ตอนที่ 5 เกลียดอะไรได้อย่างนั้น

ตอนที่ 5 เกลียดอะไรได้อย่างนั้น

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในงานเต้นรำ ทั้งหมดเป็นเพราะการ

มาถึงของจริภรณ์และทำให้ทุกคนต่างฮือฮา

ไม่นานก็มีผู้ชายเข้ามาทักทายสวัสดีจรีภรณ์ จนไปถึงบาง คนก็เข้ามาถามเรื่องส่วนตัวของเธอ

จริภรณ์ยิ้มอย่างเก้อเขิน งานนี้ช่างไม่เหมาะกับเธอเสีย จริง ถึงแม้จะบอกว่า ในอดีตจิรภาสไม่ค่อยพาเธอมาออกงาน แบบนี้ แต่ เขาก็ปกป้องเธอสุดฤทธิ์

ไม่เหมือนกับนายชนุตต์ผู้นี้ เอาเปรียบทุกอย่าง เธอคิดว่า เขาจะถูกชนุตต์ฆ่าตายไปแล้ว

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หน้าอกเอวและก้นล้วนแต่ก็ถูกช

สิ่งที่ทำให้จริภรณ์เกิดอาการเสียสติไปนิดหน่อย เธอรู้สึก เสียใจด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงต้องมาเข้าร่วมงานเต้นรำแบบนี้ กับเขาด้วย

“ท่านคะ ถ้าท่านแบบนี้อีก ดิฉันขอตัวกลับนะคะ ถึงเวลา นั้นคนที่ถูกทิ้งก็คือท่านนะคะ” จริภรณ์อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้า

โกรธ เป็นฟืนเป็นไฟออกมา
“โอเค ฉันกำลังจะจองห้องชุดแบบเพรสซิเดนที่แชงกรีล่า พอดี ถ้าเธอรีบจริงๆ ฉันก็จะทำมันได้อย่างไม่เต็มที่นะ

“ขอโทษค่ะ งั้นฉันจะไปเข้าห้องน้ำ

จรีภรณ์ไม่รอให้ชนุตต์พูดจบ ก็รีบตัดบทโดยทันทีพร้อม

กับกลับหลังเดินไปทางห้องน้ำ

ตอนอยู่ต่อหน้าชนุตต์ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่บนใยฝ้าย ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็จะสีหน้าท่าทางที่ยิ้มแย้มตลอด สิ่งนี้ ทำให้ จริภรณ์ไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น

“สาวน้อย” ชนุตต์มองที่จรีภรณ์ตอนที่เธอรีบหนีออกจาก เขาและเขาเองก็งงนิดหน่อย แล้วก็พูดอย่างบ้ากามทันทีว่า “ฉันไม่ เคยชอบเธอน้อยลงเลยนะ”

จรีภรณ์นิ่งอยู่สักพักในห้องน้ำแล้วก็รู้สึกกลัดกลุ้ม กดดัน ตัวเองอยู่ภายในใจ

ในใจก็มองเห็นชนุตต์ตั้งแต่หัวจรดเท้าหลายๆรอบ

ขณะที่จรีภรณ์กำลังออกจากห้องน้ำ เธอก็ถูกคนๆหนึ่ง ขวางไว้

จรีภรณ์เงยหน้ามองขึ้นไปอย่างไร้อารมณ์และพบเจอชญา ภากับทิตยาเพื่อนรักของเธอยืนอยู่ข้างหน้าตนเอง

“หม นี่ใช่คุณนายบ้านจริภาสที่เคยเจอหรือเปล่า หลัง จากที่ถูกไล่ออกจากบ้าน ตอนนี้ไปคบกับใครแล้วล่ะ” ทิตยาม องมาที่จรีภรณ์อย่างอิจฉาริษยา
เห็นได้ชัดว่าอายุของเธอทั้งสองห่างกันอยู่มาก แต่ผู้หญิง คนนี้จะเด็กว่ามาก ผิวพรรณก็ดูชุ่มชื้นอิ่มน้ำอิ่มเนื้อ

จริภรณ์ไม่ได้สนใจเธอและเดินเลี่ยงออกไปข้างๆ แต่ทิตยากลับจับแขนของจริภรณ์ขึ้นและพูดว่า “นี่เธอ เธอยังมีหน้าอยู่ที่นี่อีกหรอ ไหนดูหน้าเธอสิ ดูหน้าเธอหน่อยสิ”

“ทิตยา ชญาภาผูกดักไว้

“ชญาภา เธอเองก็เป็นคนจิตใจดี ตอนนั้นทำไมเธอถึงมา เยาะเย้ยถากถางเธอล่ะ ก็นี่คือเธอสินะชญาภา แต่ถ้าเป็นฉัน นะ ฉัน สวนกลับไปแล้ว” ทิตยาพูดจาเหน็บแนมอย่างมาก เพราะเสียงที่ดังขึ้นมากๆ ทำให้ผู้คนที่มียศถาบรรดาศักดิ์ บริเวณนั้นจำนวน ไม่น้อยต่างก็มามุงดู

จรีภรณ์ยิ้มอ่อนและได้ทำการเหยียดหยามคนกลุ่มนี้ซึ่ง เป็นคนที่ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อน ดูจากสถานการณ์นี้ เหมือนว่าเธอ จะไม่ได้สนใจอะไร แต่อีกฝ่ายนั้นดูเหมือนจะ ยอมแพ้

