บทที่ 4 หมอไม่ช่วย

หยวนชิงหลิงผงะไปชั่วขณะ ในสมองพลัน ผุดภาพความทรงจำบางอย่างขึ้นมา ในความทรงจำนั้น เป็น วันก่อนหน้าที่หกเกอเอ๋อจะเกิดเรื่องขึ้น เจ้าของร่างเดิมดุด่าเขา อย่างรุนแรง ทั้งยังสั่งให้เขาขึ้นไปตอกปิดแผ่นไม้บนหลังคาให้ แน่นหนา ที่เขาเกิดเรื่องขึ้น ก็คงเป็นเพราะเกิดพลัดกลิ้งตกลง มา แล้วถูกตะปูตจนได้รับบาดเจ็บ

เดิมที่งานเหล่านี้ ไม่ควรเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องลงมือทำ

เอง

ไม่เพียงเท่านั้น เหตุเพราะคนรับใช้ที่แต่งเข้ามาเป็นสิน สมรสเดิมพร้อมนาง ต่างก็ถูกขายออกไปจนหมด นางจึงเอา โทสะทั้งหมด มาระบายลงที่บรรดาคนรับใช้ซึ่งอ๋องจัดหามา ให้แทน ในแต่ละวันมักจะทุบตีด่าทอคนรอบข้างไม่มีเว้น กระทั่งแม่นมฉีก็ยังเคยถูกนางขว้างด้วยแก้วน้ำมาแล้ว เป็น เหตุให้แม่นมฉีเลือดไหลเยอะมาก

เจ้าของร่างเดิมเป็นคนที่จิตใจไม่ค่อยจะดีนัก จึงไม่แปลก ที่จะทำให้ผู้คนต่างพากันรังเกียจ

“เจ้าลองถามแม่นมให้หน่อยว่า ข้าจะขอไปพบเขาได้

หรือไม่?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม
“หากพระชายามีจิตใจดีงามเช่นนี้จริง ก็คงไม่ต้องมา ลงเอยในสภาพเป็นอยู่นี้หรอกกระมัง? อย่ามาทำเสแสร้งไป หน่อยเลย ทั้งแม่นมณี ทั้งหกเกอเอ๋อ ต่างก็ไม่อยากพบหน้า พระชายากันหรอก” หยาพูดจบก็หมุนตัว แล้วเดินออกไป ทันที

ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบา ๆ เด็กคนนั้นกำลังจะตาย แล้ว?

นางไม่รู้ว่าหกเกอเอ๋อได้รับบาดเจ็บหนักขนาดไหน ทั้ง ไม่รู้ว่าหมอที่นี่จะรักษาบาดแผลเขาอย่างไร หากไม่ได้รับการ ดูแลจัดการอย่างเหมาะสม ส่วนมากจะเป็นไปได้ว่ากระจกตา อาจลอกหลุดออกมา เกิดภาวะแก้วตาฉีกขาด แล้วตามด้วย การติดเชื้อในที่สุด

สำหรับนางแล้ว ชีวิตคนถือว่าสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ตั้งแต่ต้นจนจบ นางยังไม่อาจทำใจให้สงบแล้วกลืนข้าวลงท้อง ได้ด้วยซ้ำ นางเปิดกล่องยา แล้วหยิบเอายาแก้อักเสบจำนวน หนึ่งออกมา จากนั้นก็เดินออกไปทันที

แม่นมนั้นถูกขายให้กับจวนอ๋อง ส่วนหกเกอเมื่อเป็นทาส ที่เกิดในเรือนนาย อาศัยอยู่ในลานจ่ายซึ่งอยู่ด้านหลังของหอ เพิ่งหยี

หยวนชิงหลิงเดินลดเลี้ยวไปมาอยู่หลายรอบ ในที่สุดก็หา เจอจนได้
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” ทันทีที่แม่นมเห็นนาง ก็จ้องเขม็ง ไปยังหยวนชิงหลิงด้วยดวงตาบวมแดง สีหน้าของนาง เต็มไปด้วยความเกลียดชังฉายชัด

