2

“นจะหาทางออก จะกล่อมแม่ค่ะพี่หนึ่ง พี่อย่าโมโหนะคะ “จะมีประโยชน์อะไรแล้วรู้ไหมแม่ฉันเข้าโรงพยาบาลตอนนี้ รู้ มั้ย!”

“คุณป้า ขนาดนั้นเลยหรือคะ”

อยากเข้าไปกอดเพื่อปลอบโยนแต่เขาถอยหลังหนี แววตา อ้อนวอนเธอไม่มีความหมาย

“บ้านของยายพ่อยังอยากให้แม่เธอเข้าไปอยู่อย่าหวังว่าจะ ได้ไปง่ายๆ ถึงพ่อจะโอน ให้เป็นชื่อแม่เธอแต่ฉันจะเอามันคืนมา ให้ได้”

บ้านเรือนไทยสีขาวหลังสวยที่แม่บอกว่าคือบ้านหลังใหม่ และ คือความสุขของแม่คือบ้านคนรัก เธอไม่รู้ว่าสีหน้าตนเองเป็น อย่างไร รู้แต่ว่าสายตาพี่หมอหนึ่งตอนนี้มีแค่ความเย็นชา

“นิไม่รู้เรื่องนี้เลย ไม่เกี่ยวกับนินะคะ”

“เหมือนแม่เธอหรือเปล่าที่ไม่รู้ว่าแม่ฉันเป็นโรคหัวใจ โกหก หน้าด้านๆ แม่เธอรู้เรื่องนี้นานแล้ว ก่อนหน้านี้ยังเคยพาแม่ฉันไป โรงพยาบาลเลย ฉันชักแน่ใจแม่เธอคงคิดเรื่องจับพ่อฉันมา นานแล้ว แม่เองไม่ชอบอยู่ที่ไร่ พ่อเลยมีข้ออ้างไปที่นั่นเสมอ

มันไม่เกี่ยวกันเลย เธออยู่ใกล้ไร่ผสชามาเนิ่นนาน ใช้ชีวิตในบ้านเช่าราคาถูกกับแม่ แม่ขยันทำงานเพื่อส่งเธอไปเรียนมหาลัย ในกรุงเทพ เธอบอกเขาไป ความทรงจำของเธอและเขาอยู่ที่นี่จึง ไม่อยากย้ายไปไหน

แต่เขาไม่เชื่อคำพูดเหล่านั้นอีก

“อย่าเอาเรื่องนั้นมาอ้าง ยิ่งพูดจะยิ่งเข้าตัวเอง เธอน่ะไม่ต่าง จากแม่”

พี่หนึ่งที่ไม่เคยดื่มเหล้า วันนี้มีกลิ่นเหล้าฟัง เขากำลังบีบคอ เธอ ปากก็สบถ ด่าทอ นิทราดิ้นรน

“อึก อึก พี่หมอ พิ…”

พี่ชายที่แสนดีกับเธอเสมอ แม้ตอนโตจะห่างกันเพราะเขาย้าย ไปเรียนกรุงเทพก่อน ได้เจออีกครั้งเธอตามซื้อเขาอย่างที่หัวใจ เรียกร้อง แต่กว่าจะได้เข้าใกล้และเป็นแฟนไม่ใช่เรื่องง่าย เธอ ต้องกลายเป็นผู้หญิงหน้าด้านให้เพื่อนๆ หลายคนหัวเราะเยาะ

ด้านทำไม ในเมื่อเธอรักจริง รักมานาน

ไม่มีใครรู้ว่าเธอรู้จักรุ่นพี่สุดฮอตแห่งคณะแพทย์ศาสตร์คนนี้ มาก่อน เธอหมายมั่นต้องทำให้ทุกคนแปลกใจ และดีใจเหลือ เกินเมื่อความหลังครั้งเก่าทำให้เธอได้ใกล้พี่หนึ่ง และเอื้อมหัวใจ เขามาครองสําเร็จ

ตื้อแบบหน้าด้านคือเธอ

หนีแบบไม่ตั้งใจหนีคือเขา
เพราะหัวใจเราตรงกัน จึงคว้าหัวใจพี่ไปง่ายๆ อย่าท่ามัน หายเสียล่ะ

วันที่ตกลงเป็นแฟนเหมือนโลกทั้งใบเป็นของเธอ แม่เองยัง ยินดีและกอดเธอแน่น

“ลูกแม่น่ารักขนาดนี้เขาไม่ตกลงก็โง่แล้ว”

รู้ว่าแม่หวังจะได้ลูกเขยที่ดีพร้อม เธอเองไม่พูดอะไรกับแม่มัว แต่เขินอายและดีใจ

แต่เขากลับโยนความรักนั้นทิ้งเสียเอง ความรักกำลังจะจบลง เพราะเขาไม่รับฟังอะไร ในใจเขามีแต่ความแค้น ชิงชัง ทว่าแม้ เธอเจียนบ้าก็สั่งใจให้ซื้อ เจ็บหัวใจ เจ็บตัวสารพัดก็ไม่คิดยอม แพ้ง่ายๆ

“พี่หมออย่าทำอย่างนี้นะคะ ไม่รู้มาก่อน อย่าทิ้งความรักของ เราเลย นิรักพี่มาก รักมากนะ”

ดวงตาแดงก่ำ นํ้าตาตกใจ แต่เหมือนเขาจะไม่สนใจ

รักมั่นเพียงไหนขอให้ใจเธอรับรู้

ห่างกันเสี้ยวนาที่หดหู ห่วงหา

รักมั่นตลอดไปขอเธออย่าร้างลา

คำมั่นเรามาสัญญาเพื่อรักยืนนาน…

วงแขนกลมกลึงกอดร่างใหญ่แน่น คิดถึงกลอนเชยๆ ที่พี่ หมอบอกว่าชอบและขาอย่างที่ไม่เคยเห็น น้ำมูกน้ำตาเปื้อนเสื้อผ้าราคาแพง หวังให้เขาอย่าผลักใสกัน กอดอย่างไม่หวงเนื้อ หวงตัวอีกต่อไป แต่กลับโดนคนหน้าแดงหน้าผลักอย่างแรง แววตาชิงชังเจ็บยิ่งนัก ไม่ต้องการให้เขามองแบบนี้ อยากได้ สายตาห่วงใยคืนมา แต่สุดท้ายโดนไล่ลงจากรถอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้เธอเดินฝ่าสายฝนกลับบ้าน

ใจร้ายเพราะกำลังโกรธ นิทรารู้ว่ากำลังหลอกตนเอง แต่ก็ยัง คิดจะหลอก

วันต่อมาเขามาอาละวาดที่อพาร์ทเม้นท์ เธอ ใจกล้าอีกคราก อดเขาแน่น เหมือนทุกครั้งที่เกิดการง้องอนกัน บอกว่ายอมเขา ทุกอย่างแค่เขาหายโกรธ มุมปากสีสดยิ้มหยัน ไม่มีแววเสน่หา เหมือนวันวาน

ดราก่อนเคยเว้าวอนอ้อนขอแต่ตอนนั้นแม้ถอดเสื้อผ้าจนหมด สิ้นเขาก็ไม่ทันแล

“ฉันขยะแขยงเธอออกไปให้พ้น ไม่อยากแตะต้องอีกแล้ว สกปรกไม่ต่างจากแม่แน่ๆ คงขายตัวไปทั่ว ไม่อย่างนั้นคงไม่มา เสนอตัวให้ฉัน มาซื้อฉัน ฉันกลับมาบ้านไร่ครั้งนี้ ได้เปิดหูเปิดตา เสียงคนพูดเรื่องแม่ของเธอมันอื้ออึงในหูจนแทบจะอ๊วก

ไม่มีอะไรดี ไร้ค่าไร้ราคา การเข้าไปหาคนที่เฝ้าปองก่อน มา วันนี้เขาเหยียบย่ำด้วยคำพูดเหมือนเธอเป็นผู้ร้ายก็ไม่ปาน

“หนึ่งอย่าใจร้ายกับนิเลยนะคะ อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนก่อน

“อ่อยจังเลยนะเมื่อรู้ว่าฉันไม่สนใจแล้ว เสียใจด้วย ไม่สมหวังแน่นอน ฝากบอกแม่เธอด้วยล่ะ โชคสองชั้นชวดแล้ว ”

อายเหลือเกิน นิทรารีบติดกระดุมเสื้อสองสามเม็ดที่หลุด เพราะแรงมือใหญ่ ขณะเดียวกันนั้นเขาเดินออกห้องพร้อมเขวี้ยง รูปถ่ายเธอและแม่ กระถางต้นไม้ที่ดอกกุหลาบกำลังชูช่อสวย โดนเขาทําลายเช่นกัน

เพลง เศษแก้ว กระถางแตกกระจัดกระจาย

กระถางพวกนั้นเธอดูแลมานาน คือหัวใจของเธอ เขาปลุกมัน กับเธอแต่ตอนนี้มาทำลาย นิทรายืนมองน้ำตาไหลพราก

“พี่หนึ่ง”

“แม่ฉันตาย เธอรู้หรือเปล่า”

ร่างกายทุกส่วนชาดก ดอกไม้ที่มีคุณค่าทางจิตใจไม่ได้รับ ความสนใจอีก ป้าผานิตตายแล้ว ไม่จริงใช่ไหม น้ำตาเธอไหล ริน นัยน์ตาแดงก่ำของคนรักเหมือนจะสื่ออะไรมากกว่านั้น เหมือนปากเขาจะพูดอะไรอีกแต่กลับเลือกจะเดินจากไป

รักของเธอที่วาดหวังว่าจะหวานชื่น มีความสุขอย่างที่ไม่เคย พานพบคงปิดฉากลงแล้ว

“ฮือๆๆ แม่ทำไมทำอย่างนี้กับ พี่หมอหนึ่ง ฮือๆๆ อย่าเพิ่ง ไป”

ร่างอวบอัดวิ่งไปรั้งเขา แต่ก็ไม่ทัน มารู้ตัวอีกทีตนนั่งตัดดอก กุหลาบที่บอบซ้ำไว้ในมือ
แต่มันคงไม่มีทางสวยงามดั้งเดิม หัวใจแห้งแล้วเศร้าหมอง “มาทำอะไรตรงนี้อีกแล้วไปนอนสีพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า

นิทราป้ายน้ำตาหันมองป้าแม่บ้านที่มองเธอด้วยสายตา ดูแคลน ก่อนจะย้อนด้วยน้ำเสียงนาบเรียบ “ป้าจะมองแบบนี้ ทำไม จะมาสั่งทำไม นี้จะนอนเวลาไหนใช่เรื่องของป้าหรือ ไม่ เคยบกพร่องในนหน้าที่จะ

ว่าแล้วเดินผ่านแม่บ้านสูงวัยที่สีหน้าดำคล้ำ แต่เธอหาได้ สนใจเพราะรู้ดีที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเธออีกแล้ว ทุกวันนี้เธออยู่ใน ฐานะคนรับใช้ที่ต้องทำงานมากกว่าคนอื่นๆ แต่ให้คนอื่นโขกสับ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องทน