่ว่าทหารชั้นผู้น้อยสามารถมาระบาย อารมณ์โกรธได้เลยหรือ?

“เจ้าหลีกไป!” ลิ่งหูกางยี่เดินไปข้างหน้าแล้วกระชากคอเสื่อ ของฝูหลิง แล้วใช้แรงที่มือผลักผู้หญิงจนซวนเซออกไป

แต่เพียงแค่ผลักผู้หญิงออกไป ก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธของสิ่ง หูกางสงบลง เขาเดินอ้าวเข้าไป แล้วมองเพื่อที่จะคว้าคอเสื้อของหลงเส้าจิ้น

“ลิ่งหูกาง เจ้ากล้าหรือ!” หลงเส้าจิ้นไม่ได้หลบหลีกไปไหน แต่ยืนนิ่งมองดูมือของสิ่งหูกาง ที่ยื่นเข้ามา ในแววตาเต็มไป ด้วยความเยือกเย็นที่หาอะไรเปรียบไม่ได้

ลิ่งหูกาง โกรธจนแทบจะหัวเราะออกมา ตนเองเป็นถึงแม่ทัพ ผู้ปกป้องเมือง มีอะไรที่จะไม่กล้าทำบ้าง! “เจ้าคอยดูละกันว่าข้า จะกล้าหรือไม่กล้า!”

สิ่งหูกาง เร่งความเร็วขึ้น เข้าไม่เชื่อว่า ทหารชั้นผู้น้อยคน เดียวจะมาขวางทางแม่ทัพอย่างเขาได้?

“ปากดีนักนะ!” หลงเส้าจิ๋นเองก็รู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว เดิมที่ นางรู้สึกชื่นชมในความสามารถของเขาที่สามารถพาทหารสอง พันกว่านาย ปกป้องรักษาเมืองโม่แห่งนี้เอาไว้ได้ แต่ตอนนี้ดู เหมือนว่านางจะคิดผิดไป

เมื่อเห็นสิ่งหูกางยิ่งเพิ่มความเร็วมากขึ้น หลงเส้าจิ้นยังไม่ทัน ได้ขมวดคิ้ว ก็ถอยหลังเบี่ยงตัวหลบ แล้วหันกลับมาจับเขาไว้ ทำให้แรงของสิ่งหูกางลดลงไปมาก ชั่วพริบตาเดียว ก็ถูกหลง เส้าจิ้นสยบให้ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น

ภาพที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ทหารทั้งหมดรู้สึกตกตะลึง พวกเขาแต่ละ คนต่างอ้าปากค้าง แล้วมองไปยังภาพที่น่าเหลือเชื่อตรงหน้า แต่ละคนมองแล้วมองอีก สำหรับพวกเขาแล้วนี่เป็นสิ่งที่น่าตก ตะลึงมากจริงๆ
“แม่ทัพสิ่งหู ข้าเห็นกองทัพทหารนับหมื่นนี้เป็นของเด็กเล่น ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หลงเส้าจีนมองดูลิ่งหูกาง ที่ถูกตนเองสยบ ลงอยู่ที่พื้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“เจ้ามันก็แค่ทหารชั้นปลายแถว ชื่อของแม่ทัพหลงเจ้ายังจะ กล้ามาสวมรอยอย่างนั้นหรือ! ฝ่าบาททรงส่งสารมาให้ข้าแล้ว ผู้ ที่นำทัพมาครั้งนี้คือแม่ทัพหลง แม่ทัพหลงผู้นั้น จะให้เด็กเมื่อ วานซืนเช่นเจ้ามาเทียบได้เช่นนั้นหรือ!” ถึงแม้จะถูกหลงเส้าจิ้น จับเอาไว้ สิ่งหูกางก็ยังไม่หยุดบ้าเลือด จึงกรน าเสียยกใหญ่

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลิ่งหูกาง พูด หลงเส้าจิ้นเองกลับไม่ได้รู้สึก โกรธเท่าไหร่แล้ว คิดไปคิดมา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าตนเองคือ แม่ทัพหลงที่เขาพูดถึงอยู่

หลงเส้าจิ๋นครุ่นคิดอยู่สักครู่ จึงปล่อยสิ่งหูกาง “แม่ทัพสิ่งหู ข้าคือผู้บังคับบัญชาของกองทัพเสริมที่ฝ่าบาททรงส่งมาในครั้งนี้ หลงเส้าจิ่น”

