บทที่ 2 ใช้มือของผู้อื่นจัดการนางชั้นต่ำ
บทที่ 2 ใช้มือของผู้อื่นจัดการนางขั้นต่ำ
ซูเฉียวหดนิ้ว แล้วล็อคมืดผ่าตัดไว้ แนบไปที่เอวของซู ซือ แล้วขยับเข้าไปที่หูของนาง “พี่สาวคนดีของข้า ดีที่สุด ส่งข้าออกจากจวนรัชทายาทดีๆ ไม่เช่นนั้น….……….….….
พูดจบ ก็ถือมีดผ่าตัด แล้วออกแรงเล็กน้อย!
ตามด้วยประตูถูกเปิดออก เซียวจิ้นยวนเดินเข้ามาก้าว ใหญ่ เห็นซูเฉียวกอดซูซือไว้ สีหน้าก็เปลี่ยน!
จิ๋วหลินที่ยืนอยู่ข้างๆเมื่อกี้ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
“ของล่ะ?” เซียวจิ๋นยวนไม่ได้ปิดบังอะไร ถามตามตรง
เลย
ทำให้ซูเฉียวรู้สึกหวิวในใจ สามีภรรยาคู่นี้ต่ำช้าเหมือน
กันเลย
เสือนี้ยังไม่ได้ส่งออกไป ก็ต้องมาเผชิญหน้ากับหม่าป่า
“องค์รัชทายาท…” ซูซือพึ่งเอ่ยปาก มีดผ่าตัดของซู เฉียวก็แทงเข้าไปในหนังของนาง เจ็บจนนางกัดฟัน แต่ไม่ กล้าร้องออกมา
เหงื่อที่อยู่บนหน้าผากออกมาเต็มไปหมด
นางรู้ ตอนนี้ซูเฉียวสามารถเอาชีวิตของนางได้
แต่องค์รัชทายาทกลับไม่สามารถเอาชีวิตของซูเฉียว
ได้!
นางเข้าใจองค์รัชทายาท เพียงแค่ซูเฉียวมอบสิ่งที่เขา ต้องการให้เขา เขาก็สามารถแต่งตั้งให้นางเป็นสนมได้
“น้องบอกว่า ตอนนี้พาข้ากลับไปเอาที่ตำหนัก!” ซูซือพูด ด้วยความระมัดระวัง “น้องบอกว่า แค่เป็นผลดีกับข้า นาง ยอมมอบของให้ท่านเพคะ”
นางพูดอ้อมค้อม และพยายามควบคุมโทนเสียง
“เป็นพี่น้องที่รักกันเลยจริงๆ” เซียวจิ๋นยวนกระพริบตา เล็กน้อย แล้วมองซูเฉียวหัวจรดเท้า เห็นบนร่างกายของ นางเต็มไปด้วยคราบเลือด และบนหัวไหล่ก็มีมีดแทงอยู่ เลยขยับมุมปากเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ประชด “ดี ข้าไม่ทำร้ายตระกูลซูแน่นอน!”
