บทที่3 เป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ

นรมน!

ชื่อจีนของแคทเธอรีก็คือนรมนอย่างนั้น

นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของบริศ เกิดอาการสั่นไหว

“ไม่มีรูปของแคทเธอรีหรอ”

“ไม่มี บริษัทHIกรุปต้องการปกป้องความลับของแคทเธอ รี ผมใช้ช่องทางต่างๆก็ไม่สามารถหารูปภาพของแคทเธอรี่ได้ ได้ยินว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและงดงามมาก

พฤกษ์รู้สึกว่ายากที่จินตนาการออก นักออกแบบรถยนต์ที่ น่าจับตามองกลับกลายเป็นผู้หญิง และยังเป็นผู้หญิงที่สวย มากอีกด้วย!

เรื่องนี้มันค่อนข้างไร้เหตุผล

มีผู้หญิงคนไหนกันที่หลงใหลในรถยนต์

พฤกษ์ถามบุริศร์อย่างสงสัยอย่างไม่ทันได้คิด เมื่อเห็นเขา จดจ้องไปที่ตัวหนังสือสามสี่ตัว นรมน อยู่เป็นเวลานาน นัยน์ตารวมกันอยู่ที่จุดเดียว ทำให้คนมองอารมณ์เขาไม่ออก แต่ว่านิ้วของเขาเคาะโต๊ะโดยไม่รู้ตัว ตึก ตึก อย่างเป็นจังหวะ ทันใดนั้นความฉุนเฉียวในห้องทำงานก็หยุดนิ่ง
“ประธานบริศ…”

“จัดการให้ด้วย ผมจะไปรับด้วยตัวเอง

ในที่สุดบุริศร์ก็เปิดปาก แววตาฉายรัศมีที่แปลก

ประหลาด

นรมน!

ชื่อนี้ไม่เลว นี่เป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ

เมื่อห้าปีก่อนไม่มีใครพบศพของนรมน ตำรวจบอกว่าไฟ แรงเกินไป บางทีทุกอย่างอาจจะถูกเผาไหม้ไปจนหมดสิ้น แต่บุ ริศ กลับไม่เคยยอมเชื่อเลยว่านรมนตายแล้ว

วันนี้แคทเธอรีนก็ชื่อยังจะชื่อนรมนอีก

เขาแทบจะทนไม่ไหวที่จะเห็นหน้าสถาปนิกคนนี้

พฤกษ์งงอยู่เล็กน้อย ความจริงแล้วห้าปีมานี้ คนที่บุริศร์ ไปรับด้วยตัวเองนั้นมีน้อยมาก แต่เขาก็งงอยู่เพียงเสี้ยววินาที เขารีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว และรีบหันกลับไปจัดการเตรียม การ

เมื่อรถขับไปถึงสนามบิน เที่ยวบินของนรมนก็เพิ่งจะมาถึง

นรมนลากกระเป๋าออกมาจากที่ตรวจสอบสัมภาระ เธอมี ผมยาวสีน้ำตาล รูปร่างสมส่วนดูงดงาม ใบหน้าช่างมีเสน่ห์ต่อ ผู้คนที่พบเห็น ดึงดูดสายตาของทุกคนในทันที เด็กผู้ชายตัว น้อยที่คอยติดตามอยู่ด้านข้างเธอสวมสูทลำลองสีขาว ผิวหนังบอบบางน่าทะนุถนอม ขนตายาวเป็นแพ ชวนให้คนเดินเข้าไป หยิกสักทีหนึ่ง เขาสวหมวก ปากมอมยิ้มอยู่อันหนึ่ง ตามติดอยู่ ที่ข้างกายของนรมนอย่างเฉื่อยชา แต่ว่าตาหงส์ทั้งคู่นั้นทำให้ คนก้าวขาไปข้างหน้าไม่ออก

“กานต์ ที่นี่เมืองชลธี ไม่ใช่อเมริกา

หยิ่งยโส ตามแม่มา

อย่าแสดงท่าทาง

นรมนไม่ค่อยชอบใจกับการแสดงออกของลูกชายเธอ แต่ ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกปวดใจ

ขณะที่กานต์ขยับแขนขา เงาของบุริศร์ก็ปรากฏขึ้น บาง ครั้งเธอก็ไม่สามารถไม่ยอมรับได้ว่ายืนนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ เธอก็อยากให้ลูกชายหน้าตาเหมือนเธอมากกว่า

