ตอนที่ 7 จรีภรณ์กลับมาแล้

ตอนที่ 7 จริภรณ์กลับมาแล้ว

พอถึงบ้านชญาภาก็ปิดประตูกระแทกเสียงดัง

นึกถึงภาพตอนที่จรีภรณ์ออกมาอย่างงดงาม เธอก็มี ความรู้สึกอิจฉาขึ้นมา เธอคิดว่าพอจริภรณ์ออกจากตำแหน่ง คุณนายจิรภาส แล้วเธอจะต้องตกอับ ตกระกำลำบากและเธอ ยังคิดอีกว่าเธอเองจะต้องสบายไม่มีอะไรต้องมากังวล แต่คิด ไม่ถึงว่า ตอนนี้จรึก รณ์จะไปอยู่ในที่ที่สูงส่งและผู้หญิงต่ำช้า คนนี้ยังมีอำนาจอีกด้วย

นพนารีบวิ่งตามเสียงมาในห้องของชญาภา : “เด็กน้อย ของแม่ หนูอยากจะปลุกคนนั้นไหม?

“แม่ แม่รู้ไหม จริภรณ์กลับมาแล้ว” ชญาภานั่งลงบน เตียงอย่างเต็มแรง

“อะไรนะ!?” นพนาตกใจ

“วันนี้หนูเจอจรีภรณ์ งานเลี้ยง ดูเหมือนมันจะมีชีวิตที่ดี มากด้วย

“แล้วมันไปที่แบบนั้นได้ยังไง

“ไม่รู้ และมันก็อยู่กับอีตาชนุตต์บ้านตระกูลธนะปรีดานั่นด้วย

“ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วยกันได้” นพนามองชญาภาอย่าง สงสัย ชนุตต์เป็นคนที่จะรับช่วงบริษัทเอส.แอลกรุ๊ปจำกัด ซึ่ง สิ่งนี้เป็น สิ่งที่ทุกคนรู้กัน ถึงแม้ว่าหลายปีมานี้จะมีการโยกย้าย ไปที่เมืองซู เป็นเพราะอยากจะมีที่อยู่ที่นั้น แต่ยังมีกำลังไม่ถึง ว่าแต่ว่าจริก รณ์ไปอยู่กับเขาได้อย่างไร หรือพวกเขามีแผน อะไรกัน พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วนพนาก็อยู่ไม่นิ่ง

“ใช่แล้ว หนูรู้สึกว่าครั้งนี้ที่มันกลับมามันต้องมีเรื่องไม่ดี เกิดขึ้นแน่ๆ” ชญาภาพูดออกมาด้วยความลนลานและเห็นได้ ชัดว่าเธอ ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

“ไม่หรอก ที่แรกพวกเราวางแผนให้มันมาเห็นจิรภาสกับ หนูอยู่ด้วยกันบนเตียงด้วยตาของมันเอง นางเป็นคนหยิ่งใน ศักดิ์ศรี แบบนั้น แน่นอนว่ายังไงก็ไม่มีทางจะให้อภัยจิรภาสได้ หรอก ประเด็นนี้เป็นเหมือนกับแม่ของมัน” นพนาคิดอย่าง ถี่ถ้วน

“แต่หนูยังกังวล

“กังวลเรื่องอะไร จริภาสหรอ หนูทำใจให้สบายเถอะ หนู กับเขาหมั้นหมายกันแล้ว แม่จะให้พ่อไปกดดันเขา” นพนา ยิ้มและมองที่ชญาภา ตอนนี้ลูกสาวของเธอนับวันยิ่งสวยขึ้น ปี นี้เป็นปีที่ดีของเธอ พอคิดถึงเรื่องจริภรณ์ ในใจของเธอก็รู้สึก กระวนกระวาย และเธอก็ไม่สามารถปล่อยให้ใครมาทำลาย ความสุขของลูกสาวเธอได้
พอคิดถึงเรื่องนี้ในใจของเธอก็ยิ่งคิดเล็กหลายๆอย่าง

เรื่องนี้หนูอย่าพึ่งไปบอกพ่อของหนู รอให้ผ่านช่วงนี้ไป ก่อนแล้วค่อยพูด

“อ่อ โอเคค่ะแม่” ชญาภาตอบอย่างเชื่อฟัง

ในเวลานี้จรีภรณ์ไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของเธอไปใน ป่วนความฝันของใครบ้าง

เป็นการยากที่จะจัดการกับความพัวพันของชนุตต์และจรีภ รณ์กลับบ้าน

เธอเดินอยู่คนเดียวในพื้นที่บ้านเก่าๆ

แสงสลัวส่องลงมาที่ตัวของเธอและเงาของเธอก็ทอดยาว

ออกมา

ถนนเล็กๆแสนเงียบงันและไม่มีผู้คน ชุมชนเล็กๆแห่งนี้ ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่เหลือไว้ให้ หลังจากที่แม่ของเธอจากไป หลังจากที่ แม่ของเธอจากไป เธอเองก็ได้มาอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง

หลังจากที่ได้พบจิรภาส ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาจะเป็นผู้ชาย ที่มอบความไว้วางใจในชีวิตเธอได้ แต่ก็นั้นแหละ เธอไว้ใจผิด คน เธอเป็นเพียงคุณนายบ้านจิรภาสได้แค่แค่ครึ่งปีก่อน เฉดออกจากบ้าน

