บทที่10 คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป

“เธอรังแกผมก่อนนะ

กานต์พูดอย่างน้อยใจ ตาหงส์เพิ่งคู่นั้นมองละห้อยไปที่ เธอ คงไม่ต้องบอกว่าดูน่าสงสารแค่ไหน

ถึงนรมนจะรู้ว่ากานต์แกล้งทำ แต่เธอก็ยังอดรนทนไม่ได้ เธอได้แต่ส่ายหัวและพูดว่า “ป้าคมทิพย์เขาแสดงออกเพราะว่า ชอบหนู วิธีการแสดงออกของหนูกลับไม่ได้แสดงให้เห็นถึง ความเป็นลูกผู้ชายเลยนะ

“เอาล่ะ ผมจะขอโทษเธอ” กานต์เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ เขาถอนหายใจและเดิน

ออกไป

คมทิพย์ยังคงชอบกานต์มาก ความจริงแล้วเด็กคนนี้ก็ดู แล้วเจริญหูเจริญตาดี ทำให้คนโกรธไม่ลง ไม่นานนักเธอก็เริ่ม ถึงเนื้อถึงตัวกานต์อีกครั้ง

กานต์จ้องหน้านรมนและอดกลั้นเอาไว้ อย่างไรก็แล้วแต่ เขายังพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเขาและคุมทิพย์

ทั้งสามใช้เวลาคืนนั้นผ่านไปโดยราบรื่น

นรมนตื่นแต่เช้าตรู่ กานต์ออกไปข้างนอกและซื้ออาหารเช้าเข้ามาด้วย และยังจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย “มามี อรุณสวัสดิ์”

เขาฉีกยิ้มให้นรมนกว้างมาก แม้ว่าใบหน้านั้นจะคล้ายกับ ใบหน้าของบริศร์ แต่บุริศร์ไม่เคยยิ้มให้เธอมาก่อน แต่ว่า กานต์เป็นเหมือนเทวดาตัวน้อยของเธอนรมน เป็นเทวดาตัว น้อยของเธอคนเดียว

“อรุณสวัสดิ์!”

นโมนลูบหัวของเขาอย่างมีความสุข

คมทิพย์ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาจากห้อง เมื่อเธอเห็น อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเธอจึงพูดขึ้น “มน เธอเป็นนางฟ้าของ ฉันจริงๆ เธอซื้ออาหารเช้าเตรียมไว้แล้ว สุดยอด! ในที่สุดฉันก็ จะได้ทานอาหารเช้าก่อนไปสอนหนังสือ

“กานต์ซื้อมา ฉันก็เพิ่งจะตื่น

นรมนชินกับกิริยาท่าทางของคมทิพย์เช่นนี้ แต่ว่ากานต์

กลับขมวดคิ้วขึ้นมา

“มานี้ ผมต้องไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของป้าคมทิพย์ จริงๆหรอครับ”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน

คมทิพย์หนีบใบหูของเขาขึ้นมา

“ตัวแสบ ทำเสียงอะไร ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันนี่ล่ะครูตัวท๊อปของโรงเรียนอนุบาลเธอนะ!”

“ตึง!”

กานต์นั่งลงและหยิบจานขึ้นมาทาน

คมทิพย์อยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา นรมนรีบหนีออกจากสนามรบอย่างรวดเร็ว “วันนี้ฉันจะไปรายงานตัวที่บริษัทฮัวถูกรุปจำกัด ฉันไป อาบน้ำก่อนนะ”

“นรมน เธอเอาจริงดิ!

คมทิพย์กระทืบเท้า นรมนเดินเข้าห้องน้ำไปตั้งนานแล้ว หลังจากความวุ่นวายในตอนเช้า กานต์ตามคมทิพย์ไปที่

โรงเรียนอนุบาล ส่วนนรมนก็ไปที่บริษัทฮัวยกรุปจำกัด

แต่งงานเมื่อแปดปีก่อน ถูกบังคับให้ออกจากที่นี่เมื่อห้าปี ก่อน เธอเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลโตเล็ก ภรรยาของบริศร์ แต่ว่าเธอไม่เคยก้าวเข้าบริษัทฮัวยูกรุปจำกัดเลยสักครั้ง แต่ว่า วันนี้เธอกลับมาในฐานะคนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อบริศร์ได้เห็น ชื่อนรมนแล้ว เมื่อคืนจะนอนหลับรึเปล่า