“มานี้ ผมเป็นไงบ้างครับ

กานต์ยักไหล่อย่างไร้เดียงสา ใบหน้าเต็มไปด้วยความ

ซุกซน

นรมนยิ้มและส่ายหัว เธอยื่นมือออกมาจิ้มหน้าผากเขา และเอ่ย “อย่าเอาหน้าเจ้าเล่ห์อย่างนั้นไปจีบสาวล่ะ หนูเป็น ลูกชายของแม่ หนูจะเป็นอย่างไรแม่ไม่รู้ แม่เตือนหนูไว้ก่อน กลับเมืองชลธีครั้งนี้ หนูจะต้องเชื่อฟังแม่ จะซุกซนไม่ได้เข้าใจ รึเปล่า”

“วางใจเถอะน่า แม่กลับมาทำงาน ผมกลับมาดูทีที่แม่ เติบโตมา ผมไม่ทำอะไรหรอก มา ผมเป็นลูกแม่น่า! แม่ระวังผมอย่างกับผมเป็นศัตรู

กานต์ทาปาก อย่างไม่พอใจ

นรมนลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู “หนูเป็นแผนอันแยบยล แม่ เลยต้องเตือนเอาไว้หน่อย ไปกันเถอะ เราออกจากสนามบิน ก่อน อีกสักครู่แม่จะโทรหาป้าคมทิพย์ของหนู ไปอยู่บ้านน้าสัก สองสามวัน

“ครับ”

กานต์ยิ้มเหมือนเทวดา เขาจูงมือนรมนเดินออกไปด้าน

ทันใดนั้น กานต์ก็พบเงาร่างที่คุ้นตา

คนคนนั้นมีความคล้ายคลึงเขาอยู่เจ็ดหรือแปดส่วน แม้ ลมหายใจที่อยู่ห่างไกลออกไปแต่ว่าเขาก็สัมผัสได้

คนคนนี้น่าจะเป็นบุริศร์ใช่ไหม

ที่คนกล่าวขานถึง

กานต์เหลือบมองนรมน เขาเห็นนรมนกำลังค้นหาเบอร์

โทรศัพท์ ทันใดนั้นเขาก็จับท้อง

“โอ๊ย มามี ผมปวดท้อง ผมต้องไปห้องน้ำ

นรมนได้ยินตะโกนจึงเงยหน้าขึ้นมอง กานต์จับท้องหน้า หน้าแดง น่องนั้นไม่สามารถหยุดได้ เป็นความรู้สึกที่หยุดไว้ ไม่ได้
“มามีไปด้วย”

พูดแล้ว นรมนก็ต้องการที่จะอุ้มกานต์ แต่กานต์กลับรีบวิ่ง

ตรงไป

“ไม่ต้องแล้วมานี้ ผมกลั้นไม่ไหวแล้ว แม่รออยู่ข้างนอก แล้วกัน เดี๋ยวผมกลับมา

กานต์วิ่งออกไปด้วยความเร็วร้อยเมตร

นรมนเห็นเขาอย่างนั้น ก็สายศีรษะอย่างหัวเสีย เธอจึง

เริ่มโทรศัพท์

“ทิพย์ นิ่มนเอง ฉันกลับมาแล้ว

คมทิพย์เป็นเพื่อนสาวสมัยก่อนของเธอ พวกเธอไม่ได้

ติดต่อกันเลยในระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ตอนนี้คมทิพย์เป็นครู โรงเรียนอนุบาล เมื่อได้ยินข่าวคราวการกลับมาของนรมนเธอ รู้สึกดีใจยิ่งนัก

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันจะลาพักร้อนไปรับเธอเอง เธอ

ยังอยู่ที่สนามบินรึเปล่า

คมทิพย์มีความสุขเหลือเกิน

“ไม่ต้องมารับฉันหรอก ฉันพากานต์กลับมาด้วย เดี๋ยวนั่ง

แท็กซี่ไปบ้านเธอเอง”

นรมนเดินไปด้วยพูดไปด้วย เธอไม่เห็นว่าด้านหน้าจะมี คน เธอจึงชนผ่านตรงข้ามเข้าอย่างไม่ตั้งใจ
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็น

นรมนเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและกล่าวขอโทษ แต่เมื่อ เธอเงยหน้าขึ้นเธอก็ต้องตกตะลึง

คือเขา!

เจอที่ไหนไม่เจอ!