“คุณพี่คะ คุณพี่คงไม่พอใจฉัน แต่ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ดี แต่ว่าฉันกับคุณจิรภาสเรารักกันจริงๆนะคะ คุณพี่อยากได้ เงินเท่า ไหร่ คุณพี่บอกมาได้เลยนะคะ ฉันให้คุณพี่หมดเลย ค่ะ” พร้อมกับกุมมือของจริภรณ์และอ้อนวอนด้วยความโศก เศร้า

พอพูดจบก็เอามือเช็ดน้ำตาที่หางตา ท่าทางที่อ่อนโยนและไม่มีพิษไม่มีภัยทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรักและสงสาร

คนที่อยู่บริเวณรอบๆนั้นก็เริ่มมีกระซิบนินทาและบางคนก็ พูดต่าหนีออก

“ดูผู้หญิงคนนี้สิ ทำให้ใจร้ายใจดำได้ขนาดนี้

“ดูเป็นคนสวยมากแต่ทำไมหน้าเงินขนาดนี้

หลังจากนั้นผู้คนก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ชญาภาเองก็แสร้ง ร้องไห้ออกมามากขึ้น

แต่คนที่รู้ทันเพียงแค่มองก็รู้เล่ห์เหลี่ยมเหล่านี้ บางคน ต้องการความยุติธรรม แต่พอคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคู่หมั้นของจิร ภาสก็ค่อยๆ ปิดปากไป

เมื่อได้ยินคำตำหนิเหล่านี้ ชญาภาก็เริ่มได้ใจมากขึ้น

สามปีก่อนหน้านี้เธอทำตัวไร้ยางอายเพื่อบังคับขู่เข็ญจ ภรร์ผู้ซึ่งเป็นพี่สาวของตัวเอง เธอคิดว่าตัวเองเข้ามาแทน ตำแหน่ง คุณนายจิรภาสตั้งแต่วันนั้น

แต่หลังจากวันนั้น จริภาสไม่ได้พบเจอเธออีกเลย ถึง

แม้ว่าจะทำดีต่อเธอ แต่เธอก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหาย

ไประหว่าง เธอกับเขา

แม้แค่การพูดก็สามารถเข้าใจได้ง่าย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะ หมั้นหมายกันแล้ว แต่งานแต่งงานกลับถูกเลื่อนออกไปและจิรภาสก็ไม่ ได้พูดถึงอะไร

จริงๆเธอเองก็รู้อยู่แล้ว หลายปีมานี้จิรภาสไม่หยุดที่จะหา เจริภรณ์ เธอรู้ว่าเขายังไม่ลืมจรีภรณ์ เธอรู้อยู่เต็มอก แต่เธอก็ ไม่รู้จะ ทำอย่างไร เธอก็ทำได้เพียงแต่ปกปิดความจริงที่ตนรับ ไม่ได้

เพียงแค่พอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็จะมีอารมณ์ความรู้สึกอิจฉา เธอไม่ยินยอมให้ผู้ชายที่เธอชอบหรือรักมีผู้หญิงอื่นหรือมีใคร อีกคน ซ่อนอยู่ โดยเฉพาะพี่สาวของเธอ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอ ก็เกลียดที่ตัวเองต้องจำใจแสร้ง จำใจทำตัวเป็นคนดีและใจ กว้าง

แล้วตอนนี้ จริภรณ์เองก็เข้มแข็ง และยิ่งวันนี้มาปรากฏ ต่อหน้าเธออย่างตระการตาแบบนี้ จะไม่ให้เธอเกลียดได้ อย่างไร

พอคิดถึงเรื่องแบบนี้ ชญาภาก็ยิ่งใช้ความพยายามใน การแสดงแสร้งว่า “พี่สาว ฉันขอร้องพี่ พี่ก็ช่วยพวกเราเถอะนะ จะต้องให้ ฉันคุกเข่าลงอ้อนวอนพี่ไหม

จรีภรณ์มองเห็นการประชดประชันของเธอ จริงๆแล้วเธอก็ เป็นเหมือนลูกพลับที่ใครๆก็บีบขย้ำได้หรือเปล่า

สามปีที่ผ่านมานี้ความเศร้าเสียใจที่มีให้ฉันมันยังมันยัง ไม่พออีกหรอ

“โอเค ในเมื่อเธออยากจะคุกเข่า ฉันก็ไม่ห้ามเธอ
ชญาภาร้องไห้ออกมาทันที เธอไม่คิดว่าจรีภรณ์จะกล้าทำ กับเธอแบบนี้ ทำไมถึงกล้าทำสิ่งที่เธอพูดต่อหน้าผู้คนแบบนี้

“คุณพี่ ใครกันที่ทำให้คุณพี่กล้าทำเช่นนี้ คุณพี่เป็นอะไร กัน ทำไมกล้าพูดกับชญาภาแบบนี้ละคะ” อาทิตยามองจริภรณ์ ด้วย ความที่ไม่ยอมรับว่าเป็นคนผิดพร้อมกับพูดด้วยเสียง แหลม

ท้ายที่สุดแล้วตอนนี้เธอเองก็อาศัยอยู่กับชญาภา เหมือนกับเหตุการณ์วันนี้ ถ้าไม่ใช่ชญาภาก็เกรงว่าตำแหน่ง และสถานะแค่ หน้าประตูใหญ่ก็น่าจะได้เข้า

“คือฉันเองที่ให้ความกล้าเธอ แล้วคุณกล้ามาพูดอะไร แบบนี้กับผู้หญิงของผม

ขณะที่ทุกคนกำลังดูเหตุการณ์ก็มีเสียงดังขึ้นมาทันที