บทที่ 3

“ผู้ชายคนนั้นดีพอที่เธอจะเอาชีวิตมาทิ้งขว้างแบบนี้เหรอแคล ลี่ ฉันอยากจะรู้จริงๆ” รรินพูดกับร่างบางที่นอนนิ่งบนเตียง รู้ทั้งรู้ ว่าคงไม่ได้รับคําตอบใดๆ แต่ก็อยากจะถามเพราะมันเป็นเรื่องที่ เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต

“ใครๆ ก็รู้ว่าคนอย่างมารีโน่ไม่เคยจริงจังกับใคร ทุกคนที่ขึ้น เตียงกับเขาก็ล้วนแต่รู้และเต็มใจที่จะเป็นของเล่นของเค้าทั้งนั้น ทำไมถึงยังเล่นกับไฟได้นะแคลลี่”

“คุณกลับไปพักผ่อนก็ได้นะคริส ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแคลลี่เอง”

“ไม่เป็นไร ผมจะอยู่ด้วย”

“งั้นฉันขอลงไปหยิบกระเป๋าที่รถก่อนนะ”

ดีที่รรินมักจะเตรียมเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นติดรถไว้เสมอ จึง ไม่ต้องเสียเวลากลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดที่อยู่ห่างออกไปก่อน ข้างไกลจากโรงพยาบาลแห่งนี้ สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่ รอเวลาให้แคลลี่ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น แล้วหลังจากนั้นความจริงจะ เป็นยังไงก็คงต้องฟังจากปากของแคลลี่เอง

ขนตาเป็นแพยาวกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสสายตาที่พร่า มัวให้ชัดเจนขึ้น กลิ่นแปลกๆ ที่ก่อกวนคงจะเป็นกลิ่นของโรง พยาบาลที่ถูกพามารักษาตัวอย่างไม่ต้องสงสัย และคนที่นำตัว เธอมาที่นี่ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง“แคลลี่สนิทฟื้นขึ้นได้

ริน คริส”

“อย่าทำอย่างอีกนะ ฉันกับคริสเป็นห่วงเธอรู้ไหม

“ไม่ออกมาจากดวงตาฟ้าสองข้าง เขาทิ้งฉัน สัญญาและ คำทั้งหมดของเขามันแค่ลวงเท่านั้น ฉันจะว่าผู้ชาย อย่างเขาไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงเชื่อและเขาได้

“โธ่ แคลลี่” รรินกอดร่างความสงสาร เธอจะและเสียใจกับผู้ชายจบชีวิตตัวเองอย่างเธอ

ฉันรักเขามาก ยกหัวใจทั้งดวงให้เขาไปแล้วและ สัญญากันแล้วแต่งงานกัน แต่สุดท้าย…นิ้วเรียวทั้งสิบข ผ้าปูนอนสั่นไปหมด เขาโกหกฉัน

“แต่เธอก็ควรคิดสั้นอย่างนี้แคลลี่ คอยเป็นห่วง ทำไมบอกพวกเราค่า จะช่วยกันหา ทางออกดีกว่าคริสเองเป็นห่วงแคลไม่น้อยไปกว่ารการแสดงความเป็นห่วงและพูดของเขากลับแข็งกระด้าง ราวกับต่อว่า
“ห่วงเหรอ เธอก็ห่วงแต่ในคนเดียวเท่านั้นไม่เคยคิดจะห่วงฉัน เลยสักนิด”

“ไม่ใช่นะแคลลี่ คริสเป็นห่วงเธอมาก พอรู้ว่าเธอเกิดเรื่องก็รีบ มาช่วยทันที รู้ไหมว่าคนที่เข้าไปพบเธอแล้วพามาที่โรงพยาบาล นี่ก็คือคริสนะ ฉันสิ…แทบไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย เอาแต่ร้องไห้

“ไม่หรอก รินเองก็ช่วยแคลไว้นะ ถ้ากินไม่รับสายแล้วรีบมา เราก็อาจจะช่วยแคลลี่ไม่ทันก็ได้” แววตาและคำพูดอ่อนโยน ปลอบรรินที่หน้าเสียเพราะกลัวแคลลี่จะโกรธ

“จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้เขาก็ทิ้งฉันไปแล้วและกำลังจะแต่งงาน กับคนอื่น เธอคิดว่าฉันควรอยู่ต่อไปอย่างนั้นเหรอ อยู่มองความ สุขของผู้ชายคนนั้นที่เหยียบย่ำหัวใจฉันไม่มีชิ้นดีอย่างนั้นเหรอ ฉันทนไม่ได้”

“บอกพวกเราได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ใช่คนที่กำลังจะ แต่งงานวันนี้หรือเปล่า” รรินถามเพื่อนสาวที่ยังคงมีน้ำตาไหล อาบแก้ม

แคลลี่พยักหน้ารับ ความเจ็บปวดของแคลลี่ก็เหมือนเป็น ความเจ็บปวดของเธอ คนที่ไม่รู้คุณค่าและบังอาจมาทำให้เพื่อน เธอเสียใจต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม เธอจะไม่มีวันปล่อย ให้เพื่อนของเธอต้องเป็นฝ่ายเสียใจอยู่เพียงฝ่ายเดียว ผู้ชายคน นั้นจะต้องไม่มีความสุขกับการแต่งงานเช่นเดียวกัน!

“ริน วันนี้คุณมีลองชุดที่ต้องเดินแบบอยู่นะ รีบไปดีกว่าไหม ตอนนี้แคลลี่ก็ฟื้นแล้วคงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง
รร คิดหนัก เธอเป็นห่วงแคลลี่แต่ก็ไม่อยากเสียงานเช่น เดียวกัน “เราขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคริส รอให้แคลลี่ดีขึ้น กว่านี้อีกนิด”

“ริน ตอนนี้แคลลี่อยู่ในมือหมอแล้วนะ จะมีที่ไหนปลอดภัย มากกว่านี้อีก ไปกันเถอะแล้วผมจะกลับมาเฝ้าแคลลี่เอง

รในจําใจต้องพยักหน้ารับ ก็จริงอย่างที่คริสว่าไม่มีที่ไหน ปลอดภัยมากกว่านี้แล้วและเธอยังมีงานที่ต้องทำให้เสร็จภายใน วันนี้อีกมากนัก รวมถึงงานที่ต้องไปร่วมแสดงความยินดีคืนนี้

ด้วย