มุมปากของนรมนยกขึ้น แววตาฉายรัศมีของความเกลียด

เธอสะกดเก็บอารมณ์ของตัวเอง และก้าวเท้าเข้าบริษัทตัวยูกรุปไป
“ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง มาหาใครคะ

พนักงานต้อนรับหญิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วและเข้ามาหยุด

เธอไว้

นรมนมองดูห้องโถงใหญ่ของบริษัทชัวยกรุปจำกัด ช่าง ออกแบบอย่างมีสไตล์ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เป็น บริษัทชั้นนำในเมืองชลธี แต่ว่าเธอกลับมาแล้ว หลังจากนี้ ตระกูลโตเล็กจะยังเป็นที่หนึ่งหรือสอง ในเมืองชลธีอยู่ไหม ค่อยมาว่ากัน

“ฉันมาหาบุริศร์ ฉันคือแคทเธอรี สถาปนิกที่บริษัท กรุ ปอเมริกาส่งมา วันนี้ฉันมารายงานตัว

นรมนยิ้มจืดและพูด

เมื่อพนักงานต้อนรับหญิงได้ยินแล้วก็ไม่กล้าเสียมารยาท เธอยิ้มและรีบพูดว่า “คุณแคทเธอรี กรุณารอสักครู่ค่ะ ดิฉัน จะแจ้งกับทางท่านประธานบริศ สักครู่

“ได้”

นรมนไม่ได้รบกวนหล่อน เธอได้แต่ยืนรออยู่ที่แผนก

ต้อนรับ

ถึงตอนนี้ เสียงอันคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง

“คุณน้ำ บุริศร์มาแล้วใช่ไหมคะ เขารีบมาแต่เช้า ยังไม่ได้ ทานข้าวเช้าเลย ฉันเลยเอาของว่างมาให้เขานิดหน่อย ไม่ต้อง แจ้งเขานะคะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปเลย
เขมิกาหิ้วกระติกเก็บความร้อนและเดินเข้าไปอย่าง

คล่องแคล่ว

ไม่เจอกันห้าปี หล่อนยังคงสวยเหมือนเดิม หุ่นยิ่งดีกว่า

เดิมอีก

นรมนจ้องมองเธอ นัยน์ตาเธอไม่สามารถซ่อนความโกรธ แค้นเอาไว้ได้

เขมิกาไวต่อความรู้สึกและหันกลับมามอง สายตาจึงปะทะ เข้ากับนรมน ถึงแม้ว่านรมนจะเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้แล้ว แต่ว่าเขมิกาก็ยังขมวดคิ้ว

“เธอเป็นใคร มาที่นี่ทำไม ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ไม่ได้ มาหาบ้านเราตระกูลโตเล็กหรอกใช่ไหม

เขมิกาพูดลอยๆออกมาอย่างไม่น่าฟัง

ที่แท้เธออิจฉาความงามของนรมน

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงอันตราย ถึงแม้ว่าตัวเธอเองก็ จะดูดีเช่นกัน ยังน่าจะสวยกว่าเธออยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำ ทั้งรูป ร่างและใบหน้า ขนาดผู้หญิงก็ยังหลงใหล ไม่ต้องพูดถึง สําหรับผู้ชาย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขมิกาก็รู้สึกว่าเธอต้องหาทางรับมือ

“คุณน้ำ ให้พนักงานรักษาความปลอดภัยเอาตัวผู้หญิง คนนี้ออกจากบริษัทฮัวยกรุปจำกัดไปซะ!
คำพูดของเขมิกาทำให้คุณน้ำพนักงานต้อนรับรู้สึกลำบาก ใจ เธอยังไม่ทันอธิบายให้เขมิกาได้รู้ว่านรมนเป็นใคร นรมน หัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะนั้นสั่นสะเทือนไปทั้งจิตวิญญาณ

“คุณล่ะเป็นใคร เป็นอะไรกับบริษัทฮวย คุณแน่ใจนะว่า

อยากให้ฉันไป

นรมนพูดเนิบๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยกระแสความดูถูก และการประชดประชัน ท่าทางไม่สนไม่แคร์ช่างเป็นการยั่วยุเข มิกาเสียจริง จู่ๆหล่อนก็รู้สึกว่านรมนต้องการยั่วโมโหหล่อน