บทที่ 8 ลืมพันธุ์หลอกเป็นลูก

ไม่สามารถรู้จะได้จะจบลงเมื่อไหร่ ยิ่งทำให้เจ็บไป ทั่วร่างกาย

สุรภาขอร้องให้คนพวกนั้นปล่อยเขาไปเป็นครั้ง แล้วครั้งเล่า เขาสามารถให้เงินพวกเขาทุกอย่างที่พวก เขาอยากได้ แต่พวกเขากลับตลกกับความไร้เดียงสา ของเขา เสียงหัวเรอันเย็นชานั้น ยิ่งท่าทำให้จิตใจเขา พังไปอีก

วันต่อมา

พวกลักพาตัวได้เอาอาหารมื้อเช้าวางไว้ที่พื้น

สุรภาตื่นขึ้น แต่อาการไม่ค่อยดีนัก เลยไม่ขยับตัว

สองคนนั้นจึงคิดว่าเขายังไม่ตื่น จึงกระซิบกัน เบาๆ : “ เหี้– แม่กูเองกูยังไม่เคยดูแลแบบนี้เลยเว้ย! ตวงน้ำตวงชาให้แม่ง คิดดูดตอนกูอยู่ข้างถนนกูก็เป็น บุรุษคนหนึ่งปะหวะ…..

“มึงก็พอเหอะ คุณอุ้มกับคุณจูเนียร์ก็กำลังจะมั่น กันละ มอบหมายให้พวกกูดูผู้หญิงคนนี้ไว้เป็นพิเศษ ถ้า มึงสร้างปัญหาอะไรขึ้นมาละก็ คุณอุ้มเอามึงตายแน่?”

“ฮ่ม ผู้หญิงคนนั้นก็เหี้-เหมือนกัน เพื่อจะรั้งจูเนียร์ อยู่กับมัน ช่างกล้าที่จะมีลูกกับคนอื่นละบอกเป็นของ คุณจูเนียร์ ช่างกล้าหลอกถึงหัวจูเนียร์
นอนไว้บนเตียง ขนตาสุรภาขยับแบบไม่หยุด

เมื่อกี้สองคนนั้นได้พูดอะไรนะ?

ยืมพันธุ์กับคนอื่น

แล้วเด็กในท้องของอุ้มยังเป็นของจูเนียร์อยู่หรือ

เปล่า?

งั้นจูเนียร์ถูกเขาหลอกไปละสิ เลยทำหักหลังเขา ทําร้ายพ่อเขา

กับใจที่เหมือนตายไปแล้ว ณ จุดนี้ เหมือนมีความ คิดน่าสงสารขึ้น มันคงมีเพียงเปิดเผยความลับของ ผู้หญิงคนนี้แล้วสิ ที่จะทำให้ทุกอย่างได้กลับมาเป็น เหมือนเดิม

สุรภาเริ่มคิดได้ พร้อมแน่ชัดความคิดนี้

ทั้งวันนี้เขาอดที่จะไม่กินข้าว นอนไว้ที่เตียงไม่มี การขยับตัวใดๆ

“นี่ เป็นไรอะ? ตื่นมากินข้าว!”

อุ้มได้มอบหมายไว้ห้ามให้สุรภาต้องหิว เขา ต้องการให้เด็กในท้องออกมาด้วยความปลอดภัย
สุรภาไม่มีแรง แสดงอาการป่วย: ฉัน……..ฉันปวด หัวมากเลย เหมือนหัวกำลังแตก เป็นเพราะจะตายละ หรอ? ที่นี่คือทีไหน? จูเนียร์หละ พ่อแม่ฉันหละ?”

ตาเริ่มลอย อาการน่าเป็นห่วง

ไม่จากอะไรจากคนใกล้ตาย

ทำให้ผู้ชายหนึ่งในนั้นตกใจ เริ่มปรึกษากัน: “เขา ไม่กินอะไรมาทั้งวันแล้ว คงไม่ใช่จะเกิดอะไรกับเขา จริงๆนะ? มึงดูเขาไว้นะ เดะกูจะออกไปหาหมดที่พอไว้ ใจเบริเวณแถวนี้ให้มาดูอาการหน่อย”

“ระวังตัวด้วย เดะกูโทรหาคุณอุ้ม”

“เอ่อนา กูรู้อยู่ มึงดูมันไว้ดีดี ห้ามให้มันหนี!”

“ไว้ใจได้เลย มันก็ใกล้ตายละ จะหนี้ไปไหนได้หวะ?”

พอเห็นชายคนนั้นเดินไปไกลแล้ว สุรภาเริ่มกัดฟัน หน้าเริ่มแดง ขนตาเริ่มกระพริบขึ้นลงไปมา ดึงผ้าห่ม ออกจากตัว ทุ่มตัวลงไปที่ร่างของชายที่ยังอยู่ : “จู เนียร์ คุณมาหาฉันจนได้ คุณรู้ใช่ไหม คนที่รักคุณมาก ที่สุดคือฉันจริงไหม…

ชายคนนั้นลองดังตัวเขาออก
แต่พอมือไปจับโดนเอวอันเล็กโคเงเป็นทรงนั้น ก็ ถึงกับนิ่ง อารมณ์มันขึ้นมาทันที

ร้านวิวาห์ที่หรูหราที่สุดในเมือง

อุ้มกำลังลองชุดแต่งงานอย่างดีใจ มองไปที่กระจก เขาจับเอวตัวเอง พร้อมทำท่าโพสต์ไปทางจูเนียร์ : “พี่จู เนียร์ ฉันใส่ชุดนี้เป็นไง สวยไหม?”

ชุดที่ยาวลากไปถึงพื้น บริเวณหน้าอกมีเพชรที่ สวยงาม บริเวณท้องหลวมนิดหน่อย ตั้งใจออกแบบมา ให้เขาที่ท้อง หุ่นเป็นทรง ก็ยังดีที่เขาท้องทีหลัง มันเลย ไม่ได้ชัดมาก

ตอนแรกเขาคิดจะให้อุ้มครอกลูกออกมาเสร็จแล้ว

ค่อยแต่งงาน

แต่อุ้มบอกตัวเขาไม่มีความสบายใจ กลัววันไหน เขาจากเขาไป ฉะนั้นพวกเขาจะมั่นกันหลังหนึ่งอาทิตย์ ที่ยังไม่ได้ดำเนินเพราะเขาจัดการเรื่องการหย่ากับสุรภา

เห็นใบหน้าอุ้มที่ยิ้มด้วยความอ่อนโยน มีวูบหนึ่งที่ ทำให้เขานึกถึงเงาอีกคนหนึ่ง
เขาอมยิ้ม: “ สวยมากครับ อนาคตคุณภรรยาของผม”

“น่า………………”

“อุ้ม คุณไม่สมควรที่จะเป็นภรรยาของจูเนียร์!! เสียงผู้หญิงที่แหลมคมดังขึ้น

จูเนียร์กับอุ้มสอบตากันด้วยความสงสัย พร้อมมอง ไปที่ต้นเสียง เสื้อผ้าที่สุรภาได้สวมใส่ไว้มันเก่าจะเสียไปหมด