ตอนที่ 5

“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้เปิดเรียนวันแรก อาไปส่งก่อนก็ แล้วกัน เผื่อว่า…เอ้อ…เบญอาจจะเป็นเพราะเข้ามหาลัย ไปเรียนเป็นวันแรก”

พูดจบก็เดินตรงไปยังรถจี๊ปของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้าน เบญญามองตามโดยไม่ทันได้พูดอะไร แต่ลึก ๆ ก็ดีใจที่ ผู้ปกครองหนุ่มใหญ่ใจดีเสนอจะพาหล่อนไปส่ง เขาไม่ แสดงความรำคาญออกมาแต่อย่างใด เพราะโดยปกติ แล้วเป็นที่รู้กันว่าเผ่าเพชรเป็นคนดุ เด็ดขาด ปกติไม่ ค่อยชอบออกสังคมสักเท่าไหร่ หน้าตาของเขาไม่ค่อย มีรอยยิ้ม แต่ท่าทางดิบดันเหี้ยมเกรียมของเขากลับดูดี และมีเสน่ห์สำหรับเบญญามากกว่าน่ากลัว โชคดีที่ไร่ชา อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เผ่าเพชรขับรถจี๊ปของเขา ไปส่งเด็กในปกครองใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงหน้า มหาวิทยาลัย เมื่อเขาจอดรถก็หันมาบอกหล่อนว่า

“เลิกเรียนแล้วมารออาอยู่ที่ป้ายตรงนี้ก็แล้วกัน”

“นี่อาเผ่าจะมารับเบญด้วยเหรอคะ แหม…เบญรู้สึก เกรงใจจังเลยค่ะ”

“ไม่เห็นต้องเกรงใจอะไรเลย ก็แค่มารับเธอเท่านั้น”

“แต่อาเผ่าก็มีงานเยอะแยะมากมายที่ไร่นะคะ เบญกลัว ว่าอาจะเหนื่อยเพราะต้องเจียดเวลางานมารับมาส่งแบบนี้”

“แล้วเธอไม่อยากให้อามาส่ง มารับ…อย่างนั้นเหรอ”

“เอ้อ…มะ…ไม่นะคะ” เบญญารีบปฏิเสธ หล่อนร้อนผ่าว บนแก้มขึ้นมาเมื่อเผ่าเพชรจ้องหน้าหล่อนเหมือนเขา กําลังคาดคั้นคําตอบ เด็กสาวยิ้มเผื่อนๆ กับเขา

“เบญกลัวว่าอาจะเบื่อค่ะที่ต้องมาคอยเป็นธุระให้ทุก อย่างทั้งที่เบญก็โตขนาดนี้แล้ว”

“ก็เพราะเธอโตขนาดนี้แล้วนั่นล่ะก็ยิ่งน่าเป็นห่วง สังคม เดี๋ยวนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน เด็กสมัยนี้มีความคิดแปลก ๆ ที่ คนรุ่นอาคาดไม่ถึง เบญก็ต้องปรับตัวเองรู้ไหม”

“อาเผ่า…เป็นห่วงเบญอย่างนั้นเหรอคะ”

หล่อนถามและจ้องหน้าเขา ต่างคนต่างสบตากันชั่วครู่ เบญญาร้อนแก้มมากกว่าเก่าเพราะแววตาคมของคุณอา หนุ่มใหญ่ที่จับจ้องหล่อนตอนนี้มันดูไม่เหมือนผู้ใหญ่มอง เด็ก ใช่สิ…หล่อนไม่ใช่เด็กน้อยอย่างเมื่อก่อน หล่อนเป็น สาวแล้ว อายุตั้งสิบแปดถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้วด้วยซ้ำ แล้วยิ่งอยู่ต่อหน้าผู้ชายที่หล่อนแอบฝันถึงบ่อยครั้งมันก็ ยิ่งทำให้หล่อนทำตัวแทบไม่ถูก แต่ในเวลาเดียวกันเมื่อ ถูกเด็กในอุปการะถามอย่างนั้นเผ่าเพชรกลับเงียบไปก่อนที่เขาจะรีบตอบด้วยสีหน้าที่ เหมือนกับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

“อาก็ต้องเป็นห่วงล่ะ…ก็…เบญเป็นเด็กในปกครองของ อานี่นา และเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยแบบนี้ จะไม่ให้เป็นห่วง ได้ยังไง”

ถึงเขาจะตอบเหมือนไม่ได้คิดอะไรแต่สำหรับเบญญา หล่อนกำลังนึกสงสัยว่าแววตาของคุณอาหนุ่มเวลาจ้อง มองหล่อนมันแฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งและ เด็กสาวอย่างหล่อนตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็น เพราะมันเป็น แววตาลุ่มลึก น่าค้นคว้าและค้นหาคำตอบที่หล่อนแอบ ซ่อนความสงสัยไว้ข้างใน สักครู่เผ่าเพชรจึงบอกว่า

“ไปกันเถอะ…เดี๋ยวอาจะไปส่ง สายแล้วนะ”