Chapter 1

“มองอะไรนักหนา

เฮียเจ้าของเกาะไข่มุกที่ใหญ่และรวยที่สุดของทางภาคใต้ เอ่ยกับเด็กสาวข้างบ้านที่วันๆไม่ทำอะไรเอาแต่มาเฝ้าเขาที่เกาะ คอยป่วนคอยวุ่นวายไม่หยุดจนบางทีผมก็รำคาญเธอเป็นบาง ครั้งแต่บางทีเธอก็ทำให้เขานั้นมีรอยยิ้มขึ้นมาได้บ้าง

“ก็เฮียหล่อนี่นา น่ารักด้วย แล้วก็เหมาะสําหรับการเป็นสามี ในอนาคตของปลาวาฬมากเลย ^///^

สาวน้อยปลาวาฬเธอเป็นลูกสาวของลุงกำนันในเกาะภูมิง เป็นเกาะที่ขึ้นชื่อเรื่องไข่มุกที่งดงามอย่างหาที่เปรียบเทียบไม่ได้ และเจ้าของเก่าไข่มุกแห่งนี้ก็คือชายหนุ่มที่เธอหลงรักมาตั้งแต่ เด็กๆ พี่ภูของเธอนั้นเอง

“นี่ยัยเด็กแก่แดด อย่าไปพูดให้ใครเขาได้ยินนะเขาจะว่าเอา ได้ อายุยังน้อย อยากจะมีสามีแล้วเหรอ”

เขาเอ่ยตำหนิหญิงสาวออกมาอย่างไม่จริงจังมากนัก การเป็น ปลาวาฬช่างอาภัพนัก ชายหนุ่มไม่เคยมองว่าเธอเป็นผู้หญิงคน หนึ่งเลยสักครั้ง เขามองเธอมาตลอดว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กคน หนึ่งที่ไร้สาระไปวันๆและมีฐานะได้เป็นแค่น้องสาวเท่านั้น

“ทำไมจะมีไม่ได้ปลาวาฬอายุ23แล้วนะเรียนจบแล้วด้วย” “ก็หางานทำให้มันเป็นหลักเป็นแหล่งก่อนเถอะปลาวาฬ ถึงเวลานั้นค่อยคิดเรื่องแต่งงานมีสามี”

“คิดแล้วว่าสามีในอนาคตของปลาวาฬมีคนเดียวเท่านั้นคือ เฮียภูคนเดียวค่ะ ”

ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆอย่างปลงสุดขีด เขาพยายามบอกเธอ อยู่ในทุกวันว่าเรื่องระหว่างเราสองคนมันไม่มีทางเป็นไปได้ เขา ไม่ชอบเด็กและเขาก็ไม่ได้อยากมีใครในตอนนี้ เขาอยากจะ ทุ่มเทกับงานให้มันประสบความสำเร็จที่สุดส่วนเรื่องครอบครัว ถ้ามันถึงเวลามันก็จะมาเองไม่ต้องไปตามหามันหรอก

“เฮียบอกปลาวาฬหลายครั้งแล้วว่าเฮียคิดกับเธอแค่น้องสาว

“เฮียกูก็เปิดใจให้ปลาวาฬหน่อยก็เอาแต่ปฏิเสธกันแบบนี้ มันจะคิดเกินน้องได้ยังไงเล่า”

“เห้อ! จะต้องพูดกี่ครั้งอธิบายอีกกี่รอบเด็กดื้อด้านอย่างเธอ

ถึงจะยอมเข้าใจ” “ไม่! ปลาวาฬไม่เข้าใจและปลาวาฬไม่สนใจ เฮียภูรู้ไว้เลยนะ

ว่าปลาวาฬจะทำทุกอย่างให้เฮียรักปลาวาฬให้ได้ คอยดู!!”

เธอเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจก่อนจะวิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม พร้อมกับทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง เธอยื่นใบหน้าสวยมาหอม แก้มชายหนุ่มเล่นเอาเขาอึ้งจนทำหน้าไม่ถูก

“ไปก่อนนะคะพรุ่งนี้ปลาวาฬมาใหม่ ^///^” สาวน้อยยิ้มจนตาหยีก่อนที่ใบหน้าของเธอจะแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอนึกในใจว่าทำไมเธอถึงได้กล้า มากขนาดนี้แต่ว่าเธอก็ทำมันไปแล้วมันจะเป็นสิ่งที่เธอทำกับเขา เป็นคนแรกและคงจะเป็นคนเดียวเท่านั้นในชีวิตนี้

“ยัยเด็กแสบเอ้ย!! ให้ตายสิ

ปลาวาฬวิ่งจนเหนื่อยหอบออกมาจากตรงนั้นก่อนจะเอามือทั้ง สองข้างจับแก้มของตัวเองไว้แน่น ความรู้สึกร้อนเห่อตรงช่วง แก้มยังไม่จางหายไปไหน ยิ่งนานวันเธอยิ่งรักยิ่งหลงผู้ชายคนนี้ จนถอนตัวไม่ขึ้น เพราะอะไรที่ทำให้หัวใจของเธอมีแต่เขา และ เพราะอะไรที่ทำให้เธอไม่ไปจากเขาสักทีทั้งๆที่เขาเอาแต่ปฏิเสธ เธอตลอด

“ยัยปลาวาฬไปไหนมาลูก อย่าบอกนะว่าไปหาคุณเจ้าของ เกาะอีกแล้ว”

พ่อกำนันของปลาวาฬเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ลูกสาวคนเดียวของตระกูลวันๆเอาแต่ตามผู้ชายงานการก็ไม่หา ทำซักทีทั้งๆที่เรียนจบมาได้สักพักแล้วเขาล่ะอยากจะตีให้ตาย นักแต่ลูกก็คือลูกนั้นแหละ

“ปลาวาฬก็ไปหาเฮียทุกวันอยู่แล้วนี่นา

“เห้อออ ไอ้ปลาวาฬเอ้ย คุณเขาไม่ได้รักได้ชอบเราเลยเอ็ง ตัดใจเถอะนะ เอาเวลาไปตั้งใจหางานทำสอบราชการอะไรก็ว่า ไปเถอะ คนดีๆยังมีเอ็งยอมแพ้เถอะ”

หญิงสาวมองหน้าพ่อบังเกิดเกล้าก่อนจะยิ้มออกมา
“ไม่มีทางหรอกถ้าไม่ได้เฮียเป็นสามีปลาวาฬคนนี้ขอขึ้นคาน จ้า ไปก่อนละนะวาดรูปดีกว่า”

ปลาวาฬวิ่งหนีพ่อของเขาไปอย่างไม่สนใจในคำเตือน พ่อ กำนันมองตามลูกสาวก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ก็คงทำได้เพียงแค่ ปล่อยไปก่อนเมื่อถึงเวลาลูกสาวเขาจะท้อและยอมแพ้ไปเอง แหละเขามั่นใจแบบนั้น

ปลาวาฬมาถึงที่ห้องนอนเธอเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัวออกมา ก่อนจะส่งไฟล์งานที่เธอทำเมื่อคืนให้กับบริษัทชื่อดังของประเทศ ฝรั่งเศส หลายคนที่ไม่รู้ก็มองเธอว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่อยู่ไป วันๆงานการไม่ทำ เอาแต่ไปเฝ้าผู้ชายวันละสามเวลา แต่ใครจะรู้ แท้จริงแล้วเธอคือดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งของบริษัท บง ซัว กรุ๊ปจํากัด เธอเคยส่งผลงานเข้าประกวดตอนเรียน มหาวิทยาลัยและทางต้นสังกัดเห็นในฝีมือจึงได้เชิญให้เธอเข้า ร่วมทํางานโดยออกแบบคอลเลคชั่นต่างๆ ให้พวกเขาผ่านทาง ออนไลน์เพราะเธอไม่สะดวกที่จะเดินทางไปร่วมงานที่นั้น และ ตอนนั้นเธอปฏิเสธการทำงานแต่ทางนั้นอยากจะได้ตัวเธอมาก จึงยอมที่ให้เธอส่งผลงานมาผ่านออนไลน์เป็นสิทธิพิเศษที่เธอได้ รับมากกว่าคนอื่นๆ เธอทำมาหลายปีจนเรียนจบเงินทองเธอมี มากพอด้วยซ้ำแต่คนไม่รู้ก็คือไม่รู้และคนอย่างเธอไม่เคยโอ้อวด ในความสามารถของตัวเองอยู่แล้ว

“ช้าาาา งานก็เสร็จแล้วพรุ่งนี้ทําขนมไปให้เฮียซิมดีมั้ยน้า”