ตอนที่ 2 ความชอบส่วนตัวที่คาดไม่ถึง

ตอนที่ 2 ความชอบส่วนตัวที่คาดไม่ถึง

นาราที่ทั้งคืนยังไม่กลับมา จรรย์ธรตื่นแต่เช้า ตั้งใจที่จะ เข้าไปเช็คดูในห้องของเธอ

มองเห็นเตียงนอนที่ว่างเปล่า ยกหางคิ้วขึ้นเล็กน้อย ครั้ง นี้ นังปีศาจจะได้รู้จักความตาย

เธอเดินลงไปชั้นล่าง หยิบหนังสือพิมพ์รายงานข่าว เช้าขึ้นมาดูอย่างอารมณ์ดี อยากจะรู้ว่านาราจะทำเรื่อง อับอายขายหน้าอะไรไว้อีกบ้าง พาดหัวข่าวดังเขียน ด้วยตัวอักษรสีแดงโดดเด่น “คุณธีร์ บริษัทยักษ์ใหญ่ผู้มี อิทธิพล มีความชอบส่วนตัวที่คาดไม่ถึง?”

“คุณธีร์”

“ธีมนต์”

จรรย์ธรกรีดร้องเสียงดัง สายตาจับจ้องไปที่ หนังสือพิมพ์ปรากฏภาพลึกลับของชายสองคนที่กำลัง นอนกอดกัน แม้ว่าจะเซนเตอร์ใบหน้าคุณธีร์เอาไว้ แต่ เธอก็ยังมองลักษณะและเรือนร่างธีมนต์ออก

เธอกำหนังสือพิมพ์แน่น ขมวดคิ้วเข้าหากัน จับจ้องไปยังรูปภาพนั้น ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าแผ่นหลังเกาะกุม หยดเหงื่อ คล้ายกับว่ามีแมลงมาเคลื่อนไหวไปมาที่ กระดูกสันหลังของเธอ ทำไมคนที่อยู่ในห้องถึงได้เป็นธีม นต์?

ณ เวลานี้ นารา ที่ทำเรื่องดีดีเอาไว้เมื่อคืน เดิน กรีดกราดกลับมา กวาดสายตามองไปเห็นจรรย์ธรที่ห้อง รับแขก สีหน้าดูที่ขุ่นมัวน่าเกลียดยิ่งกว่ากินอะไรเข้าไป อีก จงใจเดินผ่านร่างของเธอ กระแอ่มเบาๆ เดินขึ้นชั้น สองไป จรรย์ธรได้ยินดังนั้น คว้าตัวเธอเอาไว้ ซักถาม ด้วยเสียงอันเฉียบขาด “นารา เมื่อคืนแกไปทำอะไรมา

กล้าดียังไงพาผู้ชายของเธอไปทำอะไรทุเรศแบบนี้

สายตาอันแหลมคมของนารา ริมฝีปากสีแดงยกขึ้น ค่อย ค่อยเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ย สะบัดมือเธอออก สวน กลับ “พี่สาวจิตใจดีของฉัน ฉันทำอะไร พี่ก็น่าจะรู้ดีอยู่ แล้วไม่ใช่เหรอ?”

จรรย์ธรจ้องมองเธอ โกรธจนตัวสั่น สายตาเยาะเย้ย ของเธอ กระตุ้นความอ่อนไหวตามสัญชาตญาณ ยกมือ ขึ้นฟาดเต็มแรงเข้าที่ใบหน้ามีเสน่ห์ของนารา แต่นาราที่ ไวกว่า ตบเข้าที่หน้าของจรรย์ธรอย่างจัง

“เพี้ยะ”
จรรย์ธรโดนตบกลับเข้าที่หน้ายกมือขึ้นจับที่ใบหน้าตัว เองด้วยความเจ็บปวด

ด่าออกมาอย่างแค้นเคือง “แก นังสารเลว กล้าตบฉันเห รอ แกมันก็แค่เด็กที่คุณพ่อฉันเก็บมาเลี้ยง คุณแม่ฉันเก็บ มาจากถังขยะ!”