ครึ่งปีมานี้ หลายๆคนรู้จักเพียงบรรพบุรุษของเธอและ สามีอันเป็นที่รัก จนกระทั่งเธอได้กลายมาเป็นคุณนายบ้านจิร ภาส แต่กลับ ไม่รู้ถึงเบื้องหลังแห่งความโศกเศร้าของเธอเลย
สามปีกาอนหน้านี้เธอถูกจิรภาสไล่ออกจากบ้าน ตอนนั้น เธอตกอับมาก แต่ก็ต้องอุ้มทองตะวัน

งานก็หาไม่ได้ เรื่องชีวิตความเป็นอยู่แค่คิดก็รู้แล้ว

โชคดีที่เธอได้พบกับเทพวี แฟนของเธอตอนเธออยู่ที่ มหาวิทยาลัย ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยู่ที่นั่น ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้จะใช้ ชีวิตยังไง

จริภรณ์ล้วงเอากุญแจออกมาและทำหล่นเสียงดังที่ประตู

ในค่ำคืนที่เงียบงันจนได้ยินเสียงแทรกผ่าน

คุณดาลิศห้องข้างๆออกมาจากใน พูดพร้อมกับหาวว่า

“มาอะไรดึกๆดื่นๆ”

อ่อ ตะวันหลับแล้วใช่ไหมคะ” จริภรณ์พูดเสียงเบาๆ

“ หลับไปแล้ว เมื่อกร้องหาแม่ตลอดเลย 11

“แย่เลย คุณเพิ่งจะได้นอนนี่เอง” จริภรณ์มองคุณดาลิศ ด้วยความขอบคุณ ตั้งแต่ที่จริภรณ์ย้ายมาที่นี่ นอกจากเทพ แล้วก็มีคุณ ดาลิศที่ให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด

ก่อนหน้านี้คุณดาลิศและแม่ของจริภรณ์อาศัยอยู่ที่ตึกนี้ ในขณะที่เลี้ยงดูแลเธอจนโต คุณดาลิสก็รู้สึกรักอย่างสุดหัวใจ

ประจวบเหมาะกับที่ลูกชายของเธอมักจะไม่ค่อยกลับมา เธอก็จะอยู่คนเดียว ดังนั้นเธอก็เลยขออาสาเลี้ยงดูปูเสื่อตะวัน ทุกๆ ครั้งที่เธอเจอตะวันเธอก็จะเรียกตะวันว่าเป็นหลานของตน สิ่งนี้ทำให้จรีภรณ์รู้สึกซาบซึ้งใจมาก
จรีภรณ์เดินไปที่หน้าเตียงของตะวันและก้มหน้าจูบลูกชาย

ของตน

ปลายหางตาของเจ้าหนุ่มน้อยยังมีรอยคราบน้ำตติดอยู่ ในมือกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กไว้แนบแน่น นั่นเป็นเพียงของเล่น ชิ้นเดียวที่ เธอซื้อให้เขา

จริภรณ์มองตะวันอย่างเจ็บปวดใจ ในใจก็คิดว่ารอให้เงิน เดือนเดือนนี้ออกจะพาตะวันไปเล่นที่สนามเด็กเล่นและเขาจะ ต้องสนุก มากแน่ๆ

ขณะที่มองลูกชายกำลังหลับ ในใจของจริภรณ์ก็อ่อนโยน ไปตามกัน

จริงๆแล้ว จรีภรณ์ไม่มีเวลาอยู่กับลูกเลย ทุกๆวันนอกจาก งานก็มีงาน แม้แต่เวลาพักผ่อนเธอก็เอาไปทำงานพาร์ทไทม์ ตะวันจะต้องเข้าอนุบาลในเร็วๆนี้ เธอก็ต้องเอาเงินเก็บ ของเธอส่งเสียเขา

ความสวยงามภายนอกมันยิ่งใหญ่มาก จริภรณ์เอนตัวอยู่ บนเตียงมองดูตะวันอยู่ข้างๆ ตอนนี้ตะวันนับวันยิ่งโต หน้าตา รูปร่างของ เขานับวันก็ยิ่งเหมือนมากขึ้น

ผ่านมาได้หลายปี เธอไม่เอ่ยถึงผู้ชายคนนั้นต่อหน้าตะวัน เลย ตะวันเองก็ไม่ถามเรื่องแบบนี้ แต่ก็มีบางครั้งที่ตะวัน ร้องไห้หาพ่อ ของเขา

ถึงแม้ว่าทุกครั้งจะทำเป็นขอผ่านไปที แต่บางทีก็ทำไม่ได้ทุกครั้งที่ถึงตอนนี้ จรีภรณ์ก็จะบอกตะวันว่า พ่อเขาตายไปแล้ว จะ ไม่กลับมาอีกแล้ว

ถึงแม้จะเป็นวิธีที่รุนแรง แต่หลังจากที่เขาเติบโตขึ้น เขา ต้องเข้าใจแน่นอน

จรีภรณ์พลิกตัวกลับมาแบบกระวนกระวายใจ ในสมอง หยุดคิดไม่ได้เรื่องที่พบจิรภาส ในวันนี้ คิดถึงผู้ชายที่มาทำ หัวใจสลาย

รูปร่างหน้าตาของเขานำมาซึ่งความกลัวในชีวิตการเป็น อยู่ของเธอ เธอกลัวว่าจะพบเขาอีก แต่อย่างไรก็ตามรูปร่าง หน้าตาตัว ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกกลัวเช่นเดียวกัน

คืนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่นอนไม่หลับ