ความหมายที่เขาพูดนั้น เขาสามารถยอมรับซูเฉียวมา เป็นชายาได้
ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคิดเรื่องเดียว แต่เป็นเพราะว่าใน อดีตไปขอซู(ไทอเป็นชื่อตำแหน่ง มหาราชาจารย์เคย ให้ข้อมูลวันเดือนปีเกิดของลูกสาวตระกูลซูให้เขา เขา เคยจ้างคนมาดู ถึงซูเฉียวจะไม่มีชะตาเป็นหงส์ แต่เป็น คนที่มีบุญเบอะมาก สามารถช่วยเขารับเคราะห์ได้
เพราะเช่นนั้น เขาจึงมีใจนี้ขึ้นมา
แต่ว่า ซูเฉียวนั้นไม่รักดี กลับพูดว่าจะแต่งงานกับอ๋องหัน คนเดียวเท่านั้น
ยิ่งเอาป้ายดำที่แม่ของเธอเหลือไว้ให้ ไปขอร้องฮ่องเต้ ให้การสมรสกับนาง
แน่นอน ซูเฉียวเองก็กลายเป็นตัวตลกในราชวังด้วย
และยิ่งกลายเป็นคนที่พวกคุณผู้หญิงชั้นสูงเกลียดชัง
ซูเฉียวส่งเสียงเล็กน้อย ความทรงจำเศษเสี้ยวในสมอง ของนางนั้นก็มีเงาของเซียวจีนยวน
เพียงแต่ว่าคนนี้บ้าอำนาจเกินไป ไม่ว่าท่าอะไร ก็เพื่อ ความมั่นคงของศักดิ์องค์รัชทายาทของเขา
ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่ในมือของเขา ล้วนเป็นได้แค่หมาก
สําหรับคนนี้ ซูเฉียวไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
“ขอบพระคุณเพคะ!” ซูซือไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้ว ใน ตอนนี้นางแค่อยากรักษาชีวิตของตนเองเท่านั้น
ในตอนแรกนางก็เป็นพระชายารองที่สูงส่งอยู่แล้ว อยากจะทำให้ซูเฉียวตาย แค่ขาดเหตุผลที่เหมาะสม เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าโชคนั้นหมุนเวียนเร็วขนาดนี้
รู้สึกไม่ยอมในใจ ยิ่งคิดกันใหญ่ว่าหลังจากพ้นอันตราย แล้ว จะจัดการซูเฉียวอย่างไรดี
“รีบไปรีบกลับ” เซียวจิ้นยวนโบกมือเบาๆ
หน้าตาของเขาได้รูป แต่กลับให้คนอื่นรู้สึกแย่ เป็น เพราะว่าในแววตาของเขามีแต่เล่ห์เหลี่ยม
เล่ห์เหลี่ยมนั้นไม่มีการปิดบังใดๆ
หลังจากที่ออกจากจวนรัชทายาท ขึ้นรถม้า ซูเฉียวยังคง โอบซูซือจากด้านหลัง ท่าทางเหมือนพี่น้องที่รักกันมาก
“เจ้าไปไกลๆ!” ซูซือกัดฟันแล้วพูด “ดีที่สุดอย่าตกอยู่ใน เงื้อมมือของข้าอีก! ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น”
โดนซูเฉียวโอบไว้ เลยไม่กล้าขยับ ในใจยิ่งวุ่นวายไป หมด
นางยังต้องคิดหาวิธีเพื่อไปพูดกับเซียวจิ้นยวน ให้เขามา จัดการซูเฉียวให้ตาย
“ลาก่อน! ขอให้ไม่พบกันอีก!” ซูเฉียวผลักซูซือลงจากรถ ม้าไปเลย…..
หลังจากนั้น ตนเองก็นั่งรถม้ากลับไปที่ตำหนักซูอย่าง ผ่าเผย!
ไม่รอให้ถึงตำหนักซู ก็มีสาวน้อยคนหนึ่งมาขวางทางรถ ม้า แล้วตะโกนเสียงดัง “คุณหนูรองเจ้าคะ เมื่อคืนท่าน หายไปไหน? ทำไมไม่กลับทั้งคืนเลยเจ้าคะ?”