เทียบกับ นาราที่มีสีหน้านิ่งเฉย สายตาราวกับว่าโดน ของเหลวที่มีพิษไหลซึมเข้าไปร่างกาย ตึกกระดาษทิชชู่ ออกมา เช็ดมือด้วยความรังเกียจ ดวงตาที่เย็นชาจับจ้อง มองเธอ ยิ้มอย่างทุกข์ร้อน “น่าเสียดาย ผู้ชายของเธอ ต้องการผู้หญิงที่เก็บมาจากถังขยะอย่างฉัน เธอรู้ไหมว่า เมื่อคืนนี้พวกเราทำอะไรกัน ไม่น่าเชื่อว่า กลิ่นกายของ คุณธีมนต์ช่างดีขนาดนี้ หน้าอกก็ทั้งแข็งทั้งเย้ายวน….…..

“หุบปาก! แกมันหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวฉันจะเป็นคน จัดการสั่งสอนแกเอง” จรรย์ธรพูดจบ จะยื่นมือออกไปจิก ผมของเธอ แต่กลับถูกนารารวบมือเธอไว้ได้

เธอทํางานตั้งแต่เด็ก มีพละกำลังมากกว่า จรรย์ธรที่มี ชีวิตสุขสบาย กินดีอยู่ดี

“โอ้ย เจ็บ!” นาราบีบกดเข้าที่ข้อมือของเธอ ฝ่ามือเริ่มชา ข้อมือเริ่มรู้เจ็บแสบ
นารามองด้วยสายตาที่เหี้ยมโหด ดึงเธอเข้าหาตัว ริม ฝีปากแดงพูดกรอกไปที่หูของเธอ “จรรย์ธร ถ้าครั้งหน้า คิดจะกําจัดฉันละก็ใช้ สมองของเธอคิดหาวิธีที่ฉลาด หน่อย อย่าคิดทําอะไรที่ไร้เดียงสาแบบเด็กเด็ก ไม่งั้นล่ะ ก็…..ฉันนี่แหละจะเป็นคนจัดการเธอเอง”

พูดจบ ริมฝีปากแดงก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจ

“นังสารเลว โอ้ย….. จรรย์ธรทนแรงกระตุ้นไม่ไหว ตะโกนร้องเสียงดัง อีกมือหนึ่งคิดจะตบนารา แต่กลับถูก เธอจับเอาไว้ได้ทัน

นารามองดูสีหน้าอันเจ็บปวดเธออย่างรู้สึกสบายใจ ใช้ สองมือบีบอย่างแรงเข้าที่มือของเธอ จรรย์ธรเจ็บจนเริ่ม เหงื่อซึมออกมาจากหน้าผาก

“คุณแม่ไม่น่าจะเก็บแกไว้ตั้งแต่แรก โอ้ย แขนฉัน จะหัก

แล้ว!”

นารายกคิ้วขึ้น “ใช่ 10 ปีก่อน แม่ของเธอน่าจะบีบคอ ฉันให้ฉันตายไปซะ แต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้พวกเธอไม่มี โอกาสนั้นแล้ว….……

“พวกเธอทำอะไรกัน? เสียงอันน่าเกรงขามดังลงมาจาก ทางบันได หยุดคำพูดของนาราเอาไว้
จรรย์ธรเห็นคุณพ่อกับคุณแม่ลงมา ก็ร้องขอความช่วย เหลือทันที คุณพ่อคะ คุณแม่คะ นังผู้หญิงสารเลวคนนี้จะ หักแขนของหนูค่ะ!”

การโต้เถียงของทั้งสองคนที่ชั้นล่างปลุกให้นิรุทธ์กับณัฐ นิชตื่น พุ่งเข้าไปด้านหน้าผลักนาราออกไป ดึงลูกสาวมา ไว้ด้านหลังตัวเอง หย่นคิ้วด้วยความโมโห “นารา เธอคิด จะทําอะไร จะตบตีกันเหรอ?”

