บทที่ 1 ทำเพื่อรัก

ผมชื่อหลี่เจิ้ง เด็กที่เดินออกมาจากหมู่บ้านบนภูเขา ตั้งแต่ยังเป็น เด็ก เพราะผมมีรูปลักษณ์ที่หล่อและใสสะอาด และขาวมาก ทุก คนในหมู่บ้านบอกว่า ผมเป็นคนไม่เหมือนใครเลยต่างจากฟ้า ดิน และลูกๆของคนอื่นก็ไปทำงานในสวนในไร่ ด้วยเหตุนี้จึงถูก แดดเผาจนมืดและด่า ผมก็ทำงานที่ไรที่นาตั้งแต่ยังเด็ก แสงแดด มันไม่มีผลต่อผม ไม่เห็นร่องรอยของการถูกแดดเผาบนร่างกาย ผมเลย

ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก ผมก็เริ่มเรียนอย่างหนักและตั้งใจ ดังนั้น ผลการเรียนของผมจึงดีมากมาโดยตลอด ด้วยเหตุผลหลักที่ผม อยากเรียนรู้ คือการอยากจะออกจากหมู่บ้านบนภูเขา และไปใช้ ชีวิตแบบคนเมือง ในเมือง ตอนนี้ ผมก็ทำได้แล้วจริงๆ

ตอนนี้ผมไม่เพียงแต่อาศัยอยู่ในเมือง แต่ที่มีความสุขยิ่งไป กว่านั้นคือ ผมมีแฟนที่สวยที่สุดในโลก ก็คือโลเสี่ยวเฟย

เสี่ยวเฟยไม่เพียงแต่สวยงาม แต่ยังมีความฝันและเป้าหมาย มาก เธอเคยบอกกับผมตั้งแต่แรกว่า ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ของเธอคือการเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง เป็นนักแสดงที่ สามารถได้รังวาลที่เป็นราชินีนักแสดงได้

ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่ผมไปที่โรงแรมกับเสี่ยวเฟยตอนนั้นเรา ยังเรียนไม่จบ พูดตามตรงผมก็ตื่นเต้นมาก ทันทีที่เข้ามาใน โรงแรม เสี่ยวเฟยก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนอีกคน แล้วก็เหวี่ยงผมลงอย่างบ้าคลั่ง

ยังไม่รอให้ผมรู้สึกตัวเลย ก็ไม่มีเสื้อผ้าเหลืออยู่บนร่างกาย ของผมแล้ว จากนั้น ผมก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แข็งแกร่งมากที่มา จากที่ไหนสักแห่ง เมื่อความอบอุ่นไหลผ่านเส้นเลือดของผม มัน ทำให้สมองของผมว่างเปล่าทันที นั้นเป็นครั้งแรกของผม และ สุดท้ายผมก็ส่งการบ้านในเวลาไม่นาน

เสี่ยวเฟยกำลังกรีดร้องในเวลานั้น หลังจากทำการบ้านเสร็จ เธอก็หัวเราะและตำหนิฉันว่าเร็วเกินไป ในเวลานั้น ผมถามเธอ ว่าทำไมเธอถึงบ้าคลั่งอย่างกระทันหันขึ้นมา เธอก็กล่าวว่า “ฉันเป็นนักแสดง ฉันก็ต้องแสดงเป็นทุกสิ่ง บทที่ฉันเพิ่งเล่นไป เมื่อกี้นั้น คือผู้หญิงที่มีความต้องการสูงมาก และบ้าคลั่งคนหนึ่ง เป็นไงบ้าง เหมือนไหม?”

ในหัวของเสี่ยวเฟยเต็มไปด้วยความฝันที่จะเป็นนักแสดง แม้ ในเวลานี้ เธอก็ยังคิดถึงแต่เรื่องการแสดง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอ มัวเมากับการแสดงแค่ไหน

หลังจากเรียนจบ ผมก็สอบและเข้าสถาบันสามัญแห่งหนึ่งเพื่อ ทำงาน และผมใช้ชีวิตแบบทำงานเก้าโมงเช้า และเลิกงานห้า โมงเย็นมาโดยตลอด เสี่ยวเฟยก็ไม่เคยทำงานมาโดยตลอด เพราะเธอยังคงยึดติดกับความฝันของเธอ และแสวงหาโอกาสที่ จะได้ขึ้นอยู่บนหน้าจอทีวีอยู่เสมอ

ผมรักเธอมาก ผมจึงสนับสนุนความฝันของเธออย่างไม่มี เงื่อนไข
วันเวลา แม้ว่าจะเรียบง่ายไร้รสชาติ แต่ผมรู้สึกว่านี่และคือ ความสุขที่ผมต้องการ เพราะผมมีเสี่ยวเฟย

แต่ทั้งหมดนี้ก็พังทลายลง เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว หลังจากที่เกี่ยว เฟยไปเข้าร่วมในการสัมภาษณ์นักแสดงสำหรับทีมงาน ภาพยนตร์และโทรทัศน์

ในการให้สัมภาษณ์กับนักแสดงหญิงที่ทำหน้าที่เป็นผู้สร้าง ภาพยนตร์ไม่เพียงแต่ประกาศว่าเสี่ยวเฟยถูกตัดสินให้ตกรอบ ในจุดนี้ เธอยังกล่าวอย่างเปิดเผยว่าทักษะการแสดงของเสียว เฟยนั้นแย่มาก และเธอก็ไม่เหมาะกับการเป็นนักแสดงเลย และ ขอให้เสี่ยวเฟียทิ้งความฝัน และไปเป็นคนขอทานบนถนน อย่าง น้อยก็สามารถเล่นชีวิต โศกนาฏกรรมที่แตกต่างกันทุกวัน เพื่อ เอาชนะความเห็นอกเห็นใจของผู้คน

คำพูดของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เสี่ยวเฟยได้รับผลกระทบอย่าง ใหญ่หลวง และหลังจากเสี่ยวเฟยกลับมาในวันนั้น ทั้งคนของเธอ ก็เปลี่ยนไป กลายเป็นภาวะซึมเศร้าวิงเวียนเสื่อมโทรม ปล่อยตัว ตนเอง และแม้กระทั่งเริ่มทำร้ายตัวเอง

เสี่ยวเฟยบรรเทาความเจ็บปวดจากภายในหัวใจโดยการ ทำร้ายตัวเอง เรื่องนี้ผมพึ่งรู้เมื่อวันก่อนนี้ เมื่อผมกลับมาจากที่ ทํางาน ผมเห็นเสี่ยวเฟยนั่งอยู่บนโซฟา เธอซบเซามาก และเธอ ยังคงถือมีดผลไม้อยู่ในมือของเธอ เธอไม่ได้ตัดผลไม้เลย แต่ถือ มีดแล้วเฉือนที่แขนของตัวเองทีละนิด

ในเวลานั้นแขนของเสี่ยวเฟยเต็มไปด้วยเลือดที่น่าตกใจ ในเวลานั้นผมก็กลัวจริงๆ ผมจึงรีบหาบางสิ่งมาพันผ้าพันแผลให้ เสี่ยวเฟย แต่เสี่ยวเฟยยืนกรานที่จะปฏิเสธ เธอตะโกนใส่ผม บอกว่าความฝันของเธอแตกสลายและหายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

แต่ผมไม่ได้คิดว่ามันอย่างนั้น ผมรู้สึกว่าเป็นผู้สร้างภาพยนตร์ คนนั้นที่ไม่มีวิสัยทัศน์

เสี่ยวเฟยนั้นใสซื่อและน่ารัก เธอสู้มาโดยตลอดเพื่อความฝัน ของเธอ ผมไม่สามารถมองเห็นเสี่ยวเฟียที่รักของผม กลายเป็น คนซึมเศร้าต่อไปได้

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจช่วยเธอ และวิธีของผมคือ การได้ใกล้ชิด กับคนที่พูดขั้นสุดท้ายในทีม โดยเฉพาะผู้สร้างภาพยนตร์ผู้ที่ทำ ให้เสี่ยวเฟยเสียชื่อเสียงในที่สาธารณะ ผมต้องหาวิธีที่จะให้เธอ เชิญเสี่ยวเฟยเข้าร่วมในการถ่ายทำของพวกเขาเป็นการส่วนตัว ให้ได้ เพราะผมคิดว่าเธอเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้เสี่ยวเฟ ยติดไฟตะเกียงแห่งความฝันอีกครั้ง และให้กำลังใจเสี่ยวเฟยอีก ครั้ง

หลังจากความพยายามของผม ผมพบว่าผู้สร้างภาพยนตร์คน นี้ชื่อว่าเยฉันอายุสามสิบห้าปี และยังเป็นผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมา ก่อน เธอเข้าร่วมในภาพยนตร์ และละครโทรทัศน์หลายเรื่องรวม ถึงผลงานที่เป็นที่รู้จักในเวลานั้นเรทติ้งนั้นสูงมาก ดังนั้นชื่อเสียง ของเธอในแวดวงจึงไม่เล็กนัก

ผมยังค้นพบว่า เธอมีนิสัยชอบดื่มในบาร์เหล้าที่อยู่ใกล้ๆเรา เกือบทุกคืนวันเสาร์ และเธอก็ชอบมาเพียงคนเดียวโดยทุกครั้ง!
ผมรู้สึกได้อย่างเบาๆว่า จุดประสงค์ของเธอในการไปที่บาร์ คือการหาคนที่สามารถบรรเทาความเหงาของเธอได้ หญิงอายุ สามสิบห้าปี เคยหย่าร้าง นอกจากทำงานแล้ว เธอจะทำอะไรได้ อีก? มันก็จะต้องรู้สึกเหงาอย่างแน่นอน!

ผมจึงตัดสินใจทำตัวเป็นคนที่สามารถแก้ปัญหาความเหงา ของเธอได้ ตราบใดที่ผมได้ผู้หญิงคนนี้มา ผมเชื่อว่าด้วยความ สามารถของเธอแล้ว เธอจะสามารถช่วยให้เสี่ยวเฟยได้มีงานตัว ละครที่ดีอย่างแน่นอน จนยืนอยู่บนเวทีแห่งความสำเร็จ

ในคืนวันเสาร์ ผมอยากจะใช้การกระทบเพื่อทำให้เสี่ยวเฟย พอใจในระดับหนึ่ง อย่างน้อยก็ผ่อนคลายเส้นประสาทที่ ตึงเครียด และหดหู่ชั่วคราว แต่ตอนนี้เสี่ยวเฟยผู้เสื่อมทราม ไม่ ว่าผมจะใช้วิธีใดเพื่อกระตุ้นแรงกระตุ้นของเธอ เธอก็ไม่แยแส แม้แต่ในระหว่างการออกกำลังกายทั้งหมด เธอก็ไม่ครวญคราง เลย เพียงแค่นอนอยู่เฉยๆ และปล่อยให้ผมเหงื่อหยดลงเหมือน ดั่งฝนตก

หลังจากนั้น เสี่ยวเฟยก็ผล็อยหลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ทําเพื่อช่วยเหลือเสี่ยวเฟย ผมแต่งตัวอย่างเป็นพิเศษ รู้สึกถึง ความมืด และออกไป เป้าหมายคือบาร์ที่ผู้สร้างภาพยนตร์มักจะ ไปบ่อยๆนั้น

โดยปกติ ผมไม่ค่อยได้มาสถานที่แบบนี้ ดังนั้น เมื่อผมเข้ามา ครั้งแรก ผมจึงไม่คุ้นเคยเลย โดยเฉพาะแสงสีแดงที่มี บรรยากาศคลุมเครือควบคู่ไปกับพื้นหลังดนตรีที่ช้าและน่าสนใจทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจมากยิ่งขึ้น

เพื่อไม่ให้คนอื่นมองออกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาสถานที่ แบบนี้ ผมจึงพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ และหามุมนั่ง ทันทีที่ ผมนั่งลงเด็กเสริฟก็เดินมา และถามผมด้วยรอยยิ้มแบบมืออาชีพ : “คุณครับ คุณจะดื่มอะไรดีครับ?”