“เจ้าเด็กเมื่อวานซืนยังไม่สำนึกอีก! เจ้าสวมรอยเป็นแม่ทัพ หลงมีโทษถึงตาย! ข้าจะจัดการเจ้าซะ!……..ก่อน ช้าก่อน เจ้า ว่า เจ้าชื่ออะไรนะ?” เดิมทีสิ่งหูกางที่กำลังโกรธก็ยังคงกรุ่นด่า ไม่หยุด แต่เมื่อด่าไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็ดูเหมือนจะเริ่มนึกอะไรออก เสียงของเขาค่อยๆเบาลง แล้วมองที่หลงเส้าจิ้นอย่างไม่มั่นใจ

“หลงเส้าจิ่น” หลงเส้าจิ่นพูดทวนชื่อตนเองอีกครั้ง แล้งมองดู ลิ่งหูกางนิ่งๆ

“เจ้าคือแม่ทัพหลงที่ฝ่าบาททรงพูดถึง?” ลิ่งหูกางตาเบิกโพลง มองด้วยความเหลือเชื่อ เขาหันหน้ากลับไปมองทหารหมื่นอยู่ทั้งหมด แล้วหันกลับมามองหลงเส้าถิ่นอยู่หน้า ของตนเอง ตอนนี้เอง เขาเพิ่งมองเห็นสวมใส่เข็มขัดประจำตำแหน่งของแม่ทัพ เพียงแต่ว่าเขาสายตา ของเขาไม่ลดลงมองตรงนี้แต่ต้น

หลงเส้าจิ้นพยักหน้า แล้วมองท่าทางการแสดงออกของกาง แม่ทัพสิ่งหูคนดูเหมือนว่าจะมีท่าทีที่ค่อยพอใจตนเอง สักเท่าไหร่

สิ่งหูกาง หัวตนเองอย่างเก้อเขิน แล้วมองที่หลงเส้าเจ้า เป็นแม่ทัพจริงหรือ?

ยังคงไม่อยากเชื่อว่า

บาทรงพูดถึง แคว้นฟูหลิวไม่ใช่ว่าแม่ทัพหลงเพียงเดียวคือ

หลงลุยใช่หรือตอนนี้ ทำไมกลับมีแม่ทัพหลงยังอายุน้อย

เช่นปรากฏให้แบบพาทัพเสริมช่วยพวกเขา โธ่…….ฮ่องเต้ พระองค์ทรงกำลังล้อเล่นอยู่ไหม?

ตอนนี้ใจของสิ่งกางแทบจะสลาย มองดูท้องอย่าง เงียบแล้วจึงถามออกไปอย่างความหวังเล็กน้อย เจ้า แม่ทัพหลง แม่ทัพหลงลุ่ยเป็นอะไรกับนั้นหรือ

“เป็นพ่อของเอง” หลงเส้าจิ้นไม่อยากทำให้สิ่งกางรู้สึก ลําบากมากท่านนี้จะพักผ่อนแล้ว
พ่อ! แม่ทัพหลงลุ่ยฉีมีแค่ลูกสาวคนเดียวไม่ใช่หรือ? ถึงแม้จะ มีลูกบุญธรรมหนึ่งคน แต่ลูกบุญธรรมคนนั้นก็ชื่อว่าหลงเส้า ไม่ใช่หลงเส้าจิ๋น!

ช้าก่อน หลงเส้าจิ้น หลงเส้าจิ้น?

ทันใดนั้นเอง สิ่งหูกางก็มองดูหลงเส้าจิ้นด้วยความตื่นตกใจ ไม่ คงไม่ใช่อยากที่เขาคิด จะเป็นไปได้อย่างไร ฝ่าบาทจะทรงล้อ เล่นกับเขาเช่นนี้ได้อย่างไรกันล่ะ?

หรือฝ่าบาทจะไม่ทรงรู้ว่า เมืองโม่กำลังจะถูกข้าศึกที่แตก แล้ว? ฝ่าบาท คงไม่ได้ทรงกำลังเล่นตลกอะไรหรอกนะ!

“แม่ทัพหลง เจ้า เจ้าเป็นผู้หญิง?” ลิ่งหูกางเอ่ยถามออกมา

อย่างไม่มั่นใจด้วยความหวังสุดท้ายที่มีอยู่

อายุน้อยก็ช่าง แต่ว่า ถ้าหากเป็นผู้หญิงอีก ฝ่าบาทดูท่าจะทรง ไม่ต้องการเมือง โมอีกแล้วกระมัง

เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน! สิ่งหูกางมองไปที่ หลงเส้าจิ่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง