บทที่5 เขาไม่ใช่ลูกสารเลว

“เขาไม่ใช่ลูกสารเลว !”สุรภาโต้กลับด้วยความ กลัว ไหล่ทั้งสองข้างมีอาการสั่นเล็กน้อย ตลอดเวลา ที่รู้จักจูเนียร์เป็นหลายปี เขารู้นิสัยเขามากพอ ถ้าเขา คิดว่าลูกคนนี้ไม่ใช่ของเขา เขาจะบังคับให้สุรภาเอาทิ้ง แน่นอน

แต่ดูเหมือนเขาจะนิ่งเฉย

เขาจึงพูดด้วยเสียงที่อ่อนกว่าเดิมด้วยความ ระวังว่า: “ลูกเป็นของคุณ ครบเดือนพอดี ครั้งก่อน เktv.ค….….….….….….

จูเนียร์คิ้วชนกันอย่างแน่น เริ่มย้อนคิดไปถึงความ ทรงจำในตอนนั้น

หนึ่งเดือนก่อนเขากับเพื่อนฉลองวันเกิดเลยดื่มไป

หลายแก้ว หลังจากนั้นก็ไปนอนโรงแรมใกล้ๆแถวนั้น

คืนนั้น เขากับผู้หญิงคนหนึ่งได้มีอะไรต่อกันกัน

แต่ผู้หญิงคนนั้นคืออุ้ม! ไม่ใช่สุรภา!

ยิ่งคิดยิ่งชัดเจน ในใจจูเนียร์เต็มไปด้วยความโกรธ ก็ยิ่งอารมณ์เสียขึ้นเลยตะคอกขึ้น: “อย่ามั่ว! ผมไม่ เคยจับต้องคุณในที่นั่น! ตอนนี้มีท้องลูกสารเลวกับคน อื่นก็คิดที่จะโยนมาให้ผม?”
“ไม่ใช่แบบนั้น คืนนั้นคุณจับต้องตัวฉันจริงๆ

จูเนียร์กระพริบตาปริบๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

สุรภานึกว่าเขาใจอ่อนแล้วเลยพูดต่อว่า: “ จูเนียร์ คุณรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันรักคุณนานแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้ฉัน จะควักหัวใจออกมาให้คุณเลยด้วยซ้ำ แล้วคุณคิดว่าฉัน จะไปมีลูกกับคนอื่นได้ไง……

คำพูดต่อมาที่จูเนียร์พูดขึ้น ทำให้เขาเหมือนทุก อย่างแย่ที่สุด: “ ถึงแม้ว่าจะเป็นของผมผมก็ไม่เอามัน หรอ!”

เขาลากมือของเขาให้ไปทําแท้ง

เช้าวันนั้น ตอนที่เค้าตื่นมาคนแรกที่เห็นคืออุ้ม

เสื้อผ้าของเขาถูกทิ้งไว้ใต้เตียง, ทั้งตัวมีรอย มัน ไม่ได้ปลอมออกมาแน่นอน

สุรภาถึงตอนนี้แล้วยังโกหกอีก!

โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นตระกูลของจูเนียร์ เพราะ ฉะนั้นไม่มีใครที่จะห้ามเขาได้ แม้แต่คนที่ไม่รู้จักยังไม่ กล้าที่จะมองตาเขาเลย

ยิ่งเข้าใกล้ห้องตรวจครรภ์ใจของสุรภาก็สั่นไปหมด

ไม่นะ

นี่คือลูกของฉันจะทำให้เขาจากไปแบบนี้ไม่ได้

จูเนี่ย ฉันตกลงที่จะเซ็นใบหย่าตอนนี้เลย! เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นทำให้เขาตื่นเต้นกลัวและเขาก็ พูดขึ้นว่า: “หลังจากหย่าแล้วลูกจะอยู่จะเป็นจะตายมัน จะไม่เกี่ยวกับคุณอีก!”

ถ้าครบสี่เดือนเมื่อไหร่เด็กในท้องก็สามารถตรวจ

ได้

แล้วคุณจะรู้ว่าฉันไม่เคยหักหลังคุณ

จูเนียร์ได้ยินแล้วก็หยุดเดิน สายตาก็เต็มไปด้วย ความไม่ประสงค์ดีตรงไปที่สุรภา: “ เมื่อคืนยอมตายก็ ยังไม่เซ็น ทำไมวันนี้เพื่อเด็กเวรคนนี้ คุณกลับต้านผม เด็กคนนี้ผมจะเอามันทิ้งแน่นอน!”

เริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก มันรู้สึกว่ามีมือที่มองไม่เห็น กำลังฉีกเครื่องในของเขาออกเป็นชิ้นชิ้น

เขาเจ็บจนแข็งตัวแบบน่าสงสาร

” จูเนียร์ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาถ้าเป็นสุนัขก็คงจะมีความรู้สึกแล้ว แล้วทำไมคุณต้องทำกับฉันโหด ร้ายอย่างนี้?” ร่างกายของสุรภาเริ่มยืนไม่ค่อยไหว เหมือนว่าจะล้มลงเมื่อใดก็ได้ : “ ถือว่าคุณสงสารฉัน ขอแค่ไม่ทำร้ายลูกของฉัน ต่อจากนี้ฉันจะฟังคุณทุก อย่าง คุณให้ฉันเซ็นฉันก็จะเซ็น คุณจะให้ฉันหายตัว จากชีวิตของคุณฉันก็จะ ไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก จู เนียร์ฉันขอร้องคุณนะ..…………….”

ในความทรงจำของจูเนียร์ สุรภาเป็นผู้หญิงที่ สุภาพอ่อนโยนของตระกูลในบ้าน

เป็นผู้หญิงที่มีระดับมีคุณค่า แต่ตอนนี้เขาเหมือน แม่หม้ายคนหนึ่งที่ร้องไห้วุ่นวายและขอร้องเขา พูด จากใจจริงถ้าไม่รู้สึกอะไรเลยมันก็ไม่ใช่ แต่พอนึกถึง เด็กในท้องคนนั้น จูเนียร์ก็เกลียดจนอยากจะฉีก ร่างกายของเขาให้เป็นชิ้นชิ้น

ฝันไปเถอะ!”

เม้มปากเบาๆ เขาทำให้ความหวังสุดท้ายของเขา

พังลง

การไร้ความรู้สึกและเฉยชาของเขา ก็เหมือนมีด อันแหลมคมแทงเข้าไปในหัวใจเขาเต็มเต็ม ลึกเข้าไป ถึงไขกระดูก ทั้งตัวเจ็บไปหมด เขาจ้องไปผู้ชายคนนี้ที่ ไม่มีจิตใจยังเป็นสิ่งที่หวังเลย!