ผู้หญิงหนึ่งคนไม่กลับทั้งคืน ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ชื่อ เสียงก็เสียไปหมดแล้ว
ซูเฉียวรู้จักสาวน้อยคนนี้ คือสาวใช้ส่วนตัวของนางหลันซิน
นางก๋าเชือกรถม้าแน่น แล้วจ้องไปทางหลันซินด้วย ความเย็นชา “ข้าก็กำลังจะถามเจ้าพอดี เจ้าไม่กลับทั้งคืน หายไปไหนหรือ? จวนไท่ซือ(จวนซู)รับสาวใช้อย่างเจ้าไว้ ไม่ได้ ข้าได้บอกพ่อบ้านไปแล้วว่าให้ขายเจ้าไปเสีย
นางนั่งอยู่บนรถม้า แล้วจ้องหลันซินจากที่สูง
ถึงบนร่างกายจะเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่กลับมีพลังที่ ใหญ่ที่ไม่สามารถต้านทานได้
แววตาคู่นั้นคมกริบ เย็นชามาก ทำให้หลันซินหดตัวเล็ก น้อย
กลับไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี นี่เป็นสิ่งที่นายหญิงใหญ่ สอนนาง เพื่อที่จะทำลายซูเฉียว
ในตอนแรกนั้นทุกอย่างราบรื่นดี ซูเฉียวไม่ควรมีชีวิต ออกจากจวนรัชทายาท
และเวลานี้ซูเฉียวกลับมาแล้ว ก็แสดงว่าซูซือทำพลาด แล้ว
ตอนนี้แค่ประโยคเดียวของซูเฉียว ก็สามารถ เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้
“มีนายเช่นไร ก็มีบ่าวเช่นนั้น นางไม่กลับทั้งคืน ก็เพื่อที่ จะเฝ้ารอเจ้า!” มีหญิงสาวที่หน้าตาสะสวย ม้าวิ่งเข้ามา แล้วจ้องซูเฉียวด้วยความไม่ใส่ใจ “พฤติกรรมเช่นนี้ จะ สามารถแต่งงานกับอ๋องหันได้อย่างไร? ไม่รู้จักความเป็น ความตายเลยจริงๆ!”
หญิงสาวท่านนี้คือหมิงจูจิ้วจู๋แห่งราชวงศ์ปัจจุบัน เป็น หลานสาวที่ถูกเลี้ยงดูโดยฮองเฮา เป็นทายาทของผู้ที่ ซื่อสัตย์
หลันซินที่ไปต่อไม่ถูก จึงคล้อยตามคำพูดของหมิงจูจิ๋ว จู๋ พูดด้วยสีหน้าที่แย่ “คุณหนูรองเจ้าคะ คุณไปนัดพบกับ คุณชายโจว ข้าน้อยถึงต้องทนตากลมเย็นอยู่ด้านนอก ทั้งคืน ไม่มีความดีอย่างน้อยก็ได้ออกแรงงาน คุณหนู อย่าผลัดความรับผิดชอบทั้งหมดมาที่ข้าน้อยคนเดียวสิ
การโดนสาดด้วยน้ำสกปรกในครั้งนี้ สามารถทำให้ซู เฉียวไม่มีที่ยืนในราชวังนี้อีกแน่นอน ถึงขั้นไม่มีหน้ามีชีวิต ต่อไปเลยล่ะ
ซูเฉียวรู้สึกมีความโมโหเกิดขึ้นในสมอง รอบๆตัวมีคนรุม กันไม่น้อย ต่างก็วิจารณ์นางกันใหญ่
และภายในหมู่คน นางเห็นเงาที่คุ้นเคยผ่านไป
เป็นเซียวยี่หันที่เจ้าของร่างเดิมนี้คิดถึงตลอดเวลา ท่าน
อ๋องหัน!
สวมชุดสีดำ ใบหน้างดงามราวกับหยก
แต่กลับให้ความรู้สึกที่เย็นชาและห่างเหิน
เหมือนเขาจะผ่านทางนี้ และข้างๆเขาก็คือเพื่อนสนิท ของเขาโจวไป !