“ข้าอยากมาดูอาการหกเกอเอ๋อ” หยวนชิงหลิงเอ่ยตอบ “เจ้าไปซะเถอะ พวกเราย่าหลานคงรับไว้ไม่ไหวหรอก!” แม่นมฉพูดขึ้นอย่างเย็นชา

หยวนชิงหลิงพยายามเอ่ยขอโทษ “ข้าขอโทษจริง ๆ ข้า ไม่รู้ว่าการสั่งให้เขาไปซ่อมหลังคา มันจะทำให้เกิดอุบัติเหตุ ร้ายแรงเช่นนี้ … ”

“อุบัติเหตุร? เขาเพิ่งจะแค่เก้าขวบ ยังทำได้แค่งานปัด กวาดบ้านเรือนเท่านั้น แต่เจ้ากลับใช้ให้เขาไปซ่อมหลังคา งานตกแต่งซ่อมแซมทั้งหลายเหล่านั้น ในจวนล้วนมีคนที่ เชี่ยวชาญเรื่องนี้ทำอยู่แล้วแท้ๆ เจ้าก็ยังจะรั้นให้เขาเป็นคน ทำให้จงได้ เขาเพิ่งจะเก้าขวบเท่านั้น! ทำไมหัวใจของเจ้าถึงได้ โหดเหี้ยมร้ายกาจถึงเพียงนี้?”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่เต็มไปด้วยความเคืองแค้น ของแม่นมณี หยวนชิงหลิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่านางจะพูดอธิบาย ออกไปอย่างไรดี

นางอึกอักไปชั่วขณะ ไม่อาจหาคำพูดดีๆ คำไหนพูดออก

นางเพียงส่งยาปฏิชีวนะที่ช่วยลดการอักเสบเหล่านั้นไปให้แม่นมณี “เอายาเหล่านี้ให้เขากินวันละสามครั้ง ครั้งละสอง

เม็ด … ”

เม็ดยาในมือ ถูกแม่นมณีใช้มือเดียวปัดทิ้งจนร่วงตกลงไป บนพื้น แม่นมออกแรงเหยียบลงไปอย่างดุดัน ไม่จำเป็น หรอก เชิญพระชายากลับไปเสียเถอะ ข้าไม่อยากด่าคน อยาก สั่งสมกุศลผลบุญให้หลานชาย ”

หยวนชิงหลิงได้แต่มองดูยาที่กลายเป็นผุยผงไป ด้วย ความรู้สึกทุกข์ใจอย่างหนัก ในกล่องยาไม่ได้มียาปฏิชีวนะ มากมายอะไรนัก

เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันโกรธแค้นเศร้าโศกของแม่นม นางก็รู้ดีแก่ใจทันทีว่า ต่อให้พูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์อีก จึงจำต้องหันหลังแล้วเดินจากไป

หกเกอเอ๋อป่วยหนักจนเข้าขั้นวิกฤติแล้วในคืนนั้น

แม่นมฉียังนับว่าได้รับความใส่ใจจากอ๋องอยู่ไม่น้อย หลังจากได้รับรู้สถานการณ์แล้วอ๋องก็สั่งให้คนไปเชิญหมอ ซึ่งเป็นหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาทันที เมื่อหมอได้เห็น สภาพแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่ได้ออกใบสั่งยาใดๆ ก็บอกว่า ให้เตรียมจัดงานศพได้เลย

แม่นม ได้แต่ร้องไห้ราวกับว่าใจจะขาด เสียงร้องไห้กัน โศกสลดนั้น ดังแว่วมาเข้าหูของหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงรีบ เดินออกไปดู เอื้อมมือออกไปคว้าจับตัวลู่หยาที่กำลังเดินผ่าน ไปอย่างรีบร้อน “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
หกเกอเอ๋อใกล้จะไม่ไหวแล้ว” ลู่หยาที่กำลังร้อนรน โพล่งตอบออกไป โดยที่ไม่สนใจแล้วว่า นางมีความเกลียดชัง ต่อหยวนชิงหลิงแค่ไหน

หยวนชิงหลิงกระวนกระวายแล้ว ตรงไปหยิบกล่องยาแล้ววิ่งออกไปทันที