บทที่ 4: นําออกไป

ฮาๆๆๆๆ…คุณพูดได้ดีจริงๆ รถเล็ก? งั้นคุณขับอะไร? พูดออกมา ทำให้ฉันตกใจหน่อย!”

ผู้ชายยังไม่ทันได้พูดออกมา เพราะคำพูดที่เขาพูด ออกมา ไม่ใช่แค่หยอกล้อ แต่น้ำเสียงเรียบง่ายเหมือน คำทักทาย ซึ่งทั้งหมดเป็นการดูหมิ่น เขามองไปที่พิธีกร สักครู่

“ลากออกไป!”

พิธีกรของ “คาสิโนเฮยเย่” รีบทำตามทันที แค่พูด ออกมาคำเดียว ก็มีคนมานำคนกวางตุ้งคนนั้นออก ไป: “ไอ้เด็กน้อย แกจําไว้…ฉันต้องหาให้ได้ว่าแกเป็น ใคร…ฉันต้องทำให้แกรู้สึกเสียใจที่มาแย่งกับฉันในวัน

ไม่ทันใด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านไป ภายในห้องก็ เงียบสงัด

“หนึ่งตึก มีใครให้มากกว่านี้อีกไหม…มีไม่มี?” ใบหน้า ของพิธีก็กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น….คุณหนูซูหยวน ก็จะถูกนำไป “คาสิโน เฮยเย่” ขอขอบคุณคุณผู้ชายท่านนี้…

ซูหยวนได้ยินเสียงตะโกนด้วยความตื่นเต้นของพิธีกร ใจของเธอก็หล่นวูบลงไปอย่างไม่หยุด ตกลงไป…
เธอได้แต่คาดหวังให้มีคนเสนอข้อเสนอที่ดีกว่านี้ แค่ ยืดเวลาได้อีกหน่อย ก็ดีแล้ว…มีคนมาชอบเธอแล้ว ยัง ไงก็ต้องถูกคนเอาไปอยู่แล้ว ยืดเวลาได้อีกหน่อย…เธอ จะเป็นยังไงได้?

แต่ในใจของเธอความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของเธอ ก็ได้ย้ำเตือนเธอว่า เธอเคยเป็นถึงลูกผู้ดีมีตระกูล

“ตึกหนึ่งตึกเป็นของแสดงความขอบคุณครั้ง สุดท้าย…

เสียงค้อนดังขึ้น สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครถามถึง “ราคา ที่สูงลิบลิ่ว” บ้าคลั่งขนาดนี้!

ซูหยวนยิ้มอย่างขมขื่น ไม่รู้ว่าจะปลอบใจตัวเอง

อย่างไรดี

คุณผู้ชาย คุณหนูซุคืนนี้…ไปกับคุณ!” พิธีกร ประกาศอย่างดีใจ

ทันใดนั้นก็มีคนเอาหีบใส่เงินดอลล่าร์เข้ามาสอง ใบ พร้อมกับสัญญาการโอนห้อง ที่นี่รับแต่เงินสดและ ทรัพย์สินจริงๆ!

ผู้ชายแค่หันกลับไปแล้วลุกขึ้น ไม่ได้พูดอะไร แววตา ที่เย็นตาภายใต้แสงไฟดูแล้วสงบ ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ
ซูหยวน

ฤทธิ์ของยาได้แสดงฤทธิ์ออกมาจนหมด มองไปที่ ด้านหลัง รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่ง…ราวกับ เรื่องราว ไม่ได้วุ่นวายอย่างที่คิด ไม่แน่ว่า เธอสามารถหนีไปได้ ภายใต้การควบคุมของผู้ชายคนนี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเกิด อะไรขึ้น?

ซูหยวนถูกผู้หญิงคนหนึ่งเอาผ้าผืนหนึ่งมาห่อตัวไว้ พร้อมกับประคองเดินออกไป ร่างกายรู้สึกร้อนวาบ ทรมานจนไม่สบายใจ

“คุณชาย กลับบ้านหรือเปล่า?” ผู้หญิงที่ประคอง ซูหยวน พูดอย่างสงบ แค่ผลักไปนิดหน่อย ก็ทำให้ ร่างกายที่ไม่มีแรงของซูหยวนล้มลง ล้มไปที่อ้อมกอด ของผู้ชายใส่หน้ากาก

เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายขนาดนี้มาก่อน รู้สึกว่าเป็น อ้อมกอดที่แข็ง แต่กลับสบาย

“บ้าจริง…” ไม่รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดหรือเปล่า ซูหยวน ได้ยินเสียงของเขาด่าขึ้นมา

“ช่วยฉัน!” ซูหยวนแกล้งทำเป็นอ่อนแอเอาตัวเข้าไป อยู่ในอ้อมแขนของชายคนนั้น เธอในตอนนี้รู้สึกขัดแย้ง ในตัวเองเป็นอย่างมาก

เธอรู้ว่า เธอต้องไปกับผู้ชายคนนี้…ถ้าไม่อย่า งั้น…ร่างกายเธอคงถูกเผาไปอย่างไม่มีใครรู้
แต่ว่า เธอไม่สามารถให้ร่างกายอายุสิบแปดปีสี่เดือน กับผู้ชายแปลกหน้าได้

“กลับห้องที่สาวอล” คำพูดนิ่งๆไม่กี่คำ ถูกพูดออกมา อย่างสงบ มันไม่ได้เย็นชาแต่กลับสงบนิ่ง

ฟังให้ละเอียดขึ้น เสียงที่นิ่งเฉยนี้กลับไพเราะ ราวกับ เสียงของไวโอลิน เสียงที่ทุ้มแต่กลับดึงดูด

คนกวางตุ้งคนนั้นพูดผิดแล้ว ซูหยวนไม่ได้ถนัดเล่น เปียโน แต่เธอถนัดสีไวโอลิน

“ตับๆๆๆ…” เสียงดังมา พร้อมกับลมที่พัดเข้ามา ร่าง ของซูหยวนที่ถูกห่อด้วยผ้า อ่อนแรงจนล้มลง อากาศ ด้านนอกหนาวขนาดนั้น แต่ร่างกายของซูหยวนกับร้อน จนน่าตกใจ

เธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัวเพราะไม่รู้ว่า อนาคตจะเป็นอย่างไร

ปกติเธอเป็นคนขี้อาย แต่ตอนนี้กลับต้องร้องขอความ ช่วยเหลือ พร้อมกับเอาตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของ ผู้ชายแล้วมองไปยังผู้ชายที่ประคองตัวเองไว้

แต่ว่า…ความคิดของเธอกลับบอกเธอว่า หาวิธีหนี หา วิธีหลบหลีก หาวิธี..ปกป้องตัวเอง

ภายในดวงตาที่สวยงามราวกับแร่ล้ำค่า แต่ไม่มีกำลัง ใจจะต่อสู้ แววตาดูใสราวกับน้ำบริสุทธิ์ ดูมีเสน่ห์เหลือล้น แค่กระพริบตานิดหน่อย ก็ดึงดูดเข้าไปในใจของ ผู้ชาย