แต่ว่าสำหรับนางที่เป็นว่าที่พระชายา แต่กลับโดนปฏิบัติ ราวกับว่าล่องหน แค่เข้ามาดูความสนุกสนานยังรู้สึกว่า เสียเวลาด้วยซ้ำ
ไม่ได้หยุด แต่เดินไปเลย
นางพยายามอดกลั้นความโมโห แล้วหันไปมองหมิงจูจิ๋ว จู่ที่อยู่บนหลังม้า แล้วหันไปมอหลันซินต่อ “โจวไป๋มู่ให้ อะไรที่ดีกับเจ้า? เจ้าถึงมาใส่ร้ายนายของเจ้าเช่นนี้”
“คุณชายโจวไม่ได้ให้ข้อดีอะไรกับข้าน้อยเจ้าค่ะ!” หลัน ซินรีบส่ายหน้า “การเฝ้าคุณหนู เป็นสิ่งที่ข้าน้อยสมควร ทำอยู่แล้ว”
หลังจากที่นางพูดจบ ก็รู้สึกว่าผิดปกติ เหมือนชื่อโจวไป นี้คุ้นๆนะ
แต่ว่า จะมีคุณชายโจวที่ไหนล่ะ? เพราะว่า……
โจวไปมู่ที่เดินออกไปพร้อมกับเซียวยี่หันหน้าเขียวไป หมดเลย
เงยหน้าขึ้นมองเซียวยี่หินที่ขมวดคิ้ว แล้วหยุดเดิน พูด ด้วยน้ำเสียงต่ำ “สาวใช้บ้านไหนกัน กล้ามาใส่ร้ายข้า! ส่ง นางไปที่ส่วนราชการ!”
คนที่ทุกคนเห็นนั้นเป็นคุณชายเล็กของบ้านโจว และ เป็นนายใหญ่ในอนาคตของบ้านโจวด้วย ทุกคนต่างก็ ถอยหลังกันไปหมด
แม้แต่หมิงจูจิ้วจู่ยังอึ้งเล็กน้อย “คุณชายโจว ! ”
โจวไป่หู่ไม่ได้สนใจหมิงจูจิ๋วจู่ เพียงแค่มองหน้าซูเฉียว ด้วยความเย็นชา “เจ้าไม่คู่ควรได้นัดเจอกับข้าหรอก!”
ซูเฉียวนั่งอยู่บนรถม้า แล้วยิ้มที่มุมปาก ไม่ใส่ใจ
จนกระทั่งนางเห็นหลันซินโดนคนของโจวไป๋มู่ปิดปา กลัวพาตัวไป สายตาของนางจึงหันไปมองโจวไปมู่ที่ไม่ อยากใส่ใจนางเลยแม้แต่น้อย คุณชายโจวคนนี้ที่ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลย
นางก็แค่ฉวยโอกาสเอาชีวิตของหลันซิน สาวใช้แบบนี้ นางไม่อยากเก็บไว้
แต่ถ้าหากนางลงมือฆ่าคน ก็จะทําให้ทุกคนรู้สึกว่านาง ไปทําความผิดมาเลยรู้สึกผิด
เพราะเช่นนั้น ต้องยืมมือของโจวไป
หลันซินโดนคนของโจวไป่หู่จับไปแล้ว ที่เหลือ ก็คงจะมี คนมาช่วยนางจัดการชีวิตของหลันซินเอง
มีคนอยากทําแทน ก็จะได้ไม่ต้องเปื้อนมือตนเอง
และในเมื่อคนถูกส่งไปให้โจวไป๋มู่แล้ว ภาระที่เหลืออีก มากมาย ก็คงจะมีคนออกหน้ามาจัดการให้ นางก็แค่พัก รักษาตัวดีๆก็พอ!
สำหรับซูเฉียวแล้ว ยิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัว
ซูเฉียวยิ้มที่มุมปาก แล้วค่อยๆละสายตา ตีรถบ้าแล้วไป
เลย
โจวไป๋มู่ดูทิศทางที่ซูเฉียวไปนั้น รู้สึกแปลกๆ!
“เจ้าโดนหลอกใช้แล้ว” เซียวยี่หันพูดเตือนสติโจวไปมู่ เสียงไม่ได้สูง ไม่มีโทนเสียงใดๆ เหมือนบุตรสาวรองของซูไท่ซือคนนี้ จะไม่ได้เหมือนที่ ลือกัน
แต่ที่มุมปากกลับมีความประชดเล็กน้อย
แต่ว่า น่าสนใจ!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