ใบหน้าจรรย์ธรมีรอยแดงเล็กน้อย ดวงตามีน้ำตาคลอ กัดปากตัวเองอย่างเศร้าใจ รีบฟ้อง “คุณพ่อคะ คุณแม่คะ ดูที่หน้าหนูสิ มันเป็นคนตบหนูค่ะ!”

นารายกมือกอดอกโดยไม่สนใจสายตาของหญิงชาย ชราทั้งสอง ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา ” ใช่ ฉันเป็นคน ตบเธอเอง ใครใช้ให้เธอกวนประสาท!”

“นารา แกนี่มันยังไงกันนะ……….งให้เธอขอโทษจร รย์ธรเดี๋ยวนี้” นิรุทธ์เดินไปตรงหน้าดุด่าเสียงดัง

“ขอโทษเหรอ? เธอสมควรได้รับคำขอโทษเหรอ?!” นาราไม่แคร์คำพูดของเขา ค่อยค่อยเดินไปนั่งลงบน โซฟา

จรรย์ธรรีบร้อน กระทืบเท้า1ที หยิบหนังสือพิมพ์ข่าวเช้า ของวันนี้ให้ณัฐนิชดู “คุณแม่คะ ดูข่าวนีสิคะ คุณธีร์ก็คือคุณธีมนต์ค่ะ มันเป็นกลอุบายของเธอหลอกล่อคุณ ธีมนต์ให้เสียภาพลักษณ์และต้องอับอายค่ะ”

ณัฐนิช มองไปที่พาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ สายตา อันโหดเหี้ยมจ้องนารา มองใบหน้าเล็กที่ดูงดงามเหมือน กับZheng Rumeiในตอนนั้น ลึกในใจเธอเริ่มรู้สึกอิจฉา

วกกลับมาที่เรื่องเดิม ชี้ไปที่เธอ คิ้วขมวด “นาราเป็นเรื่อง ปกติที่เธอรังแกพี่สาว ฉันก็ทนแล้วนะ แต่นี่เธอกล้าที่จะ เอาชนะธีมนต์ ยังมีอะไรที่เธอจะทำไม่ได้อีกบ้าง?”

ด้วยความเกลียดที่ซ่อนลึกอยู่ในดวงตาของนารา ตอก กลับ “ฉันทำเรื่องแค่นี้ มันเทียบได้กับพวกคุณไหมล่ะ ไม่ เข้าใจจริงๆว่าหลายปีที่ผ่านมาคนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี อย่างพวกคุณถึงมีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ ไม่ช้าก็เร็ววิญญาณ ของแม่จะมาเอาชีวิตพวกคุณ เตรียมตัวรอไว้ได้เลย”

“หุบปาก” ดูเหมือนว่านาราจะพูดตอกย้ำซ้ำเติมความ เจ็บปวดของพวกเขา นิรุทธ์ตอบโต้ เสียงคำราม “แกเลิก พูดเรื่องไร้สาระที่นี่ได้แล้ว”

“ทำไม กลัวเหรอ แม่ของฉันตายยังไง ชีวิตนี้ฉันไม่มีวัน ลืม” สีหน้าที่เย็นชา เม้มปากแน่น สายตาอันแหลมคม ดุดันกวาดมองไปที่ทั้งสาม เปรียบเทียบกับความผิดของ นิรุทธ์แล้ว ณัฐนิชต่อว่าอย่างมีเหตุผล “เลี้ยงเธอมาเป็น10 ปี แต่กลับเลี้ยงคนเนรคุณ กินบนเรือน ขี้บน หลังคา

“ใช่ ฉันมันคนเนรคุณที่เป็นหนามทิ่มแทงพวกคุณ ถ้า พวกคุณไม่อยากเห็นหน้าฉัน ก็ส่งฉันไปอยู่ต่างประเทศ สิ”ตระกูลยิ่งใหญ่หันมณีขังเธอไว้เหมือนอยู่ในกรง หาก ได้ออกไปจากที่แห่งนี้ เธอถึงจะมีความหวังใหม่

