บทที่ 11: เธอ…ไม่มีสิทธิ์

“ฉันแค่อยากจะเห็นหน้าของคุณ แค่อยากจะรู้ว่า ทั้งหมดนี้…เพื่ออะไรกัน!” ร่างของซูหยวนสั่นไปทั้งตัว แต่เธอก็พูดคำเหล่านั้นอย่างชัดเจนทีละคำ

“คุณชาย เธอเป็นใคร?”

“เธอ…ไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม” คุณชายคนนั้น ยังคนยืน กรานพูดคำนี้ขึ้นมา ซูหยวนมองเห็นแก้มของเขา ขาว มาก ขาวเกินกว่าผู้ชายทั่วไป ราวกับผู้หญิง แต่กลับเขา กลับไม่รู้สึกอย่างนั้น

เป็นเพราะว่ารอบๆตัวเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ทำให้ คนหวาดกลัว

เขาเป็นปีศาจที่มาจากคาสิโนเฮยเย่ เขาเข้ามาพัวพัน

กับซูหยวนแล้ว โชคชะตาของซูหยวนขึ้นอยู่กับเขา

กำหนด หลังจากนี้ไปจะมีแต่ฝันร้ายเข้ามาไม่หยุด

“เธอได้ยินหรือเปล่า คุณชายบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์ถาม คำถาม!” ผู้หญิงที่ถูกซูหยวนชน ปากแดงของเธอดูบูด บึ้งเล็กน้อย พร้อมกับสายตาที่มองซูหยวนอย่างเย่อ หยิ่ง

ผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นตามาก ราวกับเคยเห็นในโทรทัศน์มา ก่อน

“เสี้ยน่า ฉันพูดว่า เธอไม่มีสิทธิ์ถาม!” คำพูดของคุณชาย ทำให้คนที่ถูกเรียกว่า เสี้ยน่า ตกตะลึง

“พวกเราออกไปด้วยกันป่ะ!” ศีรษะของคุณชายหัน กลับไป พร้อมกับเดินออกไปข้างหน้า

ซูหยวนร้อนใจ อยากจะรีบเข้าไปดู แต่เธอกลับถูกคน อารักขาดึงแขนไว้ทั้งซ้ายและขวา

เสี้ยน่ายืนขึ้น รีบตามคุณชายไป

“ได้โปรด ได้โปรด..บอกฉันที ทั้งหมดนี้เพื่ออะไร!” ซู หยวนพยายามอย่างไร้ประโยชน์ มองไปที่แผ่นหลัง ของคุณชาย จดจำความสูงน้ำหนักของเขาไว้อย่าง แม่นยำในใจ

เขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจใยดี

เขาไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีกเลย จากนั้นก็หายไปที่ ปลายทางเดิน

“ป้ายหยิ่ง บอกฉัน เขารู้อยู่แล้วว่าฉันอยู่ที่นี่ เขาจะมา ทำไม?” ซูหยวนรู้สึกหมดหนทาง แต่ก็ใช้แววตาร้องขอ ความสงสาร ถามออกไป

หลังจากเงียบไปสักพัก เธอไม่คิดว่าจะได้คำตอบจาก ป้ายหยิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าป้ายหยิ่งถอนหายใจออกมา พร้อมกับพูดว่า: “คุณชายลืมไป ที่นี่ไม่เคยมีผู้หญิงคน อื่น…”
ซูหยวนขมวดคิ้ว ไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่นมา ทำไมถึงให้ ตนมา แล้วทำไม…ถึงพาเสี้ยน่ามา?

ทั้งหมดนี้ ทำให้เธอคาดเดาอะไรไม่ได้…

“ฉันอยากกลับไปแล้ว ฉันไม่อยากว่ายน้ำแล้ว!ซู หยวนพยายามดิ้นรนออกจากคนอารักขาทั้งสองคน

เหมือนว่าคุณชายจะออกไปไกลแล้ว ดังนั้น แค่ซุ หยวนพยายามนิดหน่อยก็ถูกปล่อยตัว

“ไม่ได้ คุณชายสั่งแล้ว คุณต้องว่ายน้ำ!” เสียงของป่า ยหยิ่ง กลับมาเย็นชาเหมือนปกติอีกครั้ง

“ฉันมาแล้ว แต่ไม่อยากว่ายน้ำต่อแล้ว อยากกลับ ไป แบบนี้ก็ไม่ได้หรอ?” ซูหยวนมองไปที่ป้ายหยิ่ง ถาม อย่างโกรธเคือง

“ไม่ได้! คุณชายสั่งแล้วว่าต้องว่ายน้ำหนึ่งชั่วโมง ตอน นี้…ยังไม่ครบตามเวลา!” ป้ายหยิ่งยกข้อมือขึ้น พร้อม กับมองไปที่นาฬิกาข้อมือ และตอบด้วยใบหน้าที่จริงจัง

มันเป็นคืนที่

ซูหยวนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำบาง ขดตัวอยู่ในมุมของ

ห้องมืด

ร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยผ้านุ่มๆ ร่างกายของเธอกลับ แข็งแกร่ง
ประตูถูกผลักเปิดออก คุณชายเดินเข้ามา ด้านนอก มีแสงสลัวส่องเข้ามา เธอมองเห็นเพียงแค่เงาร่างที่สูง ของเขา

“ตอนกลางวัน….คุณรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนไหม?” แม้รู้ว่าไม่ สามารถถามคำถามเขาได้ แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะถาม

“ฉันลืมแล้ว!” เสียงนิ่งและเบาของเขา ดังออกมาสาม

ซูหยวนนิ่งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำตอบจาก เขา ไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบกลับมา

“ถอดออก!” หลังจากเงียบไปสักพัก เขาพูดขึ้นมา

มือของซูหยวนแข็งทื่อ แม้ว่าจะกลัว อยากจะต่อต้าน ไม่รู้ว่าเธอคุ้นเคยกับการทรมานนี้แล้ว หรือว่าเพราะชุด คลุมอาบน้ำที่ใส่คืนนี้ กลับรู้สึกราบรื่นขึ้นเยอะ