9

วงศกรหัวเราะอื่นๆ ไม่พูดอะไรต่อ ได้คุยกับพูดค่อยลืมเรื่องที่ รบกวนใจ แต่นั่งสักพักไอ้คนที่มาดื่มหลังกลับชวนเขาเข้าเรื่องที่ อยากลืมเสียเอง

“คุณนิเธอจะไปทำงานในไร่จริงเหรอครับ แค่ที่บ้านก็เหนื่อย นะครับ”

“นายรู้มาจากไหน”

“นายพนาขี้บ่นพ่อผมนะครับ ผมรู้ทุกเรื่องเร็วใช่ไหมครับ” เขาเพิ่งโทรไปบอกเองนะ พูดมันเร็วจริงเสียด้วย “ก็เธอต้องใช้หนี้ ทำหลายๆ อย่างจะได้หมดหนี้ ฉันไม่อยาก

เห็นหน้า”

“ออครับเข้าใจ ดีจริงๆ ที่ผมไม่เป็นหนี้หมอ ไม่อย่างนั้นต้องไป ทำกับข้าวด้วย ขับรถ อยู่ในไร่ แค่นี้ก็เหนื่อยมากแล้ว

พูดจ้อไม่หยุดด วงศกรบอกว่าจะไปนอน ทว่ามีสายของดุสิตา เข้ามา หมอหนุ่มรับและบอกว่าให้เธอเข้ามาได้เมื่อปิดเทอม

“ใครจะมาอีกล่ะ”

พูดเงี่ยหูฟังแต่ไม่ได้ค่าตอบจึงกอดขวดเหล้าซึ่งทำจากองุ่น กลับบ้าน ร้องเพลงล้อเลียนเจ้านาย

“อย่าให้เราหล่อบ้างก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นหมอจะไม่มีคนมองลัลล้า ลัลล้า”

“อะไรของนาย”

พูดรีบเดินจนสะดุดกระถางต้นไม้ ทุลักทุเลกว่าจะถึงบ้านพัก

เช้าต่อมาที่บ้านเช่าของนิทรา

นางนิดากำลังโวยวายดังลั่นอยู่หน้าบ้าน กระถางต้นไม้เสีย หายไปสองต้นเพราะแรงอาละวาด นางนิดาเห็นข่าวรถคว่ำใน โทรทัศน์จึงเกิดอาการคลุ้มคลั่ง น้ำนมไม่กล้าเข้าใกล้วิ่งไปตาม นิทรา

“พี่เร็วเข้าป้าอาละวาดตอนเช้าเลย”

นิทรากำลัง ใส่กางเกงยีนต์รีบรูดซิปวิ่งออกจากห้อง ผมยังคง

ยุ่งเพราะไม่ได้หวี

“แม่ใจเย็น มีอะไรบอกนิสิคะ”

“คุณทศอยู่ในรถไปช่วยเขาที่ช่วยเขา เขายังไม่ได้ไปโอนบ้าน เป็นชื่อแม่เลย”

แม่กำลังคร่ำครวญหวนไห้ นิทรายกสองมือกอดรอบตัวแม่ “แม่จ๋าอย่าคิดมาก เราได้บ้านแน่ๆ เพื่อนนะ

ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่โวยวายเรื่องนี้ มันเหลือเชื่อว่าความ ต้องการของแม่ฝังลึกในสมอง แม่ต้องการบ้านหลังนั้นตลอดทุก ลมหายใจเข้าออก
“จริงนะ” นิดาสายตามีความหวังก่อนจะเปลี่ยนเป็น

หวาดระแวง

“จ๊ะแม่”

“แก โกหกฉันเรื่องบ้าน หลายวันแล้วว่าจะพาไป ฉันไม่เชื่ออีก

แล้ว”

แม่ผลักเธอสุดแรงและออกแรงวิ่ง นิทราวิ่งตามไปกอดแม่กลัว

วิ่งออกไปบนถนน

“แม่หยุดก่อน”

“ป้าหยุดนะคะ” น้ำนมเข้ามาช่วยแม้จะกล้วยกมือสองข้างขึ้น กาง และสองเท้าพร้อมจะสกัดนิดา

“แกเป็นใครไปให้พ้นนั่งตัวเตี้ย

“แม่เข้าบ้านเถอะ” นิทราต้องการพาแม่กลับไปกินยา เธอ เข้าไปรวบตัวแม่ นางนิดาไม่ดิ้นอีก สองสาวค่อยโล่งใจ ทว่านาง นิดาหลอกลูกสาวเพราะเมื่อนิทราคลายอ้อมกอดนางวิ่งไปยัง ถนน

เอี้ยดด! เสียงล้อบดถนน นิทรา ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแต่ยังวิ่ง ออกไปหาแม่ งนอนอยู่ที่พื้น

“แม่คะ แม่!”

“ป้านิดา” น้ำนมตัวสั่นเทา มองรถคันหรูที่จอดสนิทและมีผู้ชายสูงอายุเดินลงมา นิทราสนใจเพียงแม่ จนกระทั่งแม่ลืมตา เธอค่อยโล่งใจ

“แม่เจ็บมั้ยคะ”

“ไม่เจ็บถ้าแกพาไปบ้านหลังใหม่ ถ้าไม่พาไปจะวิ่งให้รถชน

อีก”

นิทราพยุงแม่ขึ้น วันนี้คงต้องตามใจแม่ ก่อนไปทำงานคงต้อง พานั่งรถไปที่บ้านหลังนั้น แม้เข้าไปไม่ได้ไปเห็นหลังคาแม่ก็ยิ้ม ได้ เธอไม่รู้ว่าทำแบบนี้ถูกหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้แม่อาจ โวยวายจนเข้าโรงพยาบาลอีก

“ยายน”

นิทราหันไปมอง ตัวแข็งทื่อ เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม!

น้ำนมเข้ามาจับแขนนิทราแต่หญิงสาวไม่สนใจ กลับยกมือ ข้างหนึ่งปิดตาแม่เอาไว้ นางนิดาโวยวายก็ไม่ปล่อย หลังจากนั้น บอกแม่ให้ไปอาบน้ำใหม่จะพาไปบ้านหลังใหญ่ เมื่อน้ำนมพาแม่ ไปเธอออกไปนอกบ้านอีกครั้ง

“มาทำไม”

“พ่อมาหาลูกเพิ่งได้ข่าวเรื่องแม่

นิทราอยากปิดหูแต่เพียงแค่คิด หลายปีที่จากไปมีครอบครัว ใหม่ ไม่เคยดูดำดูดีเธอและแม่ น้ำตาที่เคยไหลเพราะพ่อไม่มีอีก แล้ว นิทราพูดโดยไม่มองหน้าคนที่ทิ้งขว้างเธอก่อนหันหลังเข้า บ้าน
“กลับไปเถอะเราอยู่ได้มานานโดยไม่ต้องมีใครมาเยี่ยม

ไม่มีเสียงเรียกให้หยุดและเธอไม่ได้ต้องการ การพบพ่ออีก ครั้งทำให้คิดถึงคืนวันเก่าก่อนและยิ่งสงสารแม่ แต่น้ำตาหญิง สาวก็ไม่ไหล หัวใจตอนนี้มันซาเฉย

ครูต่อมาเมื่อแม่อาบน้ำเสร็จ นิทราตรวจตราตามตัวไม่มี บาดแผล หัวใจนิทราเองดีขึ้น แม่เข้ามาอ้อนวอนจะไปบ้านที่ อยากได้เป็นเจ้าของ หญิงสาวเรียกน้ำนมให้มาขับรถมอเตอร์ ไซน์ นางนิดาดีใจที่เห็นลูกสาวพาขึ้นรถ เหมือนรู้ว่าจะได้ไป ที่ไหน นางไม่สนใจอย่างอื่น น้ำนมมองนิทราด้วยความสงสาร

“เมื่อกี้ใครกันพี่”

สีหน้านิทราซีดไร้สีเลือด น้ำนมก้มหน้าไม่อยากได้คำตอบอีก ทว่าก็ได้ยินอยู่เธอจะถามทำไม เมื่อครู่ผู้ชายคนนั้นแทนชื่อ ตนเองว่าพ่อ

นิทรามองหน้าแม่ที่ดูมีความสุข พยายามครุ่นคิดจะทำ อย่างไรหากแม่เกิดพ่อได้

แม่ไม่สามารถจะเจอใครได้ อาจจะทำให้อาการป่วยกำเริบ หญิงสาวกุมมือแม่ครุ่นคิดตลอดเส้นทางที่รถวิ่งว่าจะเอาอย่างไร กับชีวิตต่อไปดี