ดวงตาของณัฐนิชเปล่งประกายขึ้น เปลี่ยนท่าทีทันใด ยิ้ม “ได้ เธออยากไปอยู่ต่างประเทศ วันนี้ฉันจะติดต่อ โรงเรียนที่อเมริกา พรุ่งนี้ให้เธอบินไปเรียนที่อเมริกาได้ เลย”

จรรย์ธร ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจจับแขนแม่ของเธอไว้

“คุณแม่คะ”

ไหนคุณแม่เคยบอกเอาไว้ว่าจะจับตามองนังนี่ไว้ไม่ให้ คลาดสายตา

นารากวาดสายตาเย็นชามองณัฐนิช ในใจเดาออกอยู่ แล้วว่าณัฐนิชคิดจะทำอะไร แต่การได้ออกไปจากที่นี่ มัน คือเป้าหมายที่แท้จริงของเธอ

ริมฝีปากแดงยก ลุกขึ้น จ้องตาณัฐนิช “ขอบคุณค่ะคุณ ป้า งั้นหนูขอตัวไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะ”
เธอหันตัวกลับ ยิ้มมุมปาก เดินขึ้นบันไดไป

สักวันหนึ่ง เธอจะกลับมา แก้แค้นแทนแม่ของเธอ ให้ ครอบครัวนี้ชดใช้ให้สาสมที่ทำกับแม่ของเธอ

รอให้นาราเดินจากไป สีหน้าที่กังวลของจรรย์ธรถามขึ้น “คุณแม่คะ ทำไมถึงยอมตกลงให้มันไปต่างประเทศ

“แกจะรีบร้อนทำไม นังตัวดีนั่นตอนนี้ฉันควบคุมมันไม่ ได้อีกต่อไปแล้ว เก็บมันไว้ต่อไป มันจะสร้างปัญหาไม่รู้ จบ !…ณัฐนิชกระพริบตา มือของเธอทำท่าลากยาวไปที่ กลางลําคอ

ทั้งสองเข้าใจกัน นิรุทธ์ลึกๆในใจรู้ลึกสงสาร “คุณหญิง ณัฐนิช ยังไงซะนาราก็เป็นลูกสาวของผม คุณทำอย่างนี้ ไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยเหรอ?

ณัฐนิชหันกลับไปมองนิรุทธ์ สายตาเป็นไปด้วยความ ดุดัน “โหดร้าย ใครจะโหดเหี้ยมกว่ามัน ไม่กี่ปีมานี้ที่เกิด เรื่องในบ้านเราไม่เว้นวัน ทั้งท่อก๊าซรั่ว ไฟไหม้ รวมไปถึง ปีที่แล้วที่จรรย์ธรล้มขาหัก คุณกล้าพูดไหมว่าเรื่องราว ที่เกิดขึ้นมันไม่เกี่ยวกับมัน คุณดูข่าวนี่อีก ครั้งนี้ธีมนต์ ตกหลุมพรางของมัน หากยังเก็บเธอไว้ต่อไป ไม่นานเธอ คงฆ่าพวกเราตายกันหมด แก้แค้นให้ผีแม่ของเธอที่ตาย ไป”
จรรย์ธรก็ช่วยพูดใส่ไฟอีกด้วยอีกแรง “คุณพ่อคะ คุณ พ่อยอมให้มันตาย หรือจะให้พวกเราตายคะ?”

นิรุทธ์ได้ยินคำพูดพวกนี้ สีหน้านิ่ง สายตามืดมัว ไม่พูด อะไรออกมาอีกเลย

นาราซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดของชั้นสอง ได้ยินที่พวกเขา พูด ยกยิ้มมุมปากอยากเยือกเย็น หลังจากที่ส่งเธอไป อยู่อเมริกาแล้วค่อยกำจัดเธอทิ้งงั้นเหรอ กลัวว่าความ สามารถของพวกเขายังคงไม่